Mooie zinnen

Vandaag, 3 maart, is het de Internationale Dag van de Muziekvrijheid. Niet alleen de pers heeft in sommige landen met censuur te maken, maar ook andere zaken zoals muziek hebben te lijden onder opressieve regimes die vrije teksten nogal eens de kop in willen drukken. In veel (vooral dictatoriale) landen is het niet mogelijk voor muzikanten om zich volledig te uiten met hun muziekvorm. 

Een mooie insteek om vandaag nog even terug te komen op de Nederlandse songfestivalbijdrage van dit jaar, 'C'est La Vie' van Claude. Ik vind dat ik het boetekleed hierin moet aantrekken. Op 27 februari zou de lancering zijn van het lied met videoclip en al, maar zoals u weet werd het een dag eerder gelekt door een Azerbeidzjaanse student. Ik kon blijkbaar niet het geduld opbrengen om erop te wachten en het lied tot me te nemen zoals de makers het bedoeld hebben, neen, ik heb het toen beluisterd en er een eerste reactie op gegeven middels een blogje.

Inmiddels heb ik het clipje een aantal keer bekeken en beluisterd en de reacties gezien wereldwijd (het Eurovisie Songfestival beperkt zich niet enkel tot de landen die er aan mee doen) en ben onderhand volledig om. Natuurlijk borduurt het lied voort op wat wij al kennen van Claude, en ondertussen weet ik dat zijn hits zich niet beperken tot onze landsgrenzen. De combinatie Engels-Frans is heel slim gedaan en Claude, ik ken hem niet persoonlijk, is iemand die volgens mij de kamer oplicht als ie binnenkomt, in de clip komt zijn aimabele persoonlijkheid ook goed over. 

De reacties op het lied zijn heel positief. Ten eerste de goede productie, de combinatie en wisseling van ballad naar up tempo, het verhaal wat er verteld wordt, sommigen krijgen kippenvel en zijn tot tranen geroerd. Ook de performancekwaliteiten van Claude worden geroemd en men is onder de indruk van zijn stem. Ze vragen zich af hoe het live zal klinken, maar ik weet dat Claude gewoon een hele goede zanger is, dus dat zit wel goed. Unaniem uit alle hoeken van de wereld is de conclusie dat Claude het heel goed zal gaan doen, zij hebben, in tegenstelling tot mij, alle andere tot nu toe bekende bijdragen voor dit jaar ook al tot zich genomen. Ik zal natuurlijk, zoals elk jaar in de songfestivalweek, ter leering ende vermaeck, elk lied van een kort commentaar voorzien in m'n blogjes. Ik weet dat velen van u dat op schoot hebben liggen tijdens de songfestivalavonden.

Ook de tekst van het lied heb ik eens goed doorgenomen en er is één zin die ik eruit wil lichten omdat ik het, mede door het al eerder genoemde slimme gebruik van Engels en Frans wonderschoon vind.

C'est la vie, et qu'à miracle

Sometimes in love, sometimes misérable

Dat kan zo in borduursteek aan de wand. Voor mezelf heb ik nu het gevoel dat ik recht heb gezet wat krom was, een leermoment om geduld te betrachten, al ben ik eigenlijk best een vrij geduldig mensch. Excuses aan Claude en de makers van dit lied, ik hoop het hiermee weer goed te hebben gemaakt. Zet 'm op in mei! Als er geen opdringerige cameramensen zijn en de Israëlische delegatie (ja, die mogen tot ieders stomme verbazing gewoon meedoen) zich dit jaar wél gedraagt moet het lukken. 

Diplomatie

Diplomatie, kent u die uitdrukking, thuis of op uw werk. Diplomatie, tactvol en bedachtzaam met anderen omgaan, vooral in situaties waar belangen, gevoelens of conflicten op het spel staan, dat is zo'n beetje de omschrijving ervan. Zelf krimp ik vaak een beetje ineen als ik politici elkaar zie ontmoeten met van dat ongemakkelijke hand schudden en malkander op de schouders slaan en geforceerd lachen naar de bijeengekomen pers. Het is een spel, vaak menen ze er geen fuck van.

Hoe rekbaar is diplomatie? Heel rekbaar in mijn beleving. Zo zag ik van de week achtereenvolgens Emmanuel Macron en Keir Starmer handen schuddend, op schouders slaand en lachend gelijk een boer met kiespijn bij de ongemanierde oranje troglodiet Donald Trump in het Witte Huis. Ze vinden hem, zoals elk weldenkend mens, gewoon een klootzak en hij weet dat ze hem een klootzak vinden, zij weten dat hij weet dat ze hem een klootzak vinden en toch die hele zang en dans van zogenaamd ouwe jongens krentenbrood in de naam der diplomatie. 

Basale omgangsvormen zijn Donald, net zoals andere fascisten, vreemd, hij geeft z'n bek een douw en klets als een kip zonder kop zonder duidelijk volzinnen of iets wat werkelijk hout snijdt. De onderbuik regeert. Afgelopen vrijdag was Volodymyr Zelensky op visite bij Donald en hij maakte duidelijk dat ook diplomatie z'n grenzen heeft, zeker als er leugens worden verteld en feiten verdraaid worden. Samen met vicepresident James Vance, die voor de gelegenheid extra mascara en eyeliner had aangebracht gingen ze als tokkies tekeer tegen Volodymyr, die er niet tussen kwam en voor wie Engels niet z'n eerste taal is. In tegenstelling tot al die wat kruiperige hijgerige leiders uit Europa als ze bij Donald op bezoek zijn diende hij, als ie er al tussen kwam, met lichte ironie, de twee Poetinpijpers van een weerwoord. Want dat is het hele eiereneten, Donald heeft de lul van Vladimir Poetin diep in z'n reet zitten. Hij is Vladimirs bitch. Hoe kan het anders dan dat hij de Russische dictator uit de wind houdt, het met hem op een akkoordje wil gooien betreffende Volodymyrs Oekraïne en onlangs zei dat het door Rusland aangevallen Oekraïne de agressor is en dat juist Volodymyr een niet democratisch gekozen dictator is. Wat later door de onbeduidende polderfascist Marjolein Faber nog es even werd herhaald. 

Welingelichte bronnen hebben vermeld dat Vladimir na de beelden van de verbale schermutseling tussen Donald, James en Volodymyr is gezien terwijl hij op die enorme vergadertafel van hem de casatchok aan het dansen was. Dit is precies wat ie wil van zijn nuttige idioot Donald. Europese leiders en Justin Trudeau van Canada hebben direct in niet mis te verstane woorden laten weten vierkant achter Volodymyr en Oekraïne te blijven staan. Nederland, als het randdebiele jongetje van de Europese klas, met de huidige fascistische, racistische regering met Poetinlover Geert Wilders reageerde zoals verwacht wat zuinigjes. Het mag duidelijk zijn Donald heeft zijn, en daarmee Amerika's, ziel aan Rusland verkocht en dat gaan we hier in Europa merken.

Op de lagere school werd ons al verteld dat als er nog es een wereldoorlog zou uitbreken dat op Europees grondgebied zou worden uitgevochten. Dat was de tijd van het IJzeren Gordijn en oost versus west. Amerka tegenover Rusland. Maar nu Amerika door toedoen van de dementerende hoogbejaarde voor de functie van president volledig ongeschikte Donald met Rusland op één lijn zit, verschuift er wel het één en ander en zit Europa tussen twee kwaden in. 

Nou, één ding daar heeft Donald dan gelijk in, het sinds de jaren vijftig leunen op Amerika als de grote broer die alles wel zal oplossen van Europa heeft veel te lang geduurd. Het wordt tijd dat Europa zelf z'n eigen boontjes dopt, en dat had al veel eerder gemoeten. Maar het op trumpiaanse wijze in één keer je handen ervan aftrekken is dan weer zo kenmerkend voor het ondoordachte primaire van Donald, zulks kan ook in goed overleg gaan. Maar goed, we zullen er aan moeten wennen dat met de huidige Amerikaanse regering die met Rusland heult we er in één klap alleen voor staan.

Het is natuurlijk wel zo dat er in Amerika een steeds groter wordende groep is die, na één maand, die volslagen idioot wel al zat zijn. Mooi ook om te weten dat de afzonderlijke staten van de Verenigde Staten kunnen besluiten om Oekraïne financieel of op andere wijze te blijven steunen. Zelf wil ik meegeven dat in het oude Rome er bij de entourage van zo'n geesteszieke megalomane keizer altijd wel één iemand was die het probleem oploste, 'Et tu, Brute?', u weet wel. Ik heb het eerder gezegd en ik zeg het weer: wat een tijd om in te leven. 

Oom Bertus

Vandaag, 1 maart, is het Nationale Complimentendag, Geef vandaag zomaar es iemand een complimentje. Ik doe het ook; ik vind u die dit leest een mooi mens en wens u een fijn weekend.

"Met de doden kun je niet leven" was een gevleugelde uitspraak van mijn moeder, daarmee bedoelde ze niet dat je de dierbaren die niet meer onder ons zijn volledig moet vergeten, maar dat het gemis niet van invloed moet zijn op je leven en functioneren in het algemeen. Ik begrijp wat ze zei, zelf ben ik iemand die de mensen die me dierbaar zijn geweest en onderdeel van mijn leven hebben uitgemaakt met me meedraag. Ik kan me bevolkingsgroepen die met eerbied hun voorouders en familie vereren doen dan ook goed voorstellen. Ze reizen met je mee door het leven. Zij waren er voor jou en aan hen ben je mede schatplichtig aan waar je nu bent. Ik heb ooit een boek gelezen van Jean Paul Sartre waarin een hele groep overleden voorfamilie achter één laatste telg van de familie aanloopt. 

Zelf denk ik regelmatig aan dierbare overledenen, vanzelfsprekend mijn ouders, er gaat geen dag voorbij of ze komen wel in m'n gedachten op, gewoon in dagelijkse dingen, maar ook opa's en oma's, tantes en ooms en anderen die, soms veel te vroeg, zijn heen gegaan. Afgelopen maand februari was oom Bertus veel in m'n gedachte, hij was de jongste broer van mijn moeder en ook geboren in Delft. Als enige van de kinderen is hij er altijd blijven wonen. Hij is in 1951 getrouwd met tante Riet, die uit een groot Westlands gezin kwam en ze kregen twee dochters en een zoon. 

Oom Bertus was jarig op 4 mei en ik op 16 mei. In 1986 werd hij ernstig ziek en in december van dat jaar kregen we het trieste bericht dat hij niet meer beter zou worden. In februari 1987 is hij overleden op 59 jarige leeftijd. Het was nu februari 2025 en ben ik 59 en hoop in mei dus 60 te worden. Ik moest er steeds aan denken dat dat oom Bertus niet gegund was, en nu ik zelf 59 ben kijk ik er toch weer op een andere manier tegenaan, daarom was hij wat vaker in mijn gedachten. Vooral ook omdat hij was getrouwd en kinderen en kleinkinderen had met wie hij graag nog wat jaren had willen doorbrengen en zij met hem. Voor mij als bewust alleenstaande ligt dat natuurlijk weer anders. 

Maar zolang ik er ben zullen mijn voorfamilie en andere dierbaren die er niet meer zijn toch een klein beetje blijven voortleven in mijn gedachten zeker, en soms in verhalen en blogjes. Na mij is het klaar, hoewel, die blogjes blijven misschien wel tot in lengte van dagen bewaard. 

De trouwfoto van oom Bertus en tante Riet.

Oom Bertus (links) met zijn zussen Netty (mijn moeder) en Jopie en broer Jan.