Tot gisteren wist ik niet wie Seid Visin was en dat had ik graag zo gehouden, omdat hij dan nu nog in leven zou zijn. Seid was een voormalig jeugdspeler bij AC Milan en hij heeft zichzelf van het leven beroofd. Hij werd geboren in Ethiopië maar werd door een Italiaanse familie uit Nocera Inferiore geadopteerd. Hij verhuisde naar Milaan om aan de jeugdopleiding van AC Milan te kunnen deelnemen. In 2016 stopte hij met voetbal en ging terug naar Nocera Inferiore. Hij ging werken in de horeca, maar sommige klanten wensten niet door hem bediend te worden.
In zijn afscheidsbrief schreef Seid het volgende:
'Waar ik ook ga, waar ik ook ben voel ik de zwaarte van de sceptische, vooringenomen, walgende en angstige blikken. Ik ben geen immigrant; ik ben als kind geadopteerd en ik weet nog dat iedereen van me hield. Waar ik ook kwam. mensen vonden het leuk om met me te praten, toonden respect en waren nieuwsgierig. Nu lijkt alles anders. Ik vond een nieuwe baan, maar daar ben ik vertrokken omdat te veel mensen, zeker ouderen, niet door mij bediend wilden worden. Alsof dat nog niet genoeg was, zeiden ze dat ik verantwoordelijk was voor het feit dat veel jonge witte Italianen geen baan kunnen vinden. Iets in mij veranderde. Ik schaamde me om zwart te zijn, net als dat ik bang was om gezien te worden als een immigrant. Het voelde alsof ik aan mensen die ik niet ken moest bewijzen dat ik net als hen was: Italiaan en wit. Ik maakte slechte grappen over zwarte mensen, om te laten zien dat ik zoals hen was. Maar dat was vooral angst. Angst voor de haat die ik in de ogen van mensen zag als ze naar immigranten keken. Ik wil niet dat mensen medelijden met me hebben. De moeilijkheden die ik heb meegemaakt zijn slechts een druppel in een oceaan van alle mensen die liever stierven dan een lijdensweg te doorstaan in de hel.'
In Italië is dit in- en intrieste nieuws ingeslagen als een bom en legt het racisme wat niet alleen in Italië leeft, maar in zoveel landen in Europa, óók in Nederland, onder dat dunne laagje van 'beschaving' bloot. Denk alleen maar aan de reacties op de deelname van Jeangu Macrooy aan het songfestival met een lied waarin wat Surinaamse teksten zijn verweven.
Voetballer Claudio Marchisio reageert:
"We zijn een land van integratie als je jong bent of scoort in een belangrijke wedstrijd, maar ook een land waarin mensen weigeren door een zwart persoon bediend te worden in een restaurant. We zijn een land van integratie als je een medaille wint op de Olympische Spelen. We zijn een land van integratie als we op zoek gaan naar de verre familiebanden met Italië als een actrice een Oscar wint, maar ook het land van de afkeurende blikken wanneer een zwart kind in de klas van jouw kind zit. Ik kan me niet voorstellen wat Seid heeft gevoeld, maar ik weet één ding zeker: een land dat een jongen zo ver drijft, is een land dat heeft gefaald. Denk hieraan wanneer je je achterlijke grappen maakt of je domme en cynische uitspraken doet over vluchtelingen op opblaasbare bootjes of over huidskleur, zeker op sociale media. We hebben allemaal gefaald. Links, rechts en het midden."
Seid is slechts 20 jaar geworden.
 |
| Seid met zijn adoptie-ouders. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten