vrijdag 31 juli 2015

Emojis

Drie weken geleden had ik met opgetrokken wenkbrauwen gelezen over een bij Facebook werkende doorgeschoten feminist die in hun silhouet-icoontjes vrouwenonderdrukking meende te zien en het als haar taak zag die te veranderen. De vrouwensilhouetjes staan nu op de voorgrond, en daar was het haar blijkbaar om te doen, want ze is er als een kind zo blij mee, ze heeft denk ik niet echt een bruisend leven. Ik vergrootte mijn verbazing in een blogje uit naar een geënsceneerde diepe verontwaardiging om daarmee aandacht te vestigen op delen in de wereld waar écht vrouwenonderdrukking is en waar nog heel wat te winnen valt.

En nu is het Rusland, je weet wel dat land wat als enige tegen opsporing en strafvervolging is van de daders van het neerhalen van MH 17 (waarom zou dat nou toch zijn?), die het overweegt om emojis die homoseksualiteit uitbeelden te verbieden. Sinds enige maanden zijn er emojis van twee vrouwen en twee mannen die elkaars hand vasthouden, maar de grootste problemen hebben ze met die waarop twee mannen of twee vrouwen met kind(eren) staan. Het zijn deze emojis die "de Russische familiewaarden zouden ontkennen".  Ook zouden deze emojis "niet respectvol zijn voor ouders en andere familieleden". Als je als land je daar druk om kan maken zou je denken dat er verder niet zo heel veel aan de hand moet zijn.

Ondanks dat homoseksualiteit in Rusland sinds 1993 niet meer strafbaar is, is homofobie wijdverspreid in het land, dit alles onder aanvoering van president Vladimir Poetin. Het is een aanname van mij, maar ik ken geen man die zijn hetero-zijn zo overcompenserend etaleert als Vladimir, alsof hij zichzelf er constant aan moet herinneren dat ie hetero is. Het is zo tegen het lachwekkende aan, dat ik niet verbaasd zal zijn als op een bepaald moment naar voren komt dat er geen grotere kastnicht is dan hij. Onder mijn vrienden zijn homo's en hetero's, en zonder zich te hoeven overschreeuwen zijn de hetero's onder hen gewoon zeker van hun eigen seksualiteit en voelen ze zich mede daardoor ook niet bedreigt door homo's. Een waarom zouden ze ook? Als iedereen elkaar gewoon respecteert is er niets aan de hand.

En dan, silhouet-icoontjes en emojis zijn gewoon tekeningetjes voor crying out loud! Er zijn wel ergere dingen te vinden op het wereld wijde web om je druk over te maken, mij waren ze voor dit nieuwsfeitje niet eens opgevallen.


woensdag 29 juli 2015

10

Het zal menigeen verbazen, maar ik ben er heus van op de hoogte dat vandaag Windows 10 wordt gelanceerd. Niet in de laatste plaats doordat ik, ik meen echt maanden geleden al, door Microsoft ervan op de hoogte ben gesteld en er sindsdien een wit icoontje op mijn laptop te zien is.

Toen ik mijn laptop aanschafte was Windows 8 net uit, maar kon je ook nog genoeg laptops kopen waar Windows 7 op geïnstalleerd stond. En mensen die mij kennen kunnen het wel raden, ik wilde niet aan 8, maar 7, die kende ik en 8 was nieuw en nieuw is eng. Zo kinderlijk eenvoudig werkt het in mijn brein. Aan de andere kant moet iedereen het met me eens zijn dat mijn vrees voor vernieuwing en verandering in dit geval me voor veel heeft behoed. Windows 8 is een flop geworden en het is daarom dat Microsoft Windows 9 maar helemaal overslaat (veel te dicht bij die 8) en meteen naar 10 gaat. Sterker nog, wat ik met mijn mierenhersentjes wat computers betreft ervan snap, heeft Windows 10 weer een aantal zaken terug die Windows 7 ook heeft.

Het is er Microsoft veel aan gelegen om zoveel mogelijk gebruikers aan de 10 te krijgen, daartoe bieden ze de upgrade een jaar lang gratis aan. Nodeloos te zeggen dat ik niet tot die mensen behoor, ik heb me eens wat ingelezen en een aantal redenen in dit artikel van Computerworld maakt het voor mij duidelijk dat ik met Windows 7 nog zo gek niet zit. Mensen met Windows 8 zal een ander verhaal zijn denk ik. Ik hoop voor de pioniers die graag met alles het eerste willen zijn en in vergelijking met mij op dat gebied totaal aan de andere kant van het spectrum zitten, dat het een soepele overgang zal zijn zonder al te veel kinderziektes.


dinsdag 28 juli 2015

Nutteloze weetjes

99% van onze geschiedenis, zijn wij mensen jagers geweest.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Amanda Bordier een YouTube filmpje zag van Samantha
Futerman, zag ze dat Samantha erg op haar leek. Ze heeft haar via
Facebook een bericht gestuurd en kwam er achter dat ze beide
geadopteerd waren én op dezelfde dag jarig. Het was haar
tweelingzus, ze waren na hun geboorte van elkaar gescheiden, en hebben elkaar op deze manier toch gevonden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een rode bloedcel doet er 20 seconden over om door je
hele lichaam te circuleren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bijen zijn slimmer dan supercomputers. Ze kunnen heel snel de
kortst mogelijke weg tussen de bloemen bepalen, zelfs als nieuwe
bloemen in willekeurige volgorde aan ze worden aangeboden.
Het zou computers dagenlang bezig houden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn zeeslakken die eruit zien als zachte konijntjes. Wat er
uitziet als oortjes zijn feitelijk hun organen waarmee ze kunnen
ruiken en proeven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Diphylleia grayi, wordt ook wel "skeleton flower" genoemd,
omdat de witte bloemblaadjes transparant worden als het regent.
Als het weer droog wordt worden ze weer wit.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mark Zuckerberg zegt dat de toekomst van Facebook telepathie
is: "Het is dan mogelijk om aan iets te denken en je vrienden hebben
dan meteen de mogelijkheid om dat ook te ervaren".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op 1 april 1976 berichtte de BBC dat Pluto Jupiter achterlangs zou
passeren, wat de zwaartekracht op aarde zou verminderen en dat
de luisteraars het gevoel zouden hebben te zweven als ze precies
om 9:47 uur in de lucht zouden springen. Het was natuurlijk een grap,
maar honderden mensen belden en zeiden dat ze het 'Pluto-Jupiter
zwaartekrachteffect' hadden gevoeld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Minnesota is een waterval genaamd 'Devil's Kettle waterfalls'.
Het water verdwijnt in een gat in het niets. Onderzoekers hebben in
de loop van de tijd van alles in het gat gegooid, en nooit meer terug
gezien. Niemand kan er achter komen waar het heen gaat.


'Aaibare' zeeslakken 

Amanda en Samantha

Devil's Kettle waterfalls




maandag 27 juli 2015

Aidan met a-ie-dee-a-en

Gisteren kwamen vrienden Chris, Rick en Harry een hapje eten en de nieuwe aanwinsten in de keuken bewonderen, maar bovenal even lekker bijkletsen met elkaar. Rick en Chris waren naar Griekenland geweest en Harry had gekampeerd en nog wat andere dingen gedaan, dus was er genoeg gespreksstof, alsof we ooit zonder zouden zitten. Rick en Chris hadden als dessert een overheerlijke citroen-meringue taart meegenomen die alle andere citroen-meringue taarten overbodig maakt. Zelf had ik bij het voorgerecht een diep gekoesterde wens van Chris ingewilligd om eindelijk eens iets te serveren uit de kleine pannetjes die min of meer voor de sier zijn gekocht, maar waar je echt iets in kan maken. Herhaaldelijk had hij opgemerkt dat die pannetjes zo leuk zijn en dat ie er wel eens iets uit wou hebben. Zijn liefde voor dit soort pannetjes bleek zo groot dat hij samen met Rick vorige week ook een setje heeft aangeschaft. Dus ook bij hen kunnen er zomaar bij een kaarsverlicht diner minipannetjes op tafel staan!

Harry had weer eens iets gewonnen, na diverse kaartjes voor daagjes uit had hij deze keer een spel gewonnen, het Baantjerspel, naar de geliefde rechercheur uit de boeken en van de de TV. De spelregels waren wat ingewikkeld, althans dat leek zo in de beschrijving, maar Rick had zich ingelezen en legde uit hoe het spel gespeeld moest worden. Je bent rechercheur en tegelijkertijd heb je ook zelf een delict met wapen, motief en lijk te verbergen voor de andere spelers.

Het is een kwestie van de juiste vragen stellen, heel goed opletten wat de anderen zeggen en doen en bovenal goed administreren en onthouden wat er allemaal gebeurt. Het was dan ook geen verrassing dat Christian (met cee-ha en één a) de beide spelletjes die we speelden heeft gewonnen, er zit een stukje psychologisch inzicht in, waarmee hij dan een streepje voor heeft op ons argelozen. We hebben vooral veel gelachen en een heerlijke avond met elkaar doorgebracht.



zondag 26 juli 2015

Kleur bekennen

Zo'n kleine 4 jaar gelden voelde ik opeens de behoefte om kleur toe te laten in mijn leven. Nee, dit is geen metafoor voor de één of andere indoctrinerende geloofsovertuiging, maar echt letterlijk kleur. Niet dat mijn leven uit grijstinten bestond, er is altijd kleur in mijn leven geweest, en bovendien ben ik zelf vrij kleurrijk. Ik wilde meer kleur aanbrengen in mijn interieur.

Toen ik in de tweede helft van de jaren 80 op mezelf ging wonen, had ik er vastomlijnde ideeën over hoe de inrichting moest zijn, witte meubels waren in die tijd het summum, plus dat muisgrijs een heel moderne interieurkleur was in die dagen, dus dat wilde ik, maar dan wel met een kleuraccent erbij en dat werd roze. In de woonkamer had ik dus muisgrijze vloerbedekking met leren muisgrijze bankjes, een wit wandmeubel, behang met grijze en roze veegjes, bleekroze vitrage, kortom de hele tweekamer woning was een samenspel van grijs, wit en roze. Dat werd min of meer voortgezet toen ik met m'n eerste verloofde ging samenwonen en ook toen ik daarna weer alleen ging wonen bleef ik trouw aan deze kleuren.

Toen verloofde 3 introk kwamen er rigoureuze veranderingen we gingen over op koloniaal met beige en roomwitte tinten, ook na onze verhuizing naar mijn huidige woning borduurden we daar op door. Toen verloofde 3 wegging hield ik dit interieur en koos mijn favoriete kleur, paars, erbij als kleuraccent, en zo'n 4 jaar geleden wilde ik meer kleur, paars bleef wel, maar in kleine dingen, vooral in de keuken, wilde ik verschillende kleuren.

In januari 2012 besloot ik om nieuwe eetkamerstoelen te kopen, en het leek me leuk die dan in verschillende kleuren te kopen. Ik zal mezelf geen trendsetter noemen, maar wat ik dus 3½ jaar geleden bedacht had zie je nu in iedere hippe meubelbrochure. Ik had het idee ook ergens gezien, hoor, en wel bij vrienden Ruud en Remco die hadden aan hun eetkamertafel twee verschillende soorten stoelen staan in dezelfde kleurschakering, dat bracht me aan het verzinnen met als uiteindelijke keus dus de verschillende kleuren

Het uitzoeken van de stoelen deed ik samen met vriendin Nadira, dat was erg leuk omdat er van de stoelen die ik uitgezocht had er 6 kleuren waren en ik 4 stoelen wilde. Nadira en ik hebben toen in die winkel alle kleurencombinaties in verschillende opstellingen neergezet en uiteindelijk heb ik, met goede adviezen van Nadira, gekozen voor de combinatie zoals die er nu staat. Ook heb ik toen een kleurrijk karpet gekocht.

Op die manier is er steeds meer kleur in mijn huis gekomen en ook de laatste aanwinst, het keukenkastje is in zachtgroen met bleekblauwe en bleekgele laatjes. Al die kleuren, wel genuanceerd, we zijn immers niet clown Bassie, maken me vrolijk.

Veel kleuren in de keuken.

De kleurige eetkamerstoelen.

Ook een kleurig karpet.

zaterdag 25 juli 2015

Toen en Nu: Philip Oakey

De reden waarom Philip Oakey in de groep The Future werd gevraagd als zanger door twee oude schoolvrienden was 'omdat hij er al uitzag als een popster'. Verder had Philip totaal geen muzikale ervaring. De band werd later omgedoopt tot Human League, na aarzelend succes in Engeland en wat persoonswisselingen en toetreding van de schoolmeisjes Joanne Catherall en Susan Ann Sulley kreeg Human League in 1981 met het album "Dare!" ongeëvenaard succes. Maar liefst 4 singles van dat album werden grote hits met "Don't You Want Me" als de grootste hit, o.a. nummer 1 in Engeland, Nieuw Zeeland, Canada en Amerika.

Philip is een opvallende verschijning asymmetrisch haar, sieraden, make-up, kleding die zowel mannelijk als vrouwelijk kan zijn. Hij krijgt een jarenlange relatie met bandlid Joanne.
Na "Dare!" brengt Human League nog 3 albums en verschillende singles uit met wisselend succes. Phillip maakt in 1984 een succesvol soloalbum, geproduceerd door Giorgio Moroder. Vanwege tegenvallende verkoopcijfers verbreekt Virgin in 1992 het contract. De band is sinds 1995 gereduceerd tot trio, Philip is nu 59 jaar en vormt samen met de twee zangeressen nog steeds Human Leaugue. Het laatste album dateert van 2011, ze leggen zich meer toe op optredens dan op plaatopnames.



vrijdag 24 juli 2015

Ziek, zwak, misselijk en andere ongemakken


"Feeling awfully bad, what a time I had. Cause I didn't buttoned up my overcoat. Hatsjoe. All I do is sniff, pass that handkerchief."
Barbra Streisand, 1975

Afgezien van de eerste paar weken op deez aard, waarin ik in de couveuse voor mijn leventje vocht, heb ik in mijn 50 jarig bestaan nooit in het ziekenhuis gelegen. Qua gezondheid mag ik zeker niet klagen, en dat zie ik niet als een verdienste, maar een gegeven waar ik regelmatig bij stil sta als iets om dankbaar voor te zijn. Het mag als een cliché klinken, maar gezondheid is heus het allerbelangrijkste en ik voel me wat dat betreft een bevoorrecht en rijk mens.

Als klein kind heb ik regelmatig last gehad van oorpijn en hoofdpijn, ik kan me nog herinneren hoe ik me toen voelde, mijn hele hoofd(je) suisde en bonsde. Verder heb ik de diverse kinderziektes doorstaan waarvan ik me de mazelen nog vaagjes kan herinneren. Ik was 8 jaar toen ik thuis in een stuk glas trapte en het bloeden stelpte met een washandje wat waarschijnlijk niet helemaal steriel was, want in de loop van de week ontstond er bloedvergiftiging, een dikke rode streep liep van mijn voet omhoog naar mijn been. Mijn moeder in volslagen paniek, want het is best gevaarlijk, ome Gerard bracht ons naar het ziekenhuis en ik kreeg verband erom wat nat gehouden moest worden en ik moest er mee rusten. Het heeft een paar weken geduurd voor het eraf mocht en ik weer naar school kon. 

Toen ik zo'n jaar of 10 was wilde ik koffiebonen malen in zo'n elektrische koffiemolen, waarbij je met de hand de deksel er op moest duwen, de molen glipte uit mijn handen, ik wilde 'm nog tegen houden en bij die actie ging mijn rechterhand in de molen waarbij mijn wijs,- en middelvinger in aanraking kwamen met de mesjes, en tienjarige vingertjes kunnen daar niet tegen, ik bespaar de bloederige details, maar het bot was te zien dus een bezoek aan de spoedeisende hulp was geboden, waarbij 6 dokters en verpleegkundigen kwamen kijken wel/niet hechten was de kwestie, men koos voor niet, want ik was jong genoeg om het vanzelf te laten helen. Dik verband er om, kon wel naar school, maar niet schrijven, zodat ik op het bord mocht schrijven want een krijtje vasthouden ging wel. Op verzoek kan ik bij een (volgende) ontmoeting de littekentjes, die ik mijn hele verdere leven met me mee zal dragen, laten zien.

Bijzonder was ook toen ik op 18 jarige leeftijd voorhoofdsholteontsteking kreeg, dat had ik al eens eerder gehad, maar nu kreeg ik plots ook erge uitslag wat vreselijk jeukte: waterpokken. Die kinderziekte had ik dus overgeslagen en was nu aangestoken door een neefje. Ik was door deze dubbele aandoening langdurig ziek en ik werkte al. Mijn moeder had me ziek gemeld en vertelde dat ik waterpokken had nu, dat werd niet echt geloofd door mijn leidinggevende, iemand van 18 met waterpokken, bespottelijk. Ze zei het niet, maar mijn moeder zag hoe ze keek en reageerde toen ze haar tegenkwam in de winkel.
Na een paar dagen belde mijn leidinggevende op: 'Bedankt hoor', zei ze. 'Ik heb het nu ook!' Het bleek dat ik haar had aangestoken, dus zij die niet kon bevatten dat een 18 jarige waterpokken kon krijgen had het nu zelf ook en zij was zelfs ouder.

Dat waren dan meteen de meest schokkende en ingrijpende medische gebeurtenissen uit mijn bestaan. Verder ben ik niet zo ziekelijk. Heel af en toe een griepje, niet eens ieder jaar, en het bijzondere daarvan vind ik dat ik dan zoveel slaap dat ik hele dagdelen kwijt ben. Wel heb ik een zwakke rug, ik ben er een aantal keer doorheen gegaan, en dan kan ik echt niets. Omdat dat niet gepaard gaat met koorts en veel slapen ben je je er heel erg van bewust, en ik ben in eerste instantie een soort van boos dat me dat dan overkomt, maar gaandeweg weet ik dat ik me er aan over moet geven en ervaring ermee heeft me geleerd wat ik wel en niet moet doen en dat het heus weer over gaat. Ik weet, om het zoveel mogelijk te voorkomen, wat ik lichamelijk wel en niet aan kan, ik kan niet hevig sjouwen, bijvoorbeeld. De artsen hebben me verteld dat mijn ruggenwervel aan de onderkant afbuigt en dat is de zwakke plek waar niets aan te doen is, behalve me zelf in acht nemen en dan nog kan het soms zomaar ineens 'knap' zeggen. De laatste keer is gelukkig al weer 2 jaar geleden (klop op hout).

Dus nogmaals wat mijn gezondheid betreft ben ik een gezegend mens waar ik me terdege van bewust ben.



1985. Mijn holtes zaten weer eens verstopt dus een
mentholstoombadje. Tante Jopie die op bezoek was
had ook last, dus hup samen stomen!












woensdag 22 juli 2015

Kookboekenweek

Afgelopen voorjaar hadden we de 80e boekenweek, en sinds 1955 is er ook ieder najaar een kinderboekenweek dit wordt georganiseerd door Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse boek (CPNB). Dit zijn slechts twee van de bekendste evenementen die van het CPNB afkomstig zijn. Het hele jaar door zijn er op boekengebied dingen te beleven, zoals in juni de Maand van het Spannende Boek of de Nationale Voorleesdagen. Dit alles met als nobel doel 'Het lezen van boeken en het boekenbezit te stimuleren'. En dat al sinds 1930.

Dit najaar, om precies te zijn van 26 oktober t/m 1 november, wordt er gestart met de Kookboekenweek. Kookboeken zijn de laatste jaren steeds populairder geworden, men wil gezonder eten, maar ook de diverse TV kookprogramma's hebben daar aan bijgedragen. Daarbij zien kookboeken er vaak prachtig uit, met mooie foto's van de gerechten, verhalen over eetcultuur en prachtige sfeerbeelden. Daar waar de e-reader voor fictie een bedreiging vormt, is een mooi vormgegeven kookboek niet in zo'n dingetje te vangen.

In de kookboekenweek komt er een prijs voor het beste Nederlandse of Vlaamse kookboek: Het Gouden Kookboek, wat een jaarlijkse prijs moet gaan worden. Alleen van Nederlandse of Vlaamse bodem dus, de wereldvermaarde boeken van Jamie Oliver vallen hier dus niet in de prijzen, maar wat te denken van de diverse goedlopende kookboeken van Rudolph van Veen, de mooie bakboeken van Rutger van den Broek of de heel populaire powerfood-kookboeken van Rens Kroes.

Een driekoppige vakjury zullen zich over de door de uitgeverijen ingezonden titels buigen en kiezen er drie genomineerden uit, waarvan er dus één de onderscheiding Het Gouden Kookboek zal ontvangen. De Kookboekenweek zal naast de jaarlijkse Kookboeken7daagse van De Wonderneming van Fusina Verloop gaan bestaan, die eveneens allerlei activiteiten rond kookboeken organiseert en een toekenning van 2 prijzen kent, het door de vakjury gekozen Kookboek van het Jaar en de publieksprijs De Gouden Garde.

Wie heeft er nu geen kookboeken in de kast staan waarbij je bij het doorheen bladeren al trek krijgt van de mooie foto's en je zin krijgt om je eens culinair in te spannen. Hou het dus in de gaten dit najaar, een Kookboekenweek én een Kookboeken7daagse om je kookboekenbibliotheek eens aan te vullen met een fijn kookboek.




dinsdag 21 juli 2015

"Goin' Back"

Er zijn van die liedjes die, hoe vaak je ze ook hoort, een gevoelige snaar blijven raken. Zo'n liedje is voor mij "Goin' Back". Het nummer is geschreven in 1966 door Gerry Goffin en Carole King en aan zangeres Goldie aangeboden, die nam het op maar met een gewijzigde tekst waardoor de single op last van Gerry en Carole werd teruggetrokken. Vervolgens nam Dusty Springfield het op en had er een wereldhit mee. Een jaar later namen de Byrds het nummer ook op, dit was zeer tegen de zin van bandlid David Crosby die het confectiepop vond. Voor het album "The Notorious Byrd Brothers" moest zelfs een nummer van zijn hand wijken voor "Goin' Back". Het leidde tot spanningen en het uiteindelijke vertrek van David uit de band.
Naderhand hebben veel artiesten het lied opgenomen.

Toen Dusty Springfield in 1999 veel te vroeg op 59 jarige leeftijd overleed werd dit lied (één van haar favorieten) gespeeld toen ze in haar woonplaats Henley-on-Thames op weg was naar haar laatste rustplaats. Ik heb er een hertaling van gemaakt:



Ik ga terug

Ik denk dat ik terug ga
naar de dingen die ik heb geleerd in m'n jeugd.
Naar de dagen dat ik jong genoeg was 
om de waarheid te zien als een deugd.

Om de tijd door te komen voldoen spelletjes niet meer
geen kleurboeken en de sint is een gewone meneer.
Maar jong blijven denken terwijl ik ouder word
is het spel wat ik nu speel, heel onverstoord.

Ik herinner me de tijd
dat ik onvoorwaardelijk van vrienden houden kon.
Ik heb nu denk ik wat meer te bieden
dan alleen het opblazen van hun ballon.

Er is nu meer te doen dan kijken naar bootjes op de rivier
maar iedere dag kan een avontuur zijn vol van plezier.
Nu speel ik verstoppertje met mijn angsten die me kwellen
en ik leef met de dag in plaats van m'n jaren te tellen.

Laat iedereen maar druk zijn met de dagelijkse realiteit
ik zie liever de wereld van een vroegere tijd.
Wat aardiger voor elkaar en niet zo stug.
Kom nog maar es langs als je me vinden kunt, ik ga terug.


maandag 20 juli 2015

Ondertussen in South Carolina

Gisteren weer eens met open mond in een combinatie van verbazing en ontzetting naar het nieuws gekeken. Noem me naïef, maar ik dacht dat de Ku Klux Klan iets walgelijks uit het recente verleden van de Verenigde Staten was, geschiedenis dus, sinds gisteren weet ik beter. Omdat er naar aanleiding van de moord op de zwarte kerkgangers door de extreem rechtse Dylann Roof een verbod op de Confederatievlag is sloegen de leden van de Ku Klux Klan en de Nationaal Socialistische Beweging de handen ineen om daar tegen te protesteren in South Carolina.

Ik onderdruk het om een omschrijving te geven van het fysiek en de geestelijke vermogens van de gemiddelde KKK-aanhanger, het is te makkelijk en foto's en uitspraken op het wereld wijde web spreken voor zich. De vermaledijde vlag is voor hen een symbool waaraan ze hun blanke superioriteitsgevoel ontlenen, alles wat niet blank is, homoseksueel, Joods, katholiek of communistisch moet volgens hen uitgeroeid of op z'n minst worden uitgezet. Er is gebleken dat toen Barak Obama president van Amerika werd, groeperingen als KKK en NSM hun ledental zagen toenemen.

Ik hoorde gisteren de demonstranten: "White Power" scanderen, zag leden van NSM met SS-logo's op hun kleding de Hitler-groet maken en hoorde ze "Sieg Heil" roepen. Er was vanzelfsprekend ook een tegendemonstratie van mensen, zwart en blank, die het absoluut niet met hen eens zijn. Er werden heel schokkende dingen geroepen die ik hier niet ga herhalen, maar tijdens een vraaggesprek kwam er een dubbele moraal naar voren waarvan ik haast uitschreeuwde: "Hoor je nou wat je zegt?!"

Het volgende werd gesteld: "Ons blanke ras wordt bedreigd, immigranten en zwarten dealen drugs aan onze kinderen, ze trekken uitkeringen en baren baby's aan de lopende band. Onze gevangenissen zitten overvol met zwarten en hispanics."
Iedereen die niet blank is wordt dus over één kam geschoren. Gaat het echter over de moordenaar Dylann Roof, dan wordt er plots anders geoordeeld door dezelfde persoon: "Als iemand die ons gedachtegoed aanhangt een massamoordenaar blijkt te zijn, dan is daarmee toch niet iedereen binnen de KKK of NSM een massamoordenaar? Waarom wordt het in ons geval altijd wel zo gedraaid? Waarom zijn wij wel allemaal schuldig?"
Het is een troost dat ze slechts een klein, zij het hardnekkig, deel van de Amerikaanse bevolking vertegenwoordigen.

Veelbetekenend zijn de cijfers waaruit blijkt dat sinds 9/11 er in de Verenigde Staten twee keer zoveel mensen zijn vermoord door rechtsextremisten dan door moslim extremisten.













zondag 19 juli 2015

Herinnert U zich deze nog? #76

LOUIS NEEFS
"ANNELIES UIT SAS VAN GENT"
1977
Geen hitnotering





Wat als een hobby begon tijdens z'n studententijd bleek uiteindelijk zijn roeping te zijn: zingen en muziek maken. De Belgische Louis Neefs had in 1960 zijn eerste hit met "Ein Kleines Kompliment". Tweemaal deed Louis mee voor België aan het Eurovisie Songfestival, in 1967 met "Ik Heb Zorgen" en in 1969 met "Jennifer Jennings", Beide keren behaalde hij er een mooie 7e plaats mee.

Ook in Nederland genoot Louis bekendheid en had een grote hit in 1972 met "Margrietje". Zelf word ik altijd geraakt door bovenstaande single uit 1977, een bewerking van het nummer "Mary Lou Has Finally Made It To Broadway" van Bobby Goldsboro. De bewerking door Gerrit den Braber is minder expliciet dan het origineel, maar blijft trouw aan de verhaallijn en is tegelijkertijd nog actueel als ook door de tijd ingehaald. Met de talloze talentenshows op TV zijn er veel meisjes en ook jongens die dromen van een showbizzcarrière, maar in het huidige informatietijdperk kun je geen grootse carrière meer verzinnen die er niet is. Desondanks blijf ik het een prachtig nummer vinden, mede door de mooie intonatie van Louis.

Op eerste kerstdag 1980 is Louis samen met zijn vrouw Liliane om het leven gekomen bij een auto ongeluk, ze waren beiden 43 jaar. Hun destijds 15 jarige zoon Günther zat ook in de auto maar heeft, weliswaar zwaar gewond, het ongeluk overleefd. Hun andere zoon Ludwig was op dat moment op wintersport. Günther is in de voetsporen van zijn vader getreden als zanger.


vrijdag 17 juli 2015

De vaart der volkeren

Er zijn mensen die bij alle verandering of nouveauté's vooraan staan, zij juichen alles wat nieuw is enthousiast toe. Zij weten bijvoorbeeld al wanneer er een nieuwe smartphone op de markt zal verschijnen en willen die het liefst dezelfde dag nog in hun bezit hebben. Ik kan nu al wakker liggen van het feit dat in november mijn abonnement afloopt en ik een ander telefoontje moet mag uitzoeken. Ik weet wel het hóeft niet, maar ik snap ook wel dat het verstandig is dit wel te doen. Ik kreeg van de week al een mail van mijn provider met op jolige Veronica-toon: "Binnenkort mag jij verlengen!". De bedoeling is dus om mij nu al helemaal gek van begeerte te maken naar wat er nu weer allemaal kan en moet, maar ik word er alleen maar nerveus van en schuif het zover mogelijk voor me uit. Ik benut lang niet alle mogelijkheden van mijn foontje, dus ik kijk voornamelijk ook op prijs en omdat ik op aanraden van vrienden ooit met HTC ben begonnen hou ik mij daar angstvallig aan vast, die begrijp ik. Maar ik heb nog tot november.

Ik ben meer van het langzaam iets toelaten in mijn leven. Zo kwam ik er heel organisch achter dat ik al weken met maar één stuiver vijf eurocent in mijn portemonnee liep, dit omdat ik eigenlijk alle aankopen met pin betaal. Tegelijkertijd had mijn moeder (89) een nieuw zeer handige pasjeshouder in haar bezit, een klein hard schalen doosje met een harmonica interieurtje waardoor je alle pasjes in één oogopslag ziet en ze ook makkelijk kan pakken. Ik doe samen met haar haar boodschappen en merkte hoe handig het doosje in gebruik is. Ik moest steeds in mijn portemonnee zoeken waar de juiste pasjes zitten, dus dan komt er een verbinding tot stand in mijn hersentjes en besluit ik tot de aanschaf van ook zo'n doosje. Het feit dat mijn hoog bejaarde moeder eerder met de tijd meegaat dan ik, daar ga ik maar niet dieper op in om psychiatrische kosten uit te sparen. Nu heb ik dus een overbodige portemonnee, want alle pasjes zitten nu in het doosje, maar toch heb je soms wat (klein)geld nodig, je zal maar in de stad lopen en de retirade willen bezoeken, dan heb je toch wat muntjes nodig voor de dame die het uitbaat of om de tourniquet in beweging te zetten bij een onbevrouwde retirade. Dus laat ik 'm nog maar in mijn tas zitten en zal een luttel bedrag pinnen om er in te doen voor toiletbezoek en je-kunt-nooit-weten.
Maar als een kind zo blij ben ik met mijn handige pasjeshouder!




donderdag 16 juli 2015

Nutteloze weetjes

SpongeBob SquarePants is onlangs 29 jaar geworden. Volgens zijn
'Bikini Bottom driver licence' is hij geboren op 14 juli 1986.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Washoe, de eerste chimpansee die gebarentaal was geleerd werd
verteld dat de baby van haar verzorger was overleden, gebaarde ze
'huilen', ze raakte haar wang aan en verbeelde met haar vinger de weg
die een traan zou gaan op een mensengezicht. Chimpansees zelf
huilen niet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je bij een foto van jezelf denkt: "Zie ik er écht zo uit?", komt dat
omdat je gewend bent jezelf te zien in spiegels. En omdat camera's
je gezichtssymmetrie niet omdraaien zoals spiegels dat doen zie je
een soort van alien-versie van jezelf op foto's.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een vrouw uit Zweden die haar trouwring was verloren vond hem 16
jaar later terug op een wortel die in haar tuin groeide.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een vis die eruit ziet als het monster uit de Alienfilms.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vanaf het moment dat ze worden geboren hangen luiaards altijd
ergens aan. Het is zo'n natuurlijk instinct dat er luiaards
zijn gezien die terwijl ze al dood waren nog steeds aan een
tak hingen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een gemiddelde stapelwolk weegt net zoveel als 100 olifanten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1863 schreef Jules Verne  "Parijs in de 20e Eeuw", een manuscript
dat glazen wolkenkrabbers, onderzeeboten, de technologie om op de
maan te landen , feminisme, en een statistische stijging van de geboorte
van onwettige kinderen voorspelde. Zijn uitgever weigerde het te
publiceren omdat hij het te ongeloofwaardig vond allemaal. Jules stopte
het manuscript in een safe, waar het werd vergeten totdat een
achterkleinzoon het herontdekte in 1989.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De hit "Love Is All" uit 1974 van Roger Glover & Guests, (die clip met
die kikker) werd ingezongen door Ronnie James Dio, die was niet te spreken
over het feit dat hij alleen als 'guest' werd weggezet en verder geen credits
kreeg. Roger Glover was de schrijver en producer van het lied welke
onderdeel uitmaakte van een conceptalbum.
Pas jaren later ontving Ronnie vanuit Nederland, waar de single op
nummer 1 had gestaan, alsnog een gouden plaat. Hij accepteerde die met een
boer-met-kiespijn-lachje en een 'beter later dan nooit'-bedankje.





woensdag 15 juli 2015

Tegenwicht

Het zijn vaak kleine menselijke berichtjes in de krant die me heel vrolijk kunnen stemmen, omdat ze zo'n fijn tegenwicht geven aan de vaak schokkende feiten die ook door menselijk handelen plaatsvinden. Toen ik vorige week blogde over de gestolen collectebussen die voor de doodzieke 4 jarige Fady waren bestemd, waren er al mensen, zelfs buiten onze landsgrenzen, die het zich zo aantrokken dat er meer geld werd gedoneerd dan er in de gestolen bussen zat. Dat vind ik fantastisch om te horen, wat geenszins betekent dat ik de dief niet veracht om zijn daad.

Als ik stoere brandweermannen in, ik meen Slovenië, op hun kop in een put zie hangen om jonge eendjes te redden, geloof ik tóch in het goede van mensen, en zolang dat soort ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen ook op het wereld wijde web worden gedeeld, is dat een krachtig tegenwicht voor al die filmpjes die men meent te moeten delen waarin dieren worden mishandeld. Ik hoef die beelden niet te zien, en nee, ik sluit mijn ogen er niet voor, maar ik geloof het zo ook wel zonder dat ik de filmpjes bekijk, om van de buitensporige agressieve reacties eronder nog maar te zwijgen. 

Wat er op regeringsniveau in landen gebeurd daar hebben we geen grip op, kijk naar Griekenland waarvan ik de premier letterlijk heb horen zeggen: "Dan staat Griekenland weer op eigen benen", refererend aan de 85 miljard (€ 85.000.000.000) die het land als steun waarschijnlijk zal ontvangen. Welke eigen benen?? Maar de gewone Griek die net zoals wij kleine levens leiden, met hopelijk werk, familie, vrienden, een huis, kleine dromen, daar vallen de hardste klappen. 

Het gaat om de mensen onderling, laten die regeringen nou maar doen, verkiezingsbeloftes worden altijd met voeten getreden, van links of rechts, daar kijken we echt niet meer van op. Laten we het met elkaar nou gewoon leuk hebben op microniveau, en wat over hebben voor elkaar en eens goed om je heen kijken, dan kun je zomaar ineens zonder dat je het zelf beseft een heldendaad verrichten, zoals Samir el Harracha.

Hij was op weg naar de moskee en fietste langs een brandende woning, hij bedacht zich geen moment en trapte de deur van de woning in. "Er was een jongen die me stomverbaasd zat aan te kijken, dat snapte ik wel, er stond ineens een druk gebarende Marokkaan in een jurk in zijn woning". "Ik schreeuwde dat hij naar buiten moest gaan vanwege brand op zolder, dat deed hij meteen. Toen ben ik de trap op gerend om te zien of er nog mensen aanwezig waren, maar dat was niet het geval".
Samir was niet bang. "Ik vond het mijn plicht om dat te doen, ik wist niet wat ik aan zou treffen, maar je kunt mensen niet in de val laten zitten. Iedereen ziet me nu als held, maar zo voel ik me niet". 

Ik vind Samir wel een held, zelf zou ik, denk ik, als enige actie 112 gebeld hebben. Ik vind dit weer zo'n bericht waar ik het fijne gevoel bij krijg dat, hoewel ik er vaak ernstig aan twijfel, daar moet ik eerlijk in zijn, het uiteindelijk wel goedkomt, het tegenwicht van mensen die goed willen ten opzichte van mensen die van geen goed willen weten weegt veel zwaarder. 

Samir el Harracha


dinsdag 14 juli 2015

Arrivé

"Je moet dat oude kastje op Marktplaats zetten", adviseerde vriend Harry. Ik zag er tegenop om het vrij solide kastje naar beneden te moeten slepen en ook de Kringloopwinkel waar ik normaal spullen heen breng halen wel op, maar niet vanaf etages. Ik heb het advies opgevolgd, en ik heb vrienden wiens inboedel een constante in,- en verkoop via die succesvolle website is, dus hoe moeilijk kan het zijn. Ik hoefde er niet aan te verdienen dus had ik er heel strategisch "t.e.a.b." bij gezet plus natuurlijk 2 foto's van het kastje. Na ruim 2 weken was het wel duidelijk, niemand wilde het kastje hebben! Mijn keuze in meubels is blijkbaar zo afstotelijk dat geen mens geïnteresseerd is in mijn zorgvuldig samengestelde huisraad.

Er zat dus niets anders op dan de voormalige blikvanger van de keuken te gaan slopen, en dat zit niet zo in mijn DNA, mijn mensen zijn meer van het creatief zijn en het creëren, maar wat moet dat moet. Eerst alles wat op normale wijze te ontmantelen viel gedaan en toen met een grote hamer het kastje in elkaar geslagen, en plotseling snapte ik hoe heerlijk het moet zijn om na een gewonnen voetbalwedstrijd uit louter blijdschap en groupe de omgeving in te trekken om als een kolonie marabunta-mieren alles wat op je pad komt te vernietigen of vanuit het hele land af te reizen naar Den Haag omdat je tegen politiegeweld bent en dat wil tonen door publieke,- en persoonlijke eigendommen van anderen met geweld, wat dan blijkbaar wel mag, te vernielen. Er kwam een soort oergevoel vrij, wat meteen weer weg was, want beschaving dwong mij om alles netjes in de ondergrondse afvalcontainer te deponeren waarbij ik zo'n 10 keer heen en weer moest lopen, het was een solide kastje hè, van zwaar grenenhout, dan ben je wel weer afgekoeld.

Meteen weer in de creërende modus geschoten om de keuken voor te bereiden op de aankomst van het nieuwe kastje welke gisteren tussen 12.00 en 17.00 uur geleverd zou gaan worden. En om precies 14.45 uur kwamen de vrolijke mannen van De Bommel meubelen het kastje bezorgen. Al mijn ruimtelijk inzicht moest ik aanwenden om de 574 verschillende schaaltjes, mandjes, doosjes en bakjes van aardewerk, glas, plastic en riet op logische en gebruiksvriendelijke manier in de nieuwe aanwinst op te bergen, maar het is me gelukt en ik ben erg blij met mijn nieuwe kastje.


maandag 13 juli 2015

Met oprechte deelneming

"En daar ga je dan, voor de laatste keer, wie je lief hadden volgen je kist. Maar je wordt al gauw 'kom hoe heet-ie nou?'. Je verdwijnt in de eeuwige mist"
Robert Long, 1984

Toen ik klein was gingen er natuurlijk ook mensen dood, ik was 4 toen mijn opa van moeders kant overleed, en ik kan me nog het beeld voor de geest halen hoe mijn moeder schrok toen mijn vader van zijn werk naar huis kwam om het haar te vertellen, ze was aan het stofzuigen en liet de stofzuigerstang uit haar handen vallen. Ook op kinderen heeft het impact, maar ik ben als kind nooit mee geweest naar begrafenissen, en dat is ook goed, vind ik. Begrafenissen zijn, uitzonderingen daar gelaten, geen plekken waar kinderen thuishoren die nog niet het besef hebben hoe ze zich daar horen te gedragen. 

De eerste begrafenis die ik bijwoonde was die van mijn opa van vaders kant, ik was toen 17, de man was ernstig ziek geweest en had een hoge leeftijd bereikt en een mooi leven gehad, het was goed zo. Daarna zijn er in mijn leven verschillende begrafenissen geweest, ook van jonge mensen, die nog volop in het leven stonden. Begin jaren 90 kreeg ik een rouwkaart waarvan ik dacht dat het van de vader van een vriend was, maar plots kwam de waarheid als een mokerslag, het was die vriend zelf! Op 36 jarige leeftijd was hij overleden aan de gevolgen van een ernstige voedselvergiftiging opgelopen op zijn vakantie in Indonesië. 

Ook het overlijden op de veel te jonge leeftijd van 58 jaar van de moeder van mijn derde verloofde voelde als zeer onrechtvaardig. Het was een ongelofelijk lieve vrouw die geen gemakkelijk leven had gekend. Ze was prima ballerina bij het Nederlands Ballet geweest en daar heerste orde en tucht onder het regime van Sonia Gaskell. Toen ik haar leerde kennen was ze gescheiden en moest van een klein bedrag zien rond te komen toen ze ernstig ziek werd en uiteindelijk overleed. Verloofde was vanzelfsprekend ontroostbaar en wilde graag spreken op haar uitvaart, maar wist niet hoe of wat. Ik vroeg wat herinneringen aan haar op te schrijven, daar heb ik toen een grafrede van gemaakt vanuit verloofde's perspectief, die verloofde zelf heeft voorgelezen.

Zelf heb ik voor het eerst gesproken op de begrafenis van de buurvrouw die alle andere buurvrouwen overbodig maakte, tante Stien, dat ging heel organisch. Ik was erg aangegrepen door haar overlijden en had voor mezelf wat herinneringen aan haar opgeschreven. De dag van haar uitvaart heb ik dat bij me gestoken en toen de uitvaartbegeleider van te voren vroeg of iemand tijdens de ceremonie nog iets wilde zeggen hoorde ik mezelf "Ja, ik" zeggen. Het was mooi om te doen en het werd door de familie gewaardeerd. 

Bij de uitvaart van mijn vader heb ik ook gesproken, voor mij een vanzelfsprekendheid en een onlosmakelijk onderdeel van het verwerkingsproces, al kan ik me heel goed voorstellen dat mensen dat, overmand door hun verdriet, niet kunnen, iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen manier, er is niet één goede en juiste manier voor, net zoals er ook niet een vaste tijd voor staat waarbinnen het rouwproces moet plaatsvinden. 

Zo heb ik in de loop van mijn vijftigjarig leven van veel mensen in mijn omgeving afscheid moeten nemen, overleden aan ziekte of plotseling heel onverwachts, vaak ouder maar soms jonger, familie, kennissen, collega's, ouders van vrienden. Vrienden, op die ene keer zoals hierboven beschreven na, gelukkig nog niet, maar zoals mijn moeder altijd zo mooi placht te zeggen: "Je schuift langzaam op naar de buitenste kring", dus gaat de tijd dat vrienden gaan ontvallen ook komen, daarom zeg ik nog maar eens wat tante Stien altijd zei; "Pluk de rozen!" En laten we genieten van elkaar en het leven vieren.








zondag 12 juli 2015

Toen en Nu: Alison Moyet

We leerden Alison Moyet in 1982 kennen als ze samen met Vincent Clarke het synthpop duo Yazoo vormt en daarmee grote hits scoort met "Don't Go" en "Situation". Het duo maakt 2 albums en al in 1983 besluiten Alison en Vincent ieder hun eigen weg te gaan. In 1984 brengt Alison haar eerste soloalbum uit getiteld "Alf" (Vincent's nickname voor haar) en scoort hits met o.a. "That Ole Devil Called Love" en "Is It Love".

Na twee succesvolle albums kwam er een acht jaar lang gevecht voor haar artistieke vrijheid, maatschappij Sony eiste 'radiovriendelijke' pop van haar en nummers van haar album "Essex" moesten van Sony opnieuw worden opgenomen en geproduceerd voor ze het wilde uitbrengen. Acht jaar later in 2002 toen ze van haar Sony-contract af was maakte ze pas weer een album en behoorde daar mee tot de vijf bestverkopende zangeressen van Engeland van het jaar 2002.

In Nederland zijn we haar na 1991 uit het oog verloren, maar in haar geboorteland Engeland gaat ze gestaag door, haar laatste album "Minutes" dateert van 2013. Ook speelde ze in 2001 een rol in de musical "Chicago" en in 2006 in het stuk "Smaller". 

Alison is nu 54 jaar en is net als onze Willeke Alberti een multimama, ze heeft drie kinderen, Joe, Alex en Caitlin uit drie relaties.
Momenteel is ze getrouwd met de vader van Caitlin, David Ballard.





zaterdag 11 juli 2015

In Memoriam: Omar Sharif

Zelf ken ik de Egyptische acteur Omar Sharif alleen van zijn rol als Nick Arnstein in de film "Funny Girl" waarin Barbra Streisand de titelrol speelt. De Egyptische regering was destijds op z'n zachts gezegd niet blij dat hij een liefdeskoppel vormde samen met de Joodse Barbra. De film werd dan ook niet in Egypte en andere Arabische landen uitgebracht. En toen uitkwam dat Omar en Barbra een affaire hadden werd het Egyptische staatsburgerschap hem bijna ontnomen door de regering.

Omar begon zijn acteer carrière in 1954 en hij heeft tot 1960 in Egyptische films gespeeld. In 1962 kreeg hij de rol van Sherif Ali in de kaskraker "Lawrence Of Arabia", en zijn naam was definitief gevestigd toen hij in 1965 de titelrol voor zijn rekening nam in "Dr.  Zhivago". Omar heeft tot en met 2013 in talloze films en TV-series gespeeld. Op 25 september 1963 werd de bioscoop Euro Cinema geopend op de Leyweg in Den Haag (de wijk waar ik opgroeide) door koningin Juliana en prins Bernhard, de openingsfilm was "Lawrence Of Arabia", en ook Omar Sharif was daarbij aanwezig.

Naast acteren was hij ook een heel goed en bekend bridgespeler. In 1954 trouwde Omar met de Egyptische actrice Faten Hamama, en zij kregen één zoon. Ze gingen in 1966 uit elkaar en scheidden officieel in 1974. Omar is nooit meer getrouwd geweest. omdat hij, zoals hij zelf zei, 'nooit meer verliefd is geworden'. Faten overleed in januari van dit jaar op 83 jarige leeftijd, dezelfde leeftijd als Omar die gisteren overleed aan een hartaanval in een ziekenhuis in Caïro.

Omar en Barbra in "Funny Girl"

Omar met koningin en prins in de Haagse Euro Cinema


vrijdag 10 juli 2015

WTF?!

Over het algemeen kan toch gesteld worden dat het leven en werken voor vrouwen in de westerse wereld sinds de jaren 60 van de vorige eeuw sterk is verbeterd. Tot in de jaren 60 bijvoorbeeld werden vrouwen, in Nederland, als ze gingen trouwen als vanzelfsprekend ontslagen, want getrouwde vrouwen werkten nu eenmaal niet. Er kwam een vrouwenbeweging op gang die als doel had alles te willen wat mannen ook deden en mochten met als verschil dat daar waar voor mannen sommige zaken een plicht was het voor vrouwen een vrijwillige keuze bleef, het moest wel leuk voor ze blijven natuurlijk.

Met in Nederland Cisca Dresselhuys (die vrouw met dat rommelige gezicht) voorop werden bh's verbrand, massaal tuinbroeken gedragen, oksels niet geschoren en waren ze baas in eigen buik. Er is gelukkig heel wat verbeterd voor vrouwen en wat ze wilden is gelukt, alles wat mannen doen of willen, kunnen en mogen vrouwen ook, op staand plassen na, maar als door God gezonden was daar opeens de plastuit, dus ook dat probleem is nu verholpen.

Nu zijn ze dus gelijk in alles, maar je hoort nog steeds geklaag en gekrakeel, want hoewel ze wel gestudeerd hebben willen de meeste vrouwen niet fulltime werken, ze willen wel een top functie maar dan voor 20 uur in de week en ze willen óók een gezin, óók overblijfmoeder zijn op school, kortom ze kunnen geen keuzes maken omdat er gewoon te veel keuzes zijn. Een luxe probleem.

Er zijn nog genoeg delen in de wereld waar vrouwen het heel zwaar hebben en niets te zeggen hebben, nog minder dan de vrouwen in de eerste helft van de vorige eeuw hier, daar valt echt nog een wereld te winnen. Maar waar maakte Caitlin Winner, design manager bij Facebook (dus geen dom vrouwtje) zich druk om? Dat het vriendschapsicoontje bij Facebook niet vrouwvriendelijk was, ik herhaal, dat het vriendschapsicoontje bij Facebook niet vrouwvriendelijk was. Tot dit bericht heb ik het icoontje nooit bewust waargenomen. Één van de eerste taken die Caitlin zich dus genoodzaakt zag te doen was dit icoontje te veranderen.

Het oude icoontje toonde een een silhouetje van een man en een vrouw, waarbij de vrouw godbetert achter de man staat en kleiner! Bovendien was er een stukje van haar schouder afgesneden. Voordat woedende vrouwen zwaaiend met hun bh's zich naar het hoofdkantoor van Facebook zouden begeven om daar eens flink huis te houden heeft Caitlin gezorgd voor een icoontje waarin de vrouw nu even groot is en vóór de man staat en zijn schouder nu is afgesneden. Nu is ze tevreden. Ben je dan niet een ongelofelijk zeikwijf? Een kuticoontje waar niemand ooit op gelet heeft! Ik spreek met wijlen Pim Fortuyn als ik zeg: "Mens ga koken!"

Maar dat heeft ze niet gedaan, ze is definitief doorgeslagen en heeft ook het icoontje voor nieuwe groepen aangepast, want daar stond ook in silhouet een man op de voorgrond en een vrouw en man kleiner op de achtergrond, en nogmaals al was ik gemarteld, ik had het echt niet geweten. Nu heeft onze Caitlin een nieuw icoontje gemaakt met de vrouw op de voorgrond en twee mannen kleiner op de achtergrond, en nu is ze volledig content. Volgens mij schaamt die vrouw zich dat ze een baarmoeder heeft of zoiets. Wat een doos. Ik zie haar icoontje als een heel onzeker vrouw-silhouetje die twee mannen-silhouetjes achter zich nodig heeft om stand te kunnen houden.

Als je zo begaan bent met de beeldvorming en het lot van vrouwen ga in landen waar vrouwenrechten met voeten getreden worden je stem laten horen om daar een rol van betekenis te spelen en te helpen die vrouwen een menswaardiger bestaan te geven en flikker op met je nietszeggende icoontjes.

Caitlin Winner


Zoek de verschillen.

donderdag 9 juli 2015

Met stomheid geslagen

Het gebeurt niet vaak, maar soms ben ook ik met stomheid geslagen. Nee, niet over het vervelendste jongetje van de klas, Griekenland, waarover ik al weken hoor dat het nu écht erop of eronder is, maar wat vertaald kan worden naar "één, anderhalf, twee, tweeënhalf, twee driekwart....", wat slechte opvoeders gebruiken om in een wanhopige poging de vrucht van hun lendenen zelf te laten inzien dat ie bij 'drie' moet doen wat er van hem verlangt wordt, en waarvan iedereen al weet dat het kind tóch doet waar ie zelf zin in heeft. "Grexit" is het meest nutteloze woord ooit, er wordt mee gedreigd als de 'ik tel tot drie, en dan...' van de half huilende ouder, maar er gebeurt helemaal niets en net zoals het gewenste kind, weet Griekenland dat ook. Ieder volk krijgt de leiders die het verdient, maar ik kan me niet voorstellen dat dat voor de zo geplaagde Griekse bevolking geldt. Het is een soort komedie aan het worden, maar dan van het vervelende soort, waar irritatie de plaats van de lach inneemt.

Nee, ik kon van de week geen woorden vinden toen ik las dat de door de stichting Redt Kleine Fady uitgezette collectebussen in winkels op de Slinge in Rotterdam waren gestolen. Gestolen! Fady Ghorghy is een Rotterdams jongetje van 4 jaar die lijdt aan neuroblastoom, een vorm van kanker. De stichting heeft zich tot doel gesteld om door middel van verschillende activiteiten geld in te zamelen om het kereltje voor behandeling naar Philadelphia in de Verenigde Staten te kunnen laten gaan. In de drie collectebussen uit verschillende winkels, met een foto van Fady er op, zat bij elkaar een bedrag van ruim €1200.

Er is dus iemand die geld, bestemt voor een doodziek kind, steelt. Kan zo iemand zichzelf nog gewoon in de spiegel aankijken? Slaapt zo'n iemand nog goed? Ik begreep dat er door het bekijken van camerabeelden in de winkels inmiddels een verdachte is opgepakt. Ook dat het bericht van de diefstal mensen in binnen,- en buitenland heeft geraakt en dat er vele donaties zijn binnengekomen.

Gisteren is Fady voor zijn achtste behandeling opgenomen in een ziekenhuis in Utrecht. Ik hoop van harte dat het de stichting lukt om het geld bij elkaar te krijgen voor de noodzakelijke behandeling in Philadelphia, en dat hij van de 25 kinderen die jaarlijks deze diagnose krijgen tot de 5 hoort die door de juiste behandeling overleven.

Fady met zijn ouders.

woensdag 8 juli 2015

Leuker kunnen we het niet maken

"Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker", iedereen kent die slogan wel die de Belastingdienst sinds 2001 op ons burgers heeft losgelaten. Maar ze doen zichzelf daarmee ernstig te kort vind ik. Gisteren opende ik de brievenbus en zag 3 (drie) enveloppen liggen van de Belastingdienst. En hoewel ik weet dat er bij mij als werknemer met een gefixeerd inkomen heus niets te halen valt, moet ik mij dan even vasthouden aan het deurtje van de brievenbus. Drie (3) brieven van de Belastingdienst! Allereerst kijk ik dan of het echt wel mijn naam is die als geadresseerde staat vermeld, de postbode is ook maar een mensch en kan zomaar een met zijn/haar handen in de verkeerde gleuf zitten. Ze bleken echt voor mij.

Iets sneller dan normaal loop ik dan naar de voordeur en ga in zo'n geval zittend de confrontatie aan, staand vind ik een te groot risico. Ik bekeek nogmaals de adressering, en koos de eerste enveloppe uit om te openen. Het ging over de zorgtoeslag die ik als kleinverdiener mag ontvangen, en daar had ik iets te veel van gekregen vorig jaar, deze brief kondigde aan dat ik daar binnenkort een brief over zou krijgen. Nou dat viel dan mee, de tweede brief dan, dat was de brief waar in de eerste brief gewag van werd gemaakt, hoezo binnenkort? Hij lag direct met de aankondigingsbrief in de bus. Dat had best in één enveloppe gekund hoor, scheelt ook portokosten.

Die derde brief....met droge mond opende ik die...en dat was een brief die meedeelde dat ik onlangs een verzoek voor terugbetaling had ontvangen en dat het bedragje (zoveel is het niet) op verschillende manieren kan worden terugbetaald. Onlangs? Ja, anderhalve seconde geleden! Maar ineens snapte ik het! De Belastingdienst heeft een spelelement toegevoegd aan hun diensten, afgekeken van televisiequizzen waarin veel met enveloppen wordt gegoocheld. Wat nou niet leuker? Ik maakte de enveloppen per toeval in de juiste volgorde open, maar hoe hilarisch is het als je dat niet doet? Dan maak je toch, als je eenmaal de brieven in de juiste volgorde hebt gelegd, hikkend van de lach meteen het teveel uitgekeerde geld over.

Die Belastingdienst toch, kosten noch moeite worden gespaard om het gepeupel te amuseren. Brood en spelen. Er wordt een schrikmoment gecreëerd (3 brieven!), vervolgens ongeloof vermengd met wat angst (echt voor mij? ja echt voor mij!), dan het puzzelen van de juiste volgorde (indien nodig) om te concluderen dat het wel meevalt en er een soort ontlading komt, dat bereik je niet door alles saai in één enveloppe te doen, dat mag dan wat portkosten kosten.

Maar nu vraag ik me af, ik had de brieven dus in de juiste volgorde geopend, zit daar dan nog een geste aan verbonden? Dat ik het bedragje dan misschien toch niet hoef terug te betalen? Dat zou leuk zijn én makkelijk.


dinsdag 7 juli 2015

The great American songbook

Het mag zo onderhand bekend zijn dat muziek een heel belangrijke plaats inneemt in mijn leven, en dan ben ik ook nog zeer breed georiënteerd, van Nederlandse smartlappen en kleinkunst tot rockmuziek, van Eurovisie Songfestivalliedjes tot mainstream top 2000 materiaal, wel moet ik daar bij aanmerken dat na de jaren 90 mijn interesse in de hedendaagse muziek wat is afgenomen, uitzonderingen daargelaten. Ik richt mij dus vooral op de vorige eeuw, en als mij gevraagd wordt wat ik nou echt lekkere muziek vind, dan zal ik antwoorden; the great American songbook. Amerikaanse Jazz en licht muziek, en dan veelal de jaren 50 en 60, waarin zangers en zangeressen vaak ook songs recycleden van de decennia ervoor, met, heel belangrijk, een echt orkest met echte instrumenten!

De grootste naam is daarin, voor mij, Frank Sinatra, die man heeft zo'n fijne stem (zijn nickname was 'The Voice'), dat niemand er volgens mij een hekel aan kan hebben. Ik zet regelmatig in de winkel een CD van hem op, en krijg dan steevast te horen: "Wat heeft u een heerlijke muziek op staan". Ook als ik een etentje heb, dan is de muzikale omlijsting muziek van hem of van de vele anderen die zich dit repertoire tot het hunne hebben gemaakt. 

Naast het oeuvre van Frank heb ik ook generatiegenoten van hem als Sammy Davis Jr., Eartha Kitt, Eydie Gormé, Lena Horne, Doris Day en Ella Fitzgerald. Die laatste zangeres is ook bekend om het 'scatten', en daar trek ik de grens. Dat zijn minutenlange nummers waarin de artiest klanken uitstoot in plaats van tekst, 'piepelepiepelepoodowapalipapapapapa' en dat dan zo'n minuut of 10 lang. Dat vind ik dus vreselijk, dat zal ongetwijfeld échte jazz zijn, maar ik hou van tekst en mooie orkestraties, niet dat zenuwachtige gepingel.

Grappig is dat ik in het genre steeds weer 'nieuwe' ontdekkingen doe, die niet nieuw zijn natuurlijk, vaak zijn de uitvoerenden al overleden, maar voor mij geldt het als openbaring. Momenteel ben ik me in het oeuvre van Peggy Lee en Julie London aan het verdiepen, en één van de fijne dingen van het wereld wijde web is dat inzichtelijk is gemaakt op diverse pagina's wat een artiest heeft uitgebracht, zodat ik daar naar kan zoeken in de platenbieb en op muzieksites. Op toekomstige kaarsverlichte dinertjes kunnen dus zomaar de romantische en vrolijke liedjes van Peggy en de zwoele fluisterstem van Julie te horen zijn.


Frank Sinatra

Peggy Lee

Julie London



maandag 6 juli 2015

Nutteloze weetjes

Paddenstoelen hebben meer gemeen met mensen dan met planten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Matt Damon en Ben Affleck het script voor "Good Will 
Hunting" schreven, schreven ze er een orale sexscene in tussen
Matt Damon en Robin Williams, om aan de weet te komen welke
productiemaatschappijen werkelijk het hele script hadden gelezen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Konner Suave, een student aan de East Valley High School in
Washington heeft anoniem in 43 weken tijd  zo'n 650 foto's geüpload
van zijn medestudenten op een Instagram account, om tegenwicht te
geven aan de negativiteit van mensen die pesten via social media.
Bij iedere foto heeft hij er iets bij gezet wat die persoon bijzonder maakt.
Bij zijn graduation speech heeft hij uiteindelijk onthuld dat hij het was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Actrice Margaret Hamilton die de Wicked Witch of the West speelde in
de film "The Wizard Of Oz", heeft tweede, en derdegraads brandwonden
aan haar gezicht en handen opgelopen bij het filmen van haar exit uit
Munchkinland. Ze moest naar het ziekenhuis om pas na 6 weken
weer op de set te kunnen verschijnen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 9 jaar oude Gabrielle Garcar wilde een iPad om beter haar huiswerk
te kunnen doen, dus opende ze een limonadekraampje om geld te
verdienen. Toen de plaatsvervangende sheriff Zak Ropos er achter kwam
kocht hij voor haar een iPad, omdat hij wist dat door limonadeverkoop
ze nooit het bedrag bij elkaar zou krijgen. Hij vond het bewonderenswaardig
dat het meisje bereid was om te werken voor iets wat ze graag wilde hebben.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
JK Rowling wilde dat de 't' aan het eind van Voldemort niet werd
uitgesproken, zoals in het Franse woord 'mort' wat dood betekent. Het
werd zo ook gelezen in de eerst vier audioboeken in de Verenigde Staten,
maar moest veranderd worden nadat de eerste film was uitgekomen omdat
de acteurs het verkeerd uitspraken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De dolksteekduif komt alleen voor op de Filipijnen, ze danken de naam aan
de rode vlek op hun borst wat op een bloedende wond lijkt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Beinecke Rare Book Library van de Yale Universiteit heeft geen ramen.
De muren zijn gemaakt van lichtdoorlatend marmeren panelen wat voldoende
licht door laat en tegelijkertijd de boeken beschermen tegen de zon.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De acteur Redd Foxx kreeg een fatale hartaanval in oktober 1991 op de
set van een nieuwe sitcom, "The Royal Family". In eerste instantie hielp
niemand hem omdat iedereen dacht dat hij één van zijn vele fake-hartaanvallen
deed uit zijn successerie "Sandford And Son".