Harinxmastate

Vier dagen zijn de zusters en kinderen met veel oponthoud per trein in veewagons onderweg vanuit Brüggen naar Noord Nederland, nadat ze vanuit Roermond moesten evacueren en een ruime week in Brüggen zijn verbleven. Dit is deel 12 en tevens het slot van het verhaal van mijn tante Jopie en een zuster van "De Steenen Trappen".

11 Februari
Tegen 12 uur doet het gerucht de ronde dat wij in Vriezenveen zijn. De trein snelt in de richting van Zwolle en Meppel naar Friesland. In Heerenveen gestopt. Voor 5 uur gaan wij niet verder, we konden wel huilen. Wij worden nu ondergebracht in een protestante kerk, de kinderen beneden, de zusters boven. De koster had in verband met het deftige bezoek gauw zijn zondagse pak aan gedaan. Tegen een uur of 1 wordt er eten gebracht. Een comité van dames is de gehele dag doende om voor voedsel te zorgen. Het is werkelijk stichtend wat zij voor ons gedaan hebben.

Ondertussen heeft Eerwaarde Moeder de bisschop, die te Leeuwarden vertoeft, opgebeld. Hij raadt ten sterkste aan: zorgt dat u in Heerenveen of omgeving kunt blijven, hier is alles overvol en zou men u bij particulieren onderbrengen. Moeder en zuster Maria Bellamino deden derhalve al de mogelijke moeite om in Heerenveen te blijven.

Maar uiteindelijk waren er in Beetsterzwaag en Kortehemmen nog twee huizen leeg. In laatstgenoemd buitenverblijf kwamen de vier kleinere afdelingen. Het was inmiddels door de te nemen maatregelen laat geworden en zouden wij die nacht in de kerk moeten doorbrengen. Er werd stro gelegd en daar lagen onze kleintjes weer. Wij zusters hebben die nacht op de banken gezeten.

12 Februari
's Morgens was er weer heerlijk voor ons gezorgd, van alles konden wij krijgen. na een stevig ontbijt kwamen er een paar wagens om ons naar Beetsterzwaag te brengen. Nu ging het inderdaad naar ons nieuwe huis. De reis ging over Drachten, waar even werd gepauzeerd, omdat het anders te vermoeiend was voor de paarden. In Drachten stond ook weer een heerlijk bordje pap klaar. Hier werden wij voorts gebracht naar een school. De mensen hadden het er over, dat de kinderen er zo goed verzorgd uitzagen. Ze vonden alleen dat de zusters er erg slecht uitzagen. Dat was een goed teken, nu konden ze zien dat de zorg voor de kinderen op de eerste plaats kwam en wij zelf op de tweede.

De zuster verteld verder dat zij in Kortehemmen aan kwam, en dat er gevaar scheen te dreigen dat ze er weer uit zouden moeten. Daar eindigt haar verhaal met de woorden: 'Moederke die ons zo zichtbaar door alle moeilijkheden heeft geholpen, zal naar ik overtuigd ben, in de toekomst ons blijven zegenen en beschermen.

Van mijn moeder en tante Jopie weet ik dat zij in Harinxmastate in Beetsterzwaag hebben gewoond vanaf 12 februari tot na het einde van de oorlog. Hieronder is een filmpje van Friesland na de bevrijding, waarop je op 3.13 de zusters en de kinderen voor Harinxmastate ziet dansen van blijdschap. Op 3.29 zie je twee grote meisjes mee dansen met de kinderen. Ik heb mijn moeder het filmpje laten zien, en ze kon het zich nog goed herinneren, want ze had geholpen om de kinderen zo mooi aan te kleden. Nee, de twee grote meisjes zijn niet mijn moeder en haar zus Jopie, maar na het verhaal van Jopie en de zuster van 'De Steenen Trappen'  in 12 delen te hebben gelezen, doen we in onze verbeelding gewoon net of het wel zo is.

Na de oorlog zijn zowel Jopie als Netty getrouwd en hebben beiden twee kinderen gekregen. Ze hebben alle twee hun man overleefd en zijn zelf nu, respectievelijk, 91 en 90 jaar oud. Jopie woont in Den Haag in een verzorgingshuis en Netty in Capelle aan den IJssel nog steeds, met wat hulp, op zichzelf. 

Harinxmastate

Harinxmastate nu

Netty en Jopie op 7 juli 1945. Deze foto is gemaakt bij een fotograaf in Drachten. 

Netty en Jopie als hoogbejaarde dames in 2016.