De Parade

Vorig jaar ben ik voor het eerst samen met vrienden Harry, Rick en Chris naar theaterfestival De Parade gegaan in Rotterdam. Dit jaar waren Rick en Chris op vakantie toen het spektakel in Rotterdam neerstreek, zodat we gisteren naar Den Haag zijn uitgeweken waar De Parade was opgezet in het mooie Westbroekpark. Van tevoren hadden we het programma bekeken, maar ik ben een plooibaar mens dus laat het aan de anderen over, zo'n dag met elkaar is al een feestje dat het mij niet zo heel veel uitmaakt wat we gaan zien. Ik had alleen aangegeven dat Ellen ten Damme me wel erg leuk leek.

We hadden afgesproken op het centraal station in Den Haag en met een korte tramrit waren we binnen no time op het festivalterrein, waar we onder het genot van een drankje voorstellingen uitzochten en er de kaartjes voor gingen aanschaffen. Belangrijk is dat je de tijden wanneer iets is goed in de gaten houdt en dat het elkaar niet overlapt. Als eerste gingen we de voorstelling 'Ssst...Niet Zingen AUB' van Lilian Hak bezoeken. Het was een heel klein theatertentje waarin we ons moesten verbeelden in een trein te zitten waarin we constant werden blootgesteld aan telefoontjes, berichtjes, appjes, e.d.. Er hingen ook losse telefoonhoorns in de ruimte die oplichtten en dan diende iemand te antwoorden. het was nogal een kakofonie van allerlei geluiden, met naar ik later begreep stemmen van min of meer bekende Nederlanders. Voor 5 minuten zou het leuk zijn geweest, maar dit duurde 20 minuten.

De volgende voorstelling was 'U Bent Mijn Moeder' geschreven en destijds in 1982 gespeeld door Joop Admiraal. Jan Rot en Edda Barends speelden het, en er is muziek aan toegevoegd. Het gaat over een ouder wordende en dementerende moeder en haar zoon. Zeer ontroerend en fantastisch geacteerd, vooral Edda kwam echt binnen, met hele herkenbare situaties. De hertaalde liedjes van Jan Rot vulden het verhaal aan en maakten het compleet. Ik hield het niet echt droog.

'Vaudeville' was de titel van De Theatergroep, met absurdistische scenes die totaal niets met elkaar te maken hadden, waar ook helemaal geen chronologie in te ontdekken viel, maar die door de humor en alles wat, ogenschijnlijk, allemaal verkeerd ging hilarisch was. Een totaal uit de hand gelopen Star Wars scene waarin alles letterlijk naar het Nederlands vertaald was, inclusief de namen, of het liedje over de fluitketel van Annie M.G. Schmidt gezongen door twee wat angstige meisjes. Erg van genoten.

Als laatste hebben we de voorstelling 'Je Veux L'amour' van Ellen ten Damme bezocht, waarin ze in een uitgekiend decor met een geweldige live band Franse chansons ten gehore bracht die ze geheel naar zichzelf heeft gehaald. Dat ze een rasartiest is bleek niet alleen uit de manier waarop ze interactie met het publiek heeft, de verschillende instrumenten waarop ze speelt, of de kleine visuele grapjes die in het decor verstopt zitten, maar ook hoe ze de situatie meteen meester is toen haar microfoon uitviel. Van Édith Piaf tot Franse dance hits of een heel eigen versie met publieksparticipatie van het aloude 'Je T'aime Moi Non Plus' , Ellen kan het allemaal en doet het met enorm enthousiasme.

Tussen de voorstellingen door hebben we heerlijk in het zonnetje over het terrein gewandeld en zijn we de inwendige mens zeker niet vergeten. Het was een geweldige dag.