Tegeltjeswijsheid 507

 

Toen en Nu: Stephan van den Berg

Vandaag, 21 februari, is het de Internationale Dag van de Moedertaal. Die spreken we allemaal, en al zijn we in andere landen terecht gekomen, blijft de moedertaal je éigen taal. Weetje: wat je altijd zult blijven doen, waar je ook woont is tellen in je moedertaal. 

Zoals u wellicht weet heb ik niet zoveel met sport, ik ben bijvoorbeeld één van die tien Nederlanders die tijdens EK's, WK's of wat voor K's dan ook geen wedstrijd kijk. Ik heb er gewoon niks mee. Maar eens in de zoveel tijd komt er een sporter voorbij die niet aan mijn aandacht ontsnapt. Zo was er begin jaren tachtig de windsurfer Stephan van den Berg, die het ver heeft gebracht in die tijd. in 1980 t/m 83 was hij wereldkampioen surfen en in 1984 zelfs Olympisch kampioen, en werd datzelfde jaar ook sportman van het jaar.

Na zijn carrière als wedstrijdsurfer stapt Stephan in het in 1980 gestarte familiebedrijf van zijn broers, een surfwinkel. De broers richten zich niet alleen op verkoop maar ook op het ontwikkelen van windsurfboards. De winkel bestaat nog steeds, sterker nog, er is, naast de winkel in Hoorn, een tweede winkel bij gekomen in Zandvoort en is het assortiment uitgebreid naar o.m. kitesurfen, golfsurfen, suppen en sneeuwsporten. Stephans zoon Kai werkt ook in het bedrijf die nu de naam Vandenberg Surf & Snow heet.

Say what?

Vandaag, 20 februari, is het de Internationale Dag van de Sociale Rechtvaardigheid. Nou, daar valt nog een wereld te winnen denk ik zo. Of de rijkste mannen met megalomane trekjes van de wereld die nu de scepter zwaaien daar iets mee op hebben is nog maar de vraag.

Dus ik had wat besteld en ik ben er nooit zo van om, als het niet te groot is, dat aan huis te laten bezorgen, omdat ik me dan tot het moment daar is toch enigszins unheimisch voel in m'n eigen huis. Nee, daar ben ik niet voor behandeld, ik moet ermee leren leven. Ik kies er dan voor, als het mogelijk is, om het af te halen bij een afhaalpunt of in één van die kasten die tegenwoordig overal staan. 

Deze keer had ik aangegeven het bestelde op te halen bij de lokale Lidl vestiging in de kast van DHL, want die zouden het bezorgen. Nu heb ik tot nog toe nooit klachten gehad over bezorgingen van wie of wat dan ook. En ik ken de verhalen, zoals van mensen die het DHL autootje voorbij zien rijden vanuit huis en terstond een berichtje krijgen dat ze niet thuis zijn. Maar het is bij mij altijd goed gegaan.

Deze keer kreeg ik echter bericht dat de DHL kast van mijn keuze vol zit en dat ze het op een afhaalpunt in de buurt gaan afleveren. 'In de buurt' zijn voor mij dan de sleutelwoorden in dat bericht. Maar dat blijkt een rekbaar begrip. Er zijn twee winkelcentra bij mij op loopafstand met, ik vermoed, toch wel meerdere afhaalpunten. Maar daar wordt mijn bestelling niet gedeponeerd. Neen, ik zal me moeten gaan vervoegen bij een ophaalpunt ver van hier. In ieder geval te ver om te lopen en aangezien ik geen auto heb zal ik het moeten fietsen omdat het met openbaar vervoer ook niet te bereiken is.

Ik weet, het is een eerste wereld-issue en er zijn veel ergere dingen, maar toch, het is natuurlijk raar. Laat mij dan de keus om de bestelling later te laten komen als er weer plek is in die kasten of desnoods alsnog thuis, maar maak die beslissing niet vóór mij. Aan de andere kant heb ik er nu wel tijd voor als tijdelijk werkloze en ik maak van de nood wel weer een deugd door e.e.a. te combineren. U kent me, zilveren lijntjes. 

Herinnert U zich deze nog? #245

RUBBEREN ROBBIE

'HET SLURVENLIED'

1982

Aantal weken: 1

Hoogste positie: 45

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Nadat Vader Abraham in 1977 de wereld opleukte met zijn liedjes over Smurfen, kwam daarna Dennie Christian met z'n Marsupilami en later Slorken. Sandy had haar Lachkabouters en Vader kwam na z'n Smurfen met Wuppies. 

De band Rubberen Robbie was een soort doorstart van de Leidse glamrock groep uit de jaren zeventig Catapult. Hun eerste plaatje onder die naam was in 1978 gemaakt op de melodie van 'Ça Plane Pour Moi' van Plastic Bertrand, 'Geef Mij Maar Drank', en als persiflage daarop werd de naam Rubberen Robbie bedacht. Aanvankelijk hadden ze niet zo'n succes tot ze inhaakten op de Stars On 45 rage en een aantal hits scoorden met medleys van Nederlandse hits met een net even andere tekst gebracht met Leidse tongval. 'De Nederlandse Sterre Die Strale Overal' was de eerste en werd een nummer één hit.

Met 'Het Slurvenlied' kwamen ze met een persiflage op al die lieve, schattige wezentjes waarmee Vader, Dennie en Sandy zo goed bevriend waren. De Slurven waren vandalen die Wuppies in elkaar sloegen met kettingen, totdat de grote slurvenvreter kwam, nou ja, u moet het maar es beluisteren.

Hieronder een klein fragment van de mannen van Rubberen Robbie bij 'Op Volle Toeren' waarbij ze uitgedost als vijf Vaders Abraham en twee Slurven een klein stukje van dit wonderschone lied mochten brengen. 

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

 

'86 - '89

Zoals u wellicht weet hield ik vroeger een dagboekje bij, vanaf 1980 tot 2010, dat vind ik best lang, ik dacht zelf eigenlijk veel korter. Niet dat ik er elke dag in schreef maar toch. Met bloggen ben ik begonnen in 2011, dus schrijven is wel een soort van eerste levensbehoefte voor me. Nu is een dagboek iets heel anders dan een blog natuurlijk, met een blog schrijf je naast voor jezelf ook voor anderen om het te lezen, terwijl een dagboek per definitie niet iets is wat je met anderen deelt. 

Net als m'n blogs heb ik mijn dagboeken nooit meer herlezen, behalve dan als ik iets moet opzoeken qua datum. Maar zo ergens vorig jaar heb ik m'n eerste dagboek ter hand genomen en van de week dagboek twee die de jaren 1986 tot 1989 beslaan. Ik werd terug gekatapulteerd in de tijd. Het waren zo las ik enerverende jaren. Ik ging op mezelf wonen, was met enige regelmaat verliefd, maar qua aarde convenieerde dat niet altijd, als u begrijpt wat ik bedoel. De hartenkreten die in het dagboekje staan in die jaren, oorverdovend. Maar ergens kwam toch ook de eerste echte grote liefde voorbij. 

Mensen die mij nu kennen weten dat ik een vrij stabiel en rustig, zeg maar gerust enigszins saai, persoon ben, of zoals ik het zelf altijd noem opererend in de kantlijn van het bestaan. Laat mij maar in en om het huis met zo nu en dan een uitstapje en ik ben helemaal gelukkig. Nou, in die dagboekjaren was ik me toch een partij druk met van alles. Met vrienden afspreken, uitgaan, bioscoop, strand, winkelen, dagjes weg, meerdaagse logeerpartijtjes bij m'n ouders die naar Doetinchem waren verhuisd. Er zaten weekenden bij met in totaal vier uur slaap. Ik werd er al lezend achteraf alsnog oververmoeid van. 

Een aantal zaken kon ik me ook zo weer voor de geest halen, maar er zitten gebeurtenissen bij, hele dagen met vrienden ergens heen geweest waaraan ik totaal, maar dan ook totaal geen herinnering heb. Ook als ik het lees gaat er geen laatje open, daarentegen ook momenten die ik heb beschreven die waren weggezakt en nu weer een 'o ja belevenis' geven. Overall was mijn gemoedstoestand destijds in tegenstelling tot nu himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt, ook zeer vermoeiend om te lezen. Doe es rustig, denk ik steeds. Vooral omdat ik nu zo constant ben. Het zal met de leeftijd te maken hebben gehad. 

Wat ik wel ontroerend en confronterend vind is dat zoveel mensen die er toen gewoon waren en wat ik destijds als vanzelfsprekend beschouwde er niet meer zijn. Allereerst natuurlijk mijn ouders en alle tantes en ooms uit die tijd. Maar dat is dan ook wel weer te begrijpen, ze zouden nu in de negentig of over de honderd zijn geweest. Maar zoveel mensen van mijn leeftijd, met wie ik plezier heb beleefd, die onderdeel waren van mijn leven, die samen met mij jong waren zijn er ook al niet meer. Ankie, Chris, Gerrit, Pia, Richard E, Richard vd M, Ron, Werner, prachtige mensen aan wie ik stuk voor stuk dierbare herinneringen heb, die mijn leven hebben gekleurd.

Tijdens het lezen kwamen ze voorbij, was ik weer op al die plekken, maakte ik het allemaal nog es mee in m'n hoofd en in m'n hart. Het was een heel andere tijd, de tijd voor computers en mobieltjes, je belde elkaar op met de vaste telefoon, je kreeg tijdens uitgaan telefoonnummers op bierviltjes geschreven, er waren nog videorecorders voor als je een programma later wilde zien. In die tijd was ik jong en wist me te handhaven. In deze tijd jong zijn? Ik zou het echt niet willen, niet kunnen ook. De kids van nu moeten zoveel, er zijn zoveel meer prikkels dan toen, ik ben al blij dat ik me heden ten dage als bejaarde staande weet te houden. 

Zondag 26 juli 1987. Dit gebeurt er dus als je zaterdagavond tot
diep in de nacht uitgaat en 's morgens om 10.00 uur weer acte de
présence moet geven voor een dagje uit. Dan val je onderweg in
slaap. 

Bijzonder

Vandaag, 17 februari, is het Doe Vriendelijk Dag. In principe vind ik dat je gewoon elke dag vriendelijk moet zijn, maar in de huidige wereld met steeds bozere mensen met steeds kortere lontjes ben je al gauw een roepende in de woestijn. Het is ook daarom dat ik steeds vaker als ik iets lees, zie of hoor denk; goh, wat bijzonder. Ik zal u een aantal voorbeelden geven.

Donald Trump en zijn man Elon Musk zijn heel erg voor familiewaarden. Samen hebben ze, zover we kunnen nagaan, achttien kinderen bij zeven verschillende vrouwen.

Mensen die altijd schreeuwen dat vluchtelingen in hun eigen land moeten blijven, vinden dat Palestijnen wél moeten vertrekken uit hun eigen land, maar natuurlijk niet naar hier.

In Duitsland is er inmenging van de Russen én de Amerikanen in hun verkiezingen, en wat het nog meer bijzonder maakt, ze steunen dezelfde nazipartij (AfD).

James Vance, die Donald ooit Hitler heeft genoemd en nu zijn vicepresident is (over bijzonder gesproken) heeft in München Europa de les gelezen, o.a. over de 'vrijheid van meningsuiting'. Zijn kompaan Donald weert het persagentschap AP uit het ovale kantoor omdat ze de Golf van Mexico, de Golf van Mexico noemen.

Donald heeft gebeld met Vladimir Poetin over de door Vladimir gestarte oorlog in Oekraïne en vindt dat hij zo gevochten heeft voor de stukken Oekraïens gebied en er zoveel soldaten van hem zijn omgekomen dat ie die stukken land gewoon mag houden. Zonder dat Oekraïne of Europa er wat over te zeggen hebben willen de twee dictators het op een akkoordje gooien.

"Celui qui sauve son pays ne voile aucune loi" zei Napoleon Bonaparte ooit. Adolf Hitler zei het zo: "Die Autorität des Führers wird nicht durch Gestze oder Satzungen eingeschränkt". Benito Mussolini verwoordde het op deze manier: "Tutto all'interno dello Stato, niente fuori dallo Stato, niente contro lo Stato" en ook Francisco Franco heeft een duit in hetzelfde zakje gedaan: "Sólo soy responsable ante Dios y ante la historia". Donald, met hetzelfde fascistische autoritaire sop overgoten, voegt zich bij dat rijtje uitspraken en Xte: 'He who saves his country does not violate any law'. Hou in gedachten dat de man schuldig is bevonden aan 34 strafbare feiten vóórdat hij president werd. 

In Nederland is het nu wel duidelijk dat je nóóit (extreem)rechts moet stemmen als je je dat niet kunt veroorloven. (Extreem)rechts zit er voor de grote multinationals en om alles wat al geld heeft nóg rijker te maken. Niet voor de vaak aan de onderkant van de samenleving bungelende Henken en Ingrids. De huur van sociale huurwoningen gaat stijgen met 5%, dus niet de door Geert Wilders voorgespiegelde daling van 20%. Ook de BTW gaat omhoog. Vaak denken mensen die in zoiets links als een sociale huurwoning wonen en leven van zoiets links als een uitkering dat (extreem)rechts stemmen een slimme zet is. Tevens denken ze onderbuikerig dat 'alle buitenlanders eruit' hun problemen oplost.

Heel bijzonder allemaal en tegelijkertijd best gruwzaam. Dus wat rest ons in deze momenteel mesjogge wereld anders dan in ieder geval onder elkaar vriendelijk te zijn? We moeten nog maar zien waar het schip gaat stranden. Zowel in ons land, Europa en de wereld.

Maria en Afrika

Vrijdag was het weer eens tijd om met Jan-Willem af te spreken. Deze keer kwam hij naar Rotterdam en was ik in charge om een film en restaurant uit te zoeken. Omdat ik de volgorde film → diner fijner vind dan andersom, ben je meer afhankelijk van het aanbod. Maar ik zag een leuke film bij LantaarnVenster waarvan ik wist dat Jan-Willem die ook wel zou kunnen waarderen: 'Maria', een film over het leven van Maria Callas. 

De film begon om 16.00 uur, dus hadden we om 15.00 uur afgesproken op het Centraal Station. Ik was er wat eerder zodat ik bij Starbucks even wat ben gaan gebruiken. Geen koffie, want die is daar niet te drinken, dus warme witte chocolademelk met een scheut espresso erin en kleine versnapering erbij. De prijzen van Starbucks zijn niet uitkeringsgerechtigdproof, amai! Maar voor een keertje moet het kunnen.

Aangekomen bij LantaarnVenster zagen we dat we de gemiddelde leeftijd aardig op peil hielden met onze aanwezigheid. Het was afgeladen met andere ouden van dagen die genoten van hun schemerjaren met een bezoekje aan de bios met een glaasje en hapje. De film is pas in première gegaan en de soundtrack is natuurlijk al weergaloos. Maria Callas, één van de grootste operadiva's, te horen en te zien is al een ervaring op zich. Angelina Jolie is de verrassende keuze om Maria neer te zetten. Maar wat een geweldige keuze! Ik zat meteen in het verhaal. Wat we te zien krijgen is de laatste week van Maria's leven voor ze op 16 september 1977 overlijdt in haar woonplaats Parijs. Ze heeft dan al een aantal jaar niet meer opgetreden, haar medicijnverslaving heeft haar stem dusdanig aangetast dat het ook niet meer gaat.

In die laatste week heeft ze hallucinaties en probeert ze, in het geheim, toch weer te zingen. Ze woont samen met haar butler en huishoudster in een zeer luxueus appartement en is nog steeds de diva van weleer met bijbehorende grillen. Angelina heeft zeven maanden intensieve zanglessen gevolgd en in de film horen we naast de échte Maria ook Angelina zingen, zeker in de gedeeltes als Maria weer wil zien hoe haar stem eraan toe is. Maar volgens de regisseur Pablo Larraín horen we bij de flashbacks 90 tot 95 % Maria gemixt met een beetje Angelina. Ik vond de invalshoek die de regisseur heeft gekozen om Maria's verhaal te vertellen inventief en kwamen er zaken naar voren die ik nog niet wist. Een aanrader, hoor, deze film.

Voor het diner had ik het nabij gelegen Hotel New York op het oog, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat het Valentijnsdag was. Dat is natuurlijk ook meer iets voor de jeugd. Bij Hotel New York kon je enkel maar een Valentijnsdiner reserveren en niets anders. Nu vinden Jan-Willem en ik elkaar heel aardig, maar om nu in een met veel roze en hartjes omgeven ambiance een diner te gaan nuttigen waarbij men rozenblaadjes over ons uitstrooit leek me vrij ongemakkelijk. Een ander restaurant in de buurt had een wachtlijst(!). Dus zijn we uitgeweken naar de stad, waar ik gereserveerd had bij De Smaak Van Afrika. Dat restaurant kende ik ook, ik wilde niet naar iets wat voor mij onbekend was. Het restaurant heeft een heel uitgebreide kaart wat het hele continent Afrika beslaat. Keuzestress ligt op de loer, maar we hebben uiteindelijk kunnen kiezen en er heerlijk gegeten. Een hele fijne namiddag en avond op zo'n doordeweekse vrijdag.

Angelina Jolie als Maria Callas.

De Smaak Van Afrika.

Tegeltjeswijsheid 506

Vandaag, 15 februari, is het de Dag van de Betaalde Liefde, zo mooi gesitueerd een dag na Valentijnsdag. Gooi er es wat knaken tegenaan zou ik zeggen.

 

Ghosts

Vandaag, 14 februari, is het Valentijnsdag. Laat die stille liefde, anoniem, weten dat hij/zij/hen een bewonderaar heeft.

Wat hebben een Noorse Viking, een native American, een legerkapitein, een dame uit de betere kringen uit de 19e eeuw, een jazzzangeres uit de tijd van de drooglegging, een hippiemeisje, een padvinder en een yup gemeen? Zo op het eerste oog niets, maar als ze allemaal zijn overleden op hetzelfde landgoed en om de één of andere reden niet doorkunnen naar het hiernamaals en daardoor gedoemd zijn om als geesten op dat landgoed te blijven krijgen ze met elkaar te maken.

Ik heb het natuurlijk over de geweldig leuke serie 'Ghosts', die ik wel eens voorbij had zien komen op Comedy Central, maar waarvan ik vond dat het een serie is die je vanaf seizoen één moet zien. En nu zijn de eerste twee van de nu vier seizoenen te zien op Netflix. Ik ben bijna door het tweede seizoen heen en ik hoop dat Neflix ook de volgende seizoenen zal gaan uitzenden, want ik ben fan.

Het is de Amerikaanse versie van een oorspronkelijk Engelse serie. Het stel Samantha (Rose McIver) en Jay (Utkarsh Ambudkar) erven een groot landhuis met grond van Samantha's oudtante, waar de geesten zich dus ook bevinden. Hilarisch vond ik meteen bij de eerste aflevering dat Samantha witte salie gaat branden om het huis te reinigen van boze geesten en de geesten, eerst in paniek, het eigenlijk wel een fijne geur vinden. Door een val en bijna dood ervaring kan Samantha de geesten zien en horen, Jay niet.

Hetty (Rebecca Wisocky) is de oud-oud-oud-oud tante van Samantha en was ooit eigenaresse van het huis, ze is vrij snobistisch en kijkt op alles en iedereen neer. De oudste geest is Thorfinn (Devan Chandler Long), hij is er al zo'n duizend jaar en is een grote en grove Noorman met een peperkoeken hartje. Sasappis (Román Zaragossa) is een native American, een Lenape man hij is vrij cynisch maar heeft zich het meeste aangepast aan de huidige tijd. Isaac (Brandon Scott Jones) is de aanvankelijk in de kast zittende legerkapitein uit de 18e eeuw, maar iedereen weet eigenlijk wel al hoe de vork in de steel zit. De flamboyante Alberta (Danielle Pinnock) was ooit jazzzangeres in de jaren twintig en is vermoord, maar niemand weet door wie, dat loopt als een rode draad door de serie heen. Het hippiemeisje Flower (Sheila Carrasco) is gedood toen ze onder invloed van drugs een beer wilde knuffelen, ze is nogal vergeetachtig en als levenden door haar heen lopen zijn ze voor een tijdje stoned. Pete (Richie Moriarty) is de vriendelijke, bescheiden en altijd correcte leider van padvinders die per ongeluk door zijn nek is geschoten met een pijl. Trevor (Asher Grodman) is de jongste geest, hij is in 2000 overleden aan een hartaanval en had op moment van overlijden geen broek aan en is dus gedoemd om zonder broek rond te lopen. 

Doordat Samantha met de geesten kan communiceren gaat er voor hen een wereld open, ze kunnen tv kijken, leren zaken van deze tijd, hoewel de meeste van hen zich niet los kunnen maken van hun eigen tijd. Ook Jay verzoent zich met de aanwezigheid van de geesten ook al kan hij ze niet zien of horen, en heeft desondanks een 'vriendschap' met Pete vanwege dat ze veel dezelfde interesses hebben. Omdat Jay en Samantha een Bed & Breakfast maken van het enorme huis, wat de geesten in eerste instantie niet zo zien zitten, komen er geregeld gasten op bezoek. Ook zijn er nog meer geesten in het huis en op het landgoed die zo nu en dan hun opwachting maken. Samantha ziet overal geesten waar ze ook komt, reden dat ze niet meer terug naar New York wil, omdat het overvol is met geesten. "Central Park is als de videoclip van Thriller", zo zegt ze. 

Ik ben echt fan van deze serie. De karakters zijn geweldig, de onderlinge verstandhoudingen zijn hilarisch leuk, de verhaallijnen vermakelijk en zoals een goede sitcom betaamt zitten er ook ontroerende momenten in wat vochtige oogjes veroorzaakt. Dus vingers gekruist dat Netflix ook de volgende seizoenen zal gaan uitzenden. 

Om zo als geest rond te waren lijkt me wel wat. Ligt er wel aan waar je doodgaat, want daar moet je ook blijven. Zo is er een geest die is overleden in een auto die moet in die auto blijven en kan er 10 stappen vandaan komen, verder niet. Aan de andere kant ziet ze wel meer van de wereld als er wordt gereden. 

De cast in hun gewone doen. 

Het verhaal van de foto

Vandaag, 13 februari, is het Wereld Radiodag, dus zet een leuke zender op vandaag.

Zij die mijn blogjes al langer volgen weten dat ik in 2013 een reis heb gemaakt naar Toronto op invitatie van vriend Robert, die nu inmiddels in Manchester woont. Ik ben er tien dagen geweest in mei en het was fantastisch. Het was ook geweldig leuk om Gaetano weer te zien die ik tegelijkertijd met Robert heb leren kennen in 1997 toen ze in Nederland woonden en werkten. Ik logeerde in een hotel maar heb ook tijd doorgebracht met hen en hun partners Nick en Gerry.

Toen ik aankwam en Robert me van het vliegveld haalde vroeg ie of ik een schrijver kende met de naam van der Kwast. Ja die kende ik, Ernest van der Kwast die een bestseller had geschreven, 'Mama Tandoori', over zijn alom vertegenwoordigde Indiase moeder, die zichzelf het centrum van het universum waant. Robert werkte met zijn vader samen. De van der Kwastjes woonden dus nu in Toronto.

Op een mooie warme zomeravond werd ik uitgenodigd voor een diner bij Robert en Nick thuis wat werd gehouden in de tuin. Gaetano en Gerry waren er en ook een Turks-Nederlands meisje dat tijdelijk met Robert werkte en het echtpaar van der Kwast. Het was in heel internationaal gezelschap. Robert Canadees, Nick Italiaans-Canadees, Gaetano Italiaans, Gerry Chinees, het Turks-Nederlandse meisje, mevrouw van der Kwast Indiaas en meneer van der Kwast en ik Nederlands. 

Ik herinner me een geweldig leuke avond, met een wasbeer in de garage, waarvan ik de enige was die omgedraaid gebiologeerd naar het dier keek toen ie eruit tevoorschijn kwam en weg klauterde. Wij kennen ze enkel uit de dierentuin, terwijl ze in Canada worden gezien als ongedierte, een soort ratten. Het eten was overheerlijk en het gemêleerde gezelschap zeer aangenaam. Ik heb veel met meneer van der Kwast gepraat, een hele aardige bescheiden man, die het niet zo ophad met het boek van zijn zoon. Ik heb het gelezen en ik snap het wel. Dit in tegenstelling tot zijn vrouw, het eigenlijke onderwerp van het boek. Ik weet dat ze aan allerlei talkshowtafels is verschenen ten tijde dat het boek uitkwam. Dat haar doen en laten, niet eens zo heel erg uitvergroot, laat zien dat het een onmogelijk mens is en voor de lezer om te lachen, omdat je je niet kunt voorstellen dat iemand werkelijk zo is, deerde haar niet. Ze stond in de belangstelling, daar ging het om.

Dus toen ik foto's maakte van het gezelschap om de herinnering aan de reis en deze bijzondere avond vast te leggen, was het natuurlijk geen verrassing dat mevrouw van der Kwast uitriep: "Ja, jij wilt natuurlijk foto's maken van Mama Tandoori". Dat was niet zo, ik heb nog geen drie zinnen met die vrouw gewisseld, maar het paste helemaal bij de persoon die Ernest heeft beschreven in z'n boek. 

Ik raad u het boek trouwens ten zeerste aan.

Met Gaetano en Gerry.

Het meisje wiens naam ik niet meer weet, mevrouw van der Kwast (Mama Tandoori dus), Gaetano en meneer van der Kwast.

Teams

Vandaag, 12 februari, is het Wereld Darwindag. U weet wel, wetenschapper Charles Darwin, wiens bevindingen over wat we weten over de wereld en ons leven van ongekend belang zijn. Zeker in de huidige wereld waarin onderbuikgevoel belangrijker lijkt dan wat wetenschappers ons vertellen.

Gisterochtend was het zover, mijn Teamsontmaagding. Dat ik op latere leeftijd nog eens iets voor het eerst zou gaan doen. Om half elf zou het Teamsgesprek beginnen dus ik zat al om kwart over tien klaar, omdat ik het in moest stellen met een aan mij toegezonden link, wilde ik het graag op tijd doen. Dat verliep vrij vlot, en zo zag ik mezelf middels m'n laptopcamera. Wat afschuwelijk, ik leek wel zestig! Ik probeerde nog iets met een lampje aan of uit, maar het bleef spook van de opera.

Ik heb zo'n drie kwartier naar mezelf zitten kijken maar er gebeurde niet veel. Ik was er klaar mee. Ik heb de dame van het UWV bericht dat ík klaar zat maar dat er ergens een communicatiestoornis moet zijn of dat ze het wellicht vergeten is. Nog geen vijf minuten erna ging de telefoon, excuus, excuus, ze werkte zoals tegenwoordig gebruikelijk is vanuit huis en haar internet lag eruit, en ze was naar de buren gesneld maar die zitten in een zware verbouwing (ik hoorde hevige verbouwingsgeluiden op de achtergrond). Ach ja, de nieuwe tijd geeft niet alleen maar voordelen.

We hadden nu gewoon heel old school een gesprek via de telefoon. Ik vertelde wat ik allemaal had gedaan, waarom ik nu geen baan heb, en waar ik me op richt. Dat ik iets in de pijplijn heb wat pas over een maand of twee iets concreets zou kunnen worden. Nee, ik zeg nog niet wat tegen jullie, m'n lieve lezers, dat voelt als jinxen. Ik was goed bezig zo vond ze, maar ondanks wat er misschien aan zit te komen raadde ze me aan om tot er echt uitsluitsel is gewoon door te gaan met andere mogelijkheden bekijken. 

Ze zou me nog wat linkjes voor webinars doorsturen en over een maand of vier gaan we weer contact hebben, maar wie weet heb ik dan al wat gevonden. Dus een échte Teamsontmaagding was het niet, een klein beginnetje slechts. 

In Memoriam: Ron Brandsteder

Vandaag, 11 februari, is het de Europese Dag van Alarmnummer 112. Zelf heb ik het tot nu toe niet nodig gehad, maar je weet nooit. Fijn dat het er is.

Voor mijn gevoel leerde ik Ron Brandsteder kennen in 1978 toen hij de televisiequiz 'Showbizzquiz' presenteerde, een programma wat insloeg als een bom. Vergist u zich niet, er waren toen ook nog maar twee netten, dus iedereen keek min of meer naar hetzelfde. Ron was niet de eerste keus als presentator, dat was André van Duin, maar drie weken voor de eerste opnames werd Ron naar voren geschoven. Toch had ik, onbewust, al kennis genomen van Ron. Hij is te horen op de single 'Music In The Air' van de studiogroep Us in 1974 en hij was natuurlijk de, destijds onvermelde, stem van Dokter Bernhard op de hit met de gelijknamige titel van Bonnie St. Claire in 1976. Hoewel hij geen hele goede zanger was, weerhield het Ron er niet van om zo nu en dan een plaatje uit te brengen. Vaak gerelateerd aan zijn quizzen ( 'Lieve Bella Beer' en 'Engelen Bestaan Niet') of samen met collega's als José Hoebee ('So Long Marianne') en Willeke Alberti (''T Ging Voorbij'). 

 Ron was voornamelijk zeer succesvol als presentator van verschillende quizzen, o.m. 'Ron's Honeymoonquiz', 'Laat Ze Maar Lachen' en 'Wie Ben Ik?'. Ook heeft hij in het theater gestaan als aangever van André van Duin, daarnaast heeft Ron in twee films gespeeld 'De Cock En De Moord In Extase' en 'Field Of Honor'. 

Hij is bijna één jaar getrouwd geweest met Patty Brard en op 25 november 1983 is hij in het huwelijk getreden met Yvonne Baggen. Samen kregen ze twee zoons, Rick en Robert. Op 10 februari j.l. is Ron, na een op zijn verzoek uit de publiciteit gehouden ziekte, overleden. Hij is 74 jaar geworden.

Voltooid

Vandaag, 10 februari, is het de Internationale Dag van de Peulvrucht. U weet dus wat u zou kunnen eten vanavond.

Met gisteren het ontdooien en schoonmaken van de koelkast en daarachter is de voorjaarschoonmaak 2025 voltooid. Nog voor het überhaupt voorjaar is, zo vroeg ben ik nog nooit geweest. De gedwongen werkloosheid heeft zo ook z'n goede kanten, altijd van de nood een deugd maken, immer de zilveren lijntjes zoeken. U kent mijn levensmotto daarin. Natuurlijk toen alles klaar was ook met witte salie door het huis gegaan. Ik heb er al met al een maand over gedaan, vanwege de rugconditie gewoon steeds een stukje opgepakt. Het is altijd een heerlijk gevoel zo'n heel schoon huis.

De lanai, wat ook nogal een klus is, komt later als het weer wat beter is. Het, destijds, prachtige buitenkleed wat heus echt waar tegen álle weersomstandigheden zou kunnen en vanuit Duitsland z'n weg naar mijn lanai heeft gevonden is nu na twee jaar affreus om aan te zien. Die moet dus weg, wat een hele happening op zich is, want het is een vrij groot kleed en zal ik dus middels het grof vuil moeten laten ophalen. Maar die brug neem ik wel als het zover is. Het vervelende aan de lanai is dat de vloer ervan uit tegels bestaat waaronder het altijd nat is en waar dientengevolge alles wat daar inwaait ontkiemt tussen de naden van de tegels. Ik had liever wat de meeste balkons hebben, gewoon een gladde vloer op de lanai gehad. Het kleed diende, behalve voor het oog, ook ervoor om dat tegen te gaan en dat is gelukt. 

Het is dus zaak weer een nieuw kleed, of kleden, te vinden. Zelf denk ik aan iets lichter materiaal, en meer geschikt voor buiten. Het huidige kleed is echt een kleed-kleed, het had ook zomaar binnen kunnen liggen. Daar is dus de volgende zoektocht naar, zo blijft een mens missies houden in z'n leven. 

Dordrecht

Vandaag, 9 februari, is het de Internationale Dag van het Huwelijk. En daar wil ik, eigenlijk overbodig, maar in deze bange tijden is het belangrijk je uit te spreken, aan toevoegen: elk huwelijk, m/v v/v m/m alsook varianten met x. 

Vrienden Rick, Chris en ik vonden het wel weer eens leuk om af te spreken een dagje ergens heen te gaan, en onze keus viel op het immer gezellige Dordrecht, zo leuk en zo dichtbij. Het was fris maar droog en een zonnetje kwam ons gedurende de dag vergezellen. Het is een treinritje van iets meer dan tien minuten en onze eerste missie was om een bakje koffie met lekkers te gaan drinken. Dat viel nog niet mee, heel Dordrecht leek wel aan de koffie te gaan. Het eerste zaakje bleek vol het tweede eigenlijk ook, maar er was een stel dat zei: "Gaan jullie met z'n drieën maar hier zitten, wij verhuizen naar een tafeltje voor twee." Hoe lief en meedenkend is dat?! Het zaakje is een bakkerij, maar je kunt er ook wat gebruiken, en we waren al langs de vitrines met overheerlijk gebak gelopen, dus we hadden er wel zin in gekregen.

Dordrecht staat bekend om z'n vele zaken met snuisterijen en curiosa van antiek tot bijna antiek en vintage. Afgelopen zomer ben ik er geweest en heb een kant ontdekt die we eerder nog niet hadden gezien met verschillende winkels en een beetje uit de route de bric à brac winkel die alle andere bric à brac winkels overbodig maakt: Pandorus. Drie etages vol en als ik zeg vol, dan bedoel ik ook vol, met van alles, het is haast niet uit te leggen, je moet het gewoon ervaren. Je loopt er wel met je armen strak langs je lichaam je tas stevig vasthoudend, want het is kruip door sluip door. Er werken hele aardige mensen. 

Ik was er dus al eens geweest en ze hebben een grote collectie Petrus Regout servies, waarvan ik nog steeds een dinerbord met blauwe rand zocht. De vorige keer hadden ze het niet, maar ik denk ruim een half jaar later, wie weet? De jongeman ging de stapels na en helaas ook nu niet. We maakten aanstalten om de winkel te verlaten, toen hij me terug riep: "Ik heb er toch één gevonden, hoor". Die heb ik aangeschaft al dacht ik dat de gekleurde rand breder was dan van de borden die ik heb. Maar goed, hij had zo z'n best gedaan.

We zijn verder gaan wandelen door de pittoreske straatjes en zijn verschillende winkeltjes ingegaan waar ook Rick en Chris iets van hun gading hebben kunnen vinden. Tijd voor lunch in een voormalige remise, wat heerlijk was. En in de namiddag natuurlijk een wijntje waar we zo gezellig zaten dat we er ook maar gedineerd hebben. Wat een fijne, leuke dag zo met elkaar.

Thuisgekomen pakte ik het nieuw gekochte bord uit, en wat bleek? De gekleurde rand is precies van het goede formaat! Ik heb nu de ontbijtbordjes, soepborden én dinerborden compleet! Al zou ik nu sterven is mijn leven waard geweest om te leven vanwege het compleet maken van de Petrus Regout borden. Ik wil natuurlijk nog wel even door en er ook wel een paar keer van gegeten hebben, maar u snapt dat de missie van jaren eindelijk is volbracht. 

Dit waren heerlijke gebakjes en ook de koffie was uitstekend.

De dinerborden van Petrus Regout compleet! 🥲

Tegeltjeswijsheid 505

 

ƒ 9,05

Vandaag, 7 februari, is het Nationale Warme Truiendag. Pak uzelf lekker in zou ik zeggen.

Vanaf mijn geboorte tot bijna 22e jaar heb ik gewoond in de Hellendoornstraat 128 in Den Haag. Mijn vader woonde er al veel eerder en in De Doos vond ik een huurboekje alsook de vergunning aan hem verstrekt door de Burgemeester en wethouders van 's-Gravenhage om er te mogen wonen. Ik kan daar ontroert van raken. 

De vergunning is gedateerd op 2 juli 1954, daarvoor woonde mijn vader met (eerste) vrouw en kinderen in de Wolmaransstraat. Nooit geweten, als ik weer es in Den Haag ben moet ik er eens doorheen lopen, hoewel de woningen van destijds er niet meer staan. Ik heb het opgezocht en de huidige woningen zijn van 1991. 

Die vergunning vertelt veel. Zo kunnen de burgemeester en wethouders, als zij dat nodig achten, een gedeelte van de woning aan derden ter beschikking stellen. Woningnood, toen ook al. Ik had er wel over gehoord dat het in die naoorlogse jaren gebruikelijk was, maar nooit geweten dat het onze woning ook betrof. Het is trouwens nooit gebeurd. Ook staat er te lezen dat men wel binnen 30 dagen na de dagtekening van 2 juli gebruik moet maken van de woning anders vervalt deze. 

Maar mijn secure vader kennende is dat natuurlijk helemaal goed gekomen. Op maandag 19 juli 1954 gaat de huur in. Deze bedraagt ƒ 9.05 (€ 4,11) per week plus ƒ 0,25 (€ 0,11) voor de gemeenschappelijk tuin achter het huis, door ons altijd 'de achtertuin' genoemd. Ter vergelijking; een brood kostte ƒ 0,42 (€ 0,19). In het huurboekje (waar zijn voorletters verkeerd staan) wordt keurig opgeschreven als de huur per week, iedere maandag, voldaan is. In maart 1955 gaat de huur 10 cent omhoog. Vanaf juni 1956 voldoet mijn vader de huur per maand. Opgestuwd in de vaart der volkeren voldoet hij dat via de Postcheque- en girodienst, ik weet nog dat zijn gironummer uit slechts zes cijfers bestond. Tot oktober 1959 houdt hij het nog allemaal keurig bij in het huurboekje waar als N.B wordt vermeld dat het zorgvuldig moet worden bewaard en op eerste aanvrage van de ambtenaren van de stichting moet worden getoond. 

Nou, bijna 70 jaar na het verstrekken van het boekje is het er nog steeds. Heel zorgvuldig bewaard zou ik zeggen. Ik vraag me enkel af of hij de ƒ 25,- borg die bij aanvang in 1954 is betaald bij het verlaten van de woning in april 1987, zoals in het huurboekje staat beschreven, wel heeft teruggekregen.

Hoe vindt u dat het gaat?

Vandaag, 6 februari, is het de Internationale Dag TEGEN Vrouwenbesnijdenis. Verminking zou ik het eerder willen noemen en iets wat volledig zou moeten worden uitgebannen.

De hoogbejaarde veroordeelde crimineel, racist en verkrachter Donald Trump die desondanks tóch president van de Verenigde Staten is geworden, is nu samen met zijn man de Zuid Afrikaanse nazi Elon Musk ruim twee weken bezig en murmelt veel onzin zoals een beginnend dementerende hoogbejaarde nu eenmaal doet, zo wil ie Canada en Groenland bij de VS voegen. Het Panamakanaal Amerikaans maken en de Golf van Mexico de Golf van Amerika hernamen. Van de week had ie de oorlogsmisdadiger Benjamin Mileikowsky, die onder zijn artiestennaam Netanyahu, premier is van Israël en zoals bekend uit zijn naam genocide pleegt op de bevolking van Gaza, op bezoek. U weet dat er een internationaal arrestatiebevel is uitgevaardigd tegen Benjamin, maar daar trekt The Donald zich natuurlijk niets van aan. 

Sterker nog, Donald murmelde maar weer eens wat en stelde voor dat de Verenigde Staten Gaza zullen overnemen (Gaza heeft de grootte van twee keer Texel) om het stukje land etnisch te zuiveren (zelf noemt ie het 'herplaatsen') door alle Palestijnen er uit te zetten die moeten dan maar in Egypte of Saoedi-Arabië gaan wonen. Hij ziet het voor zich dat Gaza dan een soort Rivièra van het Midden Oosten wordt. Bent u daar nog? 

Vanzelfsprekend is er veel weerstand in de rest van de wereld. Toch is er in Nederland jedenfalls één iemand die juichend voor dit idee is. U raadt het waarschijnlijk wel: onze eigen polderfascist Geert Wilders. Hij staat vierkant achter zijn grote voorbeeld Donald zo liet ie weten via X. 

Tja onze eigen regering, ze doen niet heel veel hè, behalve bakkeleien onderling en reageren als iemand met een niet Arisch Nederlandse achtergrond een misdaad of misdrijf begaat, met een 'zie je wel!'. Als een Arische Nederlander in de fout gaat weten ze X, hun voornaamste podium om hun achterban te bedienen, niet te vinden. 

Zoals gezegd rommelt het al sinds het begin onder elkaar en nu gaat het bij de BBB van Carloline (Kèr'olai'n) van der Plas ook niet zo best. Het mens schijnt als een soort potentaat die geen tegenspraak duldt te opereren. Dat verrast eigenlijk niemand, en als Lilian Helder die één van de opstappers is vermeldt dat de dertien jaar die ze bij de PVV zat van alleenheerser Geert een walhalla was vergeleken bij het ruime jaar bij Carolines (Kèr'olai'ns) BBB, begrijpt u dat die partij z'n langste tijd wel heeft gehad en daarmee die hele regering, het wordt een soort stervende zwaan vertoning in slow motion. 

En dan heb ik het nog niet eens over de schokkende zaken die Donald en Elon in de Verenigde Staten zelf allemaal afschaffen en instellen. Of over die enge nazipartij in Duitsland waar Elon dan weer groot fan van is, maar goed u volgt het nieuws ook. Hoe vindt u dat het gaat?

Boomer much?

Vandaag, 5 februari, is het Wereld Nutelladag. Sinds ik in mijn boekhandelsjaren een dik kookboek in de winkel heb gehad met uitsluitend recepten met Nutella, verbaast me dat niet.

Van de week was ik weer even in de stad en deze keer heb ik wel wat kleding gekocht, er is opruiming en als uitkeringsgerechtigde moet je natuurlijk dan je slag slaan. Maar er is veel veranderd aan de winkelbeleving, zo ontdekte ik. Je kunt nu ook in kledingwinkels zelf afrekenen bij een selfscan. Nou, ik als man van de wereld en voormalig kassamedewerker draait daar z'n hand niet voor om. Denk opnieuw. Ik wilde als eerste de beveiliging eraf halen, dat lukte niet. Dus ik dan toch maar naar de balie met personeel. Het meisje liep met me mee, ze sprak Engels en dat vind ik prima. Waarschijnlijk een internationale student of iemand die uit een oorlogsgebied is gevlucht en toch maar mooi werk heeft gevonden. Ik ben niet zo'n boomer die z'n leven bekort om daarover in de rode vlekken te schieten, en dan, ik moet zelf nog maar werk zien te vinden voor die laatste zes jaar. 

Ze legde me uit dat je éérst moet betalen, daarvoor leg je alles wat je hebt uitgezocht in een bak, en dan zie je op een scherm wat je hebt, dan betaal je, pas dan kan de beveiliging er worden afgehaald. "Er komt geen bon uit" zei ik, maar dan in 't Engels. Ze vertelde me dat de bon pas eruit komt als je alle beveiliging eraf hebt gehaald na de betaling. "Er is een specifieke volgorde", zei ze erachteraan. What do they think of next?

Op weg naar de stad werd ik in de metro gebeld door een vriendelijke dame van het UWV, ze wilde een afspraak maken. Oh leuk, dacht ik, dan kan ik met een levend mens praten op hun kantoor. Ook hier was het: denk opnieuw. Want nee, het wordt een gesprek via de computer, met camera enzo. "Och kind, dat heb ik nog nooit gedaan", reageerde ik naar waarheid. Want met wie en waarom zou ik dat doen? Maar ze stelde me gerust dat ze bij de afspraakbevestiging een uitleg mee zou sturen. Die heb ik inmiddels ontvangen en zo te zien moet het gaan lukken en zal ik volgende week dus voor het eerst van mijn leven videobellen (heet dat zo?). 

U ziet, deze boomer wordt aan z'n haren de nieuwe tijd ingetrokken. 

Binnen en buiten

Vandaag, 4 februari, is het de Dag van de Frikandel. Zo ziet u, alles wat belangrijk is heeft zo z'n eigen dag. 

In mijn jeugd had je buitenkinderen, kinderen die veel en vaak buiten te vinden waren. Na de hele dag school wilden ze enkel maar buiten zijn. Je had ook binnenkinderen, kinderen die veel liever binnen bleven. Ik was meer een binnenkind. Niet dat ik nooit buiten speelde. Ik kan me herinneren dat ik op mijn eerste fietsje samen met mijn buurmeisje Iris op de stoep voor ons huis veel heb gefietst. Ook als er sneeuw lag ging ik met mijn sleetje naar het vlakbij gelegen Zuiderpark om daar van de heuvels af te roetsjen. Maar verder was ik geen buitenkind dat voetbalde (het idee alleen al) of in bomen klom (gebrek aan motoriek). Ik bleef liever binnen om daar te spelen of te lezen. U begrijpt dit was in de prehistorie voor er computers waren in huis en er enkel op woensdag- en zaterdagmiddag kindertelevisie was en de rest van de dagen alleen 's avonds. Veel minder prikkels, heerlijk voor een, naar later bleek, hoogsensitief kind, alleen bestond die benaming nog niet.

Nog steeds ben ik graag thuis. Als het in de zomer bloedheet is ben ik er geen voorstander van om dan in die verzengede hitte naar buiten te gaan. Thuis voel ik me dan veel meer senang. Ik ben in de loop der jaren ook meer een liefhebber van de schaduw geworden. Daar waar ik als jongmens hele dagen in de zon kon liggen ben ik nu enigszins vampieristisch ten opzichte van de zon, ik heb het gevoel dat ik word verteerd. Dus altijd in de schaduw of onder een parasol met het liefst een briesje erbij. Maar beter nog kan ik genieten van een zomeravond als de zon weg is maar de temperatuur nog heel aangenaam. 

Natuurlijk kom ik wel buiten, maar altijd met een doel, om ergens met vrienden een dagje heen te gaan of iets dergelijks, maar niet naar buiten om het buiten zijn alleen. Ik heb die behoefte niet. Als ik werk is het van en naar mijn werk gaan voor mij al buiten genoeg. Ik weet dat buitenlucht belangrijk is, dus na twee of drie dagen in en om het huis plan ik wel iets in waarvoor ik er uit moet, maar het is niet iets wat zoals bij veel anderen een soort van natuurlijke noodzaak is. Ik heb wel eens gedacht dat als ik iets strafbaars pleeg waar gevangenisstraf op staat en ik moet dan de straf, vanwege het gebrek aan plaats in penitentiaire inrichtingen, thuis uitzitten met een enkelband om, dat voor mij niet écht een straf zou zijn. 

Maar zoals gezegd, het zat er als kind al in. 

Iris en ik in oktober 1969, zo heeft mijn moeder op de 
achterkant geschreven.

Ja, dat is later toch iets anders gelopen. 

Het strikje wat ik op de foto draag heb ik nog steeds. 

Het leven van een loser

In 2009 werkte ik nog nietsvermoedend in de boekhandel toen er een nieuw kinderboek verscheen: 'Het Leven Van een Loser', een vertaling van 'Diary Of A Wimpy Kid' van de Amerikaanse schrijver en cartoonist Jeff Kinney. Het idee over het jochie Greg Heffley, dat naar de middelbare school gaat, met alles wat daarbij komt kijken, had Jeff al in 1998. Greg schrijft geïllustreerde verhalen over zijn persoonlijke leven in een dagboek die hij zelf liever 'a journal' noemt. In 2004 publiceert Jeff een online versie van de verhalen en in 2007 komt het eerste boek uit. Het is een instant succes. 

Inmiddels zijn er 19 delen uit en Jeff hanteert daarbij de Suske en Wiske benadering. Dat wil zeggen Greg en zijn vrienden blijven eeuwig de middelbare schoolleeftijd. Net zoals Suske en Wiske inmiddels al tachtig jaar kinderen zijn. Er zit veel humor in de boeken en ze zijn makkelijk om te lezen vanwege hulplijntjes onder de zinnen. Daarnaast staan er veel (hilarische) cartoons in van de personages door Jeff getekend. 

In 2010, 2011 en 2012 kwamen er ook films geïnspireerd op de boeken met in de hoofdrollen Zachary Gordon als Greg, Robert Capron als zijn beste vriend Rowley, Rachael Harris als zijn moeder, Steve Zahn als zijn vader en Devon Bostick als zijn oudere broer Rodrick. Die films heb ik van de week bekeken en ze zijn heel erg leuk, de humor uit de boeken zit ook in de films. Vanwege de eerder genoemde Suske en Wiske benadering is de vierde film in 2017 gemaakt met een hele nieuwe cast, omdat de oorspronkelijk acteurs simpelweg te oud waren om nog voor middelbare schoollieren door te gaan. Die film moet ik nog zien. 

In 2021 is er een animatiefilm van het eerste boek verschenen en er zitten er meer in de pijplijn. Jeff heeft verklaart dat van al zijn 'Wimpy Kid' boeken animatiefilms gemaakt zullen worden. Hierbij loopt men niet tegen het probleem aan van ouder wordende acteurs. Ik kan zowel de boeken als de films aanraden.

Robert Capron (Rowley) en Zachary Gordon (Greg) in de eerste drie films.

Greg en Rowley in de animatie film. 

Tegeltjeswijsheid 504

Vandaag, 2 februari, is het Wereld Waterlandendag. Denkt u daar maar eens over na. 

In Memoriam: Marianne Faithfull

Vandaag, 1 februari, is het de Internationale Dag van de Hijab.  Dit even ter informatie. 

Ze was zo'n typisch jaren zestig meisje toen ze zich als 18 jarige in 1964 in de entourage van de Rolling Stones begaf en Mick Jagger en Keith Richards voor haar het nummer 'As Tears Go By' schreven wat een hit werd. Er volgden meer hits, hier in Nederland scoorde 'Summer Nights' in 1965 goed. Datzelfde jaar trouwt ze met John Dunbar en ze krijgen een zoon, Nicholas, op 10 november. 

Vervolgens krijgt ze een relatie met Mick Jagger en verlaat ze haar man. Marianne en Mick waren een veel en graag gezien stel in de hippe Swinging London-scene in de tweede helft van de jaren zestig. In 1968 is Marianne verslaafd aan cocaïne en krijgt ze een doodgeboren kind, dochtertje Corrina. Ze eindigt haar relatie met Mick in 1970 en er zijn verschillende nummers van de Rolling Stones die reflecteren aan hun relatie. In datzelfde jaar verliest ze de voogdij over haar zoon.

Marianne heeft als drugsverslaafde en anorexiapatiënt een aantal jaar als dakloze geleefd in Londens Soho. Maar uiteindelijk met steeds weer terugvallen maakt ze zo nu en dan weer platen en acteert ze ook in films, op tv en in het theater. In 1979 komt ze met het album 'Broken English' waarop de geweldige single 'The Ballad Of Lucy Jordan' staat. Haar stem doet niet meer denken aan het lieve meisje van destijds, haar drugsverslavingen en roken hebben haar stem rauw en veel lager gemaakt. 

Vanaf de jaren tachtig maakt ze weer albums, haar laatste album is in 2021 uitgekomen: 'She Walks In Beauty'. Vanaf de jaren negentig was ze regelmatig te zien en te horen in films en series. Ik weet nog dat ze een gastrol had in de geweldige serie 'Absolutely Fabulous', als God met een sigaret in de hand. In de succesvolle film 'Dune' uit 2021 is ze te horen als één van de voorouders die hoofdpersoon Paul steeds hoort in zijn visioenen.

Over haar verslavingen en levensloop is Marianne steeds heel open geweest. Ze zei er dit over: "Het heeft me vernietigd. Een mannelijk drugsverslaafde wordt vaak geromantiseerd en er hangt iets vrijbuiterigs omheen. Een vrouw in die situatie wordt gezien als een slet en een slechte moeder." Ze schreef drie boeken over haar leven. 

Marianne is op 30 januari j.l. overleden. Ze is 78 jaar geworden. 

Delft

Het opgejaagde gevoel van eerst is nu wel weg en ik zie mijn status als gedwongen uitkeringsgerechtigde nu meer als een sabbatical of soort tijdelijk prepensioen. Het schoonmaken thuis gaat voorspoedig, de bovenetage is al helemaal klaar en ik ben nu met de woonkamer bezig, in etappes vanzelfsprekend, vanwege de rugconditie.

Woensdag was ik aan het tweede gedeelte bezig waaronder ook het ramenzemen valt. Omdat ik een hoekwoning bewoon heb ik een extra raampje aan de zijkant. Dat kan opengeklapt worden, dat doe ik nooit, want er staan spulletjes op de vensterbank, maar nu met schoonmaken natuurlijk wel. Terwijl ik het raam open deed kwam uit de cavernes van het raam een spin tevoorschijn van Bijbelse proporties. Ik slaakte een meisjesachtige kreet en wende me fysiek vol ontzetting van de doemplek af. De spin keek mij gestoord aan en met blik van 'What's up?' en nestelde zich weer behaaglijk op z'n plekje in de spelonken van het kozijn. Ik moest al mijn moed tezamen rapen en heb toch het raam gezeemd, er voor wakend dat de spin niet nogmaals werd gewekt, en het raam weer toe gedaan. Hoe weerzinwekkend ook, hij mag er ook zijn. 

Gisteren besloot ik naar Delft te gaan, als ik dan toch 'vrij' ben kan ik van de nood net zo goed zo nu en dan een deugd maken. De metro en trein kwamen beiden aan terwijl ik net aan kwam lopen dus binnen no time was ik er. Mijn eerste gang was naar de Jozefstraat waar het gouden steentje met de initialen van mijn moeder ligt. Zo vaak kom ik niet in Delft en ik heb besloten dat áls ik er ben ik even langs het steentje ga. Zoals u weet is haar steentje op een hoek waar niet zoveel mensen overheen lopen, dus dat is te zien, het glimt niet zo mooi als die waar voetgangers en fietsen overheen gaan. Maar dat geeft niet, ik vind het nog steeds een mooi plekje.

Daarna even door de stad gewandeld en wat dingetjes gescoord waaronder twee mooie glazen kandelaars. Omdat vriend Hans op de Markt in Delft een souvenirwinkel uitbaat trad ik er binnen om hem even te bezoeken. Maar hij was er niet, zei de dame die achter de toonbank stond, zaterdag pas weer, zo informeerde ze me. Jammer, maar de volgender keer beter. Op weg naar het station dan maar, wederom geluk, de trein kwam aan en bij Rotterdam Blaak kwam ook de metro er meteen aan, die had ik kunnen halen, ware het niet dat ik de laatste trede van die enorme trap niet zag en ik face down languit op de grond viel waarbij er geluid van brekend glas uit mijn tas kwam die ik in mijn linkerhand had.

Ik had verder niets, er was ook niemand die het heeft gezien, maar u begrijpt de kandelaars waren beide aan gruzelementen. Ik heb ze met het beschermende papier er nog om meteen in de prullenbak op het metrostation gedeponeerd. Het grappigste is dat ze met 50% waren afgeprijsd. Eén van de twee kon ik alsnog aanschaffen bij een filiaal in het stadscentrum waar ik woon. Ik heb nu dus anderhalf keer de volledige prijs betaald voor één kandelaar. Maar goed, er zijn ergere dingen. Ik heb lekker een middagje in Delft rondgewandeld en ben blij met de spulletjes die wel heel zijn overgekomen.

JEFG op het hoekje.

De uiteindelijk best dure kandelaar. Ik zal er zuinig op zijn.

Aan een klein meisje

Vandaag, 30 januari, is het Nationale Gedichtendag. Het spreekt dus voor zich dat ik in de blog van vandaag een gedicht zal plaatsen. Niet van mijzelf, ik kan heus dichten, maar in het verleden hebben Sint Nicolaasgedichten van mijn hand, waar het gebruikelijk is de desbetreffende persoon licht ironisch aan te spreken over diens doen en laten, bij twee verloofdes ertoe geleid dat zij in woede ontstaken. Een spiegel voorgehouden worden, daar is niet ieders ego tegen bestand.

Vandaag op deze Nationale Gedichtendag heb ik me gewend tot het omvangrijke oeuvre van Annie M. G. Schmidt. Het gedicht heeft Annie geschreven in 1950 en zoals zoveel werk van haar is het tijdloos en spreekt het ook nu, juist nu, nog steeds aan. 

Aan een klein meisje

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

© Annie M.G. Schmidt

Toen was geluk... #164

Mijn moeder had er zo een van Leifheit, een oranje ook zoals op de foto hieronder; een rolveger. Ze had 'm naast de stofzuiger om handmatig even wat kruimels weg te halen dan hoefde ze niet heel de stofzuiger in stelling te brengen. Later verhuisde de rolveger naar het tuinhuisje in Rijswijk. Die oranje was duidelijk een jaren zeventig exemplaar, maar de rolveger kende voornamelijk grote populariteit in de jaren vijftig en zestig.

Al in 1867 werd de rolveger door Melville Bissell in de Verenigde Staten gepatenteerd. Hij gebruikte het ding in eerste instantie zelf om het tapijt in zijn winkel te kunnen reinigen zonder het te hoeven uitkloppen. In 1883 begon hij met de verkoop van rolvegers omdat zijn klanten erom vroegen.

De rolveger werd vervangen door de kruimeldief die in 1979 werd gelanceerd. Klein en handzaam met een oplaadbare accu. 

Brokeback Mountain

Vandaag, 28 januari, is het de Internationale Dag van de Privacy. Wat u daarmee doet is volledig uw zaak.

Eerst zaterdag heb ik de film 'Brokeback Mountain' gezien, een film uit 2005 naar aanleiding van het korte verhaal van Annie Proulx, gepubliceerd in 'The New Yorker' op 13 oktober 1997. Een wat uitgebreidere versie van het verhaal is opgenomen in haar boek 'Close Range Wynoming Stories' in 1999, een verzameling korte verhalen. Bij het uitkomen van de film is het verhaal 'Brokeback Mountain' apart uitgekomen als boek(je). 

Deze film is een must see in mijn kringen, dus schaamte op mij dat ik er twintig jaar over gedaan heb om 'm uiteindelijk te zien. Ik vind het een geweldig mooie film met veel symboliek. Ik moest wel wennen aan de enorme stappen in de tijd de er worden gemaakt in iets meer dan twee uur gaan we van 1963 naar 1983 waarin we twee cowboys Jack (Jake Gyllenhaal) en Ennis (Heath Ledger) leren kennen als twee communicatief niet zo heel slagvaardige jongens van begin twintig die in de zomer van 1963 schapen moeten brengen naar Brokeback Mountain en daar een aantal maanden moeten blijven. 

Ze worden verliefd, of nou ja, de liefde groeit over de jaren. In eerste instantie is het een beetje van dik hout zaagt men planken, omdat mannen in die tijd en op die plek in Amerika mannen-mannen moesten zijn, u weet wel, zuipen, wijven, neuken, en werken. Een beetje zoals de huidige dictator in Amerika het nog steeds graag ziet. Over de jaren heen zoeken Jack en Ennis elkaar steeds op ook al zijn ze inmiddels getrouwd en hebben kinderen. 

Het verhaal focust zich vrijwel volledig op de ontwikkelingen tussen Jack en Ennis en enigszins op de zijlijn is het verhaal van hun vrouwen en kinderen, voor wie de situatie net zo moeilijk is als voor de mannen zelf. De prijs die wordt betaald voor het je houden aan wat maatschappelijk wenselijk is in plaats van je hart te volgen. Ennis weet ook niet hoe te reageren als zijn inmiddels hertrouwde ex-vrouw Alma (Michelle Williams) hem confronteert met de vistripjes met zijn 'goede vriend' Jack, waarbij helemaal niet gevist wordt, het prijskaartje en een briefje wat ze hem geschreven had zitten nog in de vistas.

Het eind van de film is ontroerend mooi als Ennis een kaart retour krijgt die hij aan Jack heeft gestuurd met daarop dat hij is overleden. Hij hoort van Jacks vrouw Lureen (Anne Hathaway) wat er is gebeurd en heeft daar zelf een ander beeld bij, of is dat tóch wat er werkelijk gebeurd is? Het verhaal laat het in het midden, maar het zou beiden kunnen, zeker vanwege de manier waarop Lureen het in korte afgemeten zinnen verteld en wat er eerder heel subtiel in de film is getoond. Het bezoek aan de ouders van Jack waarbij hij de twee overhemden van hen die Jack in een kast over elkaar heeft hangen mee mag nemen en in zijn eigen kast ophangt, met nu zijn overhemd over dat van Jack heen, als een soort van bescherming en toewijding die hij hem niet heeft kunnen geven. 

Jake en Heath spelen de rollen uitmuntend, met name Heath was zeer trots op de film en zijn rol en weigerde om die reden om bij de Oscaruitreiking van 2006 vooruit geschreven grappen te maken over de film. "Het is geen grap voor mij, ik wil er helemaal geen grappen over maken" . Jake begreep dat toendertijd niet, maar dacht: okay, dan niet. Vele jaren later begreep hij het wel en vond het bij nader inzien heel slim van Heath om dat standpunt in te nemen. 

Heath is in 2008 op 28 jarige leeftijd overleden aan de verkeerde combinatie van door dokters voorgeschreven medicijnen. Ik heb meerdere films met hem gezien en vond hem in zijn veel te korte leven een fantastische acteur.

Jack (Jake Gyllenhaal) en Ennis (Heath Ledger).

Heath, Jake, Michelle en Anne op het Toronto filmfestival in 2005.

Jake en Heath tijdens de Ocars 2006, zonder te grappen over de film.