Dit speelde zich iets meer dan een jaar voor het overlijden van mijn moeder af. Ze was aan het revalideren in Rijckehove en in het onderstaande kunt u lezen hoeveel daar mis ging. En zoals mijn moeder hier acteerde op alles is zoals we haar kennen: assertief en zich niet de kaas van het brood laten eten. Dit blogje geeft gemengde gevoelens, triest hoe er met oude mensen wordt omgegaan, een glimlach over hoe mijn moeder zich staande hield en toch geschokt dat ze nog maar zo'n korte tijd te leven had. Niets wees er toen op, want ze was strijdbaar als altijd om er weer bovenop te komen.
donderdag 3 maart 2016
Gisteren kreeg ik telefoon dat mijn zus, die op weg was naar mijn moeder, pech had met haar scooter, het ding naar huis moest duwen en dus niet naar mama kon. Of ik even wilde bellen met Rijckehove om het aan haar door te geven. Dat is dan weer zo'n moment dat het fijn is dat ik nu alles uit mijn handen kan laten vallen en in haar plaats kan gaan. Omdat mijn moeder de revalidatie ondergaat maar het niet naar haar zin heeft, vind ik het belangrijk dat ze iedere dag één van ons ziet, en doorgaans gaan we ieder om de dag.
Mijn moeder is er nu een week, en uit haar eerste indruk ( "ik vind er hier niks aan") blijkt een verrassende opmerkzaamheid. Ons werd uitgelegd dat mijn moeder een elektronisch belletje om haar nek kreeg en als ze daar op zou drukken er iemand zou komen, waar ze zich ook bevond in het gebouw. Na haar eerste nacht werd ze wakker, keek op haar horloge en zag dat het 6 uur in de ochtend was, ze moest nodig plassen en kon niet zelf uit bed, dus drukte zo op het belletje. Dat heeft ze herhaaldelijk gedaan. Om half 9 (twee en een half uur later!!) kwam de zuster met een: "Zo gaat u lekker mee ontbijten" haar kamer binnen. Mijn moeder vertelde wat er was gebeurd. "Oh...wat vreemd...". Ze moest ook nog gewassen en aangekleed worden.
Gelukkig is er met haar verstand niets aan de hand, dus heeft ze haar ongenoegen hieromtrent kenbaar gemaakt. Niet dat het enig verschil maakt, op belletjes wordt niet of heel laat gereageerd. Bij de medicijnen die haar voorgezet worden gaat het ook regelmatig mis. Omdat ze zelf precies weet wat ze in moet nemen heeft ze al kunnen voorkomen dat ze een dubbele dosis harttabletten kreeg en de vanwege haar epilepsie noodzakelijke diphantoïne zat er gisteren helemaal niet bij. Toen mijn moeder de zuster er op attent maakte zei ze: "Oh....maar ik heb 'm wel afgestreept". "Maar hij ligt er niet" antwoordde ze terug.
Zo zijn er wel meer dingen. "Douchen? Oh...maar ik heb nu geen tijd". Gisteren zei mijn moeder net zo lang in bed te blijven tot ze wel tijd hadden voor haar. Ze had zich tot gisteren alleen maar aan de wastafel gewassen, maar wilde nu wel eens douchen en haar haar wassen. Avondeten wat in schaaltjes wordt geserveerd in de zogenaamde huiskamer is tegen de tijd dat er opgeschept wordt koud. De bij de intake door ons aangekondigde prik die mijn moeder iedere week hoort te krijgen ("Die is wel duur" zei de dokter toen tegen de verpleger) had ze nog niet gehad. "Oh....die is niet besteld" antwoordde de broeder dinsdag toen ik er om vroeg, nu krijgt ze hem als het goed is vandaag.
Kortom de verzorging is niet optimaal. Mede daardoor kan ze nu al zelf naar het toilet en is haar drive om er zo snel mogelijk weg te kunnen enorm, dus dat is dan weer positief. Ze kan al veel meer dan een week geleden, zelf opstaan en lopen zijn goed vooruit gegaan, maar haar linkerbeen is een beetje een spelbreker. Ze krijgt therapie (lopen, bewegen, e.d.) en dat gaat m.u.v. dat linkerbeen goed. Haar alertheid is mede door de discutabele verzorging zeer hoog, dus ook dat is positief te noemen. De twee psychologen die ieder voor zich een gesprekje met mama aangingen en waarmee ze wat testjes deed (een klok tekenen die op een bepaalde tijd stond, woorden onthouden die zijn gezegd, een kubus tekenen, e.d.) zeiden los van elkaar dat het met haar verstand wel goed zat, en dat is fijn om te horen. Zelf was haar ook opgevallen dat ze in vergelijking met de meeste mensen die er zijn toch een, zoals ze zei, 'spekkoper' is. De meesten zitten te suffen of vallen zelfs tijdens het eten in slaap. Mama leest en maakt woordzoekers en gelukkig heeft ze tv op haar kamer voor 's avonds. Mijn moeder, de doorzetter, die blijft geen dag langer dan nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten