Binnen en buiten

Vandaag, 4 februari, is het de Dag van de Frikandel. Zo ziet u, alles wat belangrijk is heeft zo z'n eigen dag. 

In mijn jeugd had je buitenkinderen, kinderen die veel en vaak buiten te vinden waren. Na de hele dag school wilden ze enkel maar buiten zijn. Je had ook binnenkinderen, kinderen die veel liever binnen bleven. Ik was meer een binnenkind. Niet dat ik nooit buiten speelde. Ik kan me herinneren dat ik op mijn eerste fietsje samen met mijn buurmeisje Iris op de stoep voor ons huis veel heb gefietst. Ook als er sneeuw lag ging ik met mijn sleetje naar het vlakbij gelegen Zuiderpark om daar van de heuvels af te roetsjen. Maar verder was ik geen buitenkind dat voetbalde (het idee alleen al) of in bomen klom (gebrek aan motoriek). Ik bleef liever binnen om daar te spelen of te lezen. U begrijpt dit was in de prehistorie voor er computers waren in huis en er enkel op woensdag- en zaterdagmiddag kindertelevisie was en de rest van de dagen alleen 's avonds. Veel minder prikkels, heerlijk voor een, naar later bleek, hoogsensitief kind, alleen bestond die benaming nog niet.

Nog steeds ben ik graag thuis. Als het in de zomer bloedheet is ben ik er geen voorstander van om dan in die verzengede hitte naar buiten te gaan. Thuis voel ik me dan veel meer senang. Ik ben in de loop der jaren ook meer een liefhebber van de schaduw geworden. Daar waar ik als jongmens hele dagen in de zon kon liggen ben ik nu enigszins vampieristisch ten opzichte van de zon, ik heb het gevoel dat ik word verteerd. Dus altijd in de schaduw of onder een parasol met het liefst een briesje erbij. Maar beter nog kan ik genieten van een zomeravond als de zon weg is maar de temperatuur nog heel aangenaam. 

Natuurlijk kom ik wel buiten, maar altijd met een doel, om ergens met vrienden een dagje heen te gaan of iets dergelijks, maar niet naar buiten om het buiten zijn alleen. Ik heb die behoefte niet. Als ik werk is het van en naar mijn werk gaan voor mij al buiten genoeg. Ik weet dat buitenlucht belangrijk is, dus na twee of drie dagen in en om het huis plan ik wel iets in waarvoor ik er uit moet, maar het is niet iets wat zoals bij veel anderen een soort van natuurlijke noodzaak is. Ik heb wel eens gedacht dat als ik iets strafbaars pleeg waar gevangenisstraf op staat en ik moet dan de straf, vanwege het gebrek aan plaats in penitentiaire inrichtingen, thuis uitzitten met een enkelband om, dat voor mij niet écht een straf zou zijn. 

Maar zoals gezegd, het zat er als kind al in. 

Iris en ik in oktober 1969, zo heeft mijn moeder op de 
achterkant geschreven.

Ja, dat is later toch iets anders gelopen. 

Het strikje wat ik op de foto draag heb ik nog steeds.