Nationale rouw

Vandaag is door premier Rutte uitgeroepen tot dag van nationale rouw. De eerste slachtoffers van de vliegramp met vlucht MH17 komen dan aan in Eindhoven. Op alle overheidsgebouwen hangt de vlag halfstok. Klokken zullen geluid worden gedurende 5 minuten voor de aankomst van de vliegtuigen. Dat zal rond 16.00 uur zijn. Na de landing van de twee vliegtuigen zal er een trompetsignaal klinken, daarna zal er een minuut stilte in acht worden genomen. De koning en koningin zullen er samen met premier Rutte, vicepremier Asscher en vertegenwoordigers van andere landen met slachtoffers aanwezig zijn. (want laten we niet vergeten dat Nederland wel de meeste slachtoffers kent, maar niet het enige land is waarvan doden zijn te betreuren).

Het is niet verplicht om mee te doen met de rouw, maar het kabinet verwacht wel dat burgers de minuut stilte in acht nemen. Ook kunnen mensen hun vlag halfstok hangen. De overheid bepaalt niet dat winkels gesloten en evenementen afgelast moeten worden. Het is aan de winkeleigenaren en de organisatoren om te bepalen hoe er met de rouw wordt omgegaan.

Het is voor het eerst sinds 8 december 1962 dat er een dag van nationale rouw is in Nederland, dat was de dag dat koningin Wilhelmina werd bijgezet. Ik heb het dus nooit meegemaakt. Ik ben vandaag vrij en het lijkt me gepast dat ik zwarte kleding draag en inderdaad een minuut stil ben zodra de klokken rond 16.00 uur ophouden. Als ik zou moeten werken zou ik voorgesteld hebben om om 16.00 uur via de omroep personeel en bezoekers te vragen een minuut stilte in acht te nemen. Ik ben benieuwd of iemand überhaupt op het idee zal komen. Het is destijds wel gedaan toen er op Europees niveau 2 minuten stilte werd gevraagd voor de aanslag op het treinstation in Madrid, het werd keurig omgeroepen, wij hadden de muziek uitgezet en stonden met onze gedachten bij de tragische gebeurtenis toen er tóch iemand iets wilde vragen. Ik kan daar erg slecht mee omgaan, zo respectloos.

De terugkomst van de slachtoffers is een belangrijke stap voor de nabestaanden in het verwerken van dit in woorden niet uit te drukken leed.