Abel

Zo heel af en toe sta ik mijn blogje af aan iemand anders, omdat die persoon iets belangrijks heeft te vertellen. Vandaag is deze ruimte voor de achtjarige Abel die samen met zijn moeder het volgende heeft geschreven waar u en ik iets van kunnen leren om wat meer open minded te zijn naar anderen toe die misschien net even anders zijn.

Ik ben Abel. Ik ben een kind, net als alle anderen. Ik wil graag spelen, leren, de wereld ontdekken. Vriendjes maken. En toch ben ik ook ‘anders’. En dat is oké. Het maakt mij extra bijzonder.

Maar het is ook moeilijk. Ik hoor, zie en ruik alles. Geluid is al snel lawaai, en licht al snel te fel. Eten is moeilijk. Kijk jij blij, of juist boos of verdrietig, dan begrijp ik je vaak niet. Ik begrijp jouw grapjes niet altijd, en soms denk ik juist dat je een grapje maakt, terwijl je eigenlijk boos of verdrietig bent. Soms krijgen we dan ruzie, en begrijp ik niet waarom.

Ik ben ontzettend slim, maar toch gaat het heel moeizaam op school. Omdat ik de wereld anders beleef dan jij.

Ik vind het fijn als alles voorspelbaar is. En ik heb het nodig dat jij heel duidelijk bent. Ik kan ontzettend enthousiast zijn over bepaalde dingen en weet daar dan ook heel veel van. Mijn denkwereld is vaak heel zwart-wit. Zo ruim ik graag zwerfafval op, en vind ik het heel erg als jij dat niet doet.

Ik heb een bijzonder goed geheugen en kan heel goed details onthouden. Soms is dat handig, maar soms ook niet. Dan onthoud ik dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn. Dan raakt mijn hoofd vol, en kan ik niet goed bezig zijn met dingen die op dat moment wel belangrijk zijn.

Soms is mijn hoofd zo vol, dat ik het even niet meer weet. Dan kruip ik weg, of ik doe juist heel druk. En ik word ook wel eens boos.

Ik weet dat jij dat misschien lastig of vervelend vindt. Dat voel ik vaak goed aan. Maar op zo’n moment kan ik niet anders.

Als jij mij een beetje begrijpt, of als ik merk dat jij je best doet om mij te begrijpen, dan heb je aan mij een trouwe vriend. Ik word er heel blij van als ik merk dat mensen mij een beetje begrijpen. Al zul je dat misschien niet altijd aan mij zien.

Ik ben Abel en ik ben 8 jaar. Ik heb autisme. De afgelopen weken heb ik samen met mijn moeder dit stukje geschreven. Omdat we er samen voor proberen te zorgen, dat mensen mij (en anderen) beter begrijpen. Er zijn heel veel kinderen zoals ik. En dat is oké. Wij zijn bijzonder. En wanneer het jou lukt om dat te waarderen, dan maken we samen de wereld een stukje mooier.

Ik ben trots op mijn verhaal, en ik vind het gaaf als jij het verder wilt vertellen.

U begrijpt dat ik hiermee aan Abel's verzoek om zijn verhaal verder te vertellen heb willen voldoen.

Abel.