Zoals u wellicht weet hield ik vroeger een dagboekje bij, vanaf 1980 tot 2010, dat vind ik best lang, ik dacht zelf eigenlijk veel korter. Niet dat ik er elke dag in schreef maar toch. Met bloggen ben ik begonnen in 2011, dus schrijven is wel een soort van eerste levensbehoefte voor me. Nu is een dagboek iets heel anders dan een blog natuurlijk, met een blog schrijf je naast voor jezelf ook voor anderen om het te lezen, terwijl een dagboek per definitie niet iets is wat je met anderen deelt.
Net als m'n blogs heb ik mijn dagboeken nooit meer herlezen, behalve dan als ik iets moet opzoeken qua datum. Maar zo ergens vorig jaar heb ik m'n eerste dagboek ter hand genomen en van de week dagboek twee die de jaren 1986 tot 1989 beslaan. Ik werd terug gekatapulteerd in de tijd. Het waren zo las ik enerverende jaren. Ik ging op mezelf wonen, was met enige regelmaat verliefd, maar qua aarde convenieerde dat niet altijd, als u begrijpt wat ik bedoel. De hartenkreten die in het dagboekje staan in die jaren, oorverdovend. Maar ergens kwam toch ook de eerste echte grote liefde voorbij.
Mensen die mij nu kennen weten dat ik een vrij stabiel en rustig, zeg maar gerust enigszins saai, persoon ben, of zoals ik het zelf altijd noem opererend in de kantlijn van het bestaan. Laat mij maar in en om het huis met zo nu en dan een uitstapje en ik ben helemaal gelukkig. Nou, in die dagboekjaren was ik me toch een partij druk met van alles. Met vrienden afspreken, uitgaan, bioscoop, strand, winkelen, dagjes weg, meerdaagse logeerpartijtjes bij m'n ouders die naar Doetinchem waren verhuisd. Er zaten weekenden bij met in totaal vier uur slaap. Ik werd er al lezend achteraf alsnog oververmoeid van.
Een aantal zaken kon ik me ook zo weer voor de geest halen, maar er zitten gebeurtenissen bij, hele dagen met vrienden ergens heen geweest waaraan ik totaal, maar dan ook totaal geen herinnering heb. Ook als ik het lees gaat er geen laatje open, daarentegen ook momenten die ik heb beschreven die waren weggezakt en nu weer een 'o ja belevenis' geven. Overall was mijn gemoedstoestand destijds in tegenstelling tot nu himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt, ook zeer vermoeiend om te lezen. Doe es rustig, denk ik steeds. Vooral omdat ik nu zo constant ben. Het zal met de leeftijd te maken hebben gehad.
Wat ik wel ontroerend en confronterend vind is dat zoveel mensen die er toen gewoon waren en wat ik destijds als vanzelfsprekend beschouwde er niet meer zijn. Allereerst natuurlijk mijn ouders en alle tantes en ooms uit die tijd. Maar dat is dan ook wel weer te begrijpen, ze zouden nu in de negentig of over de honderd zijn geweest. Maar zoveel mensen van mijn leeftijd, met wie ik plezier heb beleefd, die onderdeel waren van mijn leven, die samen met mij jong waren zijn er ook al niet meer. Ankie, Chris, Gerrit, Pia, Richard E, Richard vd M, Ron, Werner, prachtige mensen aan wie ik stuk voor stuk dierbare herinneringen heb, die mijn leven hebben gekleurd.
Tijdens het lezen kwamen ze voorbij, was ik weer op al die plekken, maakte ik het allemaal nog es mee in m'n hoofd en in m'n hart. Het was een heel andere tijd, de tijd voor computers en mobieltjes, je belde elkaar op met de vaste telefoon, je kreeg tijdens uitgaan telefoonnummers op bierviltjes geschreven, er waren nog videorecorders voor als je een programma later wilde zien. In die tijd was ik jong en wist me te handhaven. In deze tijd jong zijn? Ik zou het echt niet willen, niet kunnen ook. De kids van nu moeten zoveel, er zijn zoveel meer prikkels dan toen, ik ben al blij dat ik me heden ten dage als bejaarde staande weet te houden.
 |
| Zondag 26 juli 1987. Dit gebeurt er dus als je zaterdagavond tot diep in de nacht uitgaat en 's morgens om 10.00 uur weer acte de présence moet geven voor een dagje uit. Dan val je onderweg in slaap. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten