Doe het (maar niet) zelf

Die hele campagne of jongens wel jongens kunnen/mogen/moeten zijn kan volgens mij wel als mislukt beschouwd worden. Ik bedoel ik was schoolgaand in een tijd toen dat van jongens echt wel werd verwacht, en toch, ik heb het wel eens eerder gezegd dat ik nooit een jongetje-jongetje ben geweest. Ik hield/hou niet van voetbal, had überhaupt niks met sporten, werd met gym heel cliché als laatste gekozen omdat ik niks kon, was geen buitenspeelkind dus heb ik nog nooit in een boom geklommen. Ik wil er maar mee zeggen dat kinderen hun eigen weg wel vinden in de dingen die ze leuk vinden, daar kan geen overheidscampagne wat aan veranderen. Ik speelde graag binnen en hield van lezen en muziek.

Vanzelfsprekend was/ben ik ook geen doe het zelver, ik vind klussen stomvervelend en heb er de feeling niet voor, maar als BA-er is het wel handig als je wat kleine dingen in en om het huis zelf kunt doen, en dus ben ik in het bezit van een gereedschapskist met het hoognodige erin. Oplettende lezers weten dat ik niet zo lang geleden een stopcontact heb vervangen en zelfs verlichting heb aangebracht in een glazen Marokkaanse lamp waar dat nog niet inzat. Ik ben daar waarschijnlijk wat overmoedig door geworden.

In april was mijn fietsband lek en heb ik mijn fiets dus naar de fietsenmaker gebracht voor reparatie. Heel vervelend was dat twee weken geleden mijn band weer lek was. Vriendin Nadira vertelde me dat een fietsband plakken niet veel moeilijker was dan een stopcontact vervangen, en dat er bovendien instructiefilmpjes van op het internet te vinden waren. Als kind van de vorige eeuw vergeet ik steeds dat álles op het internet te vinden is. Ik heb vanzelfsprekend het filmpje die de ANWB over het plakken van een band had gepubliceerd bekeken, ANWB betekent immers Algemene Nederlandse WIELRIJDERSbond, dat zou je haast vergeten. Nou het zag er inderdaad niet zo ingewikkeld uit.

Ik heb een bandenplakreparatiesetje aangeschaft en daar was meteen al iets curieus mee aan de hand. In het doosje bevindt zich namelijk een velletje stanspleisters, een soort rubberachtige vierkantjes. In geen enkel instructiefilmpje worden die genoemd of komen aan bod. Een mysterie waarom die er dus inzitten. Maar goed, goed ingelezen ging ik dus met het setje naar beneden om als middelbare man voor het eerst van mijn leven een band te plakken. Eerste bandenlichter er in, tweede bandenlichter was met geen mogelijkheid ergens tussen te krijgen. Het was duidelijk, ik ben niet op deze wereld gezet om banden te plakken.

Gewoon weer naar de fietsenmaker gebracht, want waarom zou ik hen eigenlijk het brood uit de mond stoten en zelf gaan lopen klooien? En laat ik het maar gewoon onder ogen zien dat als je geen jongetje-jongetje was vroeger, dan ben je dat in je schemerjaren ook niet ineens wel. Misschien dat SIRE daar eens aandacht voor zou kunnen vragen middels een leuk aansprekend campagnefilmpje.

Mijn reparatiesetje met de mysterieuze groene stanspleisters.