In Memoriam: Eric van der Kleij

Op woensdag, mijn vrije dag in die tijd, deed ik met mijn moeder boodschappen en daarna gingen we wat gebruiken bij lunchroom Cappuzzino. Cappuzzino werd uitgebaat door Eric, Helma en hun dochters Tessa en Inge. Op zeker moment vroeg Eric, terwijl mijn moeder en ik daar zaten, of ik al werk had. Ik was werkloos geworden vanwege het faillissement van V&D. Op mijn ontkenning reageerde hij met: 'Heb je hier al op het raam gekeken?' Ze zochten hulp voor in het najaar, de maanden september t/m december. Lang verhaal kort, in 2016 en 2017 heb ik er twee keer vier maanden gewerkt. 

Ik heb het er erg naar m'n zin gehad, het keukentje was mijn domein, ik zorgde dat alles werd afgewassen, perste sinaasappels, maakte smoothies, nam bestellingen op, serveerde uit, ruimde tafeltjes af en rekende af. Een poging om mij met de koffiemachine te laten werken mislukte jammerlijk omdat mijn hand/voet coördinatie te wensen over liet en Helma, ik en alles erom heen onder de melk zat. Zwarte koffie, lungo, kon ik wel maken. 

Eric was de alom aanwezige gastheer die met humor en een relaxte no nonsense mentaliteit de lunchroom bestierde. Ik heb me zeer welkom gevoeld, ook al was het maar voor twee korte periodes. Het was fijn werken in een klein team en vooral de losse gemoedelijke sfeer vond ik geweldig. In januari 2019 stopten ze met de lunchroom en Eric ging zijn hart volgen en dat was fietsen. Niet zomaar een rondje door de stad, maar tochten door Europa en naar en door Azië en het Midden-Oosten. Daarvan deed hij uitgebreid verslag over wat hij allemaal meemaakte. Hij ontmoette er veel mensen, mede toeristen maar ook lokale bewoners die het natuurlijk een bijzonderheid vonden een Nederlandse man op de fiets door hun land te zien gaan. Hij werd net zo gastvrij ontvangen zoals hij zelf ook altijd is geweest. 

Ik genoot van zijn verhalen en vond het fantastisch dat ie zijn droom achterna ging. Een week of drie geleden kwam ik Eric tegen. "Hé, wat leuk hoe gaat het met je?" vroeg ik. "Ik heb kanker" was zijn antwoord. Hij sprak er over zoals hem eigen was, zonder omhaal meer van het is wat het is en we maken er het beste van. Hier stond een man die niet bij de pakken neer ging zitten, precies zoals ik hem kende. 

Van de week kreeg ik het bericht dat Eric op 23 april is overleden. Hij mocht slechts 63 jaar worden. Wat had ik hem nog vele fietstochten over de wereld gegund, dat ie langer opa had mogen zijn voor zijn kleinkinderen en dat Helma, Inge en Tessa hem nog langer in hun midden hadden mogen houden. 

Ik denk met plezier aan Eric terug, de korte tijd dat ik met hem heb gewerkt was echt heel leuk, hij en de anderen hebben me laten ervaren hoe je op een heel organische prettige manier een goede werksfeer kunt creëren.