Als bejaarde met een rugconditie heb ik vanzelfsprekend een boodschappentrolley, voor mij geen onnodig gesjouw. Maar ook heb ik een gewone boodschappentas voor als ik maar een paar dingetjes nodig heb. Dat is niet zomaar een boodschappentas, maar die van mijn moeder. Ik was in die tijd op woensdag vrij en dan deed ik samen met haar haar boodschappen. Zij in de scootmobiel en ik er naast lopend. Die tas ging altijd mee en plaatste ze, eenmaal gevuld, voor zich op de scootmobiel. Ik heb die tas destijds meegenomen en nu gebruik ik 'm zo nu en dan.
Maar een boodschappentas slijt ook en hij is kapot aan het gaan aan de binnenkant. En terwijl ik dan kijk naar de scheuren die in de binnenkant zitten hoor ik mijn moeder zeggen: "Kind, je kan toch niet alles bewaren wat van je moeder is geweest". Dat is zo, maar ik kan 'm (nog) niet wegdoen. En hij voldoet voor die enkele keer dat ik 'm gebruik voor een klein beetje boodschappen best nog wel. Het is één van de talloze tastbare dingen waardoor ik aan mijn ouders denk als ik ze zie of gebruik en dat heeft nog steeds iets fijns.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten