Het verhaal van Kelly

De blinde haat stak zijn gruwelijke kop weer op afgelopen donderdag in Barcelona, op een plek waar iedereen die Barcelona ooit bezocht heeft, heeft gelopen: Las Ramblas. Veel doden en gewonden. Ik word verdrietig en voel onmacht tegen zo'n daad vol haat, want wat moet je er tegenover stellen? Meer haat? Haat, ik ben het bij mezelf eens nagegaan, of ik die emotie in me heb, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het voor mij een te sterke emotie is, ik haat niets of niemand, net zoals jaloezie voor mij eveneens een te sterke emotie is, ik ken het niet, gun iedereen het beste. Sommigen zullen het afgevlakt vinden, het zij zo. Maar als ik zie wat deze emoties met mensen kunnen doen, zie ik het voor mezelf niet als een gemis.

Barcelona, het heeft wederom een grote impact, en mensen die er niet bij waren buitelen over elkaar heen om hun mening te geven hoe deze vreselijke aanslagen te voorkomen in niet mis te verstane bewoordingen gevoed door de eerder genoemde gevoelens van haat. En toen las ik opeens het verhaal van Kelly Heinen, zij was er bij, en ze vertelt haar ervaringen, intens, vanuit haar hart en gevoel, maar tegelijkertijd op een bepaalde manier nuchter en genuanceerd. Graag ruim ik plek in op mijn blogje om het te delen:

"Je begint je toch af te vragen, waarom. Waarom doet iemand zoiets. Ja zeggen ze dan IS, dat is het moslim geloof. Dat heeft daar mee te maken, maar weinig (maar wel steeds meer mensen, gelukkig ) zien in, dat dit allang niet meer met een geloof gelinkt kan worden.

Wij zaten vandaag op de eerste rij, je zag de bus aan komen rijden, herkent dit van tv en denkt dit is niet goed. Maar toch blijf je machteloos staan kijken naar de onschuldige mensen die vandaag hun leven verloren, de kleine kinderen die met een ijsje liepen en met een doffe klap op de auto komen. Je hoort geweerschoten van de politie die hard hun best doen om zoveel mogelijk mensen te kunnen beschermen. Op een gegeven moment bedenk je, dat je moet rennen, dus je rent de winkel maar in. Waar de bewaking van de winkel je instructies geeft om door de winkel, weg te rennen. Ren voor je leven, roept hij. Hij begeleidt iedereen en staat zelf nog vooraan in de winkel te doen wat hij kan. Dus dan ga je maar rennen, terwijl je een klein kindje zag liggen op de Ramblas, weet je dat je toch voor jezelf moet kiezen (want de hulpverleners zijn daar, denk je dan maar). Ondertussen staan er ouders achter de muur die schreeuwen of je hun kind wil aanpakken aan de andere kant, iedereen wil weg en rent in blinde paniek ergens heen. 

Een meisje van 15 hoort ons praten, en roept gelukkig! jullie zijn Nederlands. Ik ben mijn ouders kwijt, dus ik blijf bij jullie. 3 straten verderop belde ze even of haar gezin nog oké was. Waarna ze samen op een centraal punt weer herenigd werden. Dus dan ga je weer verder met je gezin, lopend door de straten waar je maar om je heen blijft kijken, en hoopt dat het hier bij blijft. Eenmaal in de auto besef je dat dit heel anders af had kunnen lopen. Je had net dat leuke kraampje op de Ramblas maar gezien en dan had je er midden in gestaan... 

Mijn hart gaat uit naar de gewonden en de mensen die vandaag hun geliefde, vriend/vriendin of kennis zijn verloren. De hulpverleners en winkelmedewerkers die hun best deden om iedereen maar te kunnen helpen en ook een trauma hebben opgelopen.

Maar ook gaat mijn hart uit naar de mensen die in de islam geloven, en iedere keer na een terreurdaad al dit gezeik over hen heen krijgen. Want het busje reed in op een grote groep mensen en heeft echt niet om de mensen heen gestuurd die ook in de islam geloven.. Deze daders zijn geen mensen, maar monsters die zich achter een geloof verschuilen, wat net zo goed het christendom of een ander geloof had kunnen zijn. 

Lieve mensen stop met elkaar beschuldigen, want uiteindelijk kunnen we alleen samen deze monsters opsporen."