De bus

Dit is het verhaal van een Australische vrouw die in de bus zat.

Ze ziet drie mannen binnenkomen en vanuit haar ooghoek ziet ze dat ze naar haar kijken, tegen elkaar fluisteren en naar haar toekomen.

Man 1: Zo, waar ga je heen?

Vrouw: Een dagje naar de stad.

Man 2: Je zou met ons kunnen chillen.

Vrouw: Nee, dank je wel, ik heb afgesproken met een vriend.

Man 1: Laat gaan, en kom mee met ons.

Vrouw: Nee, dank je wel.

Man 3: Ah joh, kom op.

Vrouw: Nee, dank je wel.

Na haar derde weigering nemen ze hun plaatsen in, één achter haar, één voor haar en één naast haar. Ze sluiten haar dus gewoon in. Ze blijven aandringen om haar over te halen met hen mee te gaan. Ze zijn inmiddels twee haltes verder en ze begint bang te worden, ze zijn alle drie een kop groter dan zij is. Plotseling komt er nog een vreemde man aan.

Vreemdeling: Hey, uh, sorry, kan ik naast mijn vriendin zitten alsjeblieft, er zijn genoeg andere vrije plekken.

Man 3: Vriendin?

Vreemdeling: Ja, kun je ergens anders gaan zitten? Hij richt zich tot haar en vraagt: Hé schat, hoe was het op je werk?

Vrouw: Oké.

Man nummer drie die naast haar zat staat op en gaat ergens anders zitten, nadat de vreemdeling hem een betekenisvolle blik had gegeven. De vreemdeling neemt zijn plek in naast haar slaat zijn arm om haar heen en laat hem zijn telefoon zien waarin hij een bericht heeft getypt. 'Mijn naam is,.. speel mee'. De rest van de reis praten ze over de dingen van die dag en over de plannen die ze hebben met 'vrienden', totdat vlakbij de stad de drie mannen uitstappen.

Vreemdeling: Oh mijn God! Ik hoop niet dat ik een grens ben overgegaan! Toen ik instapte zag je er zo bang uit!

Vrouw: Ik WAS bang, heel erg bedankt!

Vreemdeling: Graag gedaan. Ik vond het enge gasten. We zouden een goed koppel zijn. Heb je een vriend?

Vrouw: Ja.

Vreemdeling: Ik ook!

Na dit avontuur zijn de vrouw en de vreemdeling goede vrienden gebleven.

Dit waargebeurde verhaal, want door de vrouw zelf opgetekend, leert ons dat het belangrijk is goed om ons heen te kijken en niet opgezogen te worden door onze telefoon. Ik vermoed zelfs dat veel vrouwen iets soortgelijks op enig moment in hun leven hebben meegemaakt. En nee, het is niet iets van nu. Mijn moeder heeft zo'n zelfde ervaring gehad ergens eind jaren zeventig op het station in Den Haag, een man viel haar lastig en was zeer opdringerig. Een vreemde vrouw had dat door en kwam op mijn moeder af uitroepend: "Hé meid, daar ben je! Ik dacht al dat ik je had misgelopen!" De man droop af.