In mijn basisschooljaren leerden wij rekenen en vooral hoofdrekenen. Ergens in die periode kwamen de eerste calculators voor de gewone mensch op de markt. Rekenmachientjes zouden ze later genoemd worden. Door de basisschoolleraren werd er over gesproken als was het een uitvinding van de duivel weet ik nog. Maar het had natuurlijk een ongelooflijke aantrekkingskracht op ons kinderen. Nooit meer rekenen, speelde er door ons hoofd.
Warenhuis Vroom en Dreesmann had in die tijd een counter waarop de calculators waren uitgestald en waar je ze kon proberen. De prijzen logen er niet om, kijkt u maar eens naar de advertentie onder aan dit blogje en bedenk dan dat je nu al een rekenmachientje voor €2,99 kunt kopen, wel een heel eenvoudige, maar toch.
Die counter, gesitueerd op de parterre links naast de ingang, is een keer de redding geweest voor twee voor mij onoplosbare moeilijke staartdelingen welke ik voor huiswerk moest maken waar ik niet uitkwam. Ik schreef de twee sommen op, toog naar het warenhuis en toetste ze in op een uitgestalde calculator en voilà, ik had de som gemaakt. met de uitkomst bekend was de staartdeling nadien zo gemaakt. Ja kinders, ik kom uit een gezin zonder calculators, computers had nog niemand, de telefoon zat met een snoer vast aan de muur en om de tv met maar twee netten, die enkel 's avonds en op woensdag- en zaterdagmiddag uitzond, op een andere zender te zetten moest je er naar toe lopen.
Later op het voortgezet onderwijs waren calculators wél toegestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten