Geslaagd!

"Want na het eindexamen begon het leven pas".

Rob de Nijs, 1973

De schoolexamens zijn weer achter de rug, en veel scholieren wachten met spanning op de uitslag. Ik weet niet hoe dat nu gaat, vast met een berichtje via mail of app, maar ik kreeg op woensdag 3 juni 1981 een brief in de bus, ik wist dat de tijding op die dag zou komen. De post kwam in die tijd altijd rond 10 uur en ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik na dagen van zenuwachtigheid 's-morgens in mijn ochtendjas het portiek ben afgerend, de brief van school direct, zittend op de trap, heb open gemaakt, en de aanhef was: 'Aan de geslaagde eksamenkandidaten en hun ouders'. 'Eksamen', ja. Volgens mij is dat geen goed Nederlands, heb het even opgezocht en het is examen in het Papiamento. Nu was onze secretaresse Joke van school een dame met roots in de gebieden waar Papiamento gesproken wordt, maar ik blijf het, nu ik het lees (ik was het glad vergeten) een beetje vreemd vinden. 

Ik was door het dolle, weet nog dat ik naar school ben gegaan om zeker te weten of het wel waar was, ik geloof dat er lijsten met namen op het prikbord in de hal waren aangebracht, maar het was echt zo. Als ik was geslaagd mocht ik van mijn ouders van m'n gespaarde geld een stereo installatie kopen, sinds jaren mijn grootste wens. Het werd een in die tijd populaire stereotoren, met bovenop een pick up, daaronder een radio en een cassettedeck, met daaronder weer ruimte voor LP's neer te zetten. 

Er werd vanzelfsprekend gebak gekocht, en ik moet gestraald hebben, want de verkoopster vroeg: "Ben je geslaagd?", en toen ik daar bevestigend op antwoordde zei ze: "Dan krijg je er vlaggetjes bij". Na al die jaren kan ik dat nog zo lief vinden. Nu ik achteraf mijn dagboekje van toen lees, en de brief van school heb ik toch wat gemengde gevoelens, gevoelens die me weer 34 jaar terugwerpen in de tijd naar de niet zo lekker in z'n vel zittende puber die ik toen was. Ik heb het nooit zo naar m'n zin gehad op school, daar heb ik in een eerder jubeljaarblogje al eens over geschreven, hoorde niet zo bij de groep, en wilde het schoolgedeelte van mijn leven dan ook niet mengen met mijn leven thuis, het is daarom dat ik niet wilde dat mijn ouders bij de diploma uitreiking waren op vrijdag 19 juni 1981. Mijn vader was ziek, dus die kon sowieso niet mee, maar tegen mijn moeder heb ik ook gezegd dat het niet hoefde. 

Dagboekfragment

Zondag, 21 juni 1981....Vrijdagavond heb ik m'n diploma gekregen, daarna gingen we naar de lerarenkamer waar drankjes en hapjes klaar stonden, buiten was een draaiorgel. Ik ben met Joke, Wim en Elvira in Blom (de leraar) z'n auto naar Tin-On (?) gegaan om daar te eten. Ik nam tomatensoep, babi pangang speciaal en ijs met slagroom. Daarna zijn we met z'n allen naar de Papenstraat gegaan om wat te drinken. Ik heb de hele avond met Blom en Elvira gepraat, heel leuk. Ik ben met Elvira's ouders weer naar huis gekomen, Ik realiseer me wel dat dat het laatste avondje dat we allemaal bij elkaar waren was.....

Dit kleine dagboekfragmentje is een opsomming zonder gevoel, gewoon sec wat er is gebeurd zonder enige emotie, en dat is in een notendop hoe mijn schoolperiode voelde, plichtmatig, iets wat je moest ondergaan, wat ik ook alleen maar daar wilde houden en niet wilde mengen met mijn leven buiten en na school. Die laatste zin geeft aan dat ik ondanks alles, tóch een definitief afscheid voelde die ik van harte toejuichte, maar tegelijkertijd ook huiverig was voor de volgende stap, en de examenperiode op school herinner ik me als aangenamer dan daarvoor, ik werd min of meer geaccepteerd, en we zaten allemaal in hetzelfde (examen)schuitje wat misschien een soort band schiep.

Op de brief van school zag ik, nu ik hem weer heb opgezocht, ook een uitnodiging voor een 'toneelgebeuren' en een eindbal, maar het spreekt voor zich dat ik daar niet ben heen gegaan. Dat was nog een brug te ver, en het was goed zo, het was klaar.

Dit bovenstaande therapeutische stukje doet misschien anders vermoeden, maar ik voelde me als gediplomeerde schoolverlater de koning te rijk. Daarnaast had ik 1 juli 1981 al werk. Voornamelijk herinner ik me ieder jaar in de examentijd het glorieuze gevoel van toen: ik was geslaagd, mocht mijn grote wens in vervulling laten gaan (stereotoren), hoefde niet meer naar school en ik kon gaan werken. Bovendien hoeft een vervelende schoolperiode geen erg negatieve invloed te hebben op je latere leven, het heeft me ook een zelfredzaam mens gemaakt met een gezonde dosis incasseringsvermogen die weet dat ie altijd op zichzelf kan terugvallen.

Ik heb zelfs nog zo'n vlaggetje met het
onmiskenbare handschrift van mijn moeder.