Een land in rouw

Een dag van nationale rouw was er gisteren, en wat ik gezien en gehoord heb is dat iedereen op zijn of haar eigen manier daar een invulling aan heeft gegeven. Er waren kerkdiensten, bijeenkomsten, de minuut stilte om 16.00 uur waar het merendeel van de bevolking gehoor aan heeft gegeven. Wat ik langzaam maar zeker ook zag gebeuren was dat mensen hun profielfoto en/of hun omslagfoto op hun Facebookaccount aanpasten, een heel mooi gebaar wat ergens is begonnen en grote navolging kreeg, zoiets geeft me dan weer wat meer vertrouwen in de mensheid, die wel weer een beschadiging had opgelopen toen bekend werd dat er, en ik gebruik de term losjes, 'mensen' waren die op naam van de slachtoffers uit het vliegtuig een account openden, anders dan familieleden, om voor mij volslagen onduidelijke redenen, maar een goede bedoeling zal er niet hebben achter gezeten. Facebook heeft ze direct verwijderd. Hoe ziek ben je dan in je hoofd? Walgelijk!

Dan heb ik het nog niet eens over een aantal wandelaars van de Nijmeegse Vierdaagse die, hou je vast, geïrriteerd waren doordat de intocht vanwege de ramp was versoberd. "Ik voelde me haast schuldig dat ik de Vierdaagse had uitgelopen en daar heel blij mee was". Een ander ging zijn Vierdaagsekruisje inleveren omdat hij het 'respect voor de lopers' had gemist. Muziek en jolijt zijn volgens de klagers 'noodzakelijk' om een Vierdaagse uit te lopen. Het zijn gelukkig maar 11 mensen die hierover hun beklag hebben gedaan, maar wat mij betreft 11 teveel, en ik mag dan ook hopen dat deze egoïsten voor het leven uitgesloten zullen blijven van volgende deelnames aan het evenement. 

Alles wat er sinds vorige week donderdag gebeurd is duizelt een beetje door mijn hoofd, de verschrikkelijke gebeurtenis op zich, de beelden ervan, foto's en verhalen van de slachtoffers, de vlammende speech van Frans Timmermans, door verdriet overmande familieleden en vrienden, niet meewerkende rebellen, de steun van koning en koningin die zo werd gewaardeerd door de nabestaanden, Premier Rutte die met ingehouden woede en zichtbaar aangedaan probeert het beste te doen, de aankomt van de eerste slachtoffers, de klokken die gingen luiden, de minuut stilte, alle landgenoten die ieder op hun eigen manier meeleven, de veertig rouwauto's, de mensen langs de kant. Gesprekken die je voert komen steeds weer terug op deze tragedie. Dit is een ramp die nog lang zal blijven nadreunen. Wereldwijd.