donderdag 30 april 2015

De herinnering - Betty Schimmel

Gisteren het programma "De Magie Van Het Dagboek Van Anne Frank" gezien en ik was onder de indruk van wat het verhaal van dit meisje wereldwijd nog steeds betekent. Het programma wordt zaterdag 2 mei herhaald, en ik kan het ten zeerste aanraden om het te gaan zien dan wel op te nemen.

Boeken, films, documentaires, alles wat met de Tweede Wereldoorlog te maken heeft, heeft altijd een grote impact op me, ook gisteren weer. Ik heb er geen andere verklaring voor dan dat ik maar nooit onder hypnose naar een vorig leven terug moet gaan. Één van de mooiste boeken die ik heb gelezen, nee verslonden, is het boek "To See You Again" ( in het Nederlands: "De Herinnering") van Betty Schimmel een Holocaust overlevende. Geboren in Tsjechoslowakije in 1929, gevlucht naar Boedapest en uiteindelijk samen met haar moeder, broer en zus de verschrikkingen van de kampen doorstaan en naar Amerika geëmigreerd. Naast de verhalen van de ontberingen van de oorlog ook een boek over liefde, die van haar moeder voor haar drie kinderen, en die van Betty voor haar jeugdliefde. Een adembenemend boek.

Ik heb het in 2001 gelezen en was zo door het boek gegrepen dat ik Betty een brief wilde schrijven, ik heb de Nederlandse uitgeverij toen het adres van de Amerikaanse uitgeverij gevraagd zodat ik de brief daar kon heen sturen en zij die aan Betty konden doorsturen. Luitingh - Sijthoff stelde voor dat ik hen de brief stuurde. dan droegen zij er verder zorg voor. Ik had bij de brief ook een Nederlandse recensie van het boek gedaan met een fotootje van de Nederlandse omslag.

Ik had het niet verwacht, maar na een paar weken ontving ik een handgeschreven brief van Betty persoonlijk waarin ze mij bedankte voor mijn belangstelling voor haar boek en dat ze erg blij was met de Nederlandse knipsels, die ging ze in haar plakboek plakken. Ik heb die brief vanzelfsprekend nog, alleen weet ik niet meer waar.

Betty is op 13 juni 2010 overleden op 81 jarige leeftijd, een paar maanden later overleed haar zoon bij een auto ongeluk, dat heeft zij niet meer mee hoeven maken. Tot het laatst toe heeft ze op scholen lezingen gehouden over de Holocaust. Haar man Otto Schimmel doet dat nog steeds.


Betty Schimmel tijden één van haar lezingen.

woensdag 29 april 2015

Heerlijk duurt het langst

Vijftig jaar geleden in 1965 schreven Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink de eerste Nederlandse musical "Heerlijk Duurt Het Langst" met in de hoofdrollen Conny Stuart, Leen Jongewaard en André v.d. Heuvel. In 1998 is het opnieuw op de planken gebracht met als leading lady beurtelings Jasperina de Jong en Jenny Arean, en dit seizoen vanwege de vijftigste verjaardag is het stuk nieuw leven ingeblazen en hebben vriend Harry en ik gisteravond de voorstelling bezocht.

Eigenlijk zijn alle liedjes uit de musical hits: "Op Een Mooie Pinksterdag", "'T Is Over", "Kom Kees" en "Zeur Niet" behoren tot Nederlands cultureel erfgoed. Lone van Roosendaal speelt een geweldige Marian, de bedrogen echtgenote, die alle emoties goed doseert zonder te overdrijven. Hilarisch was haar aanpak van het lied "Was Ik Maar Een Kleine Zwakke Vrouw". Chris Tates die haar man speelt kende ik alleen maar als gewoon acteur, maar in deze musical staat hij zeker zijn mannetje met zang en zelfs een dansje zo nu en dan, Kruidenier Bloem is een heerlijk personage die subliem werd gespeeld door Arie Cupé. De licht hysterische secretaresse die de oorzaak van de echtbreuk is, is een leuke rol van Rosalie de Jong. 

Ook de overige rollen en het ensemble, in totaal 10 man/vrouw waren een feest om naar te kijken. Vooral de jaren 60 kleding, kapsels en make up (Zsa Zsa Gabor ogen) waren fantastisch. Het decor (ik had die van 1998 op mijn netvlies) moest ik even aan wennen, maar zat heel ingenieus in elkaar. Wat bijzonder leuk is, is dat Marian's geweten in de vorm van haar moeders stem tot haar spreekt. In 1965 was dat Annie M.G. herself, en die opnames hebben ze nu weer gebruikt.

Het is altijd fijn om te zien dat een groep getalenteerde mensen er zelf ook heel veel plezier in hebben om te spelen. Een aanrader, de voorstelling speelt nog tot 14 juni in het land. 

De hoofdrolspelers

Het geweldige ensemble

Rosalie, Chris en Lone

De hele groep spelers bij elkaar.



dinsdag 28 april 2015

Meanwhile in the USA

Dat er een grote Eurovisie Songfestival fanbase in Australië aanwezig is, mag nagenoeg bekend zijn, maar ook in the good old US of A zijn er vele liefhebbers die het festival volgen. Ze hebben zich al over de inzendingen gebogen en gestemd met de volgende top 10 als resultaat:

Estland 1 punt
Slovenië 2 punten
Spanje 3 punten
Ierland 4 punten
Polen 5 punten
Cyprus 6 punten
Verenigd Koninkrijk 7 punten
Australië 8 punten
Zweden 10 punten
Italië 12 punten.

Dit zegt natuurlijk nog niets, uit ervaring weten we dat het op de avond(en) zelf valt of staat met de vertolking op dat moment, maar het is wel leuk om te zien hoe er vanuit daar naar gekeken en geluisterd wordt. Ter vergelijking vorig jaar stonden alleen de door de Amerikaanse fans in hun top 10 gekozen Armenië, Spanje en Zweden daadwerkelijk in uiteindelijke de top 10. 

Volgens de Amerikaanse fans zouden de mannen van Il Volo
het Eurovisie Songfestival dit jaar mogen winnen.
We zullen het zien.



maandag 27 april 2015

Starring....Aidan

"I'm gonna live forever, I'm gonna learn how to fly. 
I feel it coming together,
people will see me and cry."
Irene Cara, 1980

Zelf zou ik er nooit opgekomen zijn, maar na mijn 20 kilo gewichtsverlies kwam het voor dat los van elkaar verkooppersoneel in kledingwinkels, als ik met de uitgekozen kleding de paskamer uitstapte en naar de spiegel liep zeiden: "Jij zou modeshows moeten gaan lopen ". Dat idee heb ik even laten bezinken en op een gegeven moment in de Gouden Gids gezocht naar bureaus en zo kon het gebeuren dat ik op 16 augustus 1983 de deuren binnenstapte van Elegance Agency in Den Haag. Na een gesprek en een stukje lopen en ik geloof ook maten doorgeven zou ik horen of ik geschikt bevonden werd om in hun gelederen te worden opgenomen. En dat werd ik, er zat een cursus aan verbonden waarbij geleerd werd hoe te lopen, de juiste houding, hoe kleding te showen, omkleden in een gelimiteerde tijd en er werd heel nuchter gekeken naar wat je goede en minder goede kanten waren van je fysiek. Aan het eind was er een examen en ook dat heb ik gehaald. 

Ik heb in die tijd dan ook wat dingetjes gedaan van modeshows in het Congresgebouw en het Promenade hotel tot in winkels waar ik ooit zelfs zwemkleding heb geshowd in de tijd dat, o gruwel, Speedo's nog in waren. Het echtpaar wat de agency runde gingen uit elkaar en het bedrijf stopte ermee dus was mijn carrière beëindigd. Tijdens de lessen werd ons verteld dat je vooral aan zelfpromotie moest doen in de modewereld, ik zag dat anderen daar vrij goed in waren en zich naar voren wisten te dringen, maar daar ligt niet mijn sterkste kant. 

Van modeuithangbord naar popster is een kleine stap leek me en daarom reageerde ik ook op een advertentie in de krant van zomer 1986 waarin "zangtalent" werd gezocht voor een nieuw op te richten popformatie. Bij het zoeken naar de juiste datums voor mijn jubeljaarblogjes in m'n dagboeken die ik als jongmens bijhield viel de advertentie er uit zodat ik achteraf nu snap waarom 'zangtalent' tussen aanhalingstekens stond. Ik ben op gesprek geweest en de bedoeling was een groep op te richten met 5 jongens à la de Dolly Dots. Let wel dat er toen van Take That-achtige groepen nog geen sprake was. Pionierswerk dus. Wie de boybands die erna gekomen zijn een beetje kent zal kunnen inschatten wat de bedoeling was. Na een selectieprocedure werd ik niet uitverkoren om in 'Fritsh' te komen zingen, voornamelijk omdat ik ál 21 was en ze liever tieners wilden hebben. Fritsh is later opgegaan in Bam To Bam Bam die een klein hitje hadden met "Like A Locomotion" en in 1989 hun gebrek aan zangtalent in hun gezicht zagen ontploffen bij de voorronde voor het Eurovisie Songfestival waar ze laatste werden, een jaar erna werd de groep opgeheven. 

Zo halverwege de jaren 90 werd mijn aandacht gevestigd op Harry Klooster Casting, je kon je daar in laten schrijven en op die manier worden gecast om in producties je opwachting te maken. Ik heb in een aantal series gezeten, o.a. "Onderweg Naar Morgen" en "Mijn Dochter En Ik" tot ik het onvergefelijke deed en nooit meer ben gebeld. Omdat ik in die tijd ook erg weinig TV keek kende ik niet altijd de programma's waar ik in kwam, zo gebeurde het dat ik bij "Mijn Docher En Ik", waarbij de opnames een hele dag en avond in beslag namen, de dames van de kantine een hartelijk goedemorgen wenste, later de actrices uit de serie bleken te zijn. Ik had geen idee. Ik vond het voornamelijk leuk om te zien hoe alles in z'n werk ging en de verschillende werkwijzen, bij "Onderweg Naar Morgen" was een vrij strak werkschema omdat het iets dagelijks was, met leuke kleine bordkartonnen sets, terwijl ik ook in een serie heb gezeten waarvan ik de naam niet meer weet waarbij veel langer de tijd werd genomen en er zelfs op locatie bij iemand die zijn huis beschikbaar stelt werd gedraaid waarbij de stoppen doorsloegen omdat die enorme lampen teveel waren voor een huis stoppenkast. Het is veel wachten en genieten van de goede catering en voor een observerend mens zoals ik is er veel te zien, waarbij ik me plaatsvervangend schaamde voor de mede 'extra's' die zich schaamteloos tegen de acteurs aan bemoeiden die dat zichtbaar niet prettig vonden maar professioneel genoeg waren om dat, voor de opdringerigen althans, niet te laten blijken. Ik wist wel beter. En toen belden ze voor "Goede Tijden Slechte Tijden" en kon ik niet, "Ja maar het is "Goede Tijden Slechte Tijden!!!"  antwoordden ze alsof ik zojuist de honderdduizend had afgeslagen. Na deze weigering ben ik nooit meer gebeld. 

Mijn grootste anderhalf uur van faam heb ik ervaren toen ik in mei 2000 meedeed aan de quiz "Get The Picture" met Paula Udondek. Geweldig leuk om gedaan te hebben. Eerst een test doorstaan of ik wel genoeg kennis had, daarna voor een groep vreemden mezelf voorgesteld en ook vragen beantwoord met een camera op me gericht om te zien of ik wel genoeg 'flair' had als GTP-kandidaat, om vervolgens na enkele weken aangemoedigd door vriendin Letitia en verloofde uit die tijd 3 keer in het programma te verschijnen en er een leuk bedragje te winnen.

Terugkijkend had ik er natuurlijk veel meer uit kunnen halen, had ik bij Harry Klooster gewoon es langs moeten gaan, zelf moeten bellen voor opdrachten, me aan moeten bieden, e.d., maar zoals gezegd zit dat niet in me en was de drang dus ook niet zo heel groot, bovendien was dit allemaal in een tijd voor het wereld wijde web. Een vorm van bekendheid toen was zo heel anders dan nu, in deze tijd zou ik er niet aan moeten denken. En stel je toch eens voor dat ik als voormalig boybandlid nu gedoemd zou zijn om met andere c-sterren in programma's te verschijnen als 'sterren springen/dansen/schaatsen/in de jungle/enz.'. Gelukkig is die gifbeker aan me voorbij gegaan.

Modeshow 1984

1986: "Zangtalent"

1996: "Onderweg Naar Morgen" met een dronken (gespeeld hè) Marjolein Keuning.

2000: "Get The Picture".



zaterdag 25 april 2015

Toen en Nu: Mr. T

Begin jaren 70 besloot Laurence Tureaud om voortaan als Mr. T door het leven te gaan en koos hij voor het voor hem zo kenmerkende kapsel wat is gebaseerd op die van de Afrikaanse Mandinka krijgers. Hij heeft gewerkt bij de militaire politie, werd daarna professioneel footballspeler waar hij door een knieblessure mee moest stoppen om vervolgens als bodyguard te gaan werken voor o.a. Muhammed Ali, Michael Jackson en Diana Ross. Valse bescheidenheid is hem vreemd, want op zijn visitekaartje in die tijd was te lezen: "Next to God there is no greater protector than I". 

In 1982 werd Mr T door Sylvester Stallone ontdekt als acteur voor de film 'Rocky 3' waar Sylvester zijn oorspronkelijk kleine rol veel meer uitbouwde. Zijn grootste bekendheid kreeg Mr T door zijn rol als Bosco Albert (B.A.) Baracus in de serie 'The A-Team'. De serie kende 98 afleveringen en liep van 1983 t/m 1987. George Peppard, die de rol van John "Hannibal" Smith speelde, en Mr. T konden het niet goed met elkaar vinden, voornamelijk omdat George die een geschoold acteur was het niet kon verkroppen dat Mr. T de echte ster van de serie was.

Mr T. bleef na 'The A-Team' zijn opwachting in films en series maken, werd en passant ook nog professioneel worstelaar. Eind jaren 90 werd lymfeklierkanker bij hem geconstateerd, welke hij in 2001 overwon. Mr T is nu 62 jaar alleenstaand en verschijnt nog maar sporadisch in films en reclames.




vrijdag 24 april 2015

Nutteloze weetjes

Het vrij expliciete lied "A Boy Named Sue" van Johnny Cash is
geschreven door kinderboekenschrijver Shel Silverstein.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een biologische reden waarom we puppy-ogen van honden
niet kunnen weerstaan. Oogcontact verhoogt het oxytocine-level
zowel bij mensen als bij honden en wakkeren liefde, vertrouwen
en bonding aan. Deze response is zelfs niet bij mensen opgevoede
wolven aangetoond, wat suggereert dat honden en mensen dit
gaandeweg hebben ontwikkeld om beste maatjes te kunnen worden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De 9 jaar oude Jerry Parr wilde na het zien van de film "Code Of
The Secret Service" in 1939 waarin Ronald Reagan speelde een
Secret Service agent worden. Hij is het geworden en heeft toen
Ronald Reagan president van Amerika was voor hem gewerkt, hij
was erbij toen er een aanslag op hem werd gepleegd in 1981.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De term 'hipster' komt uit de jaren 40 en werd gebruikt om jazz
liefhebbers aan te duiden. Hipsters of 'hepcats' namen de levensstijl
van jazzmusici over zoals de manier van kleden, groepstaal, gebruik
van cannabis en andere drugs, relaxte houding, sarcastische humor
en zelf opgelegde armoede.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Voordat Bob Ross 'happy little trees' schilderde, heeft hij 20 jaar
bij de Amerikaans luchtmacht gewerkt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Vietnam bevindt zich de grootste grot ter wereld, Hang Son
Doòng. 180 meter hoog, 90 meter breed en meer dan 4 kilometer lang.
De grot werd pas in 1991 ontdekt en in 2009 in kaart gebracht. Op
2 plaatsen is de grot ingestort en is er 400 meter onder de oppervlakte
een tropisch regenwoud ontstaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bij Google houden ze van honden, medewerkers worden aangespoord
hun hond mee naar het werk te nemen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het door een deuropening heen lopen is soms de reden dat je niet meer
weet waar je mee bezig was. Door een deur gaan betekent het begin en
het eind van iets, het creëert een 'gebeurtenisgrens' in je hersens. Steeds
als je door een deuropening loopt filteren je hersens de gedachten weg
die je had op je vorige locatie om ruimte te maken voor nieuwe
gedachten op de nieuwe locatie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op 18 april 1930 deelde de BBC mee: "Er is geen nieuws vandaag".
en er werd daar voor in de plaats pianomuziek gespeeld.




donderdag 23 april 2015

Wat zeggie?

...Azzie val dan leggie! Hoe Rotterdams wil je het hebben? Zelfs ik al import-bewoner ken deze uitdrukking. Ik moest er aan denken omdat ik gisteren met mijn moeder naar Schoonenberg ging omdat haar huidige hoorapparaatjes niet meer voldoen, we moeten echt tegen haar schreeuwen, ze is al zo'n 18 jaar aan de apparaatjes, eerst één oor en later het andere, maar nu was het tijd om tegelijk beide oren van een nieuw (en beter) apparaatje te voorzien.

De weg naar Schoonenberg is niet zo lang, maar gaat wel over een smal fietspad met rechts water en links best wel hard rijdende auto's. Mijn moeder in de scootmobiel voorop en ik er achter, en ik houd mijn hart vast, ze kan goed met het ding overweg, maar is ook wat onnadenkend, zodat ze toen we de weg over moesten steken met de scootmobiel hup links af ging en ternauwernood een auto ontweek, zelf had ze dat niet door, maar mijn hart sloeg een slagje over.

Ik moest onderweg ook denken aan de bekentenis die mijn ouders ooit deden dat toen ik als kind van de volkstuin in Rijswijk op de fiets naar het winkelcentrum 'De Bogaard' fietste ze de eerste keer mij ongezien zijn gevolgd, omdat om daar te komen er verschillende gevaarlijke kruisingen gepasseerd moesten worden en ze met eigen ogen wilden zien of ik wel voorzichtig genoeg was. Nu zijn de rollen omgedraaid, dacht ik.

Bij Schoonenberg aangekomen werden we hartelijk ontvangen met koffie en hoorde de audicien de klachten aan en ging hij uitvoerig haar oren bekijken en testen, ze moest in een geluiddichte cabine zitten en op piepjes reageren, welk resultaat hij dan middels de computer in kaart bracht. Vervolgens moest ze woordjes nazeggen waarvan soms de klank al voldoende was, dus als het 'poes' was en zij 'hoes' verstond was dat niet meteen fout. Haar linker oor is het slechtste en zal nooit meer dan 70% functioneren, haar rechteroor zou met het juiste apparaatje weer tot 100% kunnen functioneren, al blijft het zo dat het geluid met een gehoorapparaatje anders is dan op een natuurlijke manier horen.

Nu was het tijd om malletjes te maken om het juiste formaat voor ieder oor te kunnen fabriceren, daartoe kreeg ze een watje in haar oor en blauw spul, ze had plots smurfenoren. 8 Mei gaat ze met mijn zus de nieuwe apparaatjes ophalen en op 27 mei ga ik weer met haar voor de controle of het allemaal naar wens is om dan weer op 10 juni voor de afronding van het geheel terug te gaan.
Alle lof voor de vriendelijke en vakkundige behandeling bij Schoonenberg, en nu maar hopen dat het gehoor van mijn moeder binnen de mogelijkheden aanzienlijk verbetert.

Smurfenoren.



woensdag 22 april 2015

Ongelofelijk

Als je het goed naar je zin hebt waar je woont, het er veilig is, je er mag zeggen, denken en geloven wat je wilt, er geen oorlog is of dreigt en je mag zijn wie je wilt zijn heb je geen reden om met gevaar voor eigen leven in een gammel bootje met angst om je hart maar wel vol hoop naar een ander werelddeel te varen, allerlei ontberingen doorstaand, hopend dat je aankomt of onderweg wordt opgepikt door andere schepen.

Mensen vluchten weg als de toestand onhoudbaar is, uitzichtloos en ze gehoord hebben van een deel van de wereld waar ze veilig zouden zijn. Toen in Berlijn de Muur nog stond zijn er in die 28 jaar vele vluchtpogingen naar het Westen ondernomen, sommigen lukten, anderen mislukten, er zijn 138 slachtoffers gevallen die met angst om het hart maar wel vol hoop een poging waagden en zij werden gedood. Nog zie ik, toen de Muur in 1989 was gevallen, een oude man huilen bij het zien van sinaasappels, dat hij dát nog mocht meemaken!

Ik zie iedere dag op TV de bootjes, ik hoor van de wijze waarop één en ander in z'n werk gaat, ik weet maar een heel klein stukje ervan, het moet gruwelijk zijn om met mensensmokkelaars te moeten onderhandelen, wat voor soort mensen zijn dat, die verdienen aan het leed van anderen? Die misbruik maken van de naïviteit van die mensen door hen valse hoop te geven. Dan zou je denken dat eenmaal op de boot er een saamhorigheidsgevoel zou heersen, maar dan hoorde ik van een boot waar moslims christenen overboord hadden geworpen. En dan weet ik het helemaal niet meer.

Italië en Malta kunnen de stroom met vluchtelingen niet meer aan en trekken heel begrijpelijk aan de bel, het is een Europees probleem. Wat is dan de oplossing? De vluchtelingen over alle Europese landen verdelen? Zorgen voor opvang in de regio van herkomst? Er móet iets gedaan worden maar ik heb ook geen idee wat. In Nederland is nu juist de discussie over uitgeprocedeerde asielzoekers waar de regering maar niet uitkomt, zijn we dan in staat om vluchtelingen op te vangen? Is het zoals Ebru Umar het beschreef in haar column:

"...Ook wij zouden op een bootje stappen als we onder hun omstandigheden zouden leven. In de hoop gered te worden. Betekent dat dan dat wij ze moeten redden als ze de bootvluchteling uithangen? Zij zijn zelf ingestapt, met voorbedachten rade. Elke keer als mensen wijzen op grenzen waar anderen achter moeten blijven, moet ik denken aan de blonde Hollandse vrouw die dat haar leven lang vanzelfsprekend vond. Ksst, wegblijven. Dát is jullie deel van de wereld. Totdat ze verliefd werd op een Marokkaan, een menssoort die ze in Nederland geen blik waardig gunde. Waarom hij wel, maar asielzoekers en bootvluchtelingen niet? Tja. Omdat wij ons in Europa aan allerlei regeltjes houden als het gaat om werk en samenleven en anderen er van komen profiteren? Omdat we bezwijken onder immigranten die gedoemd zijn te verworden tot de onderkant van de samenleving, een onevenredig beroep op ons systeem gaan doen en we helemaal niet kunnen opvangen?"

Ik heb echt geen antwoorden op deze problematiek, ik zie alleen maar bange, wanhopige mensen met hoop op een beter bestaan, en ik voelde me als verdoofd toen ik op sociale media, let wel; SOCIALE media berichten voorbij zag komen die ik niet in mijn blogje wil plaatsen, maar waarin het op neer komt dat de ramp waarbij 700 (zevenhonderd!) vluchtelingen zijn verdronken als een zegen werd gezien door sommigen. Ongelofelijk, on-ge-lofe-lijk.




dinsdag 21 april 2015

Herinnert U zich deze nog? #73

DSCHINGHIS KHAN
"DSCHINGHIS KHAN"
1979
Geen hitnotering in Nederland.




Nu we langzaam weer aan het toeleven zijn naar het jaarlijkse Eurovisie Songfestival even een blik in het verleden, en wel naar het jaar 1979 toen voor Duitsland de door Ralph Siegel speciaal voor het festival samengestelde groep Dschinghis Khan deelnam met een lied wat als titel ook "Dschinghis Khan" had en ging over de Mongoolse heerser en veroveraar Dzjengis Khan. De groep bestond uit de Duitsers Steve Bender en Wolfgang Heichel, de Hongaren Leslie Mándoki en Edina Pop, de Zuid Afrikaanse Louis Hendrik Potgieter en de Nederlandse Henriëtte Heichel (destijds getrouwd met Wolfgang).

Het lied werd wervelend gebracht wat in 1979 zijn gelijke niet kende en voor een minutenlange ovatie zorgde, uiteindelijk eindigden ze 4e achter Israël, Spanje en Frankrijk. Het songfestivallied en de opvolger "Moskau" werden niet alleen in de Duitstalige landen een grote hit, In Japan, Australië, Rusland en Israël was Dschinghis Khan graag gezien. De Engelse vertaling "Moscow" heeft in 1980 6 weken op 1 gestaan in Australië. In Nederland werd "Moskau" een kleine hit en het in Nederlands gezongen "Kaboutertjes" (hertaling van "Klaboutermann" ) schopte het tot alarmschijf en behaalde een 29e plaats in 1982.

Van hun repertoire met bombastische orkestratie gezongen nummers over verre oorden en steden, sagen of tot de verbeelding sprekende personages uit de geschiedenis namen ze rond 1983 afscheid en dat heeft hun carrière geen goed gedaan. In 1985 stopten ze er mee om in 1986 een soort doorstart te maken als Dschinghis Khan Family met Henriëtte, Leslie en Louis als enig overgebleven leden. Ze deden mee aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival in Duitsland en werden 2e.

Begin jaren 90 traden Steve, Edina en Leslie op voor de Japanse TV als Dschinghis Khan. In 1993 overleed Louis. De overige leden zonder Leslie gaven op 17 december 2005 een 'reünieconcert' in Moskou. In 2006 overleed Steve. Vanaf 2007 treden Henriëtte, Wolfgang en Edina op samen met de zang en dansgroep 'The Legacy of Dschinghis Khan' een wisselende groep jonge mensen van de Münchener Abraxas Musical Akademie. Er kwam een CD uit in 2007 maar die kon niet aan de hooggespannen verwachtingen voldoen. Ralph Siegel tekent dit jaar voor de San Marineese inzending.


maandag 20 april 2015

Rotterdam in the picture

Als je in het bezit bent van een museumjaarkaart, kun je zo op een doordeweekse zondagmiddag besluiten om naar het Nederlands Fotomuseum te gaan. Met name de tentoonstelling ´Rotterdam in the picture´ trok mij aan en ik had er van diverse mensen positieve verhalen over gehoord. De tentoonstelling is er nog maar tot 17 mei, dus enige spoed was geboden.

Het is een prachtige fototentoonstelling, van het vooroorlogse Rotterdam voordat de stad werd platgebombardeerd tot nu, gegroepeerd per fotograaf. Zelf heb ik er niet zoveel mee, maar Rotterdam is natuurlijk een havenstad, dus daar zijn aardig wat foto's van te zien. Zeer indrukwekkend waren de foto's uit 1860 gemaakt vanaf de Laurenskerk waar je een mooi beeld krijgt van het Rotterdam van voor het bombardement. Ook de onontkoombare foto's uit de oorlog raken diep. Maar ook vrolijkere zaken van na de wederopbouw. Middels een audiotour krijg je informatie over de foto's en over de makers ervan. Wat tevens heel mooi is dat er wat filmpjes zijn te zien uit vervlogen tijden, vooral die met de straatbeelden uit 1967 zijn enorm leuk om te zien.

Beneden is de permanente tentoonstelling ´De donkere kamer´ over 185 jaar geschiedenis van de fotografie. Er staan onder meer 22 ´ontwikkelbakken´,  waarin je een groot ´papier´ in legt, en zo activeer je een filmpje over een bepaalde fotograaf of een onderwerp, erg leuk. Ook is er een film te zien over het ontstaan van het huidige museum uit nalatenschap van Hein Wertheimer.
Zeker een aanrader om het museum te bezoeken.

1933. De neus tegen de ramen gedrukt bij het zien van zoveel lekkers.

1940: Stad in puin.


1959: Hotel New York.

1964: Beurs met het toen nog fiere V&D.

Jaren 60: Nog steeds een begrip in Rotterdam, ijs van Capri.

1970: Holland Pop Fesival in het Kralingse bos, Nederlands
antwoord op Woodstock.

2014: Vernieuwde Centraal Station.
"De donkere kamer' met de 'ontwikkelbakken'.

zondag 19 april 2015

Het huis uit







"Dag huis, dag lieve oude woning, 
ik vond je al met al zo fijn"
Willeke Alberti, 1980

In augustus 1986 gingen mijn ouders op bezoek bij mensen in Doetinchem die ze op een vakantie hadden ontmoet, bij thuiskomst bleek dat zij hun hart hadden verloren aan een prachtige eengezinswoning aldaar in een nieuwe nog landelijke wijk "De Huet". Ik kon mee, maar als ik het niet wilde werd er niet verhuisd, maar ik was erg voor de derde optie, zij gingen en ik bleef achter in Den Haag. Ik was er aan toe, was zelfs al enige tijd wat spullen aan het verzamelen, had wel eens naar kamers gekeken, dus was dit een mooi moment, en ik wilde de mensen die op het hoogtepunt met z'n zevenen in een 4 kamer flat hadden gewoond nu na hun pensionering niet de kans ontnemen om in hun droomhuis nog vele mooie jaren te hebben. Uiteindelijk zijn dat zo'n kleine 15 jaar geweest voor mijn vader ziek werd. 

In eerste instantie vroeg mijn vader de gemeente of ik in het ouderlijk huis mocht blijven wonen, maar daarvan kon geen sprake zijn, een 4 kamer woning voor een jongen alleen, daar was geen denken aan. "Hij gaat maar gewoon mee" was het antwoord, maar omdat ik economisch was verbonden aan Den Haag, kreeg ik voorrang voor een andere woning, en op 28 oktober 1986 kreeg ik bericht dat ik een woning kreeg aangeboden, en wel in de Dalfsenstraat nummer 39. Het was een 2 kamer flat en vlakbij mijn ouderlijk huis. 1 December kreeg ik de sleutel en ik heb ontzettend veel hulp gehad van vrienden uit die tijd met alle werkzaamheden, en vlak mijn vader niet uit die heeft geschuurd en tegels er afgebikt, zelf heb ik alle deuren en posten geverfd. Met mijn ouders ben ik naar Woonwereld Waalwijk gegaan om meubels te bestellen. 

Ik had gespaard en ik ging mijn Zilvervlootrekening aanspreken zodat mijn eerste woning helemaal naar mijn zin was ingericht, naar de mode van die tijd met veel grijs en wit en als accent wat roze. Nog zie ik me voor de wasmachine zitten toen ik mijn eerste was draaide, het kookboekje "Koken voor beginners" waar echt ook instond hoe je aardappels moest koken, de grote doos met allerlei handige en lekkere dingen van mijn collega's voor de verhuizing, ome Aad die kwam behangen, zijn schoonzoon en een vriend die kwamen tegelen en ome Jan die wel wat kon ritselen voor een gascomfort, terugkijkend heb ik ongelofelijk veel hulp gehad.

23 februari 1987 ben ik er echt gaan wonen, 's-avonds was ik voor mijn werk met collega's naar Amsterdam geweest voor een boekenbeurs en ben ik daarna voor de eerste keer in mijn flat gaan slapen. Niet alle meubels waren er nog, maar die kwamen in de weken erna. Mijn ouders waren nu zelf bezig met hun verhuizing naar Doetinchem op 9 april 1987 en dat was meteen ook de laatste dag dat ik in ons ouderlijk huis ben geweest. Dikke tranen gehuild toen ik nog één keer door alle lege kamers liep, "Dag huis, dag lieve oude woning...". 

Ik was de enige van de familie die nog in Den Haag woonde, Tante Jopie en ome Ton kwamen later vanuit Zoetermeer weer terug naar Den Haag en woonden niet ver bij me vandaan, vanaf die tijd kwam tante Jopie bij mij eens in de 2 weken schoonmaken en het moet gezegd, mijn huis heeft er daarvoor en daarna nooit meer zo schoon uitgezien, wat kon die vrouw werken! Ome Ton werd door haar ontboden als er iets moest worden opgehangen of gerepareerd. Ik heb er heel fijn gewoond, bijna 5 jaar, toen ging ik weer verhuizen, weg uit mijn geliefde Den Haag, maar daarover in latere blogjes meer. De woning in de Dalfsenstraat bestaat niet meer , die is 5 jaar na mijn vertrek gesloopt. 


Dalfsenstraat 39 pas gebouwd in 1954.


Mijn vader heel hard aan het werk in mijn flatje.





Mijn moeder aan de schoonmaak voor ik er in zal trekken. 






De blije doos met allerhande spulletjes van mijn collega´s. Zie dat de kachel nog niet
was geplaatst.


Kerst 1990 in de Dalfsenstraat met mijn zus en met een snor (!)
Kerst 1990 mijn vader, rokend in huis (!)














Kerst 1990 samen met mijn moeder die hier ook nog rookt.

zaterdag 18 april 2015

Bruggen bouwen

"Building bridges" is het thema van het 60e Eurovisie Songfestival welke dit jaar gehouden wordt in Wenen op 19, 21 en 23 mei. Gisteren heb ik de CD ontvangen met de 40 deelnemende liedjes er op.
Na één keer beluisteren hebben de volgende landen enige indruk op me gemaakt: Australië, België, Cyprus, Israël, Italië, Moldavië, Montenegro en het Verenigd Koninkrijk
Dat zegt natuurlijk nog niets, ik zal op de dagen van het festival zoals ieder jaar weer een blogje maken waarbij ik bij iedere inzending wat informatie geef en mijn subjectieve mening en/of voorspelling gebaseerd op de CD en, indien mogelijk, op een live uitvoering van het lied.

Wat me na deze eerste luistersessie opvalt is dat veel inzendingen vrij bombastisch zijn en dat veel zangers en zangeressen zich zo'n vreemd singer/songwriter-achtig verwrongen stemmetje hebben aangemeten. Het zal wel hip zijn, denk ik dan, maar ik ben er niet zo weg van. Naast de hierboven genoemde landen die er voor mij meteen uitsprongen zijn de meeste van de inzendingen het luisteren wel waard met een aantal echte uitglijders naar beneden, maar goed er moeten ook landen als laatste eindigen natuurlijk. Ik heb er zin an!


vrijdag 17 april 2015

Vintage People

Gelukkig lees je tussen alle nare berichten in de kranten ook nog steeds hele leuke, verrassende dingen, zoals het geweldig leuke initiatief van Bureau Twintig, een collectief van drie Nijmeegse programmamakers, Mathieu Janssen, Henk Strikkers en Koen van Vliet. Op 25 april gaan zij, voor de eerste keer, Vintage People organiseren in twee ouderencentra in Nijmegen.

Vintage is in, kleding, sieraden, meubeltjes veel jonge hippe mensen zijn er dol op, en Bureau Twintig is van mening dat je daarmee bejaarden en jongeren met elkaar in contact kunt brengen. De ouderen hebben spulletjes en kleding waar ze niets meer meer doen en de jongeren vinden het het einde. Het is een duidelijke win-win situatie, de bejaarden vinden het heerlijk om hun verhaal te vertellen en te zien aan wie ze hun eens zo dierbare spulletjes en kleding verkopen, en de jongeren kopen iets met een mooi verhaal erbij.

Vijftig ouderen hebben zich inmiddels opgegeven en als zij het wensen komt een 'vintagecoach' op bezoek om aan te wijzen wat nu heel hip is en wat de oudere er voor kan vragen, het geld wat ze er voor krijgen mogen ze houden. Één van de coaches was bij een oudere dame die nog heel veel jurken uit de jaren 50 had die juist nu weer heel erg in zijn. Prachtige zelfgemaakte jurken die zo mooi waren afgewerkt zoals je dat nu niet meer ziet. Of die meneer die toen hij marinier was in Nieuw-Guinea een pak had laten maken die hij nooit heeft gedragen, en dat pak wil hij gaan verkopen.

Mensen die mij kennen weten dat ik een vrij uitgebreide kledingkast heb en daar zitten ook wat items bij die je gerust onder vintage zou kunnen indelen. Dit gegeven maakte dat vriend Rick, toen wij met een groepje vrienden in Amsterdam waren en langs een vintage kledingwinkel liepen, zo langs zijn neus weg opperde: "Kijk Aidan, daar kun jij al je kleding heen brengen" 'AL', niet 'wat kleding', maar 'ál je kleding'. Dat zit me verder niet hoog ofzo, hoor dat ik het meer dan een jaar na dato nog even in een blogje moet vermelden, heus niet.

Ik hoop op een hele gezellige en succesvolle dag voor de ouderen en de jongeren en dat dit sympathieke initiatief een vervolg zal krijgen in meerdere steden.








donderdag 16 april 2015

BodieBoost revisited

Weten jullie het nog, voorjaar 2013? In 20 weken was ik door het volgen van de BodieBoost eetmethode, nee het is geen dieet, 13½ kilo afgevallen en 20 cm buikomvang was als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar langzaam, zeg maar sluipend stak de suikerverslaving z'n kop weer op, eerst heel liefjes, 'die twee toegestane snoepmomenten per week kunnen er toch best drie zijn, daar kom je heus niet weer van aan , hoor'. En dat was ook zo, iedereen die het maar horen wilde vertelde ik dat mijn lichaam nu het juiste gewicht had en dat het ook zo zal blijven omdat ik zou blijven eten volgens de BodieBoost methode.

Maar op een bepaald moment had iedere dag wel snoepmomenten, en dacht ik de methode ook wel zonder het boek af te kunnen, goed er kwamen dan wel twee kilootjes bij, maar daar moest ik niet te ingewikkeld over doen, ik was geen lentekip meer, op mijn leeftijd is té slank ook geen gezicht. Horen jullie de zelfverzonnen excuses? Lang verhaal kort: er zitten nu weer 8 kilo aan en ik meet nog maar geen buikomvang op, maar de 'boxershorttest' kan niet meer met glans doorstaan worden.

Dus vanaf vandaag zoek ik mijn heil weer bij mijn eigen Betty Ford: Charlotte Willems de bedenkster van BodieBoost, de vrouw die samen met mij zo blij was vanwege het succes wat ik ermee behaalde, die deelde in mijn vreugde toen een wildvreemde mij aansprak omdat ie zag dat ik zoveel was afgevallen en wilde weten hoe, en die mij maanden later nogmaals aansprak en vertelde dat hij door deze manier van eten ook veel was afgevallen.

Ik weet zeker dat het gaat werken, dat maakt het ook niet echt moeilijk om er weer mee te beginnen, ik weet nu ook dat ik deze methode dus zal moeten blijven volhouden, en het is niet eens erg, want het is normaal en heerlijk eten, het enige is dat ik me gewoon aan die 2 snoepmomenten per week zal moeten houden. Het is zo langzamerhand wel bekend, suiker is verslavend en ik ben een gemakkelijke prooi, ik weet ook dat de eerste paar dagen het moeilijkste zijn omdat mijn lichaam, ondanks dat het verzadigd is, ook met zoet, zal vragen om zoetigheid, dat ik wat licht in mijn hoofd en trillerig word. Het is dus gewoon ordinair afkicken.
Maar het zál me (weer) lukken!






woensdag 15 april 2015

In Memoriam: Percy Sledge

Gisteren is hij op 74 jarige leeftijd overleden, de man die nieuwe betekenis gaf aan het hebben van een spleetje tussen de tanden, Percy Sledge. Zijn eerste single in 1966 was ook meteen zijn allergrootste hit, wereldwijd, "When A Man Loves A Woman". In Nederland was zijn single "My Special Prayer" in 1969 een nóg grotere hit, maar liefst 21 weken stond hij ermee in de hitparade met als hoogste notering een 1e plaats, de plaat werd in 1974 opnieuw uitgebracht en heeft toen nog eens 11 weken genoteerd gestaan en kwam toen tot de 3e plaats.

Hij heeft tot 2013 platen gemaakt die nooit meer het succes van de beginjaren hebben kunnen evenaren, maar Percy bleef succesvol met zijn concerten over de hele wereld.


maandag 13 april 2015

13 Mei 1973


"Hosanna heysanna sanna sanna ho
sanna hey sanna hosanna.
Hey J.C., J.C. won't you fight for me?
Sanna hosanna hey superstar"
Jesus Christ Superstar, 1973

Er zat een soort van chronologie in mijn jubeljaarblogjes, zat, want plotseling herinnerde ik me mijn 1e communie weer doordat ik in de groep op Facebook van mijn oude wijk in Den Haag gevonden foto's ervan had geplaatst en ik meende dat deze gebeurtenis niet mocht ontbreken in de jubeljaarcyclus. Bij deze is de, weliswaar losse, chronologische volgorde dus losgelaten en neem ik jullie mee naar zondag 13 mei 1973, de dag dat ik samen met een gedeelte van mijn klasgenootjes en de kinderen van de ándere tweede klas mijn 1e communie deed. 

Van huis uit zijn wij katholiek opgevoed, daardoor ging ik niet naar de kleuterschool aan de overkant van onze straat, maar naar de katholieke kleuterschool Het Koningshofje. Die keuze kwam meer van mijn vader dan van mijn moeder af, ik kan herinneren dat ik mijn moeder eens heb horen zeggen: "Het zou voor mij veel makkelijker zijn geweest om hem hier op school te doen (aan de overkant dus), maar dat wilde mijn man niet, het moest katholiek zijn". Daarna, zoals ik al in eerdere jubeljaarblogjes heb geschreven naar de eveneens katholieke Sint Ceciliaschool. In de tweede klas werden we klaargestoomd voor onze eerste communie, het werd als een hoogtepunt van het schooljaar gezien zowel door school als door thuis en zo werd er ook naartoe gewerkt. 

Ik kan me herinneren dat we spelenderwijs in de klas opdrachtjes maakten betreffende de gebeurtenis en we liedjes instudeerden en ook dat er zo tegen de communie aan repetities waren in de kerk zelf, dat was vanzelfsprekend de Antonius en Lodewijkkerk, waar ik in 1965 ook ben gedoopt. Er zat een duidelijke regie in de wijze waarop de plechtigheid zich zou voltrekken, van ons communicantjes werd een vastomlijnde participatie verwacht, de manier van binnenkomen, waar we stonden, ik kan me herinneren dat we allemaal bloemen naar het altaar mochten brengen met natuurlijk als hoogtepunt het voor de eerste keer ter communie gaan, op het altaar met beide ouders achter je. Het was vooral een feestelijke aangelegenheid dus was de hele familie en vriendenkring uitgenodigd voor de kerkdienst en een feest daarna thuis. 

Het was 1973 dus kwam er na afloop een fanfare de kerk in lopen met muziek, dit bleek teveel voor oma Toos, geboren in 1892, was een fanfare in de kerk iets ondenkbaars en deed haar ook direct in tranen uitbarsten en zo had ze toch weer even alle aandacht op zich weten te vestigen. Verder kan ik me herinneren dat het een hele drukke en feestelijke dag was en dat meester Kokshoorn 's-avonds ook nog even langskwam. De meester in huis! dat vond ik wat, zeker toen later bleek dat ie dat maar bij enkele kinderen had gedaan.

Klas 2A: Pater, meester Kokshoorn, frater Erwin
Monique, Irma, Yvonne, Carla, Aidan
Kathleen, Esther, Robert, Michiel, Erica
Marcel, Alexander, Marian

Weer die wiebelende voetjes.


Het patertje uit Madurodam werd ie genoemd, bij hem dus voor het eerst ter
communie, mijn vader waarschijnlijk devoot met gesloten ogen, mijn moeder
alles scherp in de gaten houdend en ik zenuwachtig (wiebelende voeten)


Witte kniekousjes voor meisjes waren het helemaal in 1973.