Toen was geluk ... #18

In het prille begin van de jaren 80 heb ik voor het laatst als leerling een school bezocht, en omdat ik zelf geen kinderen heb, ben ik nooit meer in een klaslokaal geweest. In mijn beleving ziet een klaslokaal er nog steeds uit zoals ik 'm voor het laatst heb gezien, ook al weet ik dat er in die meer dan 35 jaar heus wel het één en ander is veranderd.

Zo heb ik begrepen dat het aloude schoolbord waar de leerkracht met wit krijt op schreef niet meer tot de standaarduitrusting van een klas behoort. In mijn tijd was dat een zwart drieluik bord, welke, als ik het goed heb, ergens halverwege de lagere school plotseling groen was. In het midden was het grote bord, met aan weerszijden een beweegbaar gedeelte die aan beide kanten gebruikt kon worden, en desgewenst voor het grote bord geklapt konden worden. Een onmisbaar attribuut, naast het krijt was natuurlijk de krijtborstel.

Als je als leerling eens iets op het bord mocht schrijven was dat een hele eer, weet ik nog. Het was de tijd dat wij als kinderen vol ongeloof de leraar aanhoorden die vertelde dat we in de toekomst elkaar konden zien als je telefoneerde, en in tumult uitbraken toen hij zei dat wij in het jaar 2000 allemaal 35 jaar zouden zijn. Twee getallen waar we ons geen voorstelling van konden maken. Wij maakten ons druk over wat we straks zouden gaan doen in het speelkwartier, of we het dictee goed hadden gemaakt, wanneer we weer reis-om-de-wereld zouden gaan doen met gym en waar we naartoe gingen met het jaarlijkse schoolreisje. Veel verder in de toekomst keken we nog niet, we leefden in het hier en nu. Ach ja, u weet, toen was geluk...