Als je langer kijkt zie je meer

'Als je langer kijkt zie je meer' op zich lijkt deze zin een open deur, en dat is het eigenlijk ook. Toch zat die zin gisteren de hele dag in mijn hoofd, een soort 'sens du jour'. Het kwam omdat het de slotzin was van een mooie column van Fidan Ekiz in het Algemeen Dagblad. Wat zij daarin beschrijft, daar betrap ik mezelf ook regelmatig op, het opnemen van de omgeving waarin je bent. In deze tijd waarin vrijwel iedereen iedere kans benut om zich in zijn of haar smartphone te verdiepen komt het steeds minder voor, vandaar dat het misschien toch niet zo'n open deur is als het aanvankelijk doet vermoeden.

Terug redenerend was het in mijn middelbare schooltijd dat ik snel en doelmatig situaties leerde inschatten en mensen leerde lezen omdat ik er werd gepest. Overdreven gesteld was het een soort overlevingsmeganisme die in werking trad. Het zorgde ervoor dat ik altijd net iets sneller zaken doorhad om, voordat iets zou gebeuren, er op voorhand op te anticiperen. Ik keek langer en zag dus meer. Zo is het een tweede natuur geworden en uiteindelijk iets goeds wat ik heb overgehouden aan een minder leuke tijd. Naast wat naweeën die nog steeds doorwerken in mijn huidige leven, maar waar ik verder niet echt gebukt onder ga, is dat iets waar ik nog steeds mijn voordeel mee doe. Je kunt het alleen niet 'uit' zetten, ben ik in gezelschap van meerdere mensen staat het altijd aan, en dat is wel eens vermoeiend. Waarschijnlijk reden dat ik pas tot rust kan komen als ik alleen ben. Wat ik meen dat hieruit naar voren komt, zo bedacht ik me gisteren, allemaal naar aanleiding van die zin, is dat als de situatie daarom vraagt ieder mens zijn opmerkzaamheid over wat er om hem heen gebeurd kan aanscherpen, als het maar één of andere vorm van noodzaak heeft.

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak die op een vrij bijzondere chaotische manier tot stand was gekomen, dus was ik al alert. Eenmaal op de afspraak, bleek die warrigheid zich voort te zetten. Er waren twee afspraken op dezelfde tijd gemaakt, dus waren er ineens twee mensen, een jongeman en ik. Er ontstond enige reuring. Wij werden ergens neergezet, en daar waar de jongeman met zijn jas aan meteen in zijn smartphone dook, had ik mijn jas en telefoon uit, en keek rond, want dan zie je immers meer. Ik was geamuseerd over de bedrijvigheid, over de man die ons zou spreken en die met driftige pasjes in de rondte liep ons even de hand kwam schudden, zijn verontschuldigingen aanbood dat het wat langer ging duren allemaal. De jongen dook weer in zijn telefoon en ik nam alles in me op. Daar was die man weer: "Wie eerst?" vroeg hij. Ik liet de jongen voorgaan, ik wilde nog van dit moment genieten, de omgeving op me in laten werken. Later kwam ik in gesprek met de man. Na het gesprek liep ie met allemaal papieren in zijn handen weg en zou later weer terugkomen. Dat gebeurde, het was nu zo druk dat dit het was, maar ik zou vanavond of anders morgen worden opgebeld. Ik wist, terwijl hij dat zei, dat dit niet ging gebeuren. Ik had genoeg tijd gehad en die ook benut om hem en de situatie juist te kunnen interpreteren. Want, als je langer kijkt zie je meer.