Pride

Pride betekent trots. Wees trots op wat of wie je bent, wat niet inhoudt dat je je beter of superieur voelt aan een ander, maar dat je jezelf voor de volle honderd procent accepteert, zoals jij op jouw beurt anderen ook accepteert voor wie ze zijn. Waarbij ik nog wel even wil benadrukken dat accepteren iets anders is dan tolereren, dat heeft toch meer iets van met weer- en tegenzin zaken voor kennisgeving aannemen, maar er in je eigen wereld zo ver mogelijk vandaan proberen te blijven. Je kunt iemand natuurlijk niet verplichten dingen te accepteren die lijnrecht staan tegenover alles waar die persoon voor staat, maar begrip voor elkaar is een mooi begin waarbij er altijd een mogelijkheid is voor een dialoog.

Vandaag is het de eerste zaterdag van augustus en dat betekent dat er in Amsterdam de jaarlijkse Canal Parade is. De apotheose van wat sinds dit jaar Amsterdam Pride heet, in plaats van Gay Pride zoals het vanaf de eerste keer in 1996 werd genoemd. Het is een wijdverspreid misverstand dat de Amsterdam Pride het equivalent is van de allereerste Gay Pride ooit, die van 28 juni 1970 in New York, naar aanleiding van de Stonewall-rellen exact een jaar eerder. Voor de eerste keer in de geschiedenis besloten op 28 juni 1969, na jaren van geweldplegingen en treiterijen door de politie, homo’s, lesbiennes en travestieten terug te vechten bij een inval in de homobar The Stonewall Inn. De manifestatie die daarvan in Nederland is afgeleid is Roze Zaterdag, die sinds 1977 op, doorgaans, de laatste zaterdag van juni in steeds een andere stad wordt gehouden. De Roze Zaterdag is een thema- en feestdag met naast ontmoeting, feestelijkheid en zichtbaarheid ook een emancipatoir, demonstratief en politiek karakter. Dit in tegenstelling tot de Amsterdam Pride, wat in oorsprong een feest rondom de Canal Parade was. Heden ten dage hebben beide evenementen zowel een feestelijke als een bewustwording kant.

Amsterdam Pride omvat veel meer dan de Canal Parade, de hele week ervoor vinden er talloze evenementen plaats, zo werd de week op 29 juli geopend met de Pride Walk, waarbij onder de noemer ‘Walking With Pride’ aandacht werd gevestigd op individuele LHBTers uit de 76 landen waar homoseksualiteit in het wetboek van strafrecht staat, waarvan in 7 landen zelfs de doodstraf op homoseksualiteit staat. Tot en met zondag 6 augustus is er van alles en nog wat te doen in Amsterdam variërend van roze bingo’s tot roze kerkdiensten, heel veel exposities, sportactiviteiten, en natuurlijk talloze optredens en gelegenheden om uit je bol te gaan op de dansvloer.

Zolang er dus nog landen zijn waar LHBTers hun leven niet zeker zijn, is het vanuit een land als Nederland, waar we pretenderen heel open minded te zijn naar de LHBT-community toe, belangrijk om daar aandacht voor te vragen en tegelijkertijd oog te houden voor het feit dat de acceptatie van LHBTers in eigen land anno 2017 ook nog steeds te wensen overlaat. Naar mijn gevoel zijn er te veel berichten over LHBTers die worden bedreigd, gepest en mishandeld. Of jonge mensen die door hun godsdienstwaanzinnige ouders worden verstoten, echt letterlijk de deur worden uitgezet, omdat zij aannemen dat hun God hun woning met de bliksem zal treffen als zij dit niet doen of zoiets. Ik kan namelijk geen enkele aanvaardbare reden bedenken waarom je je eigen kind de straat op flikkert en dan de zondag erna heel vroom en devoot de Heer gaat zitten loven en prijzen. Maar ik vertrouw erop dat hun God hen er op enig moment op zal aanspreken.

Toch is het van belang om naast activistisch en emancipatorisch op de barricade te gaan, ook stil te staan bij het feit dat het ook gewoon heel erg leuk is om LHBTer te zijn. Het gevaar bestaat namelijk dat als je je te veel verliest in de strijd en je van protest naar protest gaat je de werkelijkheid wat uit het oog gaat verliezen en enigszins paranoïde wordt en echt overal iets achter gaat zoeken en denkt dat de hele wereld tegen jou als LHBTer is. Vandaar dat de mix van manifestaties en feesten die worden geboden tijdens Amsterdam Pride ook goed is. Vier het leven, ook als LHBTer, neem niet alles heel zwaar, lach ook eens om jezelf, en je zult zien de wereld lacht terug.

Vandaag dus het feest met de Canal Parade waarbij in een bonte stoet van boten wordt gevierd dat je mag zijn wie je wilt zijn. Aanschouwt door duizenden mensen langs de grachten die er een gezellig dagje uit van maken. Mensen van diverse pluimage van leernichten en bouwvakkerspotten tot gezinnen met kinderen die op nekken worden gezet en alles wat er tussen zit. De saamhorigheid is groot, geen vuiltje aan de lucht, een welhaast idyllisch plaatje van de perfecte samenleving en ik ben geneigd te denken dat het overgrote deel er ook zo over denkt, maar nogmaals er is best nog wat werk aan de winkel qua acceptatie van elkaar in het algemeen en vandaag natuurlijk van de LHBTers in het bijzonder. Want er zijn mensen die dit zo geweldig vinden omdat extravagant uitgedost zo heel duidelijk te zien is wie wat is, en nee, niet al deze mensen lopen er in het dagelijks leven ook zo bij, net zoals niet heel Brabant en Limburg het hele jaar door in carnavalskostuums loopt. Zo kunnen dezelfde mensen die hier zo van genieten onder het mom van ‘die homo’s zijn me er eentje’ heel verschrikt reageren op de buurman of –vrouw aan wie je niet ziet dat ze homo of lesbisch zijn en er gewoon uitzien als een ‘normaal mens’. Dan komt het voor hun gevoel namelijk te dichtbij en is het onderscheid, als je dat al zou willen, niet meer te maken.

Dit alles gezegd hebbende ben ik nog steeds de positieve mening toegedaan dat over het algemeen als LHBTer goed leven, werken en wonen is in Nederland, waarbij waakzaamheid geboden blijft om dat ook zo te houden en daar waar het moet te verbeteren. Voorlichting op scholen, álle scholen, en zeker aan mensen van andere culturen die hier komen wonen blijft prioriteit nummer één.

Nu brandt bij een ieder natuurlijk de vraag op de lippen of ik me ook in het Amsterdamse gedruis heb geworpen de afgelopen week, maar daar moet ik ontkennend op antwoorden, ik voel mij niet zo prettig waar grote groepen mensen bij elkaar zijn. Ik probeer mijn steentje bij te dragen door blogs en columns als deze waarin ik, op mijn eigen manier, wat zaken benoem en van verschillende kanten bekijk.

Ik wil graag eindigen met een nummer uit 1976 waarin uit onverwachte hoek aandacht werd gevraagd voor de acceptatie van homoseksuele liefde. De Britste teenybopperband The Rubettes die tandglazuurversplinterende hits hadden met “Sugar Baby Love” en “Juke Box Jive” bezongen in “Under One Roof”  het trieste relaas van Billy wiens vader niet kon accepteren dat hij verliefd was op, en samenwoonde met een man, met alle gevolgen van dien. 

Vandaag zal ik deze column voorlezen in het programma "Uit De Kast" van Radio Capelle tussen 12.00 en 13.00 uur. Tevens ook te lezen op de webpagina van 'Roze Golf'.