Aidan McPhee

Hoe lang het er al zit, dat weet ik niet meer, maar ongetwijfeld heb ik ooit gedacht; 'dat wat vanzelf komt gaat ook vanzelf wel weer weg'. In dit geval echter niet, en ik begon me te storen aan het papeltje op mijn neus. Daarnaast merkte ik dat honden kwispelend naar mij toe kwamen, maar eenmaal dichterbij met hun staart tussen de benen jankend wegrenden, moeders trokken hun kinderen dichter tegen zich aan als ik er aankwam en winkelpersoneel duwde elkaar naar voren om mij te helpen. Tijd om maatregelen te gaan nemen.

Ik ben geen dokterloper, en de huisarts heeft wel eens gezegd als ik 'm bij mijn moeder aantrof: "Ik zie jou nooit", waarop ik antwoordde: "Ik heb ook nooit wat". Maar enige tijd terug besloot ik toch een afspraak te maken. Ik liet letterlijk en figuurlijk mijn neus zien, en stelde een nieuwe neus voor, deze kon echt niet meer zo. Dat werd wat drastisch gevonden en na grondige inspectie bleek het om een fibrous papule te gaan, welke werd aangestipt met stikstof en als medicatie mocht ik twee weken lang Formule W er op doen. Dat prikte enorm, wat mij het gevoel gaf dat het werkte.

Echter na twee weken zat het papuleke er nog. Uit eigen beweging heb ik het flesje maar op gemaakt en heb daarna nog even aangekeken of het misschien zou doorwerken, maar niks hoor, zodoende bevond ik mij gisteren weer in de spreekkamer van de huisarts, waar besloten werd er nu metten mee te maken, hele korte. Volgende week mag ik komen en dan wordt de fibrous papule weggesneden of weggeschaafd, iets van die strekking, teneinde weer een poezelig neusje te krijgen.