2024

Wereldwijd was afgelopen jaar een afschuwelijk jaar, oorlogen, geweld, de opmars van extreem rechts met als tragisch dieptepunt de herverkiezing van Donald Trump en zijn man Elon Musk als president en zijn poppenspeler van de Verenigde Staten. De oorlog in Oekraïne is nog steeds gaande. Ook de genocide van de Israëlische regering op de bevolking van Gaza wat zich voor de ogen van heel de wereld afspeelt kan geen weldenkend mens met droge ogen gadeslaan, al word je dan als 'woke', 'antisemitisch' en 'deuger' bestempeld door de niet weldenkenden. 

Er zijn hier (nog) geen bommen gevallen en er rijden (nog) geen tanks door de straten, maar de Derde Wereldoorlog is natuurlijk al lang begonnen. Ik ben me er zeer bewust van dat we in Nederland (nog) van geluk mogen spreken dat we hier wonen. Desondanks de totaal incapabele regering die we hebben die uit louter nitwits bestaat en in de tijd dat ze bezig zijn enkel rollebollend over straat gaan met malkander en nog niets voor elkaar hebben gekregen omdat alles wat ze voorstellen en willen niet kan en er tegen beter weten in toch in blijven volharden. De kerst hebben ze nauwelijks, maar nog nét, gehaald, ik vermoed dat het in het aankomende jaar wel zal ontploffen en dat Femke Halsema in het bijzonder en links in het algemeen er de schuld van zal krijgen. 

Voor mij persoonlijk was 2024 een prima jaar. Ik heb leuke dingen gedaan met vrienden, ben voor mijn doen hysterisch veel op reis geweest, Malaga, Zierikzee, Luxemburg en Essen. Allemaal even fantastisch, maar voor aankomend jaar heb ik besloten qua reizen een pas op de plaats te maken. Even niet. Niet onvermeld mag blijven de levensveranderende gebeurtenis in mijn huis; de komst van de paxkasten. Lieve vrienden Rick en Chris hebben ze om mijnentwil in elkaar gezet. Ik ben er nog iedere dag enorm blij mee. In de slipstream daarvan is de logeerkamer enigszins aangepast en heb ik ook de muziek- en filmbibliotheek van nieuwe kasten voorzien alsook een nieuw kastje in de badkamer geplaatst. Een huiselijke verandering komt nooit alleen. 

Ook heb ik dit jaar fijn gewerkt bij mijn, nog voor drie werkdagen, huidige werkgever. Zoals eerder vermeld heeft deze besloten om niet meer van mijn diensten gebruik te willen maken (lees: hij wil geen vast contract aanbieden). Vier januari is mijn laatste werkdag en dan neem ik, ook zoals reeds medegedeeld, in ieder geval een minisabbatical van een maand. Dat zal ongetwijfeld langer worden, maar dat zien we wel. Het voordeel van met de dood in je schoenen lopen qua leeftijd is dat je je niet meer zo druk maakt. 

Goede voornemens voor 2025 heb ik dan ook niet, ik ben natuurlijk wettelijk verplicht om te gaan solliciteren en dat zal ik ook gaan doen, maar echt niet vol enthousiasme en met passie om 'nieuwe uitdagingen aan te gaan'. Een uitdrukking waar ik immer een weinig van moet vomeren in m'n mond. Ik doe het gewoon omdat het maatschappelijk gewenst is, en wie weet komt er wat leuks van en wellicht ook helemaal niet. 

Het is mij gelijk, die laatste paar jaar dat ik nog op de arbeidsmarkt zou moeten meedraaien wil ik dat best, maar niet tegen elke prijs. Ik bedoel, ik ben van het aanprijzen van de literaire werken van Jean-Paul Sartre en de psychologische analyses van Dr. Wayne Dyer gegaan naar verkoop van plastic schoenen en synthetische kleding, voetveeg bij een tandartsenpraktijk en uiteindelijk kassamedewerker bij een supermarkt. Die lijn volgend zou ik nu in zo'n poepla hoepla autootje moeten gaan zitten om hondenkaka op te zuigen, dat ga ik niet doen natuurlijk, er zijn grenzen ook voor een bejaarde man met een rugconditie en beperkte mogelijkheden.

We gaan het zien. Ik wens u en de uwen een fijne Silvesteravond en een mooi, liefdevol en fantastisch 2025!

 

Verwarring

"En dan moeten we ons verzamelen bij het beeld van Zadkine op plein 1940" werd me verteld door iemand die een avondwandeling ging maken door het Rotterdamse. "Huh? Dat beeld staat toch in de buurt van het Hofplein", was mijn reactie.

Ik had ongelijk, het beroemde beeld van Ossip Zadkine 'De Verwoeste Stad' wat hij naar aanleiding van het bombardement op Rotterdam maakte is op 15 mei 1953 onthuld, en staat dus sinds jaar en dag op plein 1940 naast het Maritiem Museum. Het was zelfs één van de voorwaarden van de schenker, de directie van De Bijenkorf, dat het beeld daar en nergens anders geplaatst zou worden. In 1975 is het beeld wel 60 meter verplaatst vanwege de aanleg van een nieuwe metroboog. Ossip zelf zei over zijn creatie:

"Het beeld wil het menselijk lijden belichamen dat een stad moest ondergaan die slechts, met Gods genade, wilde leven en bloeien als een woud. Een kreet van afschuw om de onmenselijke wreedheid van dit beulswerk."

Op de plek waar ik meende dat het stond, aan het Haagseveer, staat een ander kunstwerk, namelijk 'Nieuwe Delftse Poort' van kunstenaar Cor Kraat. Het heeft ook met de oorlog te maken. De Delftsche Poort was een bekend bouwwerk in Rotterdam, maar men had besloten in 1939 de poort te verplaatsen, men was in volle gang toen het bombardement van 1940 plaatsvond. De fundamenten van de oude poort werden ernstig beschadigd waarop besloten werd de stadspoort te verwijderen.

Cor besloot de poort na te bouwen, maar dan open en ruimtelijk. Hij gebruikte daarvoor delen van de oude poort die sinds de oorlog in een opslagplaats lagen. Het kunstwerk is geschilderd in oranjerood menie. Op 8 mei 1995, de vijftigste verjaardag van de wederopbouw, werd het kunstwerk onthuld door toenmalig premier Wim Kok. 

Het zijn twee heel verschillende kunstwerken dus hoe ik ze met elkaar kon verwarren? Geen idee, ik verschuil me maar achter het feit dat ik import ben. 

De Verwoeste Stad. © Ruud van Capelleveen

Nieuwe Delftse Poort. © Otto Snoek

Tegeltjeswijsheid 501

 

Toen was geluk... #162

Dat wat ik nu wel eens doe, een kaarsje aansteken voor de sfeer en gezelligheid, dat werd vroeger bij ons thuis enkel en uitsluitend gedaan vanaf kerstavond tot en met oudjaarsavond. Maar dan was het ook een hele batterij aan kaarsen hoor, ik denk wel zo'n twintig tot vijfentwintig stuks verspreid over de kamer en achterkamer. Elektrisch licht werd dan niet gebruikt. Ik kan me nog herinneren hoe magisch ik dat als kind vond.

Ook het uitblazen van de kaarsen en de geur die dat gaf, als ik dat nu ruik, word ik meteen naar de jaren van mijn jeugd gekatapulteerd. Mijn moeder vond die lucht minder geslaagd, zodat er op enig moment een kaarsendover in ons huis kwam. Je blies de kaars niet uit, maar je doofde 'm uit met dat ding. Ik weet nou niet meer of het veel scheelde, volgens mij bleef de uitgedoofde kaars ook nog wel walmen, maar misschien minder. We hadden er ongeveer zo een als op de foto, van koper. Het ding is verloren gegaan in de tijd.

Toespraak

Doordat ik iets wilde opnemen wat 's middags op tv kwam, ik kijk vanzelfsprekend overdag geen tv, viel ik in de kersttoespraak van Willem-Alexander, die net was begonnen. En zijn woorden waren van betekenis, dus ik bleef hangen. Wat een mooie toespraak over dat wie we ook zijn en wat we ook geloven of niet geloven samen horen in ons land. Geen haat en verbittering in onze straten. Hij legde de vinger op de zere plek.

Als door een wesp gestoken, of liever nog als een dreinend vierjarig kind, reageerde Geert Wilders in, hoe kan het ook anders, een tweet op de toespraak omdat haat, verbittering, ontevredenheid en uitsluiting de kurk is waarop hij drijft met: 'Nederland is van ons, trots op onze cultuur, onze gewoontes, onze tradities, het is ons land'. U hoort en ziet er een stampvoetende kleuter in: 'Van mij, van mij, van mij'. Zijn simpelgeestige achterban was overstuur omdat de majesteit niet naast een kerstboom stond. Er stond een zes meter hoge verlichte boom in de tuin, die duidelijk zichtbaar was, maar nee, een kerstboom hoort binnen volgens hen. 

Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas had het vooral druk met het promoten van vlees deze kerst. U weet dat voor BBB dieren in twee categorieën vallen: VLEESCH en in hun ogen 'ongedierte' die moet worden geëlimineerd, zoals wolven en, mark my words, binnenkort ook bevers. 'Gourmetten zorgt voor gezelligheid. Punt.' stelde ze en ook 'Vlees eten is van ALLE tijden. Tijdens, voor en na de kerstdagen. Al duizenden jaren. Fijne Kerst! Hier wel vlees.' Nou, die laatste opmerking is vrij overbodig. Carloline (Kèr'olai'n) is er het afschrikwekkende voorbeeld van wat naast roken en alcohol te veel vlees eten doet met je fysiek en huid. En dan, duizenden jaren is natuurlijk pertinent niet waar. Maar goed, ze zit er niet vanwege haar intelligentie. 

Collegaatje Mona Keijzer had een plaatje van een kerststal geplaatst met een 'Zalig Kerstfeest, lieve mensen.' erbij. Zonder ironie. De neofascist zou Jozef, Maria en het kindeke direct het land uitgooien als ze hier een plek zouden zoeken. Of ze zou de bouw van een opvangplek aanvechten tot aan de Raad van State zoals ze dat deed vanwege bouwplannen vlakbij haar woning voor een woonzorgcomplex. Het is een heel enge vrouw.

De koning stond er als een roepende in de woestijn met zijn kersttoespraak, maar wat ben ik het met hem eens. En ik blijf hopen dat deze donkere periode in de wereld en in Nederland ook weer voorbij zal gaan. Hoop is soms alles wat we hebben, hoop doet leven. 

De toespraak van Willem- Alexander:

“Wees niet bang, want ik kom jullie goed nieuws brengen dat grote vreugde betekent voor heel het volk.” Dat zei de engel in de Kerstnacht tegen de herders. 

Goed nieuws voor héél het volk. Het Kerstfeest sluit niemand uit. Iedereen is welkom en hoort erbij. Ook u. Ook jij. 

Gods Zoon komt in een gebroken wereld en brengt ons vrede. Wie naar de vele breuklijnen in onze wereld kijkt, kan intens naar die vrede verlangen. Wat zijn we er momenteel ver vanaf! 

De spanningen zijn voelbaar, internationaal en in eigen land. En dat maakt ons rusteloos. Waar vind je houvast? Wie kun je nog vertrouwen? Veel mensen voelen zich onbegrepen, ongewenst, onbeschermd.

In Amsterdam vertelden leerlingen van de Joodse school Maimonides hoe het is om les te krijgen op een plek die met hekken is beveiligd. Hoe ze zich op straat en in de tram maar liever gedeisd houden. Jezelf zijn en gewoon vreedzaam laten zien wie je bent. Het zou voor iedereen vanzelfsprekend moeten zijn in Nederland. Maar dat is het niet. 

In Vlaardingen spraken mijn vrouw en ik met een groep Palestijnse Nederlanders. Zestig jaar geleden kwamen de eersten van hen naar ons land om te werken in een margarinefabriek. Zij bouwden hier hun leven op, samen met hun kinderen en kleinkinderen. Ze vertelden ons over hun angst om het lot van familieleden in hun land van herkomst. Over hun onmacht en wanhoop.

Telkens weer word ik geraakt door de persoonlijke pijn die in de verhalen doorklinkt.   

Wat is ertegen te doen? Het oplossen van de grote wereldproblemen en de bittere conflicten elders gaat onze macht te boven. Maar zijn we daarmee machteloos? Nee, beslist niet! Want wat we wél kunnen doen, is zorgen dat we de verbittering en de haat niet importeren in onze straten. Wéérbaar zijn tegen alles wat ons uit elkaar drijft.

Het begint met het respecteren van de basisregels die hier in Nederland gelden. Ieder mens is gelijk voor de wet. Discriminatie is niet toegestaan. En we gebruiken géén geweld, ook niet als we ons gekwetst of miskend voelen. Deze beginselen zijn niet vatbaar voor dialoog of discussie en gelden voor iedereen, altijd.

Tegen wie zich geraakt voelt, zeg ik: wees weerbaar en laat u niet uit het veld slaan. Wees trots op de bijdrage die u aan de samenleving levert! Besef dat u van grote waarde bent. 

Tegen Joodse Nederlanders die me vertellen dat ze twijfelen aan hun toekomst hier zeg ik: blijf! Wij horen samen.

Tegen Nederlandse moslims zeg ik: dit is ook uw land; dit is ook jouw land.

In dit land is iedereen vrij om troost en inspiratie te vinden in zijn eigen geloofsovertuiging of levensfilosofie. Iedereen is vrij om zich te uiten. Christenen, Joden, Moslims, humanisten, atheïsten, of hoe u ook in het leven staat. Ieder mens is evenwaardig.

We hoeven elkaars overtuigingen en opvattingen niet te delen. Als we ons maar realiseren dat anderen, net als wij, mensen zijn van vlees en bloed. Met herkenbare emoties.

Bezorgdheid om de veiligheid en de toekomst van je kinderen.
Boosheid om onrecht dat je wordt aangedaan.
Verdriet bij het verlies van iemand van wie je houdt. 
Onzekerheid over jezelf.
De behoefte om gezien te worden door anderen. Het grote geluk van vriendschap. 
Ieder mens herkent dit.

‘Wat zijn je angsten? Wat zijn je dromen?’ Onze antwoorden daarop lopen niet zoveel uiteen.

Zodra we elkaars pijn en elkaars verlangen zien, ontstaat ruimte voor begrip. En begrip zorgt voor verbinding. Laten we bij alle verschillen van mening ook op zoek gaan naar het menselijke dat ons samenbrengt. 

Communiceren hoeft niet altijd via mobieltje, muis of megafoon. Als je aan mensen vraagt wat ze positief waarderen in een ander, dan hoor je nooit: “hij heeft zo’n fantastische eigen mening”. Je hoort dan heel ándere dingen. “Hij staat altijd voor me klaar”. “Hij begrijpt me zo goed.” Of: “zij kan zo goed luisteren.” 

In die aandacht voor elkaar schuilt ons vermogen om iets van de pijn van anderen – en daarmee ook van onszelf – te verlichten. 

Het Kerstfeest – feest van een nieuw begin – nodigt ons uit dat vermogen ten volle te gebruiken.

De apostel Paulus gaf in zijn brief aan de Romeinen een simpel advies:

“Wees blij met wie zich verblijdt. Heb verdriet met wie verdriet heeft”. 

Als we dit ter harte nemen, brengen we een mooiere wereld een heel klein beetje dichterbij.

Ik wens U allen – waar U zich ook bevindt en hoe Uw persoonlijke omstandigheden ook zijn – een gezegend Kerstfeest.

Herinnert U zich deze nog? #243

KINDEREN VOOR KINDEREN

'DE KERSTEZEL'

1990

Geen hitnotering

Als de video niet te zien is klik hier.

Het leukste Nederlandse kerstliedje ooit, geschreven door Harrie Jekkers en Koos Meinderts voor het Kinderen voor Kinderen koor met als solist Jannes Drop. Harrie zelf heeft het ook gezongen in zijn voorstelling 'Het Gelijk Van De Koffietent', waarin hij het presenteert als iets wat hemzelf is overkomen, en de bezongen Marjolein naar aanloop van het liedje wordt beschreven als een keurig Haagsch meisje met Harrie natuurlijk als de immer volkse Hagenees.

Jannes die het zong bij Kinderen voor Kinderen is na zijn schooltijd gaan werken als producer bij radio en tv en daarna ook als dj. Collega Gerard Ekdom draait steevast elk jaar op 12 december (n.a.v. de eerste regel in de tekst; 'Het gebeurde op 12 december..') dit nummer, en dit jaar heeft Jannes het, na jaren de boot afgehouden te hebben, opnieuw ingezongen, omdat het 35 jaar geleden is. Benieuwd naar Jannes en hoe het klinkt? Klik hier.

Jannes Drop.

In die dagen...

In Die Dagen...

Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen

Er zweefden kleine plukjes vrede zachtjes neer

De lucht was vol van een verstild soort welbehagen

En er was nergens honger, nergens oorlog meer

Er klonk een kerstlied in de toppen van de bomen

Een lichte bries fluisterde zachtjes Stille Nacht

De vrede was dan toch uiteindelijk gekomen

Daar had de wereld al die eeuwen op gewacht

Het was zo stil - ontroerend stil

Alsof er niemand ooit de stilte zou verbreken

Alsof er niemand meer hardop durfde te spreken

Een sfeer van rust en harmonie en goede wil

Het leek of iedereen in vrede was gaan slapen

Een os en ezel lagen ergens in een stal

Er lagen herders in de velden naast hun schapen

't Was zo sereen en zo ontspannen overal

Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen

Een land als Nederland leek net een schilderij

't Was van een schoonheid die een mens niet kan verdragen

Zo ongerept, zo ongeschonden, weids en vrij

En het was stil - merkwaardig stil alsof er niemand

Meer de stilte zou verbreken

Alsof er nooit meer iemand nog een woord zou spreken

Dezelfde wereld, maar een wereld van verschil

Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen

Hoewel het verder naar het zuiden zonnig was

En van de mensen die daar op het asfalt lagen

Restte vaak niet meer zo heel veel meer dan een karkas

Maar hier in Nederland bleef het nog even vriezen

Hier werd voorlopig alles goed geconserveerd

Pas als de winter echt aan kracht zou gaan verliezen

Zou de bevolking ook wel snel zijn weggeteerd

En het bleef stil - luguber stil

Er zou ook nooit een mens de stilte meer verbreken

De laatste kans op overleven was verkeken

Dit was de eerste kerst op aarde

Na de laatste overkill

© Robert Long

Kersttijd

De kersttijd doet je denken 

aan de dagen van weleer

en iedere keer weer 

zal dat grote vreugde schenken

1975: Intensief werd er reclame voor gemaakt
en wat wilde ik het graag hebben; DAS klei.

1983: Papa en mama bij de kerstboom in de Hellendoornstraat, Den Haag.

1990: met mijn zus Els in m'n eerste eigen flatje in de Dalfsentraat, Den Haag.

1992: met nichtje Leonie bij mijn ouders in Doetinchem.

1998: Ochideestraat Rotterdam kreeg Winnie als kerstcadeau en Winnie is er nog steeds!

Kerstpakket

Met verbazing las ik dat Marktplaats vol staat met spullen uit ontvangen kerstpakketten of zelfs met complete kerstpakketten. Mensen vragen er dan geld voor. Geld voor iets dat ze zelf ook maar gekregen hebben. Wie zijn die mensen? Zulk gedrag is niet iets van deze tijd hoor, in de naoorlogse jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw was het op het werk van mijn vader gebruikelijk dat ze met het personeel eens per jaar een dagje uit gingen. Ik heb er nog geweldig leuke foto's van. Maar ook toen werd de roep om 'liever geld te hebben dan een dagje weg' luider onder het personeel, zodat ze het afgeschaft hebben. 

Werkgevers hoeven het niet te doen, hè. Ook bij mijn voormalige werkgever V&D was er altijd gemor over de kerstpakketten. We hebben een paar jaar dan ook een cadeaukaart gekregen, zoek zelf maar wat uit. Wel natuurlijk een cadeaukaart van de firma zelf. Ook is er een jaar geweest dat we niets kregen omdat V&D maar weer eens financieel in zwaar weer zat. In beide gevallen ook gezeur. Mensen (Nederlanders?) klagen nu eenmaal vaak en graag. Het zit denk ik in onze volksaard. 

Zelf ben ik niet zo klagerig, geloof ik. Ook dit jaar heb ik een prachtig kerstpakket mogen ontvangen van mijn nu nog werkgever. Vol met heerlijke, handige en leuke dingen. De doos was zo groot dat ik speciaal met de metro was gegaan, want op de fiets zou levensgevaarlijk zijn. Dat weet ik omdat ik het vorig jaar wel heb gedaan en ik enkel maar rechtuit kon rijden. Collega Gerda was zo lief om mij en het pakket thuis te brengen met de auto. En de twee dingen die ik niet lekker vind, die in het pakket zitten? Daar maak ik gewoon iemand anders blij mee. Zo eenvoudig kan het zijn en ook nog eens in het kader van de kerstgedachte om gewoon aardig te doen om niet.

Tegeltjeswijsheid 500

 

Person of the year

De veroordeelde crimineel, verkrachter en aankomend president van de Verenigde Staten, Donald Trump, is voor de tweede keer gekozen als 'Person of the Year' door Time Magazine, de eerste keer was in 2016. Het schijnt dat genocidepleger en oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu nipt tweede is geworden. Time heeft wel een standaard hoog te houden, eerdere Person of the Year waren: Adolf Hitler (1938), Joseph Stalin (1939 en 1942) en Vladimir Poetin (2007). 

Voor mij is er maar één Person of the Year: Gisèle Pelicot. Wat. Een. Vrouw! U heeft niet onder een steen geleefd, dus u weet wie zij is en wat haar is overkomen. De kracht die zij heeft, het doorzettingsvermogen, na alles wat haar is aangedaan. Het toch nog steeds patriarchische Frankrijk schudde op z'n grondvesten. Het recht heeft Gisèle doen zegevieren, haar ex-man en alle andere mannen zijn veroordeeld. Ze heeft het spotlicht gezet op iets wat nog te vaak wordt gezien als iets wat nu eenmaal is: verkrachting en ongewenste intimiteiten naar vrouwen toe. "Ík heb niets verkeerd gedaan" is haar credo en daarom haar uitdrukkelijke keus om deze afschuwelijke zaak in het openbaar te laten behandelen in plaats van wat gebruikelijk is zonder pers en publiek. 

U kent me, ik durf gerust iets alleen te vinden, zonder de toevoeging 'en velen met mij', maar in deze zijn er wereldwijd talloze anderen die ook vinden dat Gisèle het predicaat 'Person of the Year' zo ontzettend verdiend zou hebben, maar in plaats van een slachtoffer van jarenlange verkrachting die zich op onnavolgbare wijze revancheert en voor zoveel andere slachtoffers een voorbeeld en houvast is, is gekozen voor een daadwerkelijke verkrachter als Person of the Year. What a time to be alive. 

Claude

Als Eurovisie Songfestivalliefhebber heb ik het na het organisatorisch debacle van dit jaar al eerder gezegd, wat mij betreft had Nederland zich in ieder geval voor 2025 beter kunnen afmelden. Naast Nederland doen er in 2025 nog 37 andere landen mee, ook Israël. Genocide plegen is voor de organisatie geen reden om het land van deelname uit te sluiten, wat eerder bij het oorlogszuchtige Rusland wel is gebeurd. U weet, het Israëlische MorrocanOil is hoofdsponsor, het één zal gerust iets met het ander te maken hebben. Dat de Israëlische delegatie zich ten opzicht van andere landen heeft misdragen is, waarschijnlijk mede daardoor, ook verder zonder consequenties gebleven. 

Maar de EBU heeft nu een heel nieuw protocol uitgerold zodat de editie van 2025 in Bazel, Zwitserland dan hopelijk zonder incidenten zal gaan verlopen. Ik denk dat het nog vies zal tegenvallen, en ja, ik weet dat het een muziekfestival is, maar nogmaals over de participatie van Israël wordt, in mijn optiek terecht, gefronst. Maar genoeg daarover, we zullen het gaan zien in mei 2025

In zekere zin sluit dit blogje naadloos aan op die van gisteren, waar ik mijn fossiel zijn ten opzichte van de huidige muziekscene heb uitgelicht. Gisteren is bekend geworden wie Nederland zal gaan vertegenwoordigen. Dat is Claude, de zanger met de vrolijke Nederlands-Franse nummers als 'Ladada Mon Dernier Mot', 'Layla' en 'Écoutez-moi'. Zijn eerste hit hoorde ik wel eens voorbij komen op de radio. Ik luister enkel 's morgens naar de radio als de wekkerradio afgaat. En dan dacht ik: wat een leuk nummer, maar heb nooit geweten wie het zong, tot ik de afgelopen serie van 'Beste Zangers' zag en Claude daar één van de gasten was. 

Wat een geweldig leuk en lief mens en wat een goede zanger en performer! De keus voor hem snap ik helemaal. Ik ga ervan uit dat het liedje, wat later zal worden bekend gemaakt, op dezelfde leest geschoeid zal zijn als zijn hits. Ook stoer van hem dat hij met de bittere nasmaak van het Eurovisie Songfestival van 2024 toch mee wil doen voor Nederland op een festival wat mijns inziens een beetje op z'n laatste benen loopt. 

Fossiel

Ondanks mijn aversie tegen de Top 2000 vanwege het betonnen bestand ervan waardoor het in mijn ogen te beperkt is en het feit dat het publiek maar voor een klein deel de uiteindelijke uitkomst bepaalt, heb ik toch de Top 2000 quiz gekeken, omdat daar vaak wat meer buiten de omkaderde paden wordt getreden. 

Het werd me pijnlijk duidelijk dat ik een muziekfossiel ben. Ik weet vrijwel niets van de muziek van, pak 'm beet, na 2000. Er kwamen nummers en artiesten voorbij waarvan ik het bestaan niet kende en daardoor ook de vragen niet. Waren het vragen over muziek en uitvoerenden van voor 2000 had ik vanaf de bank vaak een grand slam. Zo veerde ik op bij de vier vragen over Boney M. en schreeuwde ik haast 'Gladys Knight!!!' naar de tv toen een kandidaat geen idee had en 'Aretha Franklin' antwoordde op de vraag: wie zien en horen we hier?

Ik zag een vreemd uitziend zangeresje dat welhaast volledig uit A.I. leek opgetrokken en was daardoor meer gefascineerd dan door wat ze bracht. Ik had ook geen idee wie of wat, het bleek Ariana Grande te zijn. Die naam heb ik wel vaker gehoord, en ik weet dat ze wereldfaam geniet, maar ik zou geen nummer van haar kunnen opnoemen. De kandidaten wisten juist ongelooflijk veel over de huidige muziekscene. Zo zijn er wel meer, ik ken soms wel de namen, maar heb geen notie van hun werk. Ik ben geworden wat ik in mijn jonge jaren bezwoer nooit te zullen zijn: iemand die de muziek die 'in' is niet kent of het allemaal verkeerd benoemd. Zo waren er ouderen die in mijn tijd de populaire groep ABBA  'de Abba's' noemde, ik vond dat destijds getuige van een niet te bevatten wereldvreemdheid. En kijk mij nu. Een hele tijd terug hadden mensen het over Lenny dit en Lenny dat, en ik dacht dat het over Lenny Kuhr ging, maar het bleek Lenny Kravitz te zijn. In de begintijd van de Britse zangeres Adele lag haar naam op ieders lippen, en jawel, ik dacht dat men het over Adèle Bloemendaal had.

Onlangs heb ik met vrienden het spel 'Hitster' gespeeld waarbij het de bedoeling is dat je na het horen van een nummer het in een tijdlijn moet plaatsen. Ook toen kwam naar voren dat ik jaartal, artiest en nummer van voor 2000 vaak feilloos wist te benoemen, maar daarna geen idee van wat ik hoorde. Bij Teddy Scholten's songfestivaloverwinning 'Een Beetje' keek ik in glazige ogen van mijn medespelers, terwijl ik volledig uittunede bij The Weeknd (ja, zo schrijf je dat), Justin Bieber, Taylor Swift en alles wat met rap te maken heeft.  Beyond fossiel, ik ben me ervan bewust.

Top 2000 Quiz 2024. In het midden de uiteindelijke winnaars: Anne-Marie Jung en Bettina Holwerda

Toen was geluk... #161

Nou ja, geluk, geluk, het is een voorval uit mijn jeugd waarbij het slechter had kunnen aflopen. Dus meer geluk in een andere betekenis. Ik was een jaar of negen en wij hadden in die dagen opschenkkoffie. Een koffiepot met filter op het fornuis waarbij je in een fluitketel water kookte en dat handmatig in de filter gevuld met gemalen koffie goot. Die koffie maalde je zelf in, bij ons, een elektrische koffiemolen. 

Het was op een avond dat mijn moeder wat ziekig op de bank lag en mijn vader bezig was met iets. Ik wilde hen verrassen door koffie te gaan zetten. Ik geloof dat ik dat wel eens eerder had gedaan toen, maar nog niet heel vaak. Ik had koffiebonen in de molen gedaan en ging aan het malen. Ik had 'm in mijn handen en zette 'm aan maar t ding viel en ik wilde 'm tegen houden, maar het deksel vloog eraf en mijn hand kwam in het maal gedeelte terecht, terwijl de molen door maalde. Dat is vrij scherp kan ik u uit eerste hand meedelen. Op het tumult kwam mijn vader af, bloed all over the place. Hij zette me met mijn gewonde hand onder de kraan en ik zag dat mijn wijs- en middelvinger van mijn rechterhand gaten vertoonden, ik zag bij één van die vingers het bot. Ik werd licht in m'n hoofd en ben op de grond gaan zitten. 

Mijn vader, nuchter als altijd, heeft twee pleisters om die vingers gedaan. Mijn moeder, nooit goed in crisissituaties, werd boos omdat ik me helemaal niet met koffiezetten moest bemoeien. Ze zag het bloed onder de pleisters vandaan sijpelen en zei tegen mijn vader: "Je moet met hem naar de eerste hulp". Wij naar het Leyenburg ziekenhuis op de Leyweg, een kwartiertje lopen. Ik kan me nog herinneren dat er verschillende dokters kwamen kijken of het wel of niet gehecht zou moeten worden, maar de uiteindelijke conclusie was dat ik nog zo jong was dat het vanzelf wel zou helen. Ik kreeg wel dik verband erom en moest om de zoveel tijd terugkomen voor controle. Het verband heeft er best lang om gezeten, steeds bij controle ververst. En op school kon ik niet schrijven, maar een krijtje vasthouden kon wel, zodat ik op het bord opdrachten mocht maken. 

Twee littekens op die vingers zullen mij tot aan mijn verscheiden blijven herinneren aan die onfortuinlijke avond. 

Zo zag die elektrische koffiemolen er uit. 

Koffiepot met filter. 

Yay or nay

Zoals u weet kijk ik nooit verder dan een week vooruit, maar in voorkomende gevallen is het gewenst om op te verwachten zaken wat vooruit te lopen. Ook weet u dat ik van de zilveren lijntjes ben, het is mijn leidend licht om me staande te houden in het leven. Omdat ik wist dat er een 'yay' dan wel een 'nay' zat aan te komen betreffende mijn dienstverband had ik voor beide scenario's een zilveren lijntje uitgezet voor mezelf. Het is een 'nay' geworden, dus het zilveren lijntje voor 'yay' is even in de ijskast gelegd voor eventueel een later moment. Zaken in de ijskast opslaan is trouwens een populair iets sinds de huidige coalitie de scepter probeert te zwaaien, bij hen puilt ie nogal uit.

Het zilveren lijntje nu is dat ik van mezelf even niks hoef als ik begin volgende maand mijn laatste werkdag heb gehad. Even een pas op de plaats en weer aarden alsook afstand nemen van alles. Ik heb al contact opgenomen met mijn oude vrienden van het UWV om aan te geven hoe de situatie is en dat ik in principe niet meteen al als uitkeringsgerechtigde hoef te worden aangemerkt, dat kan wat mij betreft ook op een later tijdstip.

Ik kreeg een allervriendelijkste reactie terug waarin werd verteld dat het de bedoeling is dat ik me toch echt binnen een week na mijn laatste werkdag aan dien te melden bij hen, zo is het nu eenmaal geregeld. Later kan ook, maar geeft vaak onnodig gedoe en consequenties waar niemand op zit te wachten, zij niet, maar ook ik niet. Dus so be it, wie ben ik om eigenwijs te zijn. Maar in ieder geval de maand januari, zo heb ik besloten, is van mij en neem ik een mini sabbatical.

Omdat ik wel wist dat de kans zeer aanwezig was voor een 'nay', ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen, heb ik wat klusjes in en om het huis vooruit geschoven omdat ik daar binnenkort alle tijd voor heb. Daarnaast zal ik natuurlijk ook eens gaan kijken wat ik nog kan gaan doen die laatste paar jaar en wie nog een man op leeftijd met beperkte skills voor die korte tijd in hun gelederen wil opnemen. Zelf had ik al voorzien dat mijn arbeidsjaren na het faillissement van V&D in 2015 rommelig zouden gaan worden, en zo geschiedt het dus ook. Maar eerst een maandje het totale niets, ik heb er zin an. 

Dinnerconversation

Gisteren ben ik afgereisd naar het Rijswijkse om weer eens even bij te kletsen met dierbare vrienden en om met hen te dineren. We hadden heel wat te vertellen aan elkaar, bij hen zijn er ook verschillende ont- en verwikkelingen van verbazingwekkend lomp tot spannend leuk, maar niets wat we onder een goed glas bubbels en wijn met vingervoedsel konden relativeren tot iets wat nu eenmaal is in een wereld waar veel grotere en complexere problemen zijn. 

Het is er immer een warm welkom. Het diner was zoals altijd prachtig verzorgd en erg lekker. Na het diner hebben ze me laten kennismaken met een miniserie die destijds (2003) aan mij is voorbijgegaan: 'Angels In America'. Ze hebben 'm op dvd en we hebben de eerste aflevering gekeken en ik zit al helemaal in het verhaal. Ik heb het boxje meegekregen zodat ik het thuis kan afkijken, ik heb straks tijd genoeg, natuurlijk.

Heerlijk zo'n namiddag en avond met vrienden met wie je kunt lezen en schrijven, want we gaan terug tot de vroege jaren negentig, kinderen waren we destijds. Zulk samenzijn, dát zijn de belangrijke dingen in het leven.

Stel....

Stel, u is eigenaar van een bedrijf en u bent een gek mens, u neemt een oude man aan voor een functie met veel en intensief klantencontact. Het bevalt, de oude man valt goed bij personeel en cliënten en hij heeft het zelf ook erg naar z'n zin. Bij contractverlengingen laat u niet na om luid en duidelijk te ventileren hoe blij u met de oude man bent. Sterker nog, na het in dienst treden van hem neemt u voor deze functie uitsluitend nog andere mensen aan die ook tussen de vijftig en de schijndood zijn, omdat die net even een andere arbeidsethos hebben dan de jeugd van thans. 

Na drie contractverlengingen is het moment daar om de oude man een vast contract aan te bieden of om hem zijn congé te geven. U resumeert even: In de twee en een half jaar dat hij nu in dienst is heeft hij zich nog niet één keer ziek- of afgemeld, als er een beroep op hem werd gedaan om ad hoc in te vallen stelde hij nooit teleur. De talloze veranderingen van het werkrooster: geen krimp. Niet één keer is hij te laat gekomen. Aan zijn omgang met cliënten kunnen velen nog een puntje zuigen. Bij de aannamegesprekken heeft de oude man duidelijk aangegeven dat hij, gezien zijn leeftijd, niet meer hoeft op te stomen in de vaart der volkeren en daarom helemaal gelukkig is met de vacature waarop hij heeft gereageerd; het onderhouden van klantencontacten, toch heeft hij daarnaast een aantal zaken opgepakt die daar buiten vallen. Overall gezien is hij een stabiele en betrouwbare factor voor de firma. Daarnaast, een vast contract betekent in zijn geval nog zes, hooguit zeven, jaar voor hij met pensioen gaat. Zou u die oude man voor de tijd dat het nog duurt, of in geval van overlijden wellicht zelfs eerder, in vaste dienst nemen?

Ja, ik ook, maar toch is besloten om van een vast contract af te zien zodat de oude man zich vanaf januari weer mag melden bij zijn vrienden van het UWV. U had het al begrepen, die oude man ben ik, en anderhalve week geleden heb ik in een gesprek vernomen dat men, ondanks dat ze heel blij zijn met me en het een ongelooflijk moeilijke beslissing vonden (hun woorden), tóch heeft besloten om niet verder door te gaan met me.

Is het jammer? Ja, ik heb het erg naar mijn zin en zag me die laatste paar jaar wel volmaken, voornamelijk omdat het werk is wat ik gezien mijn rugconditie kan blijven doen. Sterker nog, toen ik een tijd terug door mijn rug was gegaan en nauwelijks kon bewegen kon ik het zittende werk gewoon continueren. Is het erg? Nee, het is maar werk, en ik ben geen hersenchirurg wiens werk een levensvervulling is. 

Het heeft, zo werd mij medegedeeld, met verschillende factoren te maken als dalende omzetten en veranderingen in productaanbod, maar de olifant in de kamer werd niet genoemd: het spook van D.. D. is een medewerker die niet zo heel goed functioneerde maar desondanks tóch tot ieders stomme verbazing een vast contract kreeg en toen opeens in de ziektewet schoot, nu zo'n tien maanden geleden, en vervolgens als een spook in de nacht is verdwenen, geen contact meer mee te krijgen door niemand. Die ondoordachte beslissing is in het gezicht van de eigenaar ontploft en maakt hem, zo vermoed ik, huiverig om vaste contracten aan te bieden. Daarbuiten is er een visie van korte termijn denken en worden er beslissingen genomen waar men, als er wat verder zou worden gekeken, beter niet voor kan kiezen. 

Maar hoe dan ook, het is water onder de brug, en ik ben er verder oké onder, hoor. Er komen steeds klanten naar me toe met: 'Wat heb ik nou gehoord?!', niet van mij, maar collega's delen het nieuws betreffende mijn dienstverband blijkbaar met hen. Er zijn zelfs cliënten die actie wilden gaan voeren, maar ik heb gezegd dat dat echt niet hoeft. Wel lief natuurlijk. Ook is er een collega die er niet van geslapen heeft, maar ik heb haar verteld dat ik zelf prima slaap.

Waar ik intens vrolijk van word is dat ik als 60 jarige met een rugconditie weer naar het UWV mag. Na 44 werkjaren is het toch nog van belang dat ik voor die laatste paar jaar me enthousiast en vol vuur op het glibberige pad van de sollicitaties ga begeven. Het is trouwens wel de eerste keer in mijn al lange leven dat ik wórdt ontslagen, dat had ik nog niet meegemaakt, ik ben zelf steeds degene geweest die is weggegaan. Het faillissement van V&D is van een andere orde, het hele bedrijf hield op te bestaan. Ik hou u op de hoogte, en hoe lief bedoeld ook, ik hoef geen tips en trucs. Ik heb al eerder met dit bijltje gehakt en alles komt uiteindelijk altijd weer goed. 

Het kan

'Niet in mijn naam' zie ik sinds een paar dagen regelmatig voorbij komen. Prominenten en iedereen die het ermee eens is plaatst een zwart-wit foto van zichzelf met die tekst erop om zo aan te geven dat ze een tegengeluid willen laten horen over het geweld in Gaza. Deze actie is opgezet door Oxfam Novib, omdat de Nederlandse regering kritiekloos is over de genocide die Israël pleegt in Gaza, sterker nog men ondersteunt het. Geert Wilders, de marionettenspeler van premier Dick Schoof, is onlangs zelfs op bezoek geweest in Israël en heeft onder meer een ontmoeting gehad met premier en oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu, tegen wie ook een arrestatiebevel is uitgevaardigd door het Internationaal Strafhof.

Tegelijkertijd zijn er weer anderen die de hashtag '#breng ze thuis' delen. Doelend op de gegijzelden door de terreurbeweging Hamas op 7 oktober 2023. Zij worden nu al meer dan een jaar gegijzeld en niemand weet waar ze zijn, hoe het met ze gaat en of ze überhaupt nog wel in leven zijn. 

Het gaat hard tegen hard, je bent voor de één of voor de ander. Het leed wat aan beide kanten is wordt door de ander gebagatelliseerd. Ik heb het al eerder eens gezegd, het is een te complex probleem om zomaar in een blogje een pasklare oplossing te geven. Het is iets wat al decennia lang speelt en dan nu weer eens tot escalatie is gekomen. 

Maar je kunt zowel de afschuwelijke aanval van Hamas op een festival in Israël, waarbij zoveel doden en gewonden te betreuren zijn en waarbij er dus honderden mensen zijn gegijzeld, scherp veroordelen en van mening zijn dat de daders moeten worden bestraft en eigenlijk nooit meer vrij mogen komen, als ook van de reactie van Israël daarop, wat nu dus is uitgemond in een regelrechte genocide, vinden dat het niet in jouw naam gebeurt, ook al vindt de regering van jouw land het wel oké. En nee, kritiek hebben op de Israëlische regering betekent niet dat je antisemitisch bent. Die kaart wordt te vaak en te snel getrokken als Pavlovreactie omdat men nu al zo'n tachtig jaar gewend is meteen in de slachtofferrol te kruipen. Daarmee zeg ik niet dat antisemitisme niet bestaat. 

Je kunt het beiden dus verschrikkelijk en afschuwelijk vinden, het kan. Van het leed, de pijn en het verdriet aan beide kanten is welhaast geen voorstelling te maken. Een oplossing ligt niet binnen handbereik. Maar de niet aflatende bombardementen zijn het in elk geval niet.

Paarse Vrijdag

Vandaag is het Paarse Vrijdag, de tweede vrijdag in december waarop sinds 2010 scholieren en studenten door het dragen van de kleur paars hun solidariteit tonen met lhbt+'ers. Het komt van Spirit Day uit de VS en Canada waar sinds 2010 op de derde donderdag in oktober aandacht wordt gevraagd voor het pesten van lhbt+-jongeren. De kleur paars is ontleend aan de paarse baan in de regenboogvlag, welke spirit (karakter) symboliseert. 

Steeds meer scholen doen eraan mee en dat is fantastisch. Op de socials zult u sommige ouders horen dat ze het maar weer eens dOoR dE sTrOt geduwd vinden, maar vaak zijn dit mensen die het over 'me kind' hebben en over het algemeen al chronisch boos in het leven staan, dus dan weet u al uit welke hoek de wind waait. Ook zwaar religieuzen kunnen zich er niet in vinden, althans, dat zegt het door hen aanbeden opperwezen, God, Allah, of hoe ze nog meer heten. Zelf nadenken is natuurlijk niet zo relevant meer als een alleswetend en allesbepalend opperwezen jou dicteert hoe je moet denken en wat je wel en niet mag doen. 

Laat ik u uit eerste hand vertellen hoe belangrijk het is voor kinderen en zeker voor pubers om te weten dat ze er hoe dan ook mogen zijn. Wie of wat ze ook zijn. Ik heb door het gebrek daaraan geen leuke schooltijd gehad en wist niet hoe snel ik er weg moest komen. Zonder er, voor mezelf, dramatisch over te doen is het iets dat je hele verdere leven doorwerkt. Het zijn in zekere zin allesbepalende jaren waarin je basisomgangsvormen leert, hoe je te handhaven in een groep, kortom, je plaats in de wereld inneemt. Ik heb destijds enkel geprobeerd zo min mogelijk op te vallen, één te worden met de muur waar ik voorzat, op te gaan in de omgeving en sociaal contact te vermijden door in pauzes ze snel mogelijk te gaan naar waar niemand ging. Rust. Mijn einzelgänger-mentaliteit komt natuurlijk ergens vandaan. Maar nogmaals, geen drama, het heeft even geduurd maar ik ben momenteel zeer senang met het hoe en wat in mijn leven. Ik wil enkel maar aantonen dat het de uitkomst is van wat in die vormende jaren is gebeurd dan wel niet gebeurd is. En niet elk jongmens reageert er hetzelfde op er is onder lhbt+-jongeren niet voor niets een hoger zelfmoord percentage.

Daarom draag ook ik vandaag paars. Ik ben het verplicht aan mijn jongere zelf en al is er maar één jonge lhbt+'er die het opmerkt en er hoop, steun en kracht uithaalt dat die ouwe meneer op Paarse Vrijdag paars aan heeft, dat hij/zij/hen beseft; ik mág er zijn, in ieder geval van hem, dan is het al geslaagd. 

Een tijd en een plaats voor alles

In mijn jeugd kwam Sint Nicolaas twee weken voor 5 december aan, tegenwoordig is dat drie weken van te voren. Zou het daarom zijn dat ik sinds eind november al kerstbomen en andere kerst gerelateerde versieringen zie in woonhuizen? Dat alles naar voren is geschoven? In mijn jonge jaren werd pas zo'n anderhalve week na Sint Nicolaas voorzichtig begonnen met het versieren van woningen in kerstsfeer. 

Ook bij mij in de straat zijn er mensen die al enige weken hysterisch veel lampjes in en om het huis hebben aangebracht, ze zullen dan ook vast al hun kerstboom hebben opgezet. En ik vind het prima hoor, als mensen er gelukkig van worden mogen ze van mij het hele jaar die boom hebben staan, maar het is zo opvallend dat het iets is wat vroeger nooit voorkwam en ineens door hele volksstammen wordt omarmd. 

Er zijn altijd excessen geweest natuurlijk zo kende ik iemand die ergens eind november al z'n kerstboom e.d. neerzette, om die voor kerst alweer weg te halen, omdat ie er dan alweer genoeg van had. Nooit is er het besef gekomen om het om die reden later uit te gaan stallen. Of onze vroegere buurvrouw tante Stien, dat was weer het andere uiterste, die zette de boom pas 24 december op, om het voor oud en nieuw alweer te ontmantelen. 

Ik heb jaren gekend dat ik helemaal niks deed aan versieringen in huis, gewoon geen zin in, want teveel gedoe en ik hou graag alles zoals het is. Maar de laatste jaren doe ik een klein beetje. Drie kleine kunstkerstboompjes die ik helemaal kant en klaar uit de berging haal en neerzet, plus wat memorabilia, waaronder de jaren zestig kerstster van thuis. Alles binnen een half uur neergezet en ook weer weggehaald als de feestdagen voorbij zijn. Maar u begrijpt, het staat er nu nog niet, ik vind het nog te vroeg. 

Herinnert U zich deze nog? #242

 

VADER ABRAHAM, MIEKE, KERMISKLANTEN

& WEESPER MANNENKOOR

'HET LEGER VAN WERKELOZEN'

1976

Aantal weken: 5

Hoogste positie: 9

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

De werkloosheid in Nederland was in de jaren 30 van de vorige eeuw het hoogste ooit, op het hoogtepunt zat 19,4 % van de beroepsbevolking zonder werk. In de jaren 80 was de werkloosheid ook erg hoog (10,2%), maar haalde het niet bij die van de jaren 30. Het was in de jaren 70 dat er ruimhartige voorzieningen waren voor werklozen, maar in de jaren 80 werd er omgeschakeld naar een activerend in plaats van een passief arbeidsmarktbeleid.

Vader Abraham, pseudoniem van Pierre Kartner, had er vaak een neus voor om maatschappelijke zaken te vertalen naar vrolijke liedjes. Zo had hij samen met Hendrik 'Boer' Koekoek van de Boerenpartij, een soort Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas avant la lettre, een nummer één hit tijdens de oliecrisis in 1974 met 'Den Uyl Is In Den Olie'. Voor de jonge lezers, Joop den Uyl was de toenmalige Minister President. 

Om de 'verwennerij' van de werklozen in de jaren 70 uit te vergroten kwam hij samen met zijn protegé Mieke, het accordeon-duo de Kermisklanten en het voltallige Weesper Mannenkoor met het nummer 'Het Leger van Werkelozen'. Hierin bezingen ze op melodie van het aloude 'Lili Marleen' op grappige wijze hoe eigenlijk niemand meer werkt en liever in de kroeg zit. Het was natuurlijk ook bedoeld als carnavalshit. 

Als kind weet ik nog dat ik het een geweldig leuk liedje vond vanwege al die beroepen die werden genoemd en waarom ze nu niet meer werden uitgevoerd. Tevens herinner ik me de controverse die er kwam omdat men het ongepast vond om over werkloosheid een vrolijk nummer te maken, gewend als we waren aan smartlappen van De Zangeres Zonder Naam over vaders die mistroostig naar hun werkloze handen kijken.

Ik vind het nog steeds een leuk nummer, alleen kan ik nu niet meer voorbij de taalfout in de titel kijken; 'werkelozen' in plaats van 'werklozen'. Dat vind ik nu heel lelijk, maar dat wordt in het genre van Vader wel vaker gedaan. Hoe snel vergeten we het liedje van Marianne Weber met de tenenkrommende titel 'Schrijf Me Nooit Geen Mooie Brieven Meer', bloed komt toch uit je oren? Maar ik vermoed dat Vader geen idee had dat het 'werkloos' is. Ook voor een andere zanger die hij onder zijn vleugels had, Jacques Herb, schreef hij het nummer 'Werkeloos'. Het kan natuurlijk ook zijn dat het beter in het gehoor ligt om het zo te zingen. Maar voor mij is het, om geschreven te zien, als nagels over een schoolbord. 

Het verhaal van de foto

Op onderstaande foto ziet u mijn zus en mij op eerste kerstdag 1992 bij onze ouders in Doetinchem. Wij kijken in d'oude kerststal. Die kerststal is er al sinds ik me kan heugen en ik geloof dat ie eerst van opa en oma van vaders kant is geweest. Hoe vaak heb ik 'm niet opgezet en om de zoveel jaar vond mijn moeder het weer eens tijd om het (kunst)mos te verversen. 

Het is een algemene kerststal, daarmee bedoel ik dat de figuren in de tijd dat het gemaakt is in verschillende maten zijn vervaardigd in dezelfde kleuren. Ik heb ooit eens bij vrienden thuis een grotere versie ervan gezien en onlangs bij ons bezoek aan het Kunstmuseum in Rotterdam met een tentoonstelling van en over kerstallen en nóg groter exemplaar maar ook met de identieke beeldjes. 

Ooit toen ik nog thuis woonde en tante Jopie en ome Ton bij ons kerst vierden en ook bleven slapen, werd dat met logeerbedden in de woonkamer gedaan. Daartoe moest deze eerst rookvrij gemaakt worden, want er werd wat afgerookt in die dagen. Ome Ton deed de openslaande deuren van de achterkamer open, terwijl die van de voorkamer ook al open waren. Een windhoos was het resultaat met als gevolg dat het kerststalletje in elkaar stortte met rampzalige gevolgen voor de bewoners en bezoekers van de stal. Verschillende beeldjes waren gebroken of beschadigd. Maar dat werd waar het kon gerepareerd en de stal werd gewoon ieder jaar weer opgezet.

Ik ben nu de eigenaar van de kerststal en de eerste jaren zette ik 'm trouw op, maar de laatste jaren blijft de stal gewoon in de doos in de berging staan. Het is nogal een ding en er moet echt ruimte voor gemaakt worden. En de beeldjes zijn, zoals al gemeld, niet meer zo mooi. Wat overblijft is natuurlijk de nostalgie en de herinnering. En wie weet dat ik ooit in de toekomst ineens weer zin heb in de kersstal. Gelukkig hebben we de foto's nog. 

Kerstgedachte

Er lag een dikke enveloppe in de bus van Greetz, daarin zat een lieve kaart van vrienden maar ook nog een tweede kaart van ene Vanity die ihre Großeltern in Deutschland Schöne Weihnachten und ein glückliches 2025 wünschte. 

Ach wat sneu, dacht ik, nu krijgen die oudjes deze mooie kaart met een hele tekst erin van hun kleindochter niet. In mijn hoofd begon zich een scenario af te spelen van een verdrietige Opi und Omi, geen berichtje van hun Enkelkind, een teleurgestelde Vanity die niks hoort over haar kaart. Een op handen zijnde verwijdering tussen hen, waar voorheen de relatie juist zo fijn was.

Toen ontdekte ik dat op de achterkant van de kaart het adres van de grootouders stond in Darmstadt, en ik het envelopje zo netjes had opengemaakt, dat ik de kaart er weer keurig in kon doen met opa en oma's adres voor het venstertje en ik de Greetz-enveloppe weer dicht kon plakken. Zo krijgen ze alsnog de kaart van Vanity en is hun familierelatie gered.

Er is geen over de top kerstreclame die dit mooie moment zal kunnen evenaren. De ware kerstgedachte. 

De duivels

Onderstaande tekst is van de onvolprezen Robert Long, geschreven en opgenomen in de jaren tachtig, maar zo ongelooflijk actueel. Zeker als je naar de huidige regeringsleiders kijkt in landen als o.m. Rusland, Noord Korea, China, Belarus, Hongarije, Italië, Argentinië, Syrië en ja ook Nederland met de huidige extreemrechtse coalitie om het nog maar niet te hebben over die oranje gek die vanaf volgende maand weer zijn domheid en megalomane grootheidswaanzin zal laten gelden. 

De Duivels

Ergens ver in het diepste der aarde, sprak de duivel op sombere toon

Ga eens zitten en luister m'n zoon

Jij zou dolgraag de wereld verkennen

Om te zien wat de mens zoal doet

Maar dat vind ik voorlopig niet goed

Want wat je daarboven ontmoet 

Daar kan zelfs ik niet aan wennen

De echte duivels op de wereld zijn de dames en de heren

Die de mensheid met cynisme naar de afgrond dirigeren

Die miljoenen en miljoenen in hun wapens investeren

Terwijl overal op aarde hele volkeren creperen

Ze maken hoeren van hun dochters en bandieten van hun zonen

Die zij dan achteraf met stukjes glimmend blik belonen

Je kunt daarboven mijn zoon nog heel wat leren

Van al die duivels die de wereld regeren

Ergens ver in het diepste der aarde vroeg de zoon van de duivel wanneer

Kan ik dan eens gaan kijken een keer

En terwijl hij in het hellevuur staarde sprak de duivel 

jouw oom, mijn broer God

Zei me laatst heel de wereld verrot

It's all yours jongen doe maar een bod

Maar nu heeft het voor ons zelfs geen waarde 

Wat hebben wij daar nog te zoeken, als ze zelf de boel verzieken.

Als ze beter nog dan wij hun eigen hel kunnen fabrieken

Als ze kruisrakketten bouwen maar de vrede propageren

En met één druk op de knop de hele wereld ruïneren

Ze maken weduwen van vrouwen en de kinderen tot wezen

Ze zijn gevaarlijk gek en geen mens kan ze genezen

Je moet je vader hier beneden maar geloven

De echte slechte duivels zoon

Die wonen....boooooooveeeeen....

© Robert Long