In de winkels had ze niet zoveel zin, zoveel goedkoper was het nou ook allemaal weer niet, ze wilde een broodje en een, voor voorlopig laatste keer, Nederlands kopje koffie. Nu voelde ze pas hoe moe ze was en hoezeer ze toe was aan deze vakantie waar ze zo naar had uitgekeken. Het was een drukke periode geweest met haar werk, ze had heel veel opdrachten gehad en weken van meer dan 40 uur waren gewoon, daarnaast ook nog sporten en socializen. Maandag had ze de laatste inkopen voor haar reis gedaan, met 3 vriendinnen geluncht, die gezond jaloers waren dat ze lekker weg ging. Dinsdag bij haar ouders langs gegaan, waarbij haar moeder haar nogmaals meedeelde het een heel eng idee te vinden dat ze in haar eentje op reis ging, en haalde ter illustratie de twee onfortuinlijke jonge vrouwen uit Brazilië aan. "Ik zal iedere dag wat op Facebook zetten, mam" reageerde ze geruststellend. Haar vader had zich speciaal sinds een paar maanden in het hele Facebookgebeuren bekwaamt vanwege de reis die hun dochter ging maken. Bij het afscheid had haar moeder haar gezicht met beide handen gepakt. "Lieverd ik wens je een hele, hele, fijn reis toe, ga heerlijk genieten, maar ik ben o zo blij als je over een week of twee weer thuis bent". Die lieve mensjes, dacht ze, ze blijven haar ondanks haar 34 jaar nog steeds als hun kleine meisje zien. Gisteren, woensdag, had ze haar koffer ingepakt, de sleutel bij de buurvrouw vast afgegeven voor de post en de plantjes.
Ze had haar broodje en koffie op en liep alvast maar naar de gate vanwaar haar vliegtuig vertrok. Ze maakte een foto van het informatiebord waar haar vlucht op stond en plaatste dat vervolgens op Facebook, met het bijschrift: 'Bijna ready for take off' . Daar kwamen vrij snel al reacties op, van vriendinnen die direct na haar terugkomst alle verhalen wilden gaan horen en ook haar vader reageerde er op. Ze was bezig met reageren toen ze een stem hoorde die met een Australische tongval vroeg: "Excuse me is this seat taken?" Ze keek op in de vriendelijke blauwe ogen van een blonde jongen. "Eh, no", glimlachte ze flauwtjes terug. "Thanks" antwoordde hij. "I'm Tim" ging hij verder en stak zijn hand uit. "Nancy". Vervolgens kwam er een spraakwaterval in het sappige Australische accent, Tim was kort voor Timothy, hij kwam inderdaad uit Australië, was 28 jaar, was de laatste twee maanden op reis geweest door Europa omdat zijn relatie naar 6 jaar was uitgegaan en hij er gewoon even uit moest. Ze was verbaasd over zijn openheid, zelf was ze ook niet bepaald verlegen met vreemden, maar deze informatie was vrij persoonlijk. Om toch ook maar wat terug te zeggen vroeg ze of hij in die twee maanden nog leuke meisjes was tegengekomen. Zijn vrolijke gezicht stond ineens serieus hij haalde een hand door zijn blonde warrige haar en zei: "Yeah, I met a lot of people, girls too, but not in that way. I'm not into that right now, still coping with the end of my relationship."
Dit verraste haar op een aangename manier, zulke mannen zijn er dus óók nog, dacht ze.
Zijn gezicht stond weer vrolijk toen hij zei: "Oops we have to hurry up now, otherwise they will forget us". Door het gezellige geklets met Tim was het inchecken al begonnen en waren ze de laatste twee die aan boord gingen. Tim zat vier rijen voor haar. Het vliegtuig taxiede over het vliegveld, hij draaide zich even naar haar om en knipoogde, "Good flight", fluisterschreeuwde hij naar haar. "You too" mimede ze terug. Ze moest glimlachen, als de mensen die ze tegen ging komen op haar vakantie net zo leuk en gezellig zijn als Tim, werd het een geweldige reis. Toen het vliegtuig vaart ging maken om op te stijgen, sloot ze haar ogen en toen ze loskwamen van de grond was het net of haar eerdere vermoeidheid achterbleef, ze voelde zich heerlijk ontspannen, omdat haar vakantie nu écht begon of door het leuke onverwachte gesprek met Tim? Vlucht MH 17 van Malaysian Airlines liet zonnig Amsterdam achter zich richting haar droombestemming: Indonesië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten