Toen was geluk ... #2

In mijn ouderlijk huis hadden we er twee staan op het balkon. Zinken vuilnisemmers. Wij woonden op de vierde woonlaag zonder lift, dus volgens de overlevering moesten die eens per week als het vuilnis werd opgehaald acht trappen naar beneden gesjouwd worden. Ik weet niet beter dan dat er plastic zakken in zaten en dat die naar beneden werden gebracht. Maar mijn vader betrok de woning in 1953, dus hij heeft heel wat jaren met die emmers moeten sjouwen.

Iedere woning had één of twee emmers die bij de woning hoorden. Op het deksel staan de naam van de gemeente en een nummer welke bij een wijk en straat hoorde. Als je verhuisde bleven de emmers dus achter. Ik weet het niet meer zeker, maar bij mijn eerste eigen flatje had ik volgens mij ook zo'n emmer. Het was in dezelfde buurt als waar ik met mijn ouders woonde in een woning uit dezelfde periode, dus het moet haast wel.

Was het al zwaar om de volle emmers naar beneden te dragen, voor de vuilnismannen was het natuurlijk heel zwaar werk. De emmers wegen leeg al zo'n 7 kilo, laat staan afgeladen met vuilnis. De oorspronkelijke naam van de vuilnisemmer is 'asemmer', omdat in tijden van de kolenkachel de asla daarvan in de emmer werd geleegd. Wij in de Den Haag zijn ze altijd asemmer of ook asbakken blijven noemen, zelfs lang nadat de kolenkachels uit de huizen waren verdwenen. Sterker nog, in Den Haag werden de plastic afvalzakken 'asbakkenzakken' genoemd. Pas toen ik in de regio Rotterdam kwam te wonen merkte ik dat dat raar werd gevonden.

Heden ten dage zijn de zinken afvalemmers geliefde objecten voor in de tuin om er planten in te zetten of er anderzijds iets mee te doen. Vuilnis wordt er zelden meer in geworpen.