Voorbij

Zo, mijn proefpensioenweekje is weer voorbij, vandaag mag ik weer aan de arbeid. Het waren heerlijke dagen waarin veel is gebeurd, zeker in huis. Gisteren heeft buurvrouw Jolanda de kledingrekjes opgehaald die ik gebruikte tot de paxkasten kwamen. Ze is er erg blij mee, en ik ben weer verheugd dat ik iemand opgetogen heb kunnen maken. Alles is nu ingeruimd wat kon en ik heb al een nieuwe indeling gemaakt op de IKEA-website voor de tweede kastenwand. Een kleine verandering qua indeling. Dat blijft zo staan op de website voor als ik het over een tijdje wil gaan bestellen. Ik (we) weet (weten) nu van de hoed en de rand als het moment van ontvangen en in elkaar zetten daar is.

Voorts natuurlijk allemaal leuke dingen gedaan in mijn vrije week, dat heeft u kunnen lezen in de voorgaande blogjes. Een triest moment dat Facebookvriendje Frank is overleden. Hij had dezelfde leeftijd als ik. Ik stond er op mijn verjaardag ook al bewust bij stil dat één van mijn voormalige schoonmoeders en mijn oom Bertus op dezelfde leeftijd zijn overleden als ik geworden ben. Wetend dat niet iedereen een hoge leeftijd mag bereiken, wat mijn motto, geleend van tante Stien; 'Pluk de rozen', alleen nog maar versterkt. 

Vandaar ook dat ik mijn vrije weekjes als een voorschot zie op mijn pensioen over een paar jaar, omdat je nooit weet of je het überhaupt zal halen. Want hoewel ik met plezier naar mijn werk ga vanwege de leuke collega's en clientèle, heb ik, als mijn pensioen daar is, meer dan vijftig jaar gewerkt en merk ik in die weekjes door het jaar heen dat ik me prima zal vermaken. Voor mij zeker geen zwart gat of me niet nuttig voelen of zoiets. De tijd van oogsten, wat al voorzichtig is begonnen, zal dan in volle omvang tot me komen. Als God het wil natuurlijk. Inch Allah.