Oh

Gisteren na het eten de kleine wandeling gemaakt naar de gemeentewerf, waar de informatieavond zou zijn over de werkzaamheden die dit najaar in mijn straat zullen gaan plaatsvinden. Het riool zal worden vervangen, nutsbedrijven gaan er meteen ook maar aan de slag als de straat dan toch open ligt, vervolgens zullen de straat en trottoirs worden opgehoogd en de openbare verlichting zal worden aangepast. Vorig jaar september mochten wij bewoners onze ideeën en wensen kenbaar maken betreffende de zaken die we veranderd willen zien of juist willen behouden.

Ik heb daar vanzelfsprekend gehoor aan gegeven en als enige wens uitgesproken dat het groen in de straat wat sinds ik er ben komen wonen al enorm is verminderd, niet verder aangetast zal worden.
Gisteren zouden dus de plannen gepresenteerd worden wat er daadwerkelijk allemaal plaats ging vinden. Toen ik aan kwam wandelen bleek er niet veel belangstelling, sterker nog het was best rustigjes. Ik voelde toch wel enige superioriteit, niet iedereen voelt zich blijkbaar zo verbonden met de lotgevallen van z'n buurt. Het leek zelfs wel of ik de enige was. De deur was ook erg dicht en er leek niemand aanwezig. Maar daar kwam een auto aan van de gemeente, waaruit een jongen stapte die vroeg of ie me kon helpen. Ik vertelde dat ik voor de informatieavond kwam. "Dat was gisteren" antwoordde hij. Oh.

Ik wandelde weer terug naar huis, tegen mezelf zeggend dat een wandelingetje na het eten sowieso wel goed is. Ik weet nog dat ik het in mijn agenda had opgeschreven, omdat ik het belangrijk vond om geïnformeerd te worden. Mijn agenda die sinds ik uitkeringsgerechtigd ben open op tafel ligt om nog enig gevoel met de loop van de dagen en weken te houden. En ja hoor het stond er in opgeschreven op dinsdagavond..... Hoe, wat, waarom had ik dan in mijn hoofd dat het woensdag was? De weg terug dacht ik werkelijk aan de mogelijkheid dat de informatieavond was verplaatst en dat men verzuimd had mij ervan op de hoogte te stellen, duidelijke ontkenning van mijn eigen falen. Dus nu weet ik nog niks. Van de week maar eens zo heel onopvallend tussen neus en lippen door aan d'één of d'and're buur vragen of hij/zij is geweest en of het groen onaangetast blijft. De rest maakt me de pis niet lauw.