Van kletspraatjes naar chatten

Wilde ik als jongmens in de jaren tachtig van de vorige eeuw gelijkgestemden, zoals dat zo mooi werd genoemd, ontmoeten, moest ik er op uit naar gelegenheden waar gaysuelen samenkwamen. Je had natuurlijk het COC, maar daar ben ik toen maar zijdelings mee in aanraking gekomen. Ik werd als 18 jarige door een bevriend collega en zijn posse meegenomen naar de uitgaansgelegenheden in Den Haag. Hier waren andere jongens en mannen te vinden waarmee ik dan in ieder geval gemeen had dat we geïnteresseerd waren in elkaar. Het was leuk, de dancehits uit die tijd werden er gedraaid, je kon er dansen, wat drinken en kletsen met elkaar. Misschien zelfs wel met die leuke jongen die je net iets langer aankeek dan gebruikelijk, en bij wie je in de buurt danste op de dansvloer. Spannend als ie je een drankje aanbood en een praatje met je begon te maken. Er werd een bakermat gelegd en je zag wel waar het uit ging komen.

Dat was de manier om nieuwe mensen in de gaywereld te leren kennen. Soms vloeide er iets romantisch uit voort, maar er kon ook een mooie vriendschap ontstaan. Als ik voor mezelf spreek heb ik nu nog hele lieve dierbare vrienden die ik in die tijd heb ontmoet, zelfs internationaal. Met het klimmen der jaren werden de bezoekjes aan de danceclubs en disco’s natuurlijk minder, althans voor mij is het natuurlijk, er zijn vast nog mannen van mijn leeftijd die het geweldig vinden om nog steeds ieder weekend los te gaan, en als zij zich daar prettig bij voelen is dat prima. Ik weet dat er in mijn tijd ook oudere heren waren die er iedere week rondliepen, maar voor mijn gevoel is het voor niemand prettig als ik me op mijn leeftijd, met één been in het graf, nog hijgend hip ga gedragen tussen de jeugd van nu. Bovendien vind ik de muziek van nu niet echt om over naar huis te schrijven.

Met de opkomst van het wereld wijde web en alles wat daarmee samenhangt is het elkaar leren kennen in het algemeen en als homoseksueel mens in het bijzonder een totaal andere weg ingeslagen. De kletspraatjes van vroeger zijn voor een heel groot deel vervangen door diverse chatsites waar je als prille homo of als je er nog niet helemaal uit bent eens een kijkje kan nemen en een chat kan starten met anderen vanachter je scherm. Dat dat naast veel gemak, laagdrempeligheid en een andere benadering ook veel gevaren met zich mee kan brengen horen we bijna dagelijks in het nieuws, maar ik wil nu even van de positieve kant uitgaan. Zo vernam ik dat jongeren elkaar tijdens het chatten wat leren kennen om als het klikt een afspraakje te maken, wat dan niet per se in een gaybar hoeft te zijn, maar gewoon ergens op een terrasje of in de stad. Ik laat de alleen maar op seks gerichte sites nu even buiten beschouwing, dat is een andere discussie en een andere verschuiving, meer de digitale versie van ontmoetingsplaatsen van voorheen op parkeerplaatsen of in parken.

Toen ik ergens begin deze eeuw net een computer had heb ik ook wel een profiel aangemaakt op gaysites en heb ik gechat en dates gehad, maar net als het uitgaan is het niet meer echt iets voor mij. Het met elkaar omgaan op social media is, vanwege een bepaalde vorm van anonimiteit directer, harder en oppervlakkiger dan dat ik vanuit mijn achtergrond en opvoeding ben gewend.

Op een heel ander vlak heeft ook een hele verandering plaatsgevonden, daar waar ik in 1981 een baan heb gekregen door een handgeschreven brief met gezwollen taal is nu het toverwoord op dat gebied ‘netwerken’. Ik weet dat omdat ik sinds februari 2016 werkloos ben vanwege dat het bedrijf waar ik werkte, die van de handgeschreven brief, failliet is gegaan. Ik stapte een voor mij totale onbekende wereld in. Daar waar je als potentiële werknemer je bescheiden en enigszins afwachtend opstelde ten opzichte van een beoogde werkgever, moet je nu alles uit de kast halen om te laten zien goed en fantastisch jij wel niet bent. Je moet de werkgever laten weten dat zijn bedrijf zonder jou eigenlijk z’n bestaansrecht verliest. Dat kan ik dus niet. Ik ben meer iemand die door enige zelfspot zichzelf wat downgrade, maar die licht ironische nuance wordt door de managers en recruiters van nu totaal niet begrepen.

‘Zeventig procent van de vacatures worden ingevuld door netwerken’ is de afgelopen anderhalf jaar vanuit verschillende hoeken tot me gekomen. Het is dus wie je kent in deze, of wie je léért kennen. Netwerkbijeenkomsten waar je dus via kletspraatjes in de gunst moet zien te komen van de dame of heer die jou verder kan helpen en/of introduceren bij een mogelijke werkgever.

Dat wat vroeger ongedwongen en in een entre nous-sfeer plaatsvond, het leren kennen van anderen via wat kletsen voor vriendschap of meer, gaat anno 2017 op een wat afstandelijkere manier vanachter je beeldscherm middels chatten, en dat wat voorheen met enige etiquette en gepaste terughoudendheid werd gedaan, het benaderen van een werkgever vindt nu met een wijntje in de ene, en een bitterbal in de andere hand plaats op enigszins geforceerd ongedwongen netwerkborrels. Soms denk ik echt dat ik te oud begin te worden voor de wereld van nu. 

Deze column heb ik voorgelezen in het programma "Uit De Kast". Je kunt het programma terugluisteren door hier te klikken en dan onder 'uitzending gemist' te klikken op 'uitzending terugluisteren' onder 15 juli 2017. Wil je alleen de column horen kun je in het playertje doorscrollen naar -42:29. Ook is de column te lezen op de webpagina van 'Roze Golf'.