Plein van het leven

Mensen van mijn generatie zouden Paul Röttger kunnen kennen uit verschillende tv-producties en films waarin hij heeft gespeeld. Daarnaast heeft hij ook in talloze toneelvoorstellingen gestaan. Sinds dertig jaar is hij nu directeur van eerder rotterdamscentrumvoortheater (rcth), sinds kort Theater Babel Rotterdam genaamd. Omdat vriend Rick er werkt als begeleider, regisseur en acteur en er jaarlijks een voorstelling is ken ik Paul als een bevlogen man voor wie inclusiviteit in de breedste zin van het woord zijn drijfveer is.

De voorstellingen worden gemaakt en gespeeld door mensen met en zonder beperking. Acteurs met een fysieke, verstandelijke of psychiatrische beperking spelen samen met 'onbeperkten'. Het zijn vaak bijzondere voorstellingen die eerder beeldend en fysiek zijn dan dat het op dialoog steunt. Er is veel muziek, dans en symboliek in verwerkt. Afgelopen zaterdag mocht ik bij de eerste uitvoering van het nieuwe stuk zijn: 'Piazza Della Vita'.

Het stuk wordt omschreven als een 'theater-choreografie', en het is gesitueerd in het voormalige theater Bonheur, een grote hoge ruimte waarin het publiek rond de speelplek zit en er op die manier vanzelf een soort plein ontstaat. Een hoge schuine piramide of berg aan de ene kant een grote kast waar spelers uit- en inklimmen aan de andere kant, touwen waarin acteurs zitten en omhoog klimmen om over de balken in het plafond voort te bewegen. Er wordt gaande weg ook een toren gebouwd. Wat we zien is het plein van het leven, van geboorte tot dood en alles wat zich daar tussenin kan afspelen. Liefde, afwijzing, verleiding, uitdagingen, verraad, teleurstellingen, kortom alles wat ieder mens in z'n leven tegenkomt en meemaakt. Dit alles zonder woorden maar met beweging, dans en zang in verschillende talen. Iedere acteur heeft zijn of haar eigen zangmoment, en het mooie is dat je hoort dat iedereen, op zijn eigen manier, kan zingen. Rick zong een Keltisch lied, en misschien bevooroordeeld, maar hij deed dat heel mooi en goed. Er is met zo'n 35 spelers heel veel te zien, erg veel prikkels waar de (te) harde muziek ook aan bijdraagt, zodat het bijna onmogelijk is om écht alles te kunnen zien wat er gebeurt. Maar desondanks heb ik, zoals altijd, weer genoten van deze bijzondere inclusieve manier van theater maken.

Paul heeft als doel dat Theater Babel in de toekomst gezien moet worden als een volwaardig, professioneel theatergezelschap, die op landelijke podia staat en ook zichtbaar is op internationale festivals. Aan zijn inzet en enthousiasme zal het zeker niet liggen om dat voor elkaar te krijgen. Hij zegt dat hij van het werken met acteurs met een beperking een rijker, milder, geduldiger mens is geworden:

"Wij 'onbeperkten', om het zo maar even te noemen, benaderen alles

vanuit ons intellect. Bij acteurs met een beperking is het zintuiglijke

vermogen veel sterker ontwikkeld. Wij denken met één blik alles 

te kunnen overzien. Maar slechtzienden met wie ik werk, nemen 

alle tijd om een ruimte te voelen. In dat voelen ervaren zij denk 

ik veel meer dan wij met onze open ogen."

Paul Röttger