Onderwijl hebben we weer fijn bij kunnen kletsen. Ik ken José sinds eind vorige eeuw toen ze als vrijdagavond- zaterdaghulp kwam werken bij V&D op mijn afdeling, we hebben al die jaren contact gehouden. Leuk is het dat ze in die tijd ook een vriendje kreeg, Marijn, en daar is ze nog steeds mee, al 21 jaar, vertelde ze me gisteren. Het is ook een heel leuk stel samen. Binnenkort gaan ze een heel bijzonder avontuur aan door tien maanden naar Barcelona te gaan en daar een semi sabbatical te houden, maar ze gaan ook contacten leggen met de gemeente daar om te zien of zij iets van ons en wij iets van hun kunnen leren. José werkt voor de gemeente Rotterdam en Marijn voor de gemeente Utrecht. Het is echt iets wat helemaal bij hen hoort om te gaan ondernemen.
Het is altijd heerlijk om elkaar weer te zien en de enthousiaste verhalen van José te horen over fietsvakanties, naar Rome deze keer, de activiteiten die ze in en met hun buurt ondernemen, de vorderingen in haar werk en nu weer de plannen om naar Barcelona te gaan. Ik hou van mensen die het leven volledig omarmen. Zelf sta ik wat gereserveerder in het leven, en dat mag, daar is ook ruimte voor.
Momenteel word ik enigszins existentieel uitgedaagd, ben een beetje in wankel evenwicht, u ziet het op de foto hieronder, die handen zo krampachtig, dat geeft het wel al aan. Het gaat vanzelf wel weer voorbij, hoor, maar het is mentaal en daardoor ook lichamelijk nogal vermoeiend. Daarom zijn dit soort verstrooiingen met mensen die bruisen en die in mijn hart zitten erg fijn. De combinatie van zelf rust nemen en verpozing met lieve vrienden zijn de sleutel om het juiste evenwicht weer te hervinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten