Voorjaar

Vorige week vrieskou en ijspret en gisteren lentetemperaturen en dito zonnetje, je zou haast vergeten dat we naast een wereldwijde pandemie ook nog met een klimaatcrisis van doen hebben. Niets blijft ons mensen bespaard. Moeder Natuur is op verschillende manieren bezig om de mensheid op z'n minst flink in aantallen te laten afnemen, rechtsom of linksom.

Je hebt mensen die bij vrieskou en ijs direct het vertier er in zien, waarschijnlijk dezelfde die gisteren en masse naar buiten zijn gegaan om van de eerste zonnestralen te genieten, en je hebt mij. Zoals al eerder vermeld is sneeuw en ijs voor mij een teken om vooral geen stap buiten de deur te zetten en het eerste voorjaarszonnetje heeft bij mij de Pavlovreactie: Voorjaarsschoonmaak. 

Niets is heerlijker, voor mij dan, om terwijl het lentezonnetje schijnt met emmers, sop, moppen, sponzen, zemen, etc. mijn woning er weer spic en span te laten uitzien. Muziekje aan en gaan. Ik hou, zoals iedereen, van het eerste voorjaarszonnetje, maar ik hoef er niet meteen in om ervan te kunnen genieten. Terwijl ik klop, veeg en zuig geeft het een positieve en vrolijke aanblik dat het zonnetje naar binnen schijnt door de ramen, waardoor het direct duidelijk is dat daar wel weer eens een spons overheen mag. 

En nee, ik ga niet als een bezetene tekeer, ik verdeel dat over een aantal dagen. Voor een bewust alleenwonende is het best wel een klus, maar een klus waar veel voldoening uit te halen valt. Ik ben veel en graag thuis en het ziet er qua besmettingscijfers en de aankomende derde golf half maart naar uit dat de maatregelen nog wel even kunnen gaan duren voor er weer vertier buitenshuis te zoeken valt. Dan is het beter in een schoon opgeruimd huis vertoeven. 

Ook de pluche bewoners van mijn huis krijgen hun tweejaarlijkse bad om vervolgens fijn met elkaar op te drogen op een handdoek.