Afscheid

De moeder van een dierbare vriend is vorige week overleden, gisteren namen we afscheid van haar. Toen ik 's morgens op reis ging naar de plechtigheid en op het perron aan het wachten was, stond er een enorme regenboog aan de hemel. Niet zo'n flauwige gloed, maar een echte boog waarvan je het begin en het eind kon zien in heel felle kleuren. Fascinerend. Het had geregend, maar nu kwam de zon door en ook de zon stond stralend aan de hemel.

Eenmaal aangekomen bij het uitvaartcentrum, scheen de zon fel, en misschien klinkt dat vreemd, maar ik vind dat op zo'n moment zeer troostrijk. Ik herinner me nog van de uitvaart van mijn moeder dat na dagen van somber weer het juist die dag heel zonnig was, de ruimte waar we afscheid gingen nemen van haar had enorme ramen en daar scheen de zon zo prachtig mooi doorheen, het was met recht 'een zee van licht'. Dit was gisteren ook het geval, ik hoop dat haar directe nabestaanden het net zo'n troost gaf als het mij destijds heeft gegeven. Ik had het gevoel dat het licht mijn moeder verwelkomde en aan ons tegelijkertijd wilde zeggen: 'Het is goed, de strijd is voorbij, het zal voor haar nu altijd licht zijn'. Ik kreeg datzelfde gevoel gisteren weer.

Haar kinderen en schoonzoon hebben mooi over haar gesproken, met liefde en dankbaarheid werd haar leven met alle ups en downs belicht met daarbij mooie foto's uit de diverse periodes van haar leven. Buiten scheen zoals gezegd de zon, en ik zag een vogel die steeds in het hoekje bij het raam kwam zitten, vloog even weg, maar kwam telkens weer terug naar dat plekje bij het raam. Waarschijnlijk heeft het niets te betekenen, maar toch, ik verwonderde me erover.