Oranje Valentijn

Gisteren was het een grote dag voor mijn logé Feddy. We gingen op reis. We hadden afgesproken om met Christian en Rick te gaan eten bij Harry in Alphen aan den Rijn. Omdat Rick en Chris nu in Rotterdam wonen was het plan om mij en Feddy op te pikken en naar Alphen af te reizen. Maar omstandigheden zorgden ervoor dat zij al in Katwijk waren en vanuit daar naar Alphen zouden gaan. Ze haalden ons op station Leiden op. Geen probleem. Voor Feddy betekende dit dat hij, denk ik, voor het eerst van zijn leven in de metro en de trein ging reizen. Poortjes vindt hij duidelijk niet leuk, en die nauwe gangetjes in de trein ook niet, maar op het bankje (metro) of op mijn schoot (trein) voor het raam zitten is natuurlijk wel geweldig. Op zijn ouwe dag is Feddy ook een chick magnet, zo merkte ik in de trein. In Leiden de auto in was niet onbekend voor hem.

Keurig op tijd kwamen wij aan bij onze gastheer. Ik had voor Feddy een kleedje meegenomen, koekjes en zijn balletje (Hoe doen ouders dat met kinderen, het is best nadenken en sjouwen). Verder geen kind hond meer aan gehad. Vanwege mijn beetje ziekig zijn heb ik de vrienden niet zoals gebruikelijk een knuffel gegeven, want ik wilde ze niet aansteken, maar vanaf een afstand een beetje wuivend begroet. Even fijn bijgekletst en wat gedronken.

Harry had zich zoals gebruikelijk weer erg ingespannen om het er mooi uit te laten zien volgens een gekozen thema. Dit keer was het Valentijn, maar niet met roze of rood, maar oranje, mijn op één na favoriete kleur (als er geen voetbal is, dan gaat die kleur tijdelijk in de ban tot na uitschakeling). Ook het eten was oranje:

• Gevulde perzik
• Wortelsoep met stokbrood en kruidenboter
• Hartige pompoenclafoutis met amandelen
• Romige taart van yoghurt, mascarpone, mandarijn en witte chocoladerasp

Het was allemaal even heerlijk en verrassend hoe Harry het allemaal had geserveerd. Altijd een feest om daarbij te mogen zijn. Als vermaak had Harry een Oostenrijks oudejaarsspel, wat gewoon ook op 11 februari gedaan kan worden. Je moet een tinnen figuurtje smelten boven een vlam en vervolgens in koud water werpen, de vorm die het dan aanneemt geeft aan wat je het komende jaar kan verwachten. Mijn uit het water gehaalde tin zag er uit als verfrommeld aluminiumfolie, maar de anderen zagen in hun werpsels hele concrete zaken, die dan vervolgens niet op het uitlegformuliertje voorkwamen. Dat kon de pret niet drukken, het was leuk, en ik had er nog nooit van gehoord.

's Avonds zijn Feddy en ik door de sneeuw heen weer veilig thuis gebracht door Rick en Chris. Het was een fijne avond met elkaar.