Jacksons, Prince, Streisand, Cocker, maar ook Nederlands en zelfs Spaans kwamen voorbij, en sinds Willem Nijholt het ons heeft verteld let ik er altijd op; alles werd heel duidelijk en verstaanbaar gezongen, 'elke gezongen zin begint bij het eerste woord', weet ik van Willem, en dat was zo. Grappig in deze is dat het voorstellen van de band (Harmen Leurink, Will Nuruwe, Remco van der Sluis en Hans Voerman) en elkaar aan het publiek alsmede het enthousiasmeren van het publiek wel onverstaanbaar was. Er werd zuiver gezongen en je merkt dat de cast het erg naar hun zin heeft met elkaar. De aankleding was, zoals ik het altijd noem, volgens het 'Boney M.-principe', allemaal hetzelfde maar met variaties op het thema.
In de aankondiging stond dat Jeans een nieuwe weg is ingeslagen met verhipping in setting, muziek en choreografie. Dat klopt, het is net even anders dan voorgaande jaren. De focus ligt meer op de zangkunsten van de cast, veel meer vocale harmonieën en samenzang, de staging is ook wat volwassener geworden. Het is eigenlijk meer een concert dan een theaterproductie. Daar is niets mis mee, maar het blokje 'jolijt' waar de zangers en zangeressen zichzelf en anderen even wat minder serieus namen wat er tot dit jaar in heeft gezeten is nu verdwenen. Dat is waarschijnlijk een bewuste keuze geweest in de omslag naar verhipping, maar wat mij betreft had dat onderdeel best bewaard kunnen blijven. Dit gezegd hebbende blijft Jeans een geweldige show met acht fantastische talenten die solo en met elkaar laten zien dat ze met recht thuishoren op de Nederlandse podia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten