Toen was geluk... #126

Gisterochtend zag ik, toen ik boodschappen ging doen, een enorme speelgoedauto staan bij het grof vuil dat buren hadden aangeboden. Zo'n auto waar een kind ook in kan, maar echt enorm. Zo'n formaat waarvan je je afvraagt: waar in godsnaam zet je zoiets neer? Had ik al gezegd dat ie enorm was? Nou ja goed, onderwijl naar de winkels lopend kwam het beeld weer bij me op van thuis waar er op een gegeven moment een enorme kartonnendoos fungeerde als 'auto' voor mij.

Ik ga ervan uit dat het waarschijnlijk een doos was van een wasmachine of ijskast. Hij werd geplaatst in de gang, er werd een deurtje gemaakt en een stoeltje in gezet en mijn speelgoedstuurtje werd er in bevestigd en voilà, ik had een auto. Ah, hoe eenvoudig waren de tijden toen. Dat speelgoedstuurtje was natuurlijk bedoeld voor kinderen in de auto, maar wij hadden geen auto. Ik kan me wel vaagjes herinneren dat ik wel eens met het stuurtje in de auto van familie of vrienden van mijn ouders heb 'meegestuurd'. Maar ik gebruikte 'm gewoon in mijn kartonnendoosauto. 

Ik heb geprobeerd zo'n stuurtje op te zoeken op het wereld wijde web, en kwam tot de ontdekking dat ze er nog steeds zijn, maar dan met allemaal knopjes, toeters en bellen. Dat moet blijkbaar, want kinderen krijgen heden ten dage nog niet genoeg prikkels. Mijn stuurtje was gewoon een stuurtje, niets meer of minder.

Of die doos er lang heeft gestaan weet ik niet meer. Als kind kunnen dingen opeens heel erg in zijn om vervolgens na enige tijd er geen aandacht meer voor te hebben. Daarnaast was mijn moeder niet de vrouw die hield van obstakels in huis, dus ik vermoed toen ze enige desinteresse meende te bespeuren van mij aangaande de kartonnendoosauto dat ie uit de gang is verdwenen.

Dit was het meest eenvoudige stuurtje wat ik kon vinden.
Mijn stuurtje was zwart. 

Nou ja, zoiets, alleen was mijn kartonnendoosauto langer,
met een deurtje erin gemaakt. De wielen moest ik er
zelf bij denken. 

In Memoriam: Irene Cara

In 1980 kwam de film 'Fame' uit en één van de hoofdrollen, Coco Hernandez, werd gespeeld door Irene Cara. Daarnaast zong ze het titelnummer van de film en won daarvoor een Oscar. Ook een ander nummer uit de film, 'Out Here On My Own', tevens door Irene gezongen, was genomineerd en het was de eerste keer dat twee nummers uit dezelfde film, gezongen door dezelfde artiest genomineerd waren in dezelfde categorie. Drie jaar later won Irene nogmaals een Oscar voor de titelsong van de film 'Flashdance' , waarin ze niet speelde. Wel had ze meegeschreven aan het nummer. 

Als kind was ze al bezig met muziek, dans en zang. In 1967 had ze op 8 jarige leeftijd, voor de Spaanstalige markt, al een lp opgenomen, 'Ésta Es Irene'. Daarnaast speelde ze vanaf jonge leeftijd in films, series en ook in het theater. Maar 1980, het jaar van 'Fame', betekende haar grote doorbraak. In 1982 kwam er een tv-serie van de film en een aantal acteurs van de film, Lee Curreri, Gene Anthony Ray, Albert Hague en Debbie Allen, prolongeerden hun rol. Irene was ook gevraagd, maar ze bedankte omdat ze zich meer wilde richten op haar muziekcarrière. De rol van Coco werd in de serie gespeeld door Erica Gimpel.

In Nederland werd haar single 'Fame' pas in 1983, naar aanleiding van de serie, een nummer één hit. Het werd gebruikt als tune voor de serie en gezongen door Erica. Maar die heeft er nooit een complete versie van opgenomen. Na haar hit 'Flashdance...What A Feeling' hoorden we in Nederland niets meer van Irene, maar tot 2018 was ze nog actief. 

Van 1986 tot 1991 was ze getrouwd met Conrad Palmisano. 25 November j.l. is Irene overleden in haar woning in Largo, Florida. Over haar doodsoorzaak is (nog) niets bekend gemaakt. Ze is 63 jaar geworden. 

Want daar brandt nog licht

Zaterdagochtend kwam Talitha mij halen voor een weekendje Brabant. Allereerst reden we naar 's-Hertogenbosch om, nadat we de auto geparkeerd hadden, eerst een bakje koffie te gaan drinken met de onvermijdelijke Bossche bol van Jan de Groot. Vervolgens lekker door de stad gebanjerd en wat leuke winkeltjes bezocht. Het weer was ons zeer gunstig gezind. Toen we trek hadden in lunch was het nog heel erg moeilijk om zomaar een plek te vinden, alles was afgeladen. In deze tijd dat ik hele klaagzangen voorbij zie en hoor komen over de stijgende prijzen in het algemeen en energiekosten in het bijzonder toch vrij curieus. Maar uiteindelijk heerlijk geluncht bij Deeg, waar een geweldige lunchkaart was en lekker rustig. Nog even gewandeld en toen op naar het hotel, Campanile. 

Heel grappig gesitueerd in een woonwijk, een beetje motel-achtig zoals je dat ziet in Amerikaanse films, zo'n galerij waar de kamers zich bevinden. Wij zaten op de begane grond. Toen ik een kopje koffie wilde maken, ontdekte ik dat het waterkokertje er niet stond. Ben even naar de receptie gelopen en die keken er niet van op: "Ze worden gestolen, we hebben er pas weer twintig gekocht, maar er zijn er alweer tien weg". Als alternatief konden ze een thermoskan vullen met heet water. Wie doet zoiets? Wie zijn die mensen? En het voetje waar het waterkokertje op moet zit vast, dus je kunt er niets mee, daarnaast kosten ze geloof ik €10,-. 

's Avonds togen we weer naar de stad, waar ik van tevoren al had gereserveerd bij Onesto, ik had er van de zomer al eens gedineerd met Chris, dat was zo goed bevallen dat ik daar met Talitha best nog eens wilde eten. Parkeren in 's-Hertogenbosch is wel een dingetje. We stonden eerst ergens waar we gelukkig op tijd er achter kwamen dat die hele kant was voorbehouden aan invaliden, vervolgens parkeerden we op een plek wat enkel voor vergunninghouders was om uiteindelijk op de tiende etage van een parkeergarage uit te komen met wel heel smalle op- en afritten voor een volwassen wagen als die van Talitha, maar het is natuurlijk gelukt, want zij is niet voor één gat te vangen. Het diner was, zoals ik al had verwacht, exquise. 

Heerlijk geslapen en na een goed ontbijt zijn we op weg gegaan naar Eindhoven, daar hadden we 's middags afgesproken met Carolien en Steven. Iets met speciale koffie uit Indonesië die Talitha voor hen had meegebracht. Het weer was wat minder, veel regen, maar wij zijn niet zo makkelijk uit het veld geslagen. Talitha was nog nooit in het Philipsmuseum geweest, dus besloten we dat te doen. Ik was er jaren geleden al eens geweest, maar er was, naast de vaste collectie, toch weer een andere tentoonstelling. Het blijft een leuk museum met vele 'o ja- momenten' van Philips producten die je nog kent van vroeger. Het zoeken naar een lunchplek was deze keer geen hele onderneming en na aangesterkt te zijn wilden we nog iets bezoeken maar kwamen en passant een bijzondere locatie tegen waar verschillende ondernemers hun unieke collectie te koop aanboden. Niets is toeval, want hier vond Talitha een combinatie van drie fantastische kleurrijke kaarsenhouders, die alle andere kaarsenhouders overbodig maken. 

Tijd om richting Carolien en Steven te gaan in het warme, gezellige, nostalgische jaren zeventighuis van Steven. Mede door corona elkaar te lang niet gezien. Heerlijk bijgekletst en Carolien had al gezegd dat we gingen eten met de pizzarette. Pizzarette. Ik had er nog nooit van gehoord, maar wat is dat leuk! Ik heb hieronder een foto geplaatst van een pizzarette. Je maakt kleine pizzaatjes. Carolien had een keur aan allemaal klein gesneden groentes, kaas, vis en vlees en natuurlijk mini pizzabodems, ter grote van een schoteltje, waarmee we zo onze eigen pizzaatjes konden maken. U begrijpt, mijn leven is weer een stukje completer geworden. Het verslaat gourmetten, steengrillen, e.d. omdat je er geen baklucht van hebt. De verleiding is groot, maar dat is de pizzarette ook, dus nee, ik zal er geen een aanschaffen. 

We hebben weer genoten van een fijn weekend. 

Happy vibes week 48

Peter Allan, een loodgieter die bezig was in het huis van Eilidh Simpson in het Schotse Edinburgh, moest op de eerste verdieping een radiator van de ene naar de andere muur verplaatsen. Om te controleren waar het leidingwerk lag, moest hij de vloer openbreken. 

Dat was nog een heel gedoe, want onder de vloer lag nóg een vloer, hij maakte een stuk los en zijn mond viel open. "De kamer is 3 bij 4.5 meter en ik maakte de vloer op een willekeurige plek open en precies daaronder lag een fles met een briefje." Peter haalde meteen Eilidh erbij. Ze probeerde met een pincet en een mes het briefje uit de fles te krijgen, maar het begon helaas te scheuren. Ze besloot, ondanks dat ie oud was, de fles kapot te slaan. Dit stond er te lezen:

'James Ritchie en John Grieve hebben deze vloer gelegd, maar ze dronken de whisky niet.

6 oktober 1887.

Wie deze fles vindt, kan deken dat wij zijn opgegaan in stof.'

Een boodschap van 135 jaar geleden. Eilidh zal de brief en de scherven van de fles bewaren en in het huis ophangen. ook zal ze samen met haar gezin een nieuwe fles onder de vloer verstoppen met een eigen boodschap erin. 

Tegeltjeswijsheid 447

 

Fuiks

Vriend Johan en ik hadden elkaar al tijden niet meer gezien, beiden druk en ook corona heeft ervoor gezorgd dat het een tijd lang ook niet zo makkelijk was. Daarnaast is hij semi-alleenstaande vader van een zevenjarige en dat gecombineerd met een promotie op het werk heeft zo z'n beperkingen. Maar na enig gepuzzel in de agenda was het gisteren dan zover. We zouden uit eten gaan bij De Bank. Daar eenmaal aangekomen bleek die afgeladen op een doordeweekse donderdagavond. Who knew? Ik had geen reservatie gemaakt omdat ik het niet had verwacht. Ook het naastgelegen restaurant De Boekenkast was helemaal vol. Reden was dat er een bekende en geliefde cabaretier in het theater optrad.

Maar wij laten ons niet zomaar uit het veld slaan. Alle twee kenden we het restaurant Fuiks, gelegen aan de IJssel, enkel van er langs gelopen te hebben, dus besloten we onze hereniging daar voort te zetten. Wij pikten de draad weer op van waar ie de vorige keer was blijven liggen, met bijna 20 jaar vriendschap kan dat ook. Fijn bij kunnen kletsen en heerlijk gegeten. Fuiks raad ik aan, hoor! Leuk was dat Johan er een dame tegenkwam die er werkt en hij van vroeger kende maar ook al heel lang niet had gezien. De wereld is soms klein. 

Literair geweten

Het blogje van gisteren deed me denken aan de wekelijkse spreuken die ik de laatste jaren bij V&D steeds op de kantinetafels zette en, met ingehouden adem, in het voorportaal van de hel, de rokersruimte, op het mageneetbord aan de muur bevestigde. 

Het is begonnen toen het bedrijf slogans had bedacht met betrekking tot klantencontact, collegialiteit, werksfeer en zelfreflectie. En die waren me toch oubollig, dus toen de toenmalige bedrijfsleider me vroeg of ik ze in de kantine wilde zetten zodat ze goed door de werknemers zouden worden opgenomen, zei ik haar dat ik wel iets in die trant ging neerzetten, maar dan met andere teksten die aan zouden spreken, maar waar iedereen ook nog over na kon denken. Dat vond ze prima, mits ik me maar aan de vier kernpunten hield. Dat deed ik in eerste instantie, maar gaande weg werd het gewoon een spreuk. Wel altijd werkgerelateerd, al moest men er soms even voor doordenken.

"Hij is weer goed deze week!" kon een collega soms zomaar zeggen, maar ook "Ze worden minder sterk", als iemand de spreuk van de week niet aansprekend genoeg vond. En ook waren collega's wel eens argwanend of ik er 'iets' mee bedoelde, meestal als de betreffende spreuk wel eens op hen van toepassing zou kunnen zijn. Ik antwoordde dan steevast: "Het is allemaal ter leering ende vermaeck, als literair geweten van dit bedrijf wil ik jullie iets meegeven". 

Met name de bedrijfsleider van het blogje van gisteren, die rood van woede kon geraken en daarbij vaak ging stampvoeten, wist niet zo goed wat ie aan moest met de erfenis van zijn voorgangster. Als mijn leidinggevende op maandagochtend binnenkwam, de dag waarop de nieuwe spreuk werd gepresenteerd, kon hij hem begroeten met: "Wat heeft die boekhandelaar van jou nou weer neergezet?!" Hij vreesde minstens sabotage van binnenuit, waarschijnlijk een kwestie van waard en gasten. Soms vroeg ie het ook aan mij: "Wat bedoel je daar nou weer mee?" Ik reageerde dan met: "Niets, gewoon wat er staat."

Maar de crux zat 'm dus in het feit dat iedereen het op zijn/haar eigen manier kon interpreteren, al naar gelang hoe iemand zelf in het leven stond, of in dit geval, hoe iemand zichzelf in de werksituatie zag. Mensen betrokken de spreuk, zoals ik al zei, toch meestal op zichzelf. En dat was ook de bedoeling. Vaak hielden ze een spiegel voor, in de regel waren ze licht ironisch en vergrootte ik iets uit, of ik trok het in het belachelijke, maar altijd met het doel de collega's een glimlach te bezorgen en tegelijkertijd over iets na te laten denken of het er met elkaar over te hebben. 

Ik heb alle spreuken bewaard en meegenomen uit de rokende puinhopen van het faillissement. Ze liggen ergens in een kastje er gewoon te zijn. Na mijn dood gaan ze met het oud papier mee. Dat mag, ze hebben hun diensten bewezen. 

Zo zagen de eerste spreuken eruit, gekoppeld aan een kernpunt. 

Later zagen ze er zo uit. 

Horrible bosses

Het hele gebeuren over en om Matthijs van Nieuwkerk neem ik voor kennisgeving aan. Ik was er niet bij, ken hem enkel van wat wij, het publiek, op tv van hem zagen, maar neem de verhalen die nu naar buitenkomen wel serieus. Ik begrijp dat BNN/VARA bij zichzelf te rade gaat, Heel goed, wat is gebeurd kan niet meer ongedaan gemaakt worden. Het enige is dat men ervan kan leren om het in de toekomst te voorkomen. 

Het gebeurt natuurlijk in meer branches, niet enkel bij de tv omroepen of in de kunst- en cultuurwereld. Ik weet van een bevriende docent dat hij het ook heeft meegemaakt zowel bij collega's als bij hemzelf. In mijn jaren bij V&D heb ik ook het een en ander gezien aan mensen die totaal niet geschikt waren voor  leidinggevende functies omdat ze zichzelf niet onder controle hadden. Ik kan me een verkoopchef herinneren die alom gevreesd was. Ik heb hem eens in de kantine iemand luidkeels ter verantwoording horen roepen ten overstaan van de collega's. Hij heeft ooit iemand toegesproken terwijl hij met zijn wijsvinger in diens borst priemde. En toen kwam de dag dat de verkoopchefs weer eens gingen rouleren en jawel hoor, hij werd mijn leidinggevende. Nu gaan we het beleven, dacht ik, maar ik heb nooit problemen met hem gehad. 

Die had ik wel met een bedrijfsleider die er kwam, of hij meer met mij. Over het algemeen was men tevreden over mij, maar hij heeft ooit de woorden gesproken: "Hij is niet zo goed". Hij hield mij constant in de gaten en middels kleine pesterijtjes maakte hij duidelijk: ik moet jou niet. Ik was in die tijd naar Rotterdam verhuisd en de bedrijfsleider voor hem (die wel blij met mij was als werknemer) was daar nu in functie en had bij zijn afscheid gezegd: "Als ik ruimte heb dan haal ik je naar Rotterdam". Dus ik wist dat het eraan zat te komen. Op een gegeven moment werd ik ontboden, en sprak hij de legendarische woorden: "Wij zijn Rijswijk gezond aan het maken, en daarom ga jij naar Rotterdam". Ik wist wel beter, maar wat ben je dan ongelooflijk sneu.

Mijn eerste leidinggevende in Rotterdam was ook een heel bijzondere man, die, ik vermoed, een klein stijfje kreeg om zo onaangenaam mogelijk te zijn tegen het personeel. In mijn eerste gesprek met hem zei ie al: "Je leert me nog wel kennen". Wie zegt zoiets? Het was een klein (letterlijk) dictatortje, maar bij V&D hield men nogal van verplaatsingen en hij is niet zo heel lang mijn leidinggevende geweest. 

Toen ik daar zo'n tien jaar werkzaam was moest er weer eens flink geschoven worden en waren er al verschillende bedrijfsleiders en leidinggevenden geweest. Mij werd te kennen gegeven dat men 'voornemens' was mij naar Alphen aan den Rijn te transporteren. Dat is toen hard tegen hard gegaan. Het was geen leuke periode en ja, er zijn traantjes geplengd, maar ik wist dat het i.v.m. reistijd helemaal niet kon, stond ook letterlijk zo in het CAO. Lang verhaal kort ik heb er een jurist op moeten zetten die toen ik het verhaal telefonisch meedeelde schamper lachend zei: "Nou, stuur maar in hoor, V&D maakt van hun probleem (te veel fulltimers op één plek) uw probleem en dat kan natuurlijk niet zo zijn". Ja toen bonden ze na veel dralen en dreigen (Een jurist?! Maar we doen het toch goed?) ben ik tot het faillissement in Rotterdam gebleven. 

Na dat debacle weer een hele rij aan bedrijfsleiders en leidinggevenden meegemaakt, waaronder een bedrijfsleider die rood-purper kon aanlopen van woede, zelfs ging stampvoeten, ik heb hem ooit eens iemand à la wat nu van Matthijs wordt verteld zien en horen toeschreeuwen. Ik stond klem tussen bureau, de schreeuwer en de toegeschreeuwde, echt bizar. Later heeft ie uit louter kwaadheid nog eens een jong meisje door elkaar geschud wat hem bijna zijn baan kostte. Kortom niet iedereen kan omgaan met de macht of de verantwoordelijkheid die hem of haar wordt toevertrouwd. En dat moeten we niet gewoon vinden en zeker niet met de mantel van 'in de hitte van het moment' of dat het 'passievol' is bedekken. Nee, je bent gewoon verkeerd bezig. En ik snap dat het heel lastig is, voor degene die het overkomt zeker, maar ook voor anderen die het aan de zijlijn meemaken en niet goed weten hoe te reageren. 

Vriend Bertus heeft het heel kernachtig omschreven:

'Werken in een angstcultuur is letterlijk verlammend. Je zit er middenin, soms heb je niet door wat er is, soms denk je dat het normaal is, soms durf je niet omdat niemand iets zegt en je dus denkt alleen te staan. Ik heb het meegemaakt. Mensen kapot gemaakt zien worden en ook ik deed niets. Omdat ook ik verlamd was en op een zeker moment niet beter wist. Dat mensen nu pas reageren is om die reden verklaarbaar. Ook bij mij vallen jaren later stukjes op zijn plek. Er zullen zelfs mensen nooit reageren. Uit angst of verdringing of omdat ze zichzelf nog steeds de schuld geven. Je weet alleen hoe je zal reageren als je het meemaakt. Zij die reageren hebben lef en zij die dit niet doen ook. Soms alleen al omdat ze het gered hebben.' 

Laat deze hele vervelende kwestie bij BNN/VARA die alleen maar verliezers kent een wake up call zijn voor iedereen in welke sector dan ook. Vraag jezelf eens af hoe doen wij het? Kunnen mensen ergens terecht die zich om wat voor reden dan ook niet veilig voelen? Is er ruimte voor een open gesprek zonder stemverheffing? 

TrAdItIe

Heeft u het ook gezien? Onder de extreem gereformeerde godvrezende bevolking van Staphorst waren er een aantal volwassen mannen die zich met zwart geschminkte gezichten en gekleed in pietenpakjes ernstig hebben misdragen tegen van te voren aangekondigde demonstranten. De voorruit van hun auto werd met zwarte verf bespoten, deuren werden opgetrokken en er werd brandstof naar binnen gegooid terwijl er mensen met fakkels en vuurwerk vlakbij de auto stonden. Gewoon zoals elke rechtschapen gristen dat zou doen, vrede- en menslievend als ze zijn. 

Ieder weldenkend mens weet onderhand wel dat het sprookjesfiguur Zwarte Piet plaats heeft gemaakt voor zijn opvolger Roetveeg Piet. Niemand trekt er een wenkbrauw over op, zeker de kinderen niet voor wie deze hele charade is bedoeld. Behalve hier en daar een boomer, maar die sterven langzaam uit, en alles wat extreem rechts is zoals het SGP dorp Staphorst. Want TrAdItIe! 

Grappig is te vermelden dat tot 1994 Sint Nicolaas helemaal nooit in Staphorst mocht komen, want een katholiek feest, zie de krantenknipsels hieronder. Dus fuck off met je traditie. Trouwens, als we het echt over traditie hebben, van oorsprong zijn de metgezellen van Sint Nicolaas duivels, Krampus genaamd. In de Alpenregio's wordt het zo ook gevierd. Verkleed in schapenvachten, met maskers en horens lopen ze door de straten herrie makend met kettingen en bellen om de kinderen de stuipen op het lijf te jagen. 

De eerste twee weken van december gaan ze met veel kabaal de straat op. Ze bonken op deuren en gaan samen met Sint Nicolaas de huizen binnen, de lieve kinderen krijgen cadeautjes en de stoute kinderen straf. En de Krampus is hardhandig en deelt echte klappen uit. Dit tafereel zou ik dan graag eens in Staphorst zien in het kader van de echt traditie die ze plots zo heel belangrijk lijken te vinden. Kijken of zo'n Roetveeg Piet dan niet toch een beter alternatief is. 

En ook voor de curlingouders van Bloem en Splinter die, meer nog dan hun kinderen, volledig overstuur waren van het zinken van de pakjesboot in het Sinterklaasjournaal en nu ineens zich geconfronteerd zagen met een onverwacht opvoedmoment. Dat het leven ook wel eens tegenslag zou kunnen brengen voor hun Gewenste Kinderen. En dan is dit nog een verzonnen verhaal waarvan de ouders helemaal ten einde raad waren en half huilend hun heil zochten bij andere gedupeerden op de socials. God verhoede als echte tegenslag eens op hun deur klopt. Krampus zouden ze al helemaal niet aankunnen. 

Kortom, tradities gaan met hun tijd mee, nu een kleine groep hakken in het zand-mensen nog. 

                                                       

1964

1982

Toen was geluk... #125

Random foto's van mensen en/of plaatsen die ik helemaal niet ken, maar die een tijdsbeeld weergeven van een periode uit mijn jeugd, daar kan ik me volledig in verliezen. Bij het zien van foto's van bekende plaatsen en plekken uit je jeugd zie je jezelf daar gewoon weer lopen en komen herinneringen daaraan weer bovendrijven. 

Bij willekeurige mensen is het vooral hun uiterlijk en stijl die me de foto intrekken. Gisteren kwam mij de foto van de twee dames die op straat lopen onder ogen. Bam! Ik liep er in mijn verbeelding meteen voorbij, zoals die ene dame zo net even in de camera kijkt (mij in het voorbijgaan aankijkt). En dan hun outfits. Het moet voor mijn gevoel zo rond 1976 zijn. Mini was weer uit en maxi kwam in, de wijde pijpen, de plateauzolen, het horlogebandje. En dan hun fysiek, slank. Obesitasfiguren waren toen eerder uitzondering dan regel. Ik heb indertijd talloze dames gezien die er zo uitzagen, maar het viel niet op omdat het in de tijd paste. 

Waar ik ook enorme fan van ben zijn schoolfoto's van welke schoolklas dan ook in de tijd dat ik zelf op school zat. Zo zagen kinderen eruit, die felle kleuren, dat haar, de brilmontuurtjes. Kinderen waren toen geen mini-volwassenen zoals nu vaak het geval is in bepaalde bevolkingslagen, met mini-Nike'jes in mini-Pumakleding en gestyled haar. 

Happy vibes week 47

Ben Ellis was sinds 2008 leraar aan de Christ Presbytarian Academy In Nashville. In 2015 werd hij gediagsnosticeerd met kanker. Ondanks verschillende behandelingen bleef hij zo lang mogelijk naar school gaan. 

In 2016 kreeg hij het afschuwelijke bericht dat hij niet lang meer te leven had. Toen dit nieuws bekend werd bij de school en de leerlingen, wilden zij hun steun en dankbaarheid betuigen aan Ben. 

Op 7 september 2016 verschenen maar liefst 400 leerlingen bij zijn huis en zongen ze hem een laatste keer toe. Ben overleed een 10 dagen later. 

Video van de leerlingen die voor het huis van Ben zingen.

Is de video niet te zien klik hier.

Koffievisite

"Is de koffie klaar?" God kwam de galerij oplopen. Het was al weer even geleden dat Hij bij me op bezoek was geweest. Hij zag er moe uit, zette zich op de bank terwijl ik koffie ging maken. "Heb je nog zo'n lekkere roze koek?" "Uh, nee, sorry." "Volgens Mij wel, in het trommeltje in de keukenkast" kreeg ik als antwoord. Ik zal toch wel weten wat ik in huis heb, maar ik keek toch in het trommeltje. En ja hoor, roze koeken. Hoe... nou ja, ik liet het maar. "Ha, lekker!" zei God enthousiast met een ondeugende twinkeling in Zijn ogen. 

"Je zult wel gemerkt hebben dat Ik me de laatste tijd niet zoveel meer met dingen bemoei, Ik laat het een beetje op z'n beloop, ben ook meer bezig met Moeder (Moeder Natuur), haar algehele gesteldheid is er sinds Mijn laatste bezoek niet beter op geworden. Toen ze van de week hoorde dat de wereldbevolking tot acht miljard was gestegen kon Ik haar nog maar net weerhouden om iets over jullie uit te storten wat desastreuze gevolgen zou hebben gehad, dus je zult begrijpen dat het meeste van Mijn aandacht naar haar uitgaat. "U heeft toch gezegd 'Gaat heen en vermenigvuldigt u'?" God keek me aan en trok een wenkbrauw op. "Ja, maar niet als konijnen. Zelf heb Ik ook maar één zoon, Ik dacht dat begrijpen ze wel, maar nee hoor, het werd weer eens verkeerd uitgelegd."

"Natuurlijk geef Ik zo op de achtergrond wel aanwijzingen", ging God verder. "In samenspraak met Moeder laat Ik via wetenschappers en klimaatdeskundigen oplossingen aandragen voor de problemen die Moeder ervaart en jullie daardoor ook. Hoewel Moeder er haar twijfels over heeft of jullie het wel snappen, zij is lang niet zo geduldig als dat Ik ben. Maar ook Ik heb er niet altijd meer fiducie in, onlangs zei hij van beneden nog soms door zijn hoeven te zakken vanwege wat sommigen voor waandenkbeelden hebben. Samen met hem heb Ik een soort experiment bedacht, nadat Ik Donald Trump had laten winnen destijds om te zien hoeveel de mensheid zou pikken. We bedachten om meer van dat soort onfrisse types in de wereld te plaatsen om eens te kijken hoe er op gereageerd zou worden. Nou, dat was voor Mij een vrij verontrustende uitkomst, hij van beneden had Me er al voor gewaarschuwd. Hier bij jou hadden we toch iemand met de naam Ezel of zoiets naar voren geschoven?"

"Baudet", antwoordde ik. "Och ja, die hebben we nog iets over reptielen laten zeggen. Was een idee van hem van beneden, Ik wist zeker dat ie dan in een dwangbuis afgevoerd zou worden, maar hij van beneden meende dat er mensen zouden zijn die het voor zoete koek zouden slikken. Daarover gesproken, Ik lust nog wel zo'n roze koek."

Ik schonk nogmaals koffie in en gaf God een tweede roze koek. "De lakmoesproef was toch wel dat WK" ging God verder terwijl hij in zijn koffie roerde. "Hij van beneden stelde voor om Qatar aan te dragen, Ik verklaarde hem voor gek, dat doet Mijn schepping niet, ze hebben dan wel een vrije wil, maar nee, Ik steek Mijn hand ervoor in jouw vuur dat dat nooit zal gebeuren. Nou, Ik heb dus lange tijd met Mijn hand in het verband gelopen. En toen het er eenmaal door was heb Ik de meest verschrikkelijke maar op waarheid beruste feiten uit dat land de wereld over laten gaan, zodat er op elk moment besloten kon worden het af te blazen. Maar nee hoor, voor de zoveelste keer stelt Mijn schepping me teleur. Nu laat Ik er alleen nog maar satire-achtige dingen gebeuren, zoals die uitnodiging vanuit Qatar om in ruil voor volledige reis- en onkostenvergoeding gedwongen positief te berichten en anderen die niet positief zijn aan te geven. Ik denk er nog over om arbeidsmigranten met een nationaal elftal te laten voetballen voor het oog van de camera of om bier te laten verbieden in en bij de stadions". (Inmiddels is dit inderdaad gebeurd) 

"Die teleurstelling telkenmale breekt Me langzaamaan wel op". God keek er verdrietig bij. "Zeker nu Ik de laatste jaren zie hoe Mijn schepping Moeder bewust zo in de weg zit. Jullie zouden een prachtige twee-eenheid moeten en ook kunnen zijn, zoals het in den beginne ook altijd de bedoeling is geweest. Moeder heeft al aangeven voor zichzelf te kiezen, en Ik probeer nog, zoals Ik al eerder zei, op de achtergrond het één en ander te regisseren, maar ja die vrije wil, hè, die Ik jullie heb gegeven. Hij van beneden is fors aan het uitbreiden want verwacht een flinke toestroom, zeker als Moeder er echt klaar mee is. Zij is veel sterker dan de hele mensheid bij elkaar en Ik kan haar maar voor zolang in toom houden." God zag mijn licht ontredderde gezicht en herpakte Zich. "Wanhoop niet jongen, er zijn wel meer donkere tijden geweest sinds het bestaan van de mensheid", zei Hij plots heel monter, "en vooralsnog ziet een meerderheid van Mijn schepping de belangrijkheid in van Moeder Natuur, zeker de vele jongeren van nu en die nog gaan komen, daar heb Ik ook zo nog wel de hand in." Hij knipoogde daarbij. 

"Ik ga maar weer es" zei God en Hij stond op. "Bedankt voor de koffie en de koeken, het is altijd fijn om bij jou even wat stoom af te blazen, en Ik weet dat je Mijn bezoekjes vastlegt in je blogjes, dat is ook een manier van Mij om Mijn boodschap aan de mensheid door te geven. Laat het niet gezegd zijn dat Ik niet met Mijn tijd meega!" Hardop lachend om Zijn eigen grap wandelde God mijn galerij weer af. Toen Hij halverwege was vlogen er vanuit de vijver een aantal eenden op wat mijn aandacht trok, ik keek weer naar God maar Hij was al weg. 

Aarde

Optreden doet de nu 78 jarige Boudewijn de Groot niet meer. Maar zoals hij zelf schreef in het programmaboekje van zijn allerlaatste grote tournee: "Muziek zal er altijd zijn, zingen zal ik blijven doen tot het niet meer kan. Dus vaarwel, maar we zien elkaar hopelijk nog weleens terug, u en ik".

En dat is gelukkig ook zo. Er kwam nieuwe muziek uit en Boudewijn werkte samen met Henny Vrienten en George Kooymans onder de naam Vreemde Kostgangers en maakte met hen twee cd's. En nu is er onlangs weer een nieuw soloalbum uitgekomen: 'Windveren'. Vanzelfsprekend heb ik die aangeschaft want Boudewijn behoort tot één van de grootste muzikanten, zangers en tekstdichters van ons land. Zijn uit duizenden te herkennen stemgeluid heeft nog niets aan kracht verloren. Daarnaast heeft hij ons muzikale erfgoed weer uitgebreid met twaalf pareltjes. Ik heb de cd nog maar één keer gehoord, maar hij heeft de bijzondere gave dat de luisteraar telkens weer iets nieuws in de teksten kan ontdekken, zo wonderschoon. Eén lied greep mij meteen, het openingsnummer 'Aarde'. Ik wil het hieronder graag aan u voorstellen. U kunt de CD, met of zonder boek, of LP gerust aanschaffen, u haalt er iets prachtigs mee in huis. 

Aarde

Want de aarde is een beetje dom

Die kan alleen maar draaien

Ze heeft geen weet van achterklap, en ritselen, en graaien

Want de aarde is vaak wat naïef

De mens is onbehouwen

Maar zij blijft vol vertrouwen

De aarde is te lief

Toch als het haar te veel wordt

Begint ze woest te koken

En zal ze ons bestoken

Met cholera en pest

Met noodweer en met rampen

Met gif en zwaveldampen

Met bevingen en branden

Zal zij de mensheid kwellen

En onze doden tellen

Is alles wat ons rest

De aarde is de zachtheid zelf

Terwijl ze verder dommelt

Ze heeft geen weet van politiek

En religieus gerommel

De aarde is heel lief en zoet

Terwijl de mens zich mateloos uitleeft

Geen eerbied en respect heeft

De aarde is te goed

Toch als het haar te veel wordt

Bestraft ze onze gekte

Met hagel en insecten

Wordt onze oogst verpest

Met meer dan zeven plagen

Zal zij de mens belagen

Want zonder mededogen

Zal zij haar oordeel vellen

En onze doden tellen

Is alles wat ons rest

Maar als de eeuwen zijn vervlogen

Miljarden jaren voorbij gegaan

Dan zakt de laatste mens ter aarde

Als eenzaam monster zonder waarde

En blijft de aarde tot in eeuwigheid bestaan

Want de aarde is een beetje dom

Weet niets van menselijk leven

Dus laat haar met rust

Laat haar gewoon

Wat door de ruimte zweven

© Boudewijn de Groot, Christon Kloosterboer

(Meer dan) 10 jaar Aidan's World

Omdat ik in de gezegende omstandigheid ben geen kleine kinderen in mijn omgeving te hebben, gaat het Sint Nicolaasfeest min of meer geruisloos aan me voorbij. Toch ben ik ooit heel, heel lang geleden, hoewel de meningen daarover verdeeld zijn, ook kind geweest en heb ik in Sint Nicolaas geloofd. Dan wel de echte, Adrie van Oorschot met Piet Römer als hoofdpiet. Thuis hadden we een lp met Sinterklaasliedjes van kinderkoor de Hommeltjes en daar heb ik tien jaar geleden een blogje over geschreven:

De Hommeltjes

De Heiligheid is weer in het land en dan denk ik meteen aan de tijd dat ik nog klein was en hij pas twee weken van te voren aankwam i.p.v. drie zoals nu. Waar ik ook aan moet denken is de Sint Nicolaas LP die wij thuis hadden, en wat voor mij nog steeds dé enige echte sintliedjes zijn.

 

"Zie Ginds Komt De Stoomboot..." heet deze LP en is ingezongen door kinderkoor De Hommeltjes. Met pianobegeleiding komen de meest bekende sintliedjes voorbij, maar ook, met name op kant twee, bijzondere liedjes die ik nog nooit ergens anders heb gehoord, maar die voor mij heel vertrouwd zijn. Zoals het sluitstuk van het album: "Is Het Waar Sinterklaas"

https://www.youtube.com/watch?v=zSkpB9q9kQY

Kinderen Voor Kinderen avant la lettre, dat nummer. Op het wereld wijde web onderstaand verhaal gevonden van koorlid Jacqueline Jacobs wat direct inzicht geeft hoe die 'onbekende' liedjes in het repertoire zijn gekomen, wanneer het album is opgenomen en hoe het in zijn werk is gegaan:

 

 

 Het is 1968. Ik zit in de 5e klas van de Lagere School. Bij juffrouw Willems. Ik zat in het koortje op school, ik kon wel aardig zingen. Op een dag, ergens in oktober, kwam zij met de mededeling dat een aantal leden van dat koor een sinterklaaselpee mochten gaan opnemen! Met nog 11 andere kinderen werd ik geselecteerd.

 

Dhr. de Breed was onze componist en begeleider en had zelf ook een aantal leuke liedjes gecomponeerd. Juffrouw Willems was de dirigente. Op een zaterdag zijn we naar een opnamestudio van Dirven ergens in Breda getogen. Spannend allemaal. We hebben de hele elpee in één zaterdag opgenomen. Een aantal liedjes moesten vaker over. Maar het resultaat mocht er wezen! We werden omgedoopt tot kinderkoor "De Hommeltjes" (hoe verzin je het eigenlijk).

 

In december van dat jaar kwam onze elpee in de winkel te liggen, onder het merk "Carmen". Alleen bij V en D te koop voor ƒ 2,50! Ik was best trots. Voor de moeite kregen wij onze eigen elpee en we mochten een boek uitzoeken. Mijn ouders spraken al over "kinderarbeid". Want wie heeft er uiteindelijk op verdiend? Niet wij!

 

Jaren later, omstreeks 1980 (ik woonde inmiddels in Tilburg) stond ik rond Sinterklaastijd voor de supermarkt "De Famila" even te wachten. Wat hoorde ik daar door de luidsprekers? Hoorde ik dat wel goed?! Onze Sinterklaaselpee! Ik ben naar binnen gegaan en ja hoor, hij lag daar in de bak! Voor een gulden of 5. Helemaal opnieuw geperst op ROOD doorzichtig vinyl en onder een nieuw label. Ik was verbaasd! Ik heb er toen wel meteen een heel stel gekocht en onder de familieleden uitgedeeld.

Onlangs keek ik op Marktplaats, ik was eigenlijk op zoek naar een oud sinterklaasboek. Wat kom ik daar tegen, ja hoor, onze elpee voor € 5,00! Hij is inmiddels aardig in prijs toegenomen. Er stonden er daar 2 te koop. Natuurlijk koop ik hem niet, want ik heb inmiddels genoeg exemplaren, genoeg voor mijn toekomstige kleinkinderen en wie draait er nu eigenlijk nog een elpee...

Ik vind het erg leuk Jacqueline's verhaal te lezen en hoop dat ze het niet erg vindt dat ik het op mijn blogje heb gezet, zij was één van de Hommeltjes!! Mede door haar stem werd mijn sinterklaastijd gekleurd. Ik heb het album nog steeds, en ik weet nog dat mijn zus omstreeks dezelfde tijd als Jacqueline heel enthousiast vertelde dat ze de 'Sinterklaas-LP-van-thuis' had gekocht op rood vinyl.

De cirkel is rond.

Bovenstaand blogje heb ik geplaatst in november 2012 en twee jaar later kreeg ik er een reactie op van niemand minder dan Jacqueline Jacobs!:

1. Hallo, met veel plezier heb ik mijn verhaal op je blogje gelezen. Het was puur toeval dat ik het ontdekte Het verhaal heb ik geschreven op schoolbank. Ik was blij verrast het hier te lezen, je hebt mijn toestemming. Ieder jaar zoek ik weer of de lp nog te koop is of nog in een andere vorm is verschenen. Inmiddels staat hij ook op ITunes en Spotify. Men gaat met de tijd mee. Blijkbaar wordt er nog steeds aan ons verdiend. De cirkel is inderdaad weer rond. Hoe wonderlijk! Hartelijke groeten, Jacqueline Jacobs

Herinnert U zich deze nog? #207

FLYING LIZARDS

"MONEY"

1979

Aantal weken: 5

Hoogste positie: 37

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Omdat er bepaalde groeperingen menen dat we door reptielen worden geregeerd, kwam deze Britste groep in m'n gedachten, Flying Lizards, een experimentele new wave band die in 1976 werd geformeerd en tot 1984 drie albums en negen singles uitbrachten. Ze namen voornamelijk covers op van anderen die ze dan op een geheel eigen wijze bewerkten.

Enkel dit 'Money' werd een hit. Het is geschreven door de grote baas van Motown Berry Gordy en Janie Bradford. Het was de eerste hit voor Motown enterprise in 1959, gezongen door Barrett Strong. Later namen The Beatles het ook op in 1963 voor hun tweede album. Maar Flying Lizards gaven er 16 jaar later een, voor die tijd, heel eigentijdse draai aan. 

De groep bestond niet uit een vast aantal leden, tijdens hun bestaan waren er zo'n veertien verschillende muzikanten, zangers en zangeressen die hun diensten aan de groep hebben verleend. De zangeres, of nou ja, de dame die u hier hoort en ziet is Deborah Evans-Stickland. Jaren later in een interview antwoordde ze op de vraag waarom ze dit nummer niet gewoon had gezongen: 'Zingen is een heel stuk moeilijker'. 

Young royals

Een tijd geleden was ik begonnen aan de Netflix serie 'Young Royals', maar na twee afleveringen had ik niet de behoeft om snel weer te gaan kijken, het beklijfde niet zo. Het zou te maken kunnen hebben met het feit dat het een Zweedse serie is en er dus Zweeds in wordt gesproken. Ik vind dat niet zo'n fijn in het gehoor liggende taal, hoewel er heel veel woorden exact hetzelfde zijn als in het Nederlands, maar het wordt een beetje op z'n Volendams uitgesproken, alsof je non stop naar die hele Volendamse operette van Smitten, Schilders en Keizers luistert.

Toch is het gegeven van de serie een mooie insteek. Het is het fictieve (ik zeg het er maar even bij voor de zekerheid) verhaal van de Zweedse prins Wilhelm, later in het verhaal kroonprins na een noodlottig ongeval van zijn oudere broer, die gaat studeren aan Hillerska en daar Simon ontmoet een jongen van eenvoudige komaf die met een studiebeurs er ook gaat studeren echter niet intern. Hij gaat voornamelijk voor zijn zus Sara die eerder op school werd gepest, om een oogje in het zeil te houden. Wilhelm en Simon worden verliefd. Wat dat met zich meebrengt als dat eenmaal uitkomt, daar gaat de serie over, met natuurlijk nog wat andere verhaallijnen van de andere personages.

Toen seizoen twee onlangs op Netflix verscheen heb ik de serie toch weer opgepakt. Ik heb eerst de resterende delen van seizoen één bekeken en toen naadloos overgegaan naar serie twee. Ik heb het Zweeds laten zijn wat het is en me door het verhaal laten meevoeren. Er wordt door de jonge cast heel goed geacteerd. Het zijn geen oudere acteurs die zich veel jonger voordoen. De chemie tussen Edvin Ryding (Wilhelm) en Omar Rudberg (Simon) spat van het scherm af. Daarnaast wil ik Malte Gårdinger noemen die de achterneef van Wilhelm, August, speelt, die ook op Hillerska studeert. Een, in zijn wezen, heel onzekere jongen die immens doortrapt en achterbaks is, maar, zeker in het tweede seizoen, ook laat zien dat ie ook goede kanten heeft. Zijn engelengezicht met grote blauwe ogen is heel innemend, maar als ie weer es iets vreselijks doet krijgt dat zelfde gezicht iets heel diabolisch. Kortom, aan de acteerprestaties van de acteurs ligt het niet, die zijn dik in orde.

Ik heb er uiteindelijk met plezier naar gekeken, maar het wordt wel wat zwaar aangezet. Als je als zeventienjarige zoveel drama moet meemaken bij je eerste verliefdheid, aan de andere kant ís het leven van zeventienjarigen natuurlijk vol van uitersten. Ook een prins, of misschien wel juist een prins, gooit zijn kont tegen de krib, als het protocol en 'het hof' zoveel van je eisen. Of er een derde seizoen komt is nog niet bekend. De serie is wereldwijd uiterst succesvol en nogmaals, het 'Cinderella-thema' maar dan met twee jongens is wel een heel goede insteek in deze tijd. Het eind van het tweede seizoen zou een goed einde kunnen zijn, het is niet niet echt een cliffhanger voor nog meer. We gaan het zien.

Mocht u geen moeite hebben met een Zweeds gesproken serie, gelardeerd met Nederlandse op z'n Volendams uitgesproken woorden, gaat u gerust kijken. Het is, ik zeg het nog maar eens, goed geacteerd en de personages zijn echte mensen, geen typetjes.

Edvin Ryding (Wilhelm)

Omar Rudberg (Simon)

Malte Gårdinger (August)

Nutteloze weetjes

Een vrouw in Australië merkte op dat haar magnetron was verschoven.

Toen ze een blik wierp achter de magnetron zag ze dat er twee pythons 

aan het paren waren. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2015 won de Nigel Richards uit Nieuw Zeeland het Franse World 

Scrabble kampioenschap, hoewel hij geen woord Frans spreekt. Hij heeft in 

plaats daarvan het Franse Scrabble woordenboek in negen weken uit zijn 

hoofd geleerd. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Japan heeft ongeveer vier miljoen verkoopautomaten. In 2005 kwamen daar

automaten bij met back-up batterijen, die tijdens noodsituaties gratis drank 

verstrekken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2014 heeft de drie en een halfjarige Karina Chikitova 11 dagen in een 

Siberisch woud overleeft, waar beren en wolven wonen. Haar hond was 

haar enige gezelschap. Ze at wilde bessen en dronk rivier water om te 

overleven. Ze werd gered toen haar hond terugging naar het dorp en de 

redders naar haar toe leidde. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In België zijn een aantal Decathlon winkels omgedoopt tot 'Nolhtaced'. Om

'omgekeerd winkelen' te promoten. Hier kunnen consumenten hun oude

of ongebruikte sportartikelen verkopen waarna ze worden gemaakt om weer

opnieuw verkocht te kunnen worden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De gemiddelde tijd dat een gezond persoon er over doet om van volledig

wakker naar slaap te gaan is tussen de tien en twintig minuten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als achttienjarige werd basketballer LeBron Johnson $10 miljoen geboden

door Reebok onder de conditie dat hij nooit met Nike of Adidas mocht

praten. Hij weigerde, en kreeg later een aanbod van $90 miljoen van Nike.

Happy vibes week 46

Iemand die ik volg op Twitter deelde mee dat de PLUS supermarkt bij hem om de hoek als verrassing bij iedereen in zijn appartementencomplex een tas met boodschapjes aan de deur heeft gehangen als extraatje in deze dure tijden. Krentenbollen, afbakbroodjes, kaas, jam, hagelslag, mandarijnen en American pancakemix was er in de tas te vinden. Hoe leuk is dat?! Ik weet niet waar hij woont en welke PLUS supermarkt het is, maar wat een ongelooflijk lief gebaar. 

Het filiaal waar ik werk is erg bezig met het tegengaan van voedselverspilling. Zo kan men zich inschrijven voor 'Too good to go'. Als er brood over is van de dag ervoor kunnen zij die zich hebben ingeschreven voor €5 een echt enorme tas met allerlei brood, en soms ook cake of donuts meekrijgen in de ochtend. Om 18.00 uur is er een tas voor hetzelfde bedrag te bemachtigen met allerlei etenswaren die nog prima in orde zijn, maar waarvan de houdbaarheidsdatum in zicht komt. Het is een uitkomst voor mensen met een kleine beurs en er zit altijd een verrassingselement in, want je weet nooit wat erin zit. Er worden precies zoveel persoonlijke berichtjes uitgezet als er tassen zijn, zodat er geen schermutselingen ontstaan. 

Ik vind dit fantastisch, want niets is erger dan het weggooien van nog prima te eten spullen. Voedselbank zult u zeggen, maar van de week vertelde onze bedrijfsleider, die heel erg bevlogen is met het tegengaan van voedselverspilling, me dat de voedselbanken in de omtrek het aangeboden voedsel niet kunnen stallen, er is simpelweg ruimtegebrek. M.a.w. de vraag is er wel, maar er is geen ruimte om het allemaal op te slaan. Daar ligt natuurlijk een mooie en belangrijke taak voor de gemeente, zijn enthousiasme op dit gebied heeft natuurlijk ook z'n grenzen. Hij wil wel, maar het gaat niet altijd.

Mijn geloof in de mensheid is niet zo heel groot, maar dit soort op het oog kleine maar o zo belangrijke initiatieven maken dat het nog niet helemaal verdwenen is.

In Memoriam: Pierre Kartner

Terugkijkend kan ik zeggen dat mijn jeugd gelardeerd is met de muziek van Pierre Kartner. Dan bedoel ik niet dat ik er dag in dag uit mee om mijn oren ben geslagen, maar dat het heel ongemerkt toch ook tot een onderdeel van de soundtrack van mijn jonge jaren is gaan behoren. Het eerste wat in mij opkomt is dat hij onder zijn artiestennaam Vader Abraham met kindsterretje Wilma op schoot 'Zou Het Erg Zijn Lieve Opa' naar de eerste plaats van de hitparade zong. Daarnaast de jaarlijkse carnavalshits, die soms ook nog op de actualiteit inhaakte. De tweede nummer één hit was samen met politicus Boer Koekoek, zeg maar de Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas van de jaren zeventig, met wie hij in 'Den Uyl Is In Den Olie' over de toenmalige premier Joop den Uyl en de oliecrisis uit die jaren zong. In 1977 stond hij weer op één met ''T Smurfenlied', waar de platenmaatschappij eerst geen brood in zag, maar een ziedende Pierre die dreigde op te stappen suste met een eerste oplage van vijfhonderd exemplaren. Het werd een enorme hit, wereldwijd, want hij nam het in verschillende talen op. 

Naast nummers voor zichzelf schreef Pierre ook voor anderen Corry Konings, Ben Cramer, Mieke Gijs (voor wie ik nog steeds een boontje heb), Hanny en Jacques Herb hebben veel aan hem te danken. Ook heeft hij twee keer de Nederlandse bijdrage voor het Eurovisie Songfestival geschreven. In 1973 'De Oude Muzikant' voor Ben Cramer en in 2010 'Ik Ben Verliefd' voor Sieneke. Ik vermoed dat de man wel honderden liedjes heeft gemaakt in zijn leven. 

In het begin nam hij onder allerlei pseudoniemen liedjes op, o.m. De Aardmannetjes, Pierre en z'n Pietjes, Lord Wanhoop en samen met Annie de Reuver vormde hij het duo Duo X. Maar vanaf de jaren zeventig werd hij als Vader Abraham een household name en scoorde hij tientallen hits. ''T Kleine Café Aan De Haven', 'Huilen Is Voor Jou Te Laat' (voor Corry Konings en haar Rekels), 'Manuela' (voor Jacques Herb) 'De Clown' (voor Ben Cramer) kunnen we gerust tot ons muzikale erfgoed rekenen. Maar evenzogoed kon Pierre langs de rand van de goede smaak en de goede dichtkunst scheren. Een strofe als 'Een kind zonder moeder is als een vaas zonder bloemen' is best tenenkrommend. En als je eenmaal hebt opgemerkt dat in veel van zijn liedjes het woordje 'toch' als opvulwoord is gebruikt, om een beetje uit te komen met de tekst en de muziek, kun je dat nooit meer ont-horen. 

Maar het zijn de hits, zowel de meedeiners als de luisterliedjes, die we blijven herinneren, en zoals gezegd, ongemerkt heeft Pierre een stempel gedrukt op mijn jeugdjaren en ik vind dat eigenlijk wel fijn. Zelf voelde hij zich chronisch miskend, vooral door het Hilversumse, maar heeft toch verschillende prijzen mogen ontvangen w.o. de Édith Piaf-prijs, Gouden Harp, de Buma Lifetime Achievement Award en natuurlijk de talloze gouden en platina platen. 

Dinsdag 1 november is Pierre overleden en gisterochtend was zijn uitvaart. Alles in stilte, buiten zijn familie wist niemand ervan. De laatste twee jaar leefde hij teruggetrokken. Pierre is 87 jaar geworden. 

Disclaimer

In aanloop naar het vijfde seizoen van de Netflix serie 'The Crown' had de streamingsdienst in de trailer min of meer onder druk een disclaimer toegevoegd dat de serie een 'fictieve dramatisering is geïnspireerd op echte gebeurtenissen'. Uh, ja, dat is al vier seizoenen zo. Het ding is dat de verhaallijn steeds meer naar de huidige tijd gaat en dan wordt het wat pijnlijk nu in dit seizoen de huwelijksproblemen van Charles en Diana aan bod komen, zijn buitenechtelijke relatie met de paardachtige Camilla en natuurlijk het ongeluk van de moord op Diana, haar vriend en chauffeur en de in eerste instantie totaal verkeerde reactie (namelijk geen) van koningin Elizabeth daarop. Ik kan me die gebeurtenissen nog scherp voor de geest halen en het feit dat het voor de monarchie in Groot Brittannië zwaar weer betekende.

Nu, met het overlijden van koningin Elizabeth nog vers in het geheugen, wil men blijkbaar niet zo heel erg meer herinnerd worden aan die tijd. Dat in eerdere seizoenen de zus van Elizabeth, Margaret, als een promiscueuze zuipende bitch werd getoond en de nichtjes van de koningin, Nerissa en Katherine, werden opgevoerd die beiden een verstandelijke beperking hadden en dood waren verklaard door het koningshuis maar sinds 1941 tot aan hun dood in respectievelijk 1986 en 2014 in een inrichting zaten waar niemand van de familie zich ooit om hen heeft bekommerd, heeft niemand een wenkbrauw over opgetrokken. 

Seizoen vijf is inmiddels te zien en de eerdere disclaimer is niet te vinden voor de afleveringen. Terecht ook, want hoe randdebiel denk je dat je kijkers zijn? Ik ben nog niet begonnen maar ga vanzelfsprekend de tien afleveringen bekijken en nee, ik ga niet bingewatchen, daar ben niet zo'n mens voor, gewoon één aflevering per keer.

De cast van het vijfde seizoen. 

Tegeltjeswijsheid 446

 

Live at the Bon Soir

Als u mij vraagt wie volgens mij de grootste ster is zal ik antwoorden: Barbra Streisand. Als ik alles zou benoemen wat ze gedaan heeft in de ruim 60 jaar dat ze actief is alsmede ook alles wat ze naast haar werk doet aan liefdadigheid en de talloze prijzen en awards die ze heeft mogen ontvangen, de records die ze (vaak als de eerste vrouw) heeft gebroken, zou het een blogjesfeuilleton worden. Dat doe ik maar niet.

Begin november is haar nieuwste album uitgekomen : 'Live At The Bon Soir' en het bijzondere is dat het een album is met opnames van Barbra gemaakt op 5 t/m 7 november 1962 in nachtclub Bon Soir in Greenwich Village in New York. Aanvankelijk wilde Barbra actrice worden en helemaal geen zangeres, maar overgehaald door een vriend doet ze als 18 jarige in 1960 mee aan een talentenjacht in The Lion, zingt het wonderschone 'A Sleepin' Bee' en wint daarmee de eerste prijs, $50 en een diner. Ze zong er nog een paar keer en kreeg een engagement bij Bon Soir, voor twee weken. Maar ze was zo succesvol dat het steeds werd verlengd. Onderwijl had ze haar eerste kleine maar opvallende rol te pakken op Broadway in de musical 'I Can Get It For You Wholesale' als Miss Marmelstein. 

Het was in Bon Soir dat ze Marty Erlichman ontmoet die haar manager werd, waarna ze onder contract komt bij Columbia records. Het plan is om als debuutalbum een selectie van de door haar gezongen nummers uit te brengen als livealbum. Opnametechniek was zestig jaar gelden niet zo geavanceerd als nu, dus de opnames vielen nogal tegen, de akoestiek van de club was duidelijk niet geschikt voor muziekopnames en ook 'lekte' het geluid van de muzikanten in Barbra's microfoon. Uiteindelijk werd besloten om studioversies van een aantal nummers uit te brengen als haar eerste album in 1963, 'The Barbra Streisand Album', waarvoor ze een jaar later een Grammy award won.

De opnames kwamen in de archieven terecht en acht nummers werden in 1991 uitgebracht op een verzamel cd box van Barbra 'Just For The Record'. Maar omdat het nu precies 60 jaar geleden is dat ze deze nummers bedoeld voor haar eerste album heeft gezongen, Barbra na die 60 jaar nog steeds onder contract staat bij Columbia records en ze tevens Marty al die jaren als haar manager heeft gehad, leek het haar, Marty en Jay Landers een mooi moment om die opnames nog eens tevoorschijn te halen. Met de techniek van nu kon de Nederlandse Jochem van der Saag, die een fantastische carrière in Amerika heeft opgebouwd als muzikale duizendpoot, het geluid naar de huidige maatstaven brengen.

Niet minder dan 23 nummers telt het album en je hoort wat men toen ook al hoorde, een meer dan unieke stem, een jong meisje van 20 jaar die het best eens ver zou kunnen schoppen..... Barbra wordt begeleid door vier musici die ik niet onvermeld wil laten: Tiger Hynes op gitaar, Peter Daniels op piano, Averill Pollard op contrabas en John Cresci op drums. 

Ik heb dit album meteen aangeschaft, Barbra is voor mij een 'oeuvreartiest',  een artiest van wie ik het hele oeuvre wil hebben, en dat is bij haar nogal wat, ruim 700 nummers. Wist dat kind van 20 toen veel wat er nog allemaal voor haar in het verschiet lag, zingen, acteren, produceren en dat ze zestig jaar later 's werelds grootste ster zou zijn.