vrijdag 28 februari 2014

Nieuwe buren

Naast dat dit de titel is van een literaire thriller van Saskia Noort, kan je er allemaal voor komen te staan, de oude vertrouwde buren gaan verhuizen, en er komen nieuwe mensen wonen. God verhoedde dat het dan net zo gaat als in het boek van Saskia. Ik ben niet zo'n mens wat z'n buren overloopt, ik ben meer van het groeten en pakjes aannemen, wat ze ook voor mij doen, maar bij elkaar over de vloer komen we niet.

Ik woon als laatste op een korte galerij en heb 4 naaste buren, de eerste zijn een lief stel die al half november hun huis in een nadrukkelijke kerstsfeer brengen waarbij de hoeveelheid van groot belang is, daarnaast woont een gezin waarvan de zoon nog thuis woont, en waarvan de man, Patrick, altijd heel hartelijk is en altijd even een praatje maakt, dan de mensen die nu zijn verhuisd, daar kom ik zo op terug, en daarnaast en direct dus ook naast mij, buurman Aad over wie ik het wel eens gehad heb, die mij afgelopen zomer heeft geholpen met het boren en van de kat van z'n vriendin die zich had misdragen op mijn lanai.
Zoals gezegd, heb ik voor ieder van hen wel eens postpakketjes aangenomen, net als zij voor mij, we werpen bij elkaar met kerst een kaartje in de bus, en afgelopen zomer heb ik bij Aad z'n plantjes en de post verzorgd toen ie op vakantie was, en Patrick heeft mij wel eens helpen sjouwen om iets naar beneden te dragen.

De buren die nu weg zijn kwamen hier 7 jaar geleden wonen, in eerste instantie 3 jongens, ik meende dat het studenten waren, qua inrichting zag het er zo uit. Naderhand waren er banen, want zag ik ze in pak lopen. Soms was het er best druk, er werd veel gekookt en als je langsliep rook je zo nu en dan de onmiskenbare geur van wiet, met voetbalwedstrijden kon je wel eens gejuich horen, maar nooit last van ze gehad, als er een verjaardag was lag er altijd een briefje in de bus dat er lawaai zou kunnen zijn, maar dat was er eigenlijk nooit. Soms zag ik ook wel eens een meisje de deur uitstappen, of soms meende ik dat de samenstelling van de jongens was veranderd, maar ik heb er nooit zo erg op gelet.

Afgelopen week zag ik één van de jongens met z'n armen vol overhemden op de galerij lopen. "Zo ben je aan het opruimen?" vroeg ik hem. "Nee", was het antwoord, en ik meende iets van een weemoed in zijn stem te horen, "Ik heb een woning nu voor mezelf, want hij gaat samenwonen met zijn vriendin, dus gaan we/ik er uit". We/ik, ja, want ik verstond het niet zo goed en dacht dat het stel er misschien zou blijven wonen. Maar nee, het is helemaal leeg, en vanmorgen lag, als stille getuige van het einde van een tijdperk, voor de deur letterlijk hun hele huisraad van de afgelopen 7 jaar. De blauwe bank die prominent en volgens mij als enige meubelstuk in de kamer stond, alle keukenapparatuur alsook, en dat vond ik een symbool voor het einde van hun 'jonge honden leven', het basketbalnet wat op hun lanai hing. Alles ging met het grof vuil mee, en met die spullen ook hun onbezorgde bromance tijd. Het moest er natuurlijk van komen, iedere vriendengroep heeft z'n eigen Yoko op een bepaald moment.

Met dat ik gisteren op weg ging naar mijn werk en het stilleven voor de deur zag kwam Patrick er aan met z'n hondje en ik zei: "Je krijgt nieuwe buren". (zij woonden direct naast hem). "Ja" zei ie, "Het is afwachten wat je er voor terugkrijgt, hè". En daar heeft hij gelijk in, afgelopen jaar kwamen een stukje verder nieuwe mensen wonen waarvan ik inschatte dat het de buurt enigszins wat naar beneden zou bijstellen, en mijn vermoedens bleken juist, ik heb een ordinaire schreeuwerige ruzie meegemaakt, alsmede politie bij hen aan de deur. Ik hoop dat wij verblijdt zullen worden met groetende, pakjes aanpakkende, kerstkaarten gevende nieuwe bewoners.



woensdag 26 februari 2014

Een kind met een missie

Met kinderen heb ik niet zoveel, ik zal ze niet slaan, maar ik vind het over het algemeen over het paard getilde, tot in de afgrond verwende, luidruchtige, aandachttrekkende, vervelende, hun zin doordrijvende, ouders en anderen murw makende, manipulatieve kleine dictatortjes, maar zo heel af en toe is er ineens een leuk kind, dat haalt dan ook vaak de krant omdat zoiets bijzonder is.

De 9-jarige Dani Jonas is zo'n kind, hij gaat vandaag op school in Middelharnis, in het bijzijn van de burgemeester, zijn door hem zelf ontwikkelde tabletapplicatie Touch & Go Junior presenteren. Het is een app over pesten, en hij kwam op het idee toen er op school aan dat onderwerp werd gewerkt. Hij zegt dat het voor de kinderen van groep 5 t/m 8 is én natuurlijk voor de leraren en schoolleiding.

De stap voor kinderen die gepest worden is vaak te groot om het zelf tegen een leraar te vertellen, maar met deze app met verschillende vragen komen de gegevens bij de leraar terecht die er dan vervolgens iets mee kan gaan doen, maar de antwoorden kunnen ook anoniem gegeven worden. 

Vandaag is dus de presentatie op zijn school, maar Dani hoopt dat andere scholen ook gebruik zullen gaan maken van de app en de meldpesten.nu zuil
Dani is een kind naar mijn hart, die komt er wel als hij op zo'n jonge leeftijd al met zulke mooie dingen bezig is.


dinsdag 25 februari 2014

Homo in Oeganda

Het is maar goed dat Nederland geen economische belangen heeft bij Oeganda of dat er belangrijke sportwedstrijden worden gehouden, daarom staken ze een gedeelte van het hulpgeld wat ze aan dat land uitgeven vanwege het onderteken van president Yoweri Museveni van een anti-homowet.  Niet alles, van de 23 miljoen Euro die dat land krijgt wordt nu 7 miljoen ingehouden, het geld wat bestemd was voor de justitiesector, de overige 16 miljoen Euro krijgen ze nog wel.

En er zijn meer landen van wie Oeganda geld krijgt om zichzelf te kunnen bedruipen,  maar zoals we dat kennen van sommige uitkeringsgerechtigden, vindt president Museveni dat hij de hand die hem voedt mag bijten en steekt zijn middelvinger op en heeft, zo zag ik gisteren, een vrij infantiel ongefundeerd beeld van homo's. Een quote: "Deze wet was noodzakelijk door provocaties van arrogante en roekeloze Westerse groeperingen die naar onze scholen komen om homo's te rekruteren. Geen enkele studie toont aan dat je van nature homoseksueel kunt zijn".

Hij zou een flinke vent zijn als hij dan ook vervolgens al dat geld uit het westen niet zou aanpakken. De man is een luis. Maar goed je zal maar homo zijn in Oeganda, of zelfs alleen maar iemand kennen die homo is,
dan zijn dit de straffen:

Een aantal hersenloze volgelingen van dit excuus voor een mens gingen zelfs applaudisseren en, zoals gebruikelijk is in Afrika bij belangrijke beslissingen, dansen. Ongelofelijk triest. Mijn hart gaat uit naar alle mensen in Oeganda die door deze wet worden getroffen, want niemand is veilig. Volgens orakel Museveni komt homoseksualiteit door de opvoeding, dus kunnen ouders ook veroordeeld worden als hun kind homoseksueel is. Ik word hier heel triest van. Wat wij kunnen doen is een petitie tekenen hier: https://www.allout.org/en/actions/kill-the-bill

maandag 24 februari 2014

Nerd

Oké ik geef het toe, op het gebied van muziek verzamelen ben ik een nerd, als je het goed beschouwd is het natuurlijk belachelijk om bijna 45.000 verschillende nummers te hebben, maar ach, ik heb er zo'n plezier aan. Bij zoveel nummers is het vanzelfsprekend belangrijk om er een duidelijke structuur in aan te brengen en dan komt mijn nerdy kant pas goed naar voren. Allereerst wil ik niets weten van de automatische manier om de muziek in de bibliotheek van mijn mediaplayer op te slaan, nee, ik wil dat zelf doen op míjn manier, dus het eerste wat ik gedaan heb en weer zal doen bij een nieuwe PC is dat uit te schakelen.

De muziek staat per album per artiest opgeslagen, en de verzamelalbums die ik zelf maak van losse nummers zijn als volgt onderverdeeld:
  • Sentimental Journey (jaren 50 en daarvoor)
  • Remember the 60's
  • Vanaf jaren 70 onderscheid in dance, pop en hits
  • Nederlands per decennium 
  • Duits
  • Frans
  • Italiaans/Spaans
  • Knuffelrock
  • Kerst
  • Eurovisie Songfestival per jaar
Vervolgens heb ik nummers op albums van artiesten welke een hit zijn geweest zo gemarkeerd dat als ik in de zoekopdracht 'hits jaren 70' in toets ik alleen alle hits van de jaren 70 kan horen, maar dat was nog niet gespecificeerd genoeg vond ik, de nerdiness goes on. Ik besloot om álle nummers van het juiste jaartal te voorzien, en dat was een heel karwei, maar leuk, leerzaam en zelfs op een bepaalde manier rustgevend om te doen.

Dus nu kan ik als ik in een 1978-bui ben alles wat in 1978 is uitgekomen achter elkaar horen. En met de andere markeringen samen kan ik nog meer leuke zoekopdrachtjes in toetsen. Gisteren heb ik de laatste nummers opgezocht en is het af, hoewel, ondanks het alwetende wereld wijde web zijn er nog 453 nummers waarvan, voor nu,  niet te achterhalen valt van welk jaar ze zijn, dat vind ik op een aantal van bijna 45.000 nog wel meevallen, maar de nerd in mij vindt dat wel enigszins irritant. 




zondag 23 februari 2014

Het (onverklaarbare) Indische gevoel

Ik had er al steeds met een schuin oog naar gekeken, de DVD-box van de "Late Late Lien Show", een televisie show met en voor met name Indische Nederlanders die van 1979 tot 1981 werd uitgezonden door de VARA. In 1988 zijn nog 4 shows gemaakt voor de AVRO. Middelpunt in deze show was tante Lien een Indische dame vertolkt door de op Soerabaja geboren Wieteke van Dort. Zij ontving gasten, er waren liedjes sketches en dit alles met een nostalgisch gevoel van heimwee naar Nederlands Indië.

Op de DVD-box staat het tweede seizoen en de 4 later opgenomen shows, het eerste seizoen is niet bewaard gebleven. Ik heb de box niet gekocht omdat ik het allemaal nog een keer wilde zien, maar omdat ik het nooit gezien heb, in die tijd had ik er waarschijnlijk niet zo veel mee, maar nu op 'latere leeftijd' dus wel.
Ten eerste omdat ik toch wel iets heb met Wieteke van Dort, we zijn op dezelfde dag jarig, maar buiten dat kleurde deze vrouw mijn jeugd, de intochten van Sinterklaas, "Stratemakeropzeeshow""Oebele", "Hamelen" en nog veel meer programma's waar ze in te zien was. Tante Lien doet ze nu nog steeds, op Pasar Malams in theaters en in bejaardenhuizen. Begin 2012 was er bericht dat Wieteke een heel zware hartoperatie moest ondergaan, en dat heeft ze gelukkig goed doorstaan.
Daarnaast zijn er de leuke gasten die er ontvangen worden, veelal ook met Indische roots, o.a. de onvermijdelijke Blue Diamonds, Boudewijn de Groot, Willem Nijholt, Sandra Reemer en Anneke Grönloh.

En last but not least zijn er in mijn leven hele leuke lieve vrienden, vriendinnen en collega's, geweest, en nu nog steeds, met een Indische achtergrond. Ik ben nog nooit in Indonesië geweest, ik ken de geschiedenis van de Indische Nederlanders voor een deel en niet helemaal, ik weet dat de repatriëring voor velen heel moeizaam is geweest vanwege de houding van Nederland en de Nederlanders, en dat door hun Aziatische achtergrond men incasseerde, niet klaagde, maar zich zoveel mogelijk schikte naar hun lot. Indische mensen, hoe klein en tenger ze soms ook mogen ogen, komen op mij altijd over als (mentaal) zeer krachtige, personen die op natuurlijke wijze respect afdwingen, waarschijnlijk juist door hun bescheiden opstelling. Ik voel altijd ontzag en ook ontroering, maar ook een soort onzichtbare, totaal niet te verklaren band, ik heb voor zover ik weet geen Indisch bloed door d'aderen stromen, maar het verklaart misschien wel dat in mijn leven op schijnbaar toevallige wijze er veel dierbaren waren én zijn met een Indische achtergrond.

Adoe, soms moet je dingen ook helemaal niet willen verklaren ja,  dus soedah laat maar. Het wordt tijd om de DVD's te gaan bekijken.
Wieteke van Dort




zaterdag 22 februari 2014

Fakkels en hooivorken

Iedereen die een ander mens of dier iets aan doet moet daarvoor gestraft worden. Is de straf uitgezeten dan komen de daders weer terug in de samenleving, dat hebben we met elkaar afgesproken in onze rechtsstaat. Zelf vind ik dat we wel enigszins af moeten van de zogenaamde 'verzachtende omstandigheden'. Dus geen 'Ja maar hij had zo'n slechte jeugd...', 'Zo is dat nu eenmaal in hun cultuur....', 'Zij was op dat cruciale moment net even ontoerekeningsvatbaar...'. Stierenpoep!! If you can't do the time don't do the crime.

Één van de ergste misdaden is het seksueel misbruiken van kinderen, als volwassene ben je altijd sterker dan een kind, en het is nooit, maar dan ook nooit goed te praten. En toch is het van alle tijden, geestelijken deden als was het een verplicht onderdeel van hun functie, en ook zijn er ouders die hun kinderen misbruikten, of mensen aan wiens zorg kinderen waren toevertrouwd, zoals Benno Larue, zwemleraar in Den Bosch die met tientallen jonge meisjes ontucht heeft gepleegd.

Hij is daarvoor berecht en heeft zijn straf uitgezeten, en nogmaals het kan hem nooit vergeven worden wat hij heeft gedaan, maar zoals alle gedetineerden, ontuchtplegers, moordenaars, verkrachters, inbrekers, witte boorden criminelen, enz, als de straf is uitgezeten en eventuele behandelingen zijn beëindigd komen ze weer (onder toezicht) terug in de samenleving. Dat is de rechtsstaat. Deze mensen moeten ook ergens gaan wonen. In het geval van Benno heeft de burgemeester van Leiden woonruimte voor hem beschikbaar gesteld, omdat daar waar Benno vandaan komt, in het zuiden van het land waar ze er zelf altijd prat op gaan hoe het daar altijd één grote gezellige hossende familie is, niemand hem wilde hebben.

De afgelopen week is daar veel rumoer om geweest, mensen in de wijk, maar ook vooral van buiten de wijk waar Benno gehuisvest is lieten op niet mis te verstane wijze weten hem niet in hun buurt te dulden. Ik heb dat allemaal even op me in moeten laten werken. Mensen buiten de wijk? Hoezo? Een moeder van 8 kinderen durfde haar kinderen niet meer buiten te laten spelen. Ik dacht alleen; 'Waarom heb je in godsnaam 8 kinderen?' Het was een ware volksopstand die afstevende op een lynchpartij of brandstapel, ik miste de fakkels en hooivorken of zoals Lennaert Nijgh het zo mooi verwoordde in zijn lied "Leonardo"

"Vol van bijgeloof en inteelt 
onder bruine vilten hoeden
kruipt het stadsvolk bij elkaar".

Een populistisch volksgerecht anno 2014. Ik heb de mensen gezien die vonden dat ze dat moesten doen, het zijn mensen die vrij primair denken, nuance is ze vreemd, het is zwart of wit. Mensen van het kaliber: "We moeten alle pedofielen naar een eiland hier ver vandaan sturen" Dus wat Engeland ooit deed met hun criminelen door ze naar Australië te verbannen, zodat er nu helemaal geen criminelen meer zijn in Engeland. Het zijn de Henken en Ingridten van ons land, ineens had ik er een beeld bij wie daar nou steeds mee bedoeld worden. Ik zal ze verder niet gaan omschrijven, onder het mom een foto zegt meer dan duizend woorden komen hieronder wat foto's van de protesteerders.
Ik zou pas ongerust worden als zulke mensen in mijn buurt zouden komen wonen.









donderdag 20 februari 2014

Herinnert U zich deze nog? #44

SARAH BRIGHTMAN & HOT GOSSIP
"I LOST MY HEART TO A STARSHIP TROOPER"
1978
Aantal weken: 1
Hoogste positie: 50




Wie Sarah Brightman alleen maar kent van haar musical rollen en haar cross-over hits, een mengeling tussen opera en pop, zal bij het horen van dit nummer verrast zijn. Al op 13 jarige leeftijd maakte Sarah haar debuut in de musical "I And Albert", en 5 jaar later was ze frontvrouw van de dansgroep Hot Gossip waarmee ze op de Britse TV regelmatig te zien was. Deze single was in thuisland Engeland een hele grote hit.

Er volgde nog wat singles met weinig tot geen succes. Vervolgens speelde ze in de musical "Cats", waar ze Andrew Lloyd Webber ontmoette, ze kregen een relatie die tot 1990 duurde. Speciaal voor haar schreef hij de musical "The Phantom Of The Opera" waarin Sarah de rol van Christine speelde. Er kwamen albums met cross-over stukken er op en vele duetten met artiesten als o.a. Cliff Richard, Andrea Bocelli en Tom Jones, alsmede succesvolle wereldtournees. Maar nu is de cirkel rond, want de zangeres die op haar eerste hitsingle over de ruimte zong, is nu in training om in 2015 aan boord van de Soyuz TMA-18M naar het Internationale Ruimte Station te gaan (ISS), haar bedoeling is om de eerste zangeres te zijn die vanuit de ruimte zal zingen. Ze bekostigt dit overigens zelf.





woensdag 19 februari 2014

Misofonie

Gelukkig heeft het een naam! Ik dacht altijd dat ik een bepaalde vorm van onverdraagzaamheid had, maar net zoals aan buitensporig drukke kinderen het label 'adhd' wordt gehangen, zodat het opvoeden gestaakt kan worden en er begrijpend geknikt dient te worden als het betreffende kind zich onuitstaanbaar gedraagt, ben ik  niet onverdraagzaam, maar lijd ik aan misofonie.

Mensen met misofonie kunnen heftige gevoelens van irritatie, walging of zelfs woede ervaren bij geluiden die door andere mensen geproduceerd worden. Eetgeluiden (smakken, slurpen, slikken), kindergeluiden in het algemeen (hoge irritante stemmetjes, dreinen, zeuren, janken, kortom alle kindergeluiden wat verder gaat dan ademhalen) en de moeder aller walgelijke menselijke geluiden: repetitief neus ophalen, -,rochelen, en -,hoesten. Of wat te denken van snurken? Er is nog wel meer, maar deze voorbeelden geven wel een idee.

En hoewel ik nu iemand geoorloofd met vlakke hand in het gezicht kan slaan vanwege een irritant geluid, ik lijd immers aan misofonie en er zijn nog geen bewezen behandelingen voor, heb ik het vrij goed onder controle. Ik weiger mijn doorgaans opgeruimde humeur te laten beïnvloeden door deze aandoening, dus ga ik daar waar het kan de makers van de geluiden uit de weg.

In het openbaar vervoer waar je soms een tijd aan elkaar bent overgeleverd, verander ik van plaats zodra door mensen gemaakte geluiden me irriteren. Ik betaal ook voor het reizen en heb recht dat op een voor mij zo plezierig mogelijke manier te doen, net zoals zij klaarblijkelijk het recht hebben om achter mij gezeten om de 3 seconden hun neus op te halen en er een rochel achteraan te laten horen.

Omdat ik in een omgeving werk waar ook kinderen toegelaten worden, wordt mijn bewust kinderloze leven soms opgeschrikt door de ergste uitwassen van het fenomeen 'Het Gewenste Kind'. Na al die jaren heb ik er geleerd mee om te gaan. Ik zie, en vooral hoor, het aan en weet dat de temptatie voor mij maar 5 minuten duurt, maar dat het voor de slordig aangeklede, slecht gekapte, licht overspannen ouders met vale vlekkerige huid en vermoeide wanhopige blik in hun ogen 24/7 is.

Dus het valt alleszins wel mee met mij, maar dit blogje is voor meer begrip voor alle mensen met misofonie, misschien moet er een vereniging komen, of polsbandjes. Een dag van de misofonie vind ik op zich ook een heel goed idee, of een benefietavond met diverse artiesten die belangeloos meewerken met zo'n telefoonteam om aandacht te vragen voor misofonie. Aan de andere kant moet je daar weer heel voorzichtig mee zijn omdat sommige artiesten de misofonie alleen maar versterken.











dinsdag 18 februari 2014

In loving memory: David John Barton (1890-1912)

Bij het betreden van de tentoonstelling Titanic:The Artifact Exhibition kregen we een boarding pass, niet zomaar een boarding pass, maar op naam gesteld van een echte passagier die destijds heeft meegevaren inclusief het ticketnummer. Ik kreeg ticketnummer 324669 van David John Barton, een jongen van 22 jaar die alleen reisde als derde klasse passagier, verder was er niets bekend over hem. Aan het eind van de tentoonstelling kwam je te weten of jouw passagier de ramp had overleefd. Ik had er geen goed gevoel over, wel voelde ik meteen verwantschap tussen David en mij, was ik niet vorig jaar alleen naar Toronto gereisd?

De tentoonstelling is werkelijk overweldigend, adembenemend, je waant je écht op het schip, heel knap hoe ze dat voor elkaar kunnen krijgen. Vanaf mijn eerste stappen in de tentoonstellingsruimte leek het net of David me vergezelde en over mijn schouder meekeek, in mijn fantasie stelde ik me voor dat David de reis naar Amerika maakte om daar een ander, beter leven te beginnen of dat er misschien al familie woonde en hij als laatste zich bij hen zou voegen. De gangen, de hutten, de eetzalen, het serviesgoed en andere zaken die in het wrak zijn gevonden, het is zo indrukwekkend. Ik had al het menu kunnen zien wat David had gegeten en welk servies er was gebruikt toen ik in de accommodatie van de derde klasse kwam en zijn hut zag. David, in mijn hoofd, lachte en zei: "Ja, zo was het!"

Aan het eind van de tentoonstelling kwam ik te weten waar ik al voor vreesde, David had de ramp niet overleefd, hij was op 22 jarige leeftijd met een hoofd en een hart vol dromen samen met zo vele anderen ten onder gegaan met het schip, hoe angstig moeten zijn laatste uren wel niet geweest zijn? David liet mij niet meer los, er moest toch íets over hem te vinden zijn? En ja, er is meer over hem bekend dan wat de boarding pass vertelde. Hier komt zijn verhaal:

David is geboren op 18 januari 1890 in Wicken, Cambridge. Hij was het vierde kind van Shaw en Mary Barton, zijn zus en broers waren Ellen, Sydney en Stephen.
David wilde samen met twee vrienden, Arthur Taylor en Sidney Day emigreren naar Amerika, zij hadden werk kunnen krijgen bij de Kodak Company in Rochester, New York.
Gedrieën reisden ze af naar Southampton, maar tot zijn grote schaamte kwam David niet door de noodzakelijke medische keuring vanwege wat uitslag op zijn gezicht, waarvan men bang was dat het iets besmettelijks zou kunnen zijn. Zijn vrienden gingen op weg naar Amerika zonder hem. Kodak hield de baan voor hem beschikbaar tot wanneer hij wel kans zag om te vertrekken.
Een paar weken later probeerde hij het nog een keer, maar werd wederom afgewezen om mee te varen totdat hij uiteindelijk werd toegelaten om met de Titanic mee te varen als passagier derde klasse.
Hij heeft de ramp niet overleefd, zijn lichaam, als die al gevonden zou zijn, is nooit geïdentificeerd. 

Tot zover dus het verhaal van David John Barton die 102 jaar na zijn dood aan mij werd gekoppeld, en, zo wil ik me graag voorstellen, niet zonder reden. Dit blogje is voor hem.

David John Barton































maandag 17 februari 2014

Fantastisch weekend

Vrijdagavond direct uit mijn werk de reis naar Almere aangevangen om weer eens een weekend bij vrienden André en Edo door te brengen. Sinds enige tijd is er een directe verbinding van Rotterdam naar Almere. Een zegen! Je installeert je lekker, jas uit, boekje/telefoontje/broodje/drankje binnen handbereik en na een ontspannen reis arriveer je uitgerust op de plaats van bestemming. Hiermee omzeil je dan het chaotische knelpunt Duivendrecht waar het nooit helemaal gaat volgens het spoorboekje. Het duurt iets langer, maar met het onvermijdelijke oponthoud op Duivendrecht meegerekend maakt het uiteindelijk niets uit, of is het zelfs sneller.

Zoals gebruikelijk stonden mijn gastheren me al op te wachten op het station, kort ritje naar huis en weer fijn bijgekletst, oude episodes van "Golden Girls" gekeken en een documentaire over Joan Rivers, een actrice/comédienne die op haar 75ste harder werkt dan menigeen die half haar leeftijd is.

Zaterdag na een copieus ontbijt ons door de hevige storm niet laten weerhouden om naar de stad te gaan, dat was voor mij al weer enige tijd geleden, en het was weer leuk om te zien dat er weer wat veranderingen hebben plaatsgevonden. Ronduit adembenemend is de nieuwe bibliotheek in het centrum, wat een mooi gebouw en wat heerlijk ruim opgezet, een feest om in rond te dwalen. Eenmaal weer thuis was het echt weer om de open haard te ontsteken met een wijntje erbij want volgens Edo zat de 'u' in het uur, dus kon dat gerust.  's-Avonds eigen gemaakte nasi van Edo gegeten, wat erg lekker was. Mijn culturele en maatschappelijke bagage werden aangevuld met de documentaire "Black Fish", een schokkend relaas over de orka's die in gevangenschap leven in dolfinaria wat voor deze intelligente sociale dieren een hel is. En een kijkje naar de handel en wandel van Amerika's domkopje Sarah Palin een door wrok en haat gedreven, gelukkig niet al te slimme vrouw, die het ondanks dat tot kandidaat voor het vice presidentschap heeft weten te  schoppen, wat natuurlijk een heel angstig gegeven is, maar al vrij snel keihard onderuit ging. Dat haar voorbereidingen voor de campagne bestond uit diverse cosmetische ingrepen in plaats van het bestuderen van de noodzakelijke stukken zegt al genoeg.
Vervolgens hebben we naar films gekeken die ik tot mijn grote schaamte nog nooit had gezien "Harvey Milk" en "Come Back To The Five And Dime Jimmy Dean Jimmy Dean". Ongelofelijk dat ik die gemist heb in de loop der jaren!

Na een heerlijke nachtrust en wederom een stevig ontbijt gingen we naar Amsterdam Expo voor de tentoonstelling 'Titanic: The Artifact Exhibition'. Van die tentoonstelling ben ik nog steeds vol, en daar kom ik in mijn blogje morgen uitgebreid op terug. Voor nu zeg ik er alleen maar over: Gaat Dat Zien!!! De tentoonstelling is er nog tot 11 mei, en is zeer, zeer de moeite waard. Weer thuis hebben we natuurlijk onvermijdelijk de film "Titanic" opgezet, die we nu na het zien van de tentoonstelling met andere, intensere ogen hebben bekeken.

Het weekend zat er weer op, een weekend van gezelligheid, lekker eten en drinken met fijn gezelschap en qua cultuur, wetenschap en sociale bewogenheid ben ik weer helemaal volgetankt, ik heb genoten, het was geweldig!

Mijn aankomst


Bibliotheek Almere

Heerlijk bij de open haard.









zondag 16 februari 2014

Nutteloze weetjes

Voordat gevangenen in de Verenigde Staten worden geëxecuteerd,
moeten ze een medisch onderzoek ondergaan om vast te stellen
dat ze gezond genoeg zijn om te sterven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De tien meest giftige slangen komen allen voor in Australië
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Volksgenezers in de Andes stellen hun diagnose met behulp van een
cavia. Blijkbaar piepen ze als ze in de buurt van een lichamelijke
klacht komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als het 2020 is zijn er in China 30 miljoen meer huwbare mannen
dan vrouwen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De echtgenote van Lev Tolstoj heeft de conceptversies van "Oorlog
En Vrede" 6 keer voor hem met de hand uitgeschreven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kat betekent oorspronkelijk 'hond'. Het woord is afgeleid van het
Latijnse 'catulus' wat hondje of puppy betekent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De snelwegen in het westen van de Verenigde Staten zijn gebaseerd
op de trekroutes van bizons.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In het zeventiende eeuwse Venetië droegen vrouwen schoenen met
hakken van soms 30 centimeter.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2007 zette Amir Vehabovic zijn eigen dood in scene om te zien
hoeveel mensen er op zijn begrafenis zouden komen. Alleen zijn
moeder kwam opdagen.





vrijdag 14 februari 2014

My funny Valentine

Valentijnsdag, en ja voor zuurpruimen meteen weer reden om de commercie erbij te halen, maar die commercie is er ook met vader,- en moederdag, Pasen, Kerstmis, oud en nieuw, koningsdag, verjaardagen, huwelijken, voetbalkampioenschappen, kortom de commercie is alom en overal vertegenwoordigd. Waarom wordt er met Valentijnsdag dan zo de nadruk opgelegd? Nederlanders zijn niet zo makkelijk in het uitdrukken van hun gevoelens op het gebied van 'houden van' of 'blij zijn met' mensen. Klagen, zeuren, mopperen, etc, over anderen kost daarentegen geen enkele moeite, maar om dierbaren of geliefden te zeggen dat ze speciaal zijn voor je en dat ze een verrijking zijn aan je leven zit niet zo in onze aard, en toegegeven dat kan het hele jaar door, maar Valentijnsdag is er nu eenmaal de aangewezen dag voor.

Zelf overstijg ik met Valentijn graag het teveel gebruikte woord liefde, waar deze dag in eerste instantie voor bedoeld is, en wil het wat breder trekken naar dierbare vriendschappen, mijn inner circle vrienden waarmee ik het hele jaar door zoveel leuke momenten, avondjes, weekenden, vakanties doorbreng. Jullie weten wie jullie zijn en jullie zijn voor mij stuk voor stuk goud! En vooruit, ook die enkele collega met wie ik al tientallen jaren zo leuk werk mag weten hoe dierbaar die voor mij is. Aan jullie denk ik vandaag met dit blogje.

Ik zal vanavond afreizen naar lieve vrienden in Almere waar ik een weekendje logeer en ik durf hier een nieuw fenomeen te introduceren: het Valentijnsweekend. Vergeet niet dat je het hier voor het eerst las. Zo'n 3 jaar achter elkaar kan je Valentijnsweekend  hebben, om na een jaar of 4 weer 3 Valentijnsweekenden op rij te hebben. Dat niemand daar ooit eerder aan gedacht heeft.

Maar goed, voordat het allemaal te suikerzoet wordt nog een nutteloos weetje ter leering ende vermaeck, het overbekende nummer "My Funny Valentine" is  nooit bedoeld als lied voor Valentijnsdag. Het komt uit 1937 en is geschreven voor de musical "Babes In Arms" waarin het werd gezongen door Mitzi Green.
In de musical zingt Mitzi het voor het karakter Valentine LaMar, waarin ze in het lied een beetje de draak steekt met zijn eigenschappen, maar dat die haar doen glimlachen en hij vooral niet moet veranderen.

Het lied behoort tot 'The Great American Songbook' en is gezongen door zo'n 600 verschillende artiesten. Zelf heb ik 8 verschillende versies: Julie Andrews, Shirley Bassey, Sammy Davis Jr, Ella Fitzgerald, Eydie Gormé, Eartha Kitt, Frank Sinatra en Barbra Streisand.

Voor iedereen een fijne Valentijnsdag!







donderdag 13 februari 2014

In Memoriam: Shirley Temple

Shirley Temple was 's-werelds eerste kindster, in de jaren 30 van de vorige eeuw begon ze haar loopbaan waarin ze tot 1949 in meer dan 50 films heeft gespeeld. Ze was toen 21 en haar carrière als actrice was beëindigd. Een kleine comeback eind eind jaren 50 in verschillende televisieseries was niet erg succesvol.

Vanaf de jaren 60 was ze politiek actief, in 1969 en 1970 was ze afgevaardigde van de Verenigde Staten bij de Verenigde Naties, en ze was Amerikaans ambassadrice in Ghana en Tsjechoslowakije. In 1992 ging ze met pensioen. In 1972 werd bij haar borstkanker geconstateerd en na een succesvolle operatie en behandeling was zij één van de eerste prominente vrouwen die er openlijk over sprak.

Één van de leukste opmerkingen betreffende haar persoon komt van de gerenommeerde actrice Katherine Hepburn: "Al dat overdreven gewichtdoenerij over acteren, hou toch op zeg! Zo moeilijk is het niet, Shirley Temple kon het al toen ze 4 jaar oud was".

Shirley Temple is 85 jaar geworden.



woensdag 12 februari 2014

Wie ben ik?

In ieder mensenleven komen de grote vragen wel eens voorbij; 'wie ben ik?' 'Tot welk doel ben ik hier op deez' aard?' 'Hoe zien d'and'ren mij, en waarom?' Voorheen moest je voor antwoorden op deze vragen langdurig in analyse, maar nu het wereld wijde web voor een ieder toegankelijk is, kun je binnen een paar klikken en met het beantwoorden van een paar simpele vragen tot de kern komen van je diepste innerlijk.

Deze openbaring kwam tot mij door vriend Ruud die zich had onderworpen aan zo een grondige test en daar kwam uit naar voren dat hij qua persoon leek op het karakter Harry Potter. Ik ken Ruud, dus ik heb enige gezonde twijfels, maar het belangrijkste is dat deze uitkomst hem nieuwe inzichten in zichzelf en de wereld om hem heen geeft.
Ik heb vervolgens dezelfde test gedaan en mijn persoon was als twee druppels water als die van het Harry Potter personage Ron Weasley, nu ja het kon erger, geen fan van grote spinnen maar wel iemand met humor, daar kan ik mee leven, maar ik wilde meer, ik was analyse-addicted.

Welke persoon uit "The Big Bang Theory" was ik het meest aan verwand? Ik gokte van te voren op Sheldon, niet vanwege zijn buitengewone slimheid, maar meer zijn analytische no nonsense kijk op menselijke gedragingen en zijn nuchtere vaststelling daarvan, dat herken ik wel bij mezelf, maar neen, mijn evenknie hier was buurmeisje Penny. Happy-go-lucky, clueless, maar wel streetwise Penny, mmhh werkelijk?

"That 70's Show" dan? Donna. Is wel o.k. toch, Donna is in de serie met haar denken al ver vooruit op de tijd, iemand met visie en drang naar verbetering. Prima. Mensen die mij kennen zullen niet verbaasd zijn dat ik mijn gelijke bij "Golden Girls" en "Will & Grace" vond in respectievelijk Dorothy en Jack. De cynisch-ironisch kijk op dingen van Dorothy alsmede het enige dramatiek en cabaret toevoegen aan situaties waardoor het net wat bruisender en wellicht meeslepender wordt zoals Jack, daar zie ik mezelf wel in.

Maar mijn zoektocht naar mijn innerlijk eindigde bij voor welk personage uit "Two And A Half Man" ik door kon gaan. Charlie!!! Charlie f*ck*ng Harper!!! Pas toen zag ik het in: deze testen zijn de duivel! Het begint zo leuk en onschuldig maar je eindigt als een aan sex, drank en drugs verslaafd verzonnen persoon, die in helemaal niets, ik herhaal, helemaal niets op jou lijkt, maar jij denkt van wel, want van die anderen had je toch ook wel iets.....

De vraag waarmee je de zoektocht begon; 'wie ben ik?' is hiermee dus zeker niet beantwoord, en wil je echt antwoord op die vraag; een lieve goede vriend van mij is psycholoog, ik kan je een prijsopgave sturen. Maar wil je ondanks deze waarschuwende blog toch zelf eens testen welk verzonnen karakter uit een TV-serie of film het dichts bij jou ligt, typ als zoekopdracht 'who are you' in, gevolgd door de titel van de betreffende serie of film, en je zult meegezogen worden in een wereld die buiten je voorstellingsvermogen omgaat. Ik ben er geweest en zag op tijd in dat het niet goed was en ben uiteindelijk teruggekomen, maar velen lukt dat niet.
Er komen krachten los die veel sterker zijn dan jij. Wees er bang voor, heel bang.


Penny
Donna



Jack

Dorothy
Charlie


dinsdag 11 februari 2014

Uva Dolce

Afgelopen vrijdag las ik in de krant dat de Marokkaanse Elou Akhiat zaterdag een wijnbar ging openen op de Bergweg in Rotterdam Noord. Hier kun je het artikel lezen. Ik vond het vrolijk nieuws en vooral geweldig hoe zij als Marokkaanse na jaren van zelfreflectie besloten had om, zoals ze het zelf zegt, 'regisseur van mijn eigen leven' te worden. Dat zoiets niet makkelijk is en gaat, staat in het artikel te lezen, maar zij is een lichtend voorbeeld voor alle welwillenden in de allochtone gemeenschap in het algemeen en die van de de Marokkaanse,- en de moslimgemeenschap in het bijzonder. Zou je denken.....

Ik wilde de, naar ik veronderstelde lieve en spontane, reacties op het artikel lezen en totale verbijstering maakte zich van mij meester. Zoveel haat, zoveel onbegrip, zoveel domheid, zoveel indoctrinatie, maar vooral de haat, de blinde allesverzengende haat die er uit de reacties van Marokkanen en moslims naar voren kwam. Ik kon het niet van me afzetten, het bleef door mijn hoofd spoken en nu er dan zelfs honderden (HONDERDEN!!!!) doodsberichten aan haar adres zijn binnengekomen móet ik er een blogje aan wijden.

Ik heb niet alle reacties gelezen, want daarvoor waren ze te grof te vol van een eigen gelijk zonder maar een nuancering of een andere visie in ogenschouw te nemen, en gelukkig waren er ook mensen die het geweldig en moedig vonden van Elou, maar waar is het misgegaan in onze maatschappij dat als een vrouw van allochtone afkomst zich in een door haar ouders gekozen land niet kan ontwikkelen op de manier zoals zij dat zelf wil en op een wijze wat in dat betreffende land gebruikelijk is?

Is het de manier waarop vooral links Nederland de allochtonen als domme handelingsonbekwame mensen ziet en ze bij de arm neemt, ze vertelt dat ze zielig zijn en vooral de voordelen uitlegt van de sociale voorzieningen, die ze telkens weer de hand boven het hoofd houden onder het mom van 'ja-maar-dat-is-hun-cutuur'. Kopjes thee met ze drinkt, met een vermanend vingertje pubers toespreekt als waren het kleuters als ze inbraken plegen, mensen beroven en mishandelen, 'beloof je het nóóit meer te doen?', om ze vervolgens te helpen met het aanvragen van een uitkering en een door de gemeente ingerichte woonruimte.

Er wordt in sommige reacties geklaagd over het niet accepteren van gesluierde vrouwen door West Europa, maar worden niet gesluierde vrouwen dan wél geaccepteerd in de diverse landen van herkomst? De landen van herkomst worden verheerlijkt, maar waarom wonen ze dan hier in het verwerpelijke goddeloze westen? Toch om de voorzieningen hier? Ik denk het wel, dat is dan uiteindelijk belangrijker dan het geloof.  En waarom nu zo'n stormvloed van negatieve reacties op deze geweldige zelfontplooiing van één van hen, terwijl ik nooit iets van een grote commotie merk uit die hoek als het programma "Opsporing Verzocht" van begin tot eind weer eens vol zit met daders met 'licht getinte tot donkere huidskleur'. Ik distilleer hier uit dat geweld wordt goedgekeurd, maar aanpassen aan het land waarin jij of je ouders gekozen hebben te wonen niet.

Ik ben verdrietig om Elou, bij de feestelijke opening heeft de politie een oogje in het zeil moeten houden en houden nu, noodgedwongen, goed contact met haar. In een land waar er politici zijn die onder permanente bewaking moeten leven en werken vanwege hun mening, waar je het mee eens of oneens kunt zijn zonder doodsbedreigingen, moeten nu ook ondernemers die een bestaan willen opbouwen dat onder toezicht van de politie doen omdat, men zegt altijd, 'een kleine groep' zich niet kunnen en willen aanpassen in een land die ook voor hen zoveel positieve mogelijkheden heeft, als ze het maar eens zouden zien.

Ik wens Elou het allerbeste en veel succes met haar wijnbar, het ziet er fantastisch uit!











maandag 10 februari 2014

"Hallo, met Mark hier"

"Hallo, met Mark hier, Mark Rutte, in uw blog van 7 februari heeft u gemeend te moeten stellen 'I got to grow a pair'. "Werkelijk, meneer Aidan?" "Ik neem aan dat u op de diverse journaals heeft gezien dat ik daadwerkelijk heb gedaan wat ik beloofd heb, zoals wij dat van de VVD gewend zijn te doen!"

Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden met een ietwat verongelijkte premier aan de telefoon. Ik had in de desbetreffende blog inderdaad in twijfel getrokken of hij tegen Poetin over de mensenrechten zou beginnen, en eerlijk is eerlijk, dat heeft hij gedaan. Mark is zelfs ook nog op bezoek geweest bij enige mensenrechtenorganisaties. Ik bood hem mijn welgemeende verontschuldigingen aan, en hij zei me dat als ik dan zelf wel 'a pair' had, ik melding zou moeten maken van m'n ongelijk in één van mijn ook in politieke kringen veel gelezen blogjes. Hij vertelde me dat onder zijn collega's van zowel het kabinet als de oppositie regelmatig de vraag klinkt: "Heb jij de nieuwe Aidan's World al gelezen?" En dat prinses Beatrix, ook een lezer, nu ze wat meer tijd heeft de tegeltjeswijsheden wil gaan borduren voor in de logeerkamers op kasteel Drakensteyn.

Dat is altijd leuk om te horen, maar nu ik hem toch aan de telefoon had heb ik het volgende met hem besproken. Het lijkt nog ver weg, maar begin mei is weer het jaarlijks terugkerende Eurovisie Songfestival, en ik ga ervan uit dat met hetzelfde enthousiasme als waarmee koning en koningin nu de sporters luidkeels aanmoedigen, zij dat ook graag willen gaan doen voor onze Nederlandse inzending van dit Europese liedjesfestijn, vanzelfsprekend samen met hem en Jet Bussemaker de Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.

Maar het is in Denemarken. Denemarken! Dat we überhaupt in zo'n land mee willen doen vind ik al bijzonder, maar daar moet zeker geen grote delegatie heen. Ze zouden daar anders kunnen denken dat de jaarlijkse afslachting van dolfijnen en het zomaar vermoorden van de jonge giraffe Marius, door hem een kogel door zijn hoofd te schieten en vervolgens aan de leeuwen te voeren, in plaats van hem naar één van de diverse aangeboden andere locaties buiten Denemarken te verhuizen, gewoon wordt gevonden door ons.

Mark wist niet wat hij hoorde, dat van dat girafje wist ie wel, maar die dolfijnen? "Leg eens uit", vroeg hij geïnteresseerd. Wanneer de grienden, een beschermde dolfijnensoort, zich tijdens de zomermaanden verplaatsen, lopen ze onderweg groot gevaar ter hoogte van de Deense Faeroër-eilanden. Om hun mannelijkheid te bewijzen wordt er door jonge mannen een 'religieus overgangsritueel' uitgevoerd. Dit ritueel bestaat eruit om de nieuwsgierige dolfijnen met veel geweld een baai in te drijven om ze vervolgens met haken en scherpe messen te lijf te gaan tot de dood er op volgt. Met de overblijfselen van de dolfijnen gebeurt niets, het gaat ze dus puur om de gruwelijke daad zelf.

Mark was met stomheid geslagen. "Denemarken is toch een geciviliseerd West Europees land?" "Zo gaan we toch niet met onze dieren om?!" Hij beloofde me om koning en koningin ervan te weerhouden af te reizen naar Kopenhagen voor het Eurovisie Songfestival, zelf gaat ie ook niet, ik meende zelfs dat zijn stem brak toen hij me bedankte omdat ik deze meer dan schokkende feiten over het voor het oog zo schattige en pittoreske Denemarken met hem deelde. Hij zou dit ook bij collegaatje Marianne Thieme van de Partij Voor De Dieren leggen, hier MOET op Europees niveau wat aan gedaan worden!

Dit onderhoud met onze premier is er dus mede de oorzaak van dat we koning en koningin niet uitzinnig van vreugde onze kandidaat in Denemarken zien aanmoedigen.


Giraffe Marius vlak voordat hij werd vermoord.

Stoere, hun mannelijkheid bewijzende dolfijnenslachters.

Het water kleurt zich rood met dolfijnenbloed.














zaterdag 8 februari 2014

Nutteloze weetjes


Mieren kunnen in een magnetron overleven, ze
zijn zo klein dat ze tussen de microgolven
kunnen doorlopen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Anthofobie is angst voor bloemen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Noppenfolie is in 1957 ontwikkeld in New Jersey.
De uitvinders probeerden eigenlijk behang te
maken dat makkelijk kon worden schoongemaakt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Verkoudheid wordt veroorzaakt door een virus, en
niet door afkoeling. Je warm aankleden beschermt
je niet tegen een verkoudheid, handen wassen wel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Struisvogels kan worden geleerd schapen te hoeden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De bouwkosten van de Titanic waren 7 miljoen
Dollar. De film die erover gemaakt is heeft 200
miljoen Dollar gekost.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Meer dan 23.000 Noord Koreanen zijn in de
afgelopen 60 jaar overgelopen naar Zuid Korea.
Slechts 2 Koreanen zijn van het zuiden naar het
noorden gegaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De criminaliteit op de televisie is minstens 10 keer
zo hoog als in de werkelijke wereld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Starbucks biedt 87.000 verschillende combinaties
van drankjes aan.