Hej en hurra

Hej en hurra is hoe IKEA hun mail aanheft, en ik heb sinds mijn bestelling van de paxkasten meermaals mail van ze mogen ontvangen. De laatste dagen met het juichende 'hurra', want de kasten waren in aantocht. Zaterdag tussen 8.00 uur en 20.00 uur zou de bestelling bezorgd worden, maar dat werd steeds meer ingedikt, en op de dag zelf werd het tussen 7.55 en 8.15, en dat was ook zo, om iets na achten werd er aangebeld. De jongeman besloot om alles met zijn collega via de noodtrap te doen in plaats van via het trappenhuis want daar zit een draai in, en hij kon de auto tot vlakbij de trap rijden.

 

Totaal driehonderd kilo deelde hij mee en ze sjouwden het op een manier naar boven waarbij ik meteen doormidden zou breken. "Ik weet niet of het gaat passen", zei hij toen ik hem de logeerkamer wees waar ik alle dozen wilde hebben. Natuurlijk paste het wel, "Komen de kasten boven?", vroeg ie. Ik antwoordde dat dat inderdaad het geval was. "Ze kunnen niet rechtop staan", constateerde hij. Even voelde ik de rechterkant van mijn lichaam niet meer, maar toen ze wegwaren heb ik in één doos gekeken en daar zat een centimeters dikke bescherming aan weerskanten, nee, dán kan het inderdaad niet rechtop staan. 

De bovenetage was een gecontroleerde chaos, ik heb van zaterdag op zondag geslapen in een slaapkamer vol met kleding, want we moesten natuurlijk wel de ruimte hebben om te kunnen werken. Rick en Chris waren er rond half tien en wilden eerst één kast in elkaar hebben voordat ze koffie kregen. Ik heb best wel wat talenten, maar ik ben niet degene om op mijn eigen vertubenflugen te blazen, om maar even in Scandinavische termen te blijven. Dingen in elkaar zetten is daar niet één van. Reden dat Chris zei dat het heel lief was dat ik me met dingen bemoeide, maar dat het beter was als ik hen hun gang liet gaan. Binnen een uur was er al één kast in elkaar. Koffie!

Ik heb me bezig gehouden met het wegbrengen van het karton, en er was heel veel karton. Laat ik het zo zeggen, ik hoop niet dat buren ook nog papier of karton weg willen gooien, want dat kan niet meer, de container is vol. Ik heb zelfs de laatste paar dozen in de papiercontainer verderop in de straat moeten deponeren. Maar zo steeds wat wegbrengen is beter dan te wachten tot alle dozen leeg zijn. Ook heb ik Rick en Chris gecaterd met dranken en spijzen, die we fijn op de lanai hebben kunnen nuttigen, want het weer was heerlijk. 

De schuifdeuren was wel een dingetje, maar toen ze dat eenmaal doorhadden ging de tweede schuifdeur veel sneller. Al met al is het toch een hele dag werken, en, ik heb het al eerder gezegd, dank God; lees Talitha, dat ik niet alles in één keer heb laten komen. Ten eerste had dat inderdaad nooit gepast in de logeerkamer, ten tweede had het nooit in één dag gekund en ten derde had ik planken over gehad, omdat ik per kast zeven planken had gedacht, terwijl er maar zes in kunnen (ik had de bodemplank óók als extra plank gerekend). Nu heb ik dus alvast een plank voor de volgende sessie, voor de kasten aan de andere kant van de kamer.

Ik ben al aan het inrichten geslagen en er kan heel veel in. Ik ben erg blij met mijn paxkasten én met lieve vrienden als Chris en Rick die ze in elkaar hebben gezet. Ik had het willen uitbesteden, maar daar wilde ze niets van weten. "Dat is heel duur" zeiden ze en dat is ook zo, daar kun je bijna nóg een keer een set kasten voor kopen, en het is natuurlijk lang niet zo gezellig als dat zij het doen. Daarnaast vertrouw ik hen blind. 

Op naar het volgende hurra-moment!

Ergens tussen al die kleding is mijn bed.

De eerste kast.

Het eindresultaat. Intens gelukkig ermee!