Kröller Müller

Het was weer eens tijd voor een gezellig dagje uit, en we hadden gekozen voor het Kröller Müller museum zo mooi gelegen in het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Met argusogen hield ik het weerbericht in de gaten, want er zou ook gefietst gaan worden. Het weerbericht zag niet veel goeds in het verschiet voor zondag, maar wij zijn niet zo gauw te ontmoedigen, dus we gingen. Dit ging om vervoerstechnische redenen via het principe 'zwaan kleef aan'. Ik reisde naar Utrecht, waar Rick en Chris me zouden oppikken, we zouden doorrijden naar Park de Hoge Veluwe, alwaar we Nadira zouden treffen die uit Noord Holland was vertrokken. Wij blijken mensen van de klok, want we kwamen vrijwel gelijktijdig aan.

Ik was nog nooit in het park en het museum geweest, ik was een kind die niet wist wat te verwachten. We wilden eerst wel een bakje koffie, maar daarvan kon geen sprake zijn, want daar in het park was niets, daar dienden we eerst 10 (tien) kilometer op een witte parkfiets voor te moeten afleggen door het prachtige natuurschoon van de Veluwe naar het museum. Het weer was mooi, zonnig en droog, dus daar gingen we.
Het was echt heel mooi, maar voor iemand die niet zoveel fietst is het op een vouwfiets-achtig fietsje best een inspanning, maar wetend dat een geurende bak koffie als beloning klaar stond plus het plezier wat we onderweg hadden maakte het een heerlijke tocht.

Aangekomen bij het museum eerst lunch met koffie en daarna het museum in waar veel te zien is van beelden tot schilderijen van moderne kunst tot Vincent van Gogh. Vervolgens de tuin in met veel beelden en net toen we in een grote tent wat gingen drinken kwam er een bui. Toen die was opgehouden nog even de beeldentuin in en dan moest die 10 kilometer ook weer terug gefietst worden. Deze keer moesten wij de elementen trotseren, het ging wat regenen, er kwam hevige wind, maar wij fietsten door. Nadira, overmoedig geraakt door onze onverschrokkenheid die dit fietstochtje tot een survivaltocht maakte, fietste, waar zij voorheen afstapte en er overheen kluunde, onder het slaken van een oerkreet in één keer over het wildrooster heen! Zoveel stoerheid! Van mijn zorgvuldig gestylde haar was weinig meer over toen we uiteindelijk na deze helletocht allen heelhuids weer aankwamen bij het beginpunt, waar we zeker wisten dat de ontberingen die wij hadden meegemaakt met elkaar ons vrienden voor het leven maakten, dat wat wij hadden getrotseerd ons voor het leven lang met elkaar zou verbinden.

Daarna heerlijk gegeten bij Het Reeuwijkse Hout en alweer een nieuwe date geprikt voor het volgende uitje, waarvan we los van elkaar unaniem vinden dat het voelt als een korte vakantie, of zoals Nadira het zo mooi verwoordde: "Het was een superleuke dag. De wereld valt altijd even van me af op zulke momenten. Heerlijk"