Schollebos

In de week na het overlijden van mijn moeder nog voor de uitvaart werd ik gebeld door een loodgieter dat nr. 9 last had van lekkage. Ik vertelde dat ik niet op nr. 9 woon. Dat klopt maar mijn lanai was boven de berging van nr. 9, en daar moest dan wel iets mis zijn. Ik had er op dat moment niet zo heel erg zin in en ik reageerde niet heel aardig. De man vroeg of ie op 18 juli langs kon komen want de bewoner van nr. 9 was nu op vakantie. Ik antwoordde dat het dan met die lekkage wel mee viel en dat ie tegen die tijd nog maar eens moest bellen. Dat deed ie vorige week, en gisteren zou ie tussen 8 en 10 uur komen. Ik was dus vroeg op, want je kan zo'n loodgieter natuurlijk niet in hansop ontvangen.

Om 9 uur ging de bel, ik had op dat tijdstip, vanwege het vroege opstaan, de badkamer al gedaan en de was weg gevouwen. Peinzend om zich heen kijkend, zijn lichaam om de zoveel stappen knikkend over de balustrade heen kwam hij de galerij oplopen en zei nog voor ie binnen was: "Ik geloof niet dat ik bij u moet zijn". "Jawel" antwoordde ik, "de berging van nr 9 onder mijn lanai, weet u nog wel". Hij kwam binnen liep de lanai op en constateerde dat ie bij buurman Aad moest zijn, naast mij. Die was natuurlijk niet thuis. Ik had het gevoel dat, omdat anderhalf jaar geleden door een verrotte buis vanuit mijn keuken naar de berging van nr.1 het daar lekte, nu bij alle lekkages in bergingen direct zonder nadenken naar mij wordt verwezen.

Ik had een hele dag voor me en besloot vanwege het mooie weer nu eindelijk eens een wandeling te gaan maken door het van mijn woning op loopafstand gelegen Schollebos. Ik woon hier nu 17 jaar, maar ik heb dit bos pas vorig jaar ontdekt doordat ik er doorheen fietste op weg naar de studio van Radio Capelle. Schaamte op mij, want wat is dit een prachtig stukje natuur zo vlak bij. Ik heb er heerlijk gewandeld, en je hoort echt alleen maar het gefluit van vogeltjes. Er fladderen vlindertjes en het groen en de waterpartijen zijn overweldigend mooi. Ik had een boek mee en ben bij het grote grasveld heerlijk op een bankje in de zon wat gaan lezen. Wat een rust, soms was er helemaal niemand, maar zo nu en dan kwamen er hondenbezitters en joggers voorbij of moeders met wandelwagens. Het was welhaast een therapeutische weldaad. Ik voelde me helemaal zen worden. Dit ga ik vanzelfsprekend meer doen.