Schoolverkeersbrigadier

Uit de berging kwam een doos vol met schatten. Schatten voor mij, maar voor anderen waarschijnlijk van nul tot generlei waarde. Correspondentie van voormalige amants die ik met een weemoedige glimlach om de lippen nog eens zal doorlezen, en nee die ga ik niet delen. Maar ook veel zaken van school, zowel de lagere school als de vervolgopleidingen, en nog heel veel andere dingen waar ik zo nu en dan eens een blogje aan zal wijden, want wie weet openen mijn herinneringen ook wel laatjes bij jullie, lieve lezers.

Vandaag laat ik met nog steeds gepaste trots mijn oorkonde zien die ik heb mogen ontvangen van de Hoofdcommissaris van Politie, vanwege het feit dat ik in het schooljaar 1976-1977 als verkeersbrigadiertje hulp heb verleend bij het veilig laten oversteken van schoolkinderen, terwijl ik zelf ook nog een schoolkind was.

De kinderen van de 6e klas (is volgens mij nu groep 8), en ik dacht ook de 5e klas, maar daar twijfel ik nu opeens aan, mochten als ze wilden verkeersbrigadiertje zijn. Gekleed in een fluoriserende oranje jas met zwarte strepen, of zomers een hesje en gewapend met een spiegelei, een houten stok met een wit hardplastic rondje met daarom heen een rode rubber rand, gingen we met z’n vieren 5 minuten voordat de school uitging op pad naar onze standplaats.

Een weg met relatief druk verkeer maar zonder verkeerslichten om daar de kinderen veilig te laten oversteken. Één van ons had een soort scheidsrechtersfluit (dat werd heel eerlijk om de dag gewisseld) die floot als er kinderen wilden oversteken en wij gingen dan met het spiegelei omhoog op de weg staan en lieten het verkeer stoppen.

Na een kwartier zat het ‘werk’ er op en de andere ochtend moest je een kwartier voor schoolaanvang weer ter plaatse zijn. Ik meende dat we in ploegen waren ingedeeld. Eens per jaar hadden we een "Brigadiertjesdag"  georganiseerd door de politie, als dank voor ons werk en kregen we film en wat lekkers.