'Een wereld die geen zin heeft om de ander te begrijpen, mist alles waar het om draait. Ik wil een wereld waarin mensen die anders zijn niet worden weggestopt, maar zichtbaar zijn en meedoen. Ik maak zo'n wereld met theater'.
Zij maken theater waarbij het woord 'inclusiviteit' in grote letters en in de breedste zin van het woord boven al hun werkzaamheden staat geschreven. Mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking worden niet apart gehouden van anderen en doen mee in de producties, waardoor er een prachtige vorm van theater ontstaat. Meerdere malen heb ik al voorstellingen kunnen bezoeken, en afgelopen zaterdag speelden ze het door Paul Röttger geregisseerde "Het Gedroomde Café". Rick was in deze voorstelling één van de acteurs.
De locatie was deze keer een kerk aan de Noordmolenwerf in Rotterdam. Het publiek kon op stoeltjes plaatsnemen rondom een ruimte met statafels en grote schermen . De voorstelling begon waarbij de spelers afzonderlijk de ruimte betraden en aan één van de statafels gingen staan: het café was geopend. Daar stonde ze, rondkijkend, anderen in zich opnemend. Paul ging in ogenschijnlijk willekeurige volgorde de spelers af en stelde hen een aantal vragen. Corné Bouwmeester filmde de ondervraagde terwijl andere spelers om beurten zorgde voor de belichting, zodat het publiek hun gezichten op de schermen konden zien. Waren het van te voren besproken vragen of was het spontaan? Waren de antwoorden eerlijk of werden ze wat aangedikt of zelfs verzonnen? De vragen die aan Rick gesteld werden en door hem beantwoord waren in ieder geval naar waarheid. Maar sommige antwoorden waren opmerkelijk. Aan de andere kant, gaat de waarheid soms niet aan de fantasie voorbij, en wil je eigenlijk wel antwoord krijgen op de vragen die je hebt? Bij sommige antwoorden zou je willen dat je de vraag nooit had gesteld omdat ze vaak meer vragen oproepen dan je in eerste instantie had. Dat laatste was ook nu het geval, net als je als publiek dacht: daar wil ik meer van weten, stopte het mini-interview en ging Paul naar de volgende. Corné bleef dan met zijn camera nog even op het gezicht gericht van de zojuist ondervraagde, waardoor je de impact die het vraaggesprekje had gegeven van het gezicht kon aflezen. Bovendien projecteerde je als publiek de vragen eigenlijk ook automatisch op jezelf. Inclusiviteit, ook hier.
Voor het tweede deel van de voorstelling werd het publiek gevraagd in de kerkbanken aan de zijmuren plaats te nemen, waarna de spelers in razend tempo het middengedeelte ombouwden. Paul nam het woord weer en kondigde aan welke speler(s) wat ging(en) doen. Sommige wensen geuit in het eerste gedeelte werden waarheid. Grace Emer die in het vraaggesprek vertelde dat ze van haar moeder niet naar de toneelschool mocht 'omdat je niks kan', speelde een scene uit Romeo en Julia. Jos Tournier had de wens ooit eens te mogen dirigeren en Tom Jansen doet niets liever dan zingen, hij zong een aria voor zijn aanwezige zus, gedirigeerd door Jos met Brecht Hermans aan de piano. Zo kwamen er talloze zaken voorbij al dan niet gerelateerd aan de interviews van het eerste gedeelte. Er werd muziek gemaakt, gezongen, gedanst en er was circuskunst. Soms riep Paul: de tijd staat stil. Voor een moment bleef iedereen staan, de broodnodige 'time out' die we allemaal nodig hebben in het leven, even pas op de plaats. Ook ging een aantal keer op Paul's aanwijzing een dansclub open. De spelers dansten op discomuziek met bijbehorende belichting: ontspanning van de sores van alle dag.
Na afloop dienden de spelers voor iedereen een maaltijd op en konden we met elkaar napraten over deze geweldig leuke voorstelling die met zoveel plezier en liefde door de makers werd gespeeld.
 |
| 'Het Gedroomde Café' met o.a. Brecht (in rode jasje), Rick (met geel shirt), Grace (in roze jurk) en Tom (met rood overhemd) |
 |
| Jos deelt zijn grote wens. |
 |
| Grace vertelt aan Paul over haar jeugd. |
 |
| Tom speelt ook geweldig saxofoon. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten