Mensen.....

Vaak, heel vaak eigenlijk wel, denk ik; mensen..... en vervolgens niet veel goeds. Meestal betreft het, voor mij althans, basis omgangsvormen, zaken waarvan ik van mening ben dat het voor zich spreekt. Zo kwam ik met de eerste zonnestralen weer op m'n lanai die uitkijkt over een vijver met daaraan, langs de woningen, een stuk gras wat een soort niemandsland is. Het is er wel, maar de enige die er komt is de gemeentewerker die het gras op gezette tijden komt maaien. 

Tot mijn grote verbazing lag er een grote parasol, kapot en waarschijnlijk vanaf een andere lanai afgewaaid. Ik ga er dan vanuit dat als je jouw parasol plots mist en je over de rand van je lanai kijkt en 'm dan beneden ziet liggen je die dan opruimt. Terwijl ik het constateerde zei mijn verstand dat ik het in eerste instantie aan de beleefdheid van de parasoleigenaar moest laten en hem/haar/hen de gelegenheid moest geven om het op enig moment zelf weg te halen, maar mijn gevoel zei me tegelijkertijd dat ik wel wist wie dat uiteindelijk ging opruimen. U voelt 'm al aankomen, dat was ik. Ik heb ook vanaf mijn lanai gezien dat er nog meer rommel ligt. Nu hebben we een buurman die ik geregeld zie lopen met zo'n grijpding om de straat netjes te houden. Als ik hem weer zie, dan vraag ik of ik het ding even mag lenen, dan haal ik dat ontsierende afval weg. Ik raak het niet met m'n handen aan, want het zijn wat onduidelijke zaken waaronder een ondefinieerbare lap, echt heel goor.   

Maar waarom gooien mensen dingen vanaf hun lanai naar beneden? Wat zijn dat voor mensen? Als je naar beneden kijkt en je ziet die viezigheid is dat toch geen prettig gezicht? Het gaat mijn verstand echt te boven. Ik heb ooit eens bezoek gehad die rookte, dat deed hij vanzelfsprekend buiten, maar in plaats van dat hij de peuk uitdrukte in het door mij voor hem neergezette bakje, wiep hij de nog brandend peuk naar beneden. Daar is gras en ander groen, in de vijver zwemmen vissen en watervogels, wat gaat er dan in je om dat je dat doet? Ik was volledig verbouwereerd en heb er ook wat van gezegd, maar dat werd als pietluttig gezeur aangemerkt. Zoals ik al zei, mensen.....

In Memoriam: Loretta Schrijver

Het gaat hard de laatste tijd, dacht ik toen ik over het overlijden van Loretta Schrijver las. Blijft er dan niemand meer over? Loretta was een vrouw die door de beeldbuis heen kwam, alsof ze bij je in de kamer zat. Zoveel charisma is niet iedereen gegeven, maar zij had het in ruime mate. Haar heerlijke stem en die aanstekelijke schaterlach, volgens mij een geweldig leuk mens. Daarnaast was haar liefde voor dieren enorm, daar zette ze haar bekendheid graag voor in. "Dieren hebben geen stem" zo zei Loretta en zij wilde graag die stem voor hen zijn.

Het blijkt dat Loretta en ik verjaardagsbuddy's waren, geboren op dezelfde dag. Dat wist ik niet. Ook niet dat ze in Amerika is geboren en er haar prille jeugd heeft doorgebracht. Ze is bekend geworden als nieuwslezer van het RTL Nieuws en heeft in de loop van haar carrière nog heel veel andere dingen gedaan, naast presentatiewerk ook voice over van verschillende porgramma's en natuurlijk sprak ze belangeloos spots in voor dierenwelzijnsorganisaties. 

Loretta was dertig jaar samen met Lou Vaz Dias. In 2021 werd ontdekt dat Loretta darmkanker had waaraan ze is geopereerd. De ziekte kwam terug in 2022 maar nu aan haar lever. 27 Maart j.l is ze overleden op de leeftijd van 68 jaar. 

Mysterie

Vandaag, 27 maart, is het de Internationale Dag van het Theater. Oplettende lezers van mijn blog zullen hebben opgemerkt dat ik geen blogs meer schrijf over de vele theaterbezoeken die ik altijd maakte. Maakte, want sinds de coronapandemie, waarbij de door mij geboekte voorstellingen vanzelfsprekend niet door konden gaan, is het bezoek van theater vrij organisch uit mijn systeem verdwenen. En dat is best vreemd, want theaterbezoek is erg leuk en het bracht me altijd veel plezier. Vreemd hoe dingen kunnen gaan, maar deze dag herinnert mij eraan om wellicht tóch weer eens te kijken wat het theater te bieden heeft.

Gisteren opende ik de brievenbus en er lag een kaartje in van PostNL, met de mededeling dat ze me gemist hadden. Op de achterkant stond onder de vraag; 'Waar is mijn pakket?' enkel een huisnummer ingevuld waar het pakket was bezorgd, bij de naam voor wie het was stond niets ingevuld. Maar het huisnummer dat was opgeschreven was míjn huisnummer. Daarnaast had ik volgens mij niets besteld, en ondanks dat de meningen erover verschillen, ben ik een geliefd mens, dus wellicht had iemand mij iets gestuurd. 

Ook heb ik wel eens films gezien die zo zijn begonnen en binnen een mum van tijd bevond de hoofdpersoon van ontvangen vreemde post zich in een soort twilightzone en moest voor zijn leven vrezen in allerhande zenuwachtige gebeurtenissen. Gelukkig is er voor dit soort dingen tegenwoordig de buurtapp. Ik deelde daarin mee wat u net gelezen heeft en vroeg me af wie wél iets verwachtte en wie wél iets heeft aangenomen. 

Het mysterie werd al snel opgelost. De buurvrouw naast me had een pakje aangenomen en het was voor weer een andere buurvrouw. Maar die had natuurlijk geen kaartje in de bus. Pak van mijn hart dat ik niet hangend aan gebouwen en rennend door de nacht mijn vege lijf moest gaan redden van een of andere criminele organisatie. Maar de accuraatheid van de PostNL bezorger mag gerust wat worden opgeschroefd. 

In Memoriam: Bram Biesterveld

Vandaag, 26 maart, is het de Internationale Dag in Paars. Ik dacht een dag voor mijn favoriete kleur, maar nee. En Paarse Vrijdag is pas in december, bovendien is het vandaag woensdag. Dag in Paars is een internationaal initiatief om epilepsie bespreekbaar te maken, naar aanleiding van een Canadees meisje die zoveel last had van haar epilepsie dat ze een stichting oprichtte en een website maakte. Ruim vijftig miljoen mensen lijden er wereldwijd aan epilepsie. En ja, de bedoeling is om vandaag iets van paarse kleding aan te doen.

In mijn jeugd heb ik met plezier gekeken naar de jeugdserie 'Pommetje Horlepiep'. De serie was bedoeld als opvolger van het uitermate succesvolle 'Swiebertje'. Net als in 'Swiebertje' is er in 'Pommetje' ook sprake van een huishoudster en een veldwachter. De serie is dan ook bedacht door John Henri uit den Bogaard, die ook 'Swiebertje' heeft geschreven. De rol van Pommetje werd gepeeld door Bram Biesterveld, die daarmee zijn grootste succes behaalde. 

Bram heeft een opleiding gevolgd aan de Kleinkunstacademie, maar heeft die niet voltooid. Toch is hij in 1966 aangenomen bij de revue van Snip en Snap. Hij heeft verschillende rollen gespeeld in series als 'Het Meisje Met De Blauwe Hoed', 'De Fabriek', 'Zeg 'Ns Aaa' en 'Westenwind'. Ook als stemacteur heeft hij aan verschillende animatiefilms meegewerkt. Maar hij bleef voor het publiek altijd Pommetje. Tot op hoge leeftijd werd hij er op straat nog steeds over aangesproken, en Bram vond het helemaal niet erg. Hij is ook een eigen kindertheater begonnen waarmee hij door het land trok. Zijn laatste rol speelde hij in 2022 in de korte film 'Zwervers'. 

Op mij kwam Bram altijd over als een heel vrolijke aimabele man. Hij had, zeker toen ie jonger was, qua uiterlijk wel iets weg van Henk Elsink. Bram is op 23 maart j.l. overleden, hij is 86 jaar geworden. 

Tegeltjeswijsheid 511

 

Vandaag, 25 maart, is het de Internationale Dag van de Ontvoerde en Vermiste VN Medewerkers. Het spreekt voor zich en geeft aan dat het vaker voorkomt dan gedacht, vandaar deze dag.

"Ballad of the sad young men"

Vandaag, 24 maart, is het de Europese Dag van het Ambachtelijke IJs, laat het u smaken.

Het lied 'Ballad Of The Sad Young Men' komt uit de musical 'The Nervous Set' uit 1959 en is geschreven door Tommy Wolf en Fran Landesman. De musical gaat over de Beatnik generatie, een subcultuur die zo vanaf 1946 tot 1963 opleefde met een hoogtepunt in de jaren vijftig. De musical was geen doorslaand succes, maar het lied 'Ballad Of The Sad Young Men', in de musical gezongen in de tweede acte door het personage Jan gespeeld door de actrice Tani Seitz, die sympathiseert met de Beatniks en hun cultuur, is los van de musical een heel eigen leven gaan leiden.

Als u de tekst leest dan begrijpt u de context met het hierboven geschrevene als tijdsbeeld, maar ook dat het is opgepikt door de gay community in de late jaren zestig. In 1962 was het het titelnummer van een album van Anita O' Day. En toen Roberta Flack het zong in de tijd dat ze nog lerares was tijdens haar 'five nighs a week, three sets per night' optredens in locale gaybars in Washington, was de reactie van het publiek op dit nummer de reden dat ze een contract kreeg aangeboden door Joe Dorn die zich onder het publiek bevond en bij Atlantic Records werkte.  Het kwam als slotstuk op haar eerste album, 'First Take' uit 1969.

Het nummer is door vele anderen ook op hun repertoire gezet, o.m. Rod McKuen (1960), Steve Lawrence (1966), Petula Clark (1968), Shirley Bassey (1972), Rikkie Lee Jones (1991) en Marc Almond & Anthony Hegarty (2007)

Het is lang geleden dat ik een nummer heb hertaald en hier heb geplaatst, maar ik had er ineens zin in, dus hier is het:

Ballade Van De Trieste Jongens

Zing een lied over trieste jongens, whisky in hun glas

Al het nieuws is weer slecht, zeg je dromen maar gedag

Al die trieste jongens, door neon verlicht

Zittend in de bars, missen al het sterrenlicht

Al die trieste jongens, lopend door straat en laan

Drinken de nacht op, proberen niet kopje onder te gaan

Al die trieste jongens, zingen al is het koud

Proberen het te vergeten, ook zij worden oud

Al die trieste jongens, verstikken in hun jeugd

Proberen stoer te zijn, de waarheid doet geen deugd

De herfst kleurt de bladeren goud, langzaam sterft het hart

Trieste jongens worden oud, dat is hun wreedste smart 

Al die trieste jongens, zoekend naar een glimlach

Iemand die ze kunnen omhelzen, al is 't maar voor een dag

Een vermoeid meisje doet haar best maar ze kan,

hoe vrolijk ze ook is, weinig doen voor een trieste jongeman

Een grimmige maan kijkt op hen neer en ziet het gaat mis

Al die trieste jongens, ze veinzen dat het liefde is

Surrogaat maan schijnt voor trieste jongens, veel gedruis

Maar met jouw zachte licht, leidt ze terug naar huis

Al die trieste, trieste, trieste jongens.

Wijnproeverij

Vandaag, 23 maart, is het de Dag van de Meteorologie. De leer van de atmosfeer, die gebruikt wordt om het weer te bepalen. Belangrijk om bij stil te staan en er het belang van in te zien, zeker in deze tijden van klimaatverandering en schreeuwende wappies die 'selluf nadenken'.

We hadden het al een hele tijd terug in onze agenda gezet: wijnproeverij. Eerst was er een locatie in Arnhem op het oog, maar dat leek bij nader inzien niet zo heel handig; alcohol en nog een eind terug reiden naar huis. Toen kwam Chris na enig speurwerk op Platenburg in Rotterdam. Met openbaar vervoer te bereizen mochten we lallend het etablissement uitrollen. 

Platenburg is een begrip, zo kwam tot me, het bestaat 131 jaar en is al vier generaties een familiebedrijf. Toen het bedrijf in 2019 125 jaar bestond kregen ze het Predicaat Hofleverancier. Het is een interessante geschiedenis die ik niet helemaal ga uitschrijven, maar als u geïnteresseerd bent kunt u het hier lezen. Het is een winkel met ruim 1100 wijnen en daarnaast zit de proeverij en wijnbar, op de Goudse Singel 332 en 334.  

Wij hadden om 15.00 uur afgesproken en werden verwelkomd met een glas bubbels en vervolgens kon de proeverij beginnen, eerst met lichte witte wijnen naar zwaardere rode wijnen. De diverse medewerkers die ons de wijnen kwamen uitschenken vertelden leuke informatie over waar de wijnen vandaan kwamen, hoe de druiven groeiden onder welke omstandigheden en nog meer leuke feitjes en weetjes. We kregen zes wijnen te proeven, halve glazen, anders hadden we meteen naar het Erasmus gekund voor levertransplantatie. Ook werden er wat delicate hapjes bij geserveerd. 

Ondanks de aangepaste hoeveelheden werden we alle drie wel wat licht in ons hoofd, want het was in een korte tijd voor ons als wannabe Blauwe Knoop leden best veel wijn. De trap naar beneden naar het toilet, waar wij mannen van een zekere leeftijd toch net wat vaker gebruik van moeten maken, is heel sardonisch wat smal met een soort lichte wentel erin, zoiets waarvan je zegt; heel geschikt voor een wijnproeverij. Maar we hebben het zonder ongelukken doorstaan.

Het was een heel leuke ervaring, zeker met de wetenschap dat het een bedrijf is met een rijke geschiedenis. De buitenlucht deed ons goed en we hadden behoefte aan koffie, een stukje verderop op de Meent zit POL. Ik kende het niet, maar Rick en Chris wel. POL bestaat ook al zo'n 25 jaar en is een hele leuke plek met muziek uit de jaren zeventig en tachtig. Er komt een heel divers publiek en de koffie is er heerlijk, en voor ons heel welkom om ons gestel weer een beetje te neutraliseren. Dat lukte heel goed. Een fijne no-nonsense plek, we zagen onszelf al op een mooie zomeravond op het ruime terras zitten over een tijdje. Het was weer een fijne middag en avond zo samen.

                                                                                                                                                                                                                            ©Bart Hoogveld 
Vader Ger en zoon Julien Platenburg voor hun wijnwinkel met boven de ingang het Predicaat Hofleverancier. Rechts ervan is de proeverij.

Interieur van POL. 

Jozef, Jolanda en Jofel

Vandaag, 22 maart, is het de Internationale Dag van de Zeehond. Dan weet u dat. 

Het gedwongen pensionado leven wat ik nu leid zit na ruim twee maanden wel in m'n systeem. Ik kan alvast een glimps van de toekomst ervaren voor als het over een paar jaar echt zover is. En ik kan u zeggen, het voelt niet verkeerd. Voor nu wordt van mij verwacht ergens in de nabije toekomst toch nog wat arbeid te gaan verrichten en ik ben er ook mee bezig, maar als zestigjarige voel ik geen echte druk meer, er ligt vast wel wat in het verschiet en als het komt dan komt het, maar de dame van het UWV beaamde dat zestig niet echt aanbevelend werkt. En ik ben natuurlijk maar beperkt inzetbaar omdat ik in principe weinig kan. Ja, ik schrijf wel aardig, maar daar is geen droog brood mee te verdienen. 

Maar u kent me, ik zie overal zilveren lijntjes, zo ook in mijn, ik kan het niet vaak genoeg benadrukken, gedwongen arbeidsloos zijn. Zo was het gisteren de eerste lentedag, en het was, vanwege de klimaatverandering, de warmste eerste lentedag ooit. Onze (klein)kinderen, die ik niet heb maar anderen wel, zullen later deze tijd vervloeken omdat zij de wrange vruchten plukken van wat net iets te veel mensen als 'onzin, gedram, woke en linkse hobby' bestempelen. Er wordt veel te laks gereageerd op de catastrofe waar met rasse schreden op afgestevend wordt, maar voor nu maakte ik van de werkloosheidnood en klimaatnood een deugd.

's Morgens ben ik naar kapper Jozef geweest en ben ik weer keurig geknipt, maar de dienstdoende kapper bracht mijn haar wat curieus in model. Ik liet hem maar begaan, waardoor ik de deur uitstapte met scherpe scheiding en een verder lackiertes strakke coupe. Laat ik het zo zeggen: een klein zwart snorretje zou de look compleet hebben gemaakt. Thuis meteen m'n hoofd onder de kraan en het minder fascistisch in model gebracht. 

In de middag ben ik met Jolanda naar de dijk gewandeld en we hebben bij Jofel op het terras heerlijk vertoefd met een bakkie koffie en wat lekkers. Daarna zij een frisje en ik een wijntje met wat vingervoedsel. Lekker bijgekletst en via het winkelcentrum weer terug naar huis. U ziet, ik kom mijn dagen wel door.

 

Verval van krachten

Vandaag, 21 maart, is het de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Altijd al actueel en heel belangrijk, maar in deze bange tijden met extreem rechtse winden die wereldwijd waaien helemaal. 

Elk voorjaar zit ik er tegenaan te hikken, het weer toonbaar en vertoefwaardig maken van de lanai. Vanuit de woonkamer heb ik er zicht op, dus is het wel prettig als je naar iets kijkt dat er enigszins uitziet. Alle moed bij elkaar geschraapt en gisteren was het zover, het weer was goed en ik kon de dag mooi in tweeën verdelen, omdat ik om één uur een webinette had van het UWV, dan kon ik terwijl ik luisterde en leerde meteen een uurtje uitrusten.

Voor enen dus de ene kant op orde gebracht en na de webinette de andere kant. Ik merk wel dat het me ieder jaar meer moeite kost. Verval van krachten, zoals iedere bejaarde, net wat u zegt. Er komt een tijd dat ik het aan een student moet overlaten die wat wil bijverdienen en dan shirtloos aan de gang gaat. Nee, nou haal ik dingen door elkaar, dat is het begin van een film die ik ooit gezien heb. Maar u begrijpt wat ik bedoel. De jaren gaan tellen.

Het buitenkleed wat ik een jaar of drie geleden heb aangeschaft en wat uit Duitsland moest komen met de belofte dat het tegen zon en alle andere weersomstandigheden zou kunnen, zag er door de zon en alle andere weersomstandigheden niet meer uit dus moest er iets nieuws komen. Gewikt en gewogen, ik wilde niet meer zo'n grote uitgave doen voor iets wat uiteindelijk niet aan de verwachtingen voldoet. Tenslotte heb ik besloten om incognito als Aidan Beaverhausen onopvallend Action binnen te treden en daar voor een paar tientjes wat eenvoudig uitziende buitenkleden te kopen, die wat mij betreft dan ieder jaar vervangen kunnen worden. 

Het diende vanwege de blijkbaar niet veel voorkomende afmetingen van m'n lanai vier kleinere kleden te worden. Als tijdelijk uitkeringsgerechtigde word je vanzelf vindingrijk. Het ziet er jedenfals netter uit dan het verweerde buitenkleed wat er lag. Ik heb het oude kleed schoongemaakt en er onder laten liggen vanwege dat het dan zachter is en ook dat het onkruid, wat tussen de tegels groeit, tegenhoudt. 

Zoals gezegd een hele dag mee bezig geweest vanwege de rugsituatie en was erna moe maar voldaan. 

Vooralsnog doe ik de lanai ieder jaar nog zelf, maar er komt een tijd dat het niet meer zal gaan. 

Duetten

Vandaag, 20 maart, is het de Internationale Dag van de Mus. Er zijn wereldwijd 49 soorten mussen, ik wist dat niet. Wel dat ik vroeger heel veel musjes zag maar al jaren zie ik ze niet meer bij mij in de buurt.

Wie aan het enorme oeuvre van Rob de Nijs denkt, en wie doet dat niet op dit moment, denkt vooral aan de nummers die hij de hitparade in heeft gezongen, 'Ritme Van De Regen', 'Malle Babbe', 'Alles Wat Ademt' en zijn nummer één hit 'Banger Hart'. Maar ook stukken (zoals hij z'n repertoire graag aanduidde) die op albums zijn verschenen mogen er zijn. Hij was de eerste die het door Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot geschreven lied 'Avond' heeft opgenomen, al in 1973, terwijl Boudewijns versie, die ieder jaar hoog in de top 2000 staat, uit 1996 stamt. 'Foto Van Vroeger' is ook zo'n evergreen van Rob, terwijl het nooit een single is geweest. En zo is er nog veel meer.

Ook heeft Rob in de zestig jaar dat zijn carrière heeft geduurd verschillende duetten opgenomen. Natuurlijk heeft hij in de tv programma's 'TV-Magazine', (1964-1965) waarin hij samen met Trea Dobbs, Marijke Merckens en Ria Valk speelde op een fictieve redactie van een tijdschrift te werken en in de kinderprogramma's 'Oebele' (1969-1971) en 'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer' (1972-1976) gezongen met de andere acteurs en actrices, maar ook op de plaat heeft hij verschillende en soms hele bijzondere duetpartners gehad.

In 1964 waren zowel Rob de Nijs als Trea Dobbs tienersterren, ze werkten al samen in het voornoemde tv programma, daarnaast hebben ze vijf singles uitgebracht, ook in het Duits om de Duitse markt te veroveren. In 1966 nam hij met Rita Reys een single op, 'New Fashioned Waltz' een Engelse vertaling van de Zweedse inzending voor het Eurovisie Songfestival van dat jaar, 'Nygammal Vals' van Lill Lindfors en Svante Thuresson die er een mooie tweede plaats mee behaalden. 

In 1989 deed Rob mee aan het project Tsjechov' van Robert Long. Die samenwerking heeft erin geresulteerd dat hij met Robert het liefdesduet 'Ga Nou Maar' heeft opgenomen. In 1989 had hij tevens een hit samen met de voormalige Guys 'n' Dolls zangeres Martine Howard, zij in het Engels en Rob in het Nederlands, dat de titel 'Duet' meekreeg. 'Zomaar Van Je Houden' zong hij als gastzanger op een album van Simone Kleinsma. In 1992 zong Patrica Paay haar partijen in Amerika (waar ze toen woonde) in en Rob gewoon in Nederland voor de single 'De Wereld'. Maar Patricia kwam wel naar Nederland om een aantal tv optredens samen met Rob te doen. Demis Roussos maakte in 1995 een album met Nederlandse producties en zong samen met Rob een Engelse versie van diens hit 'Zonder Jou' als 'On My Own'. 

Willeke Alberti is een tijdgenoot van Rob, zij zat in de jury toen hij meedeed aan een talentenjacht en het werd een vriendschap voor het leven, in het prille begin leek het iets meer te worden, maar het is, zo beweerden ze altijd zelf, bij een kus gebleven. Pas in 1999 zingen ze samen voor het eerst een duet op de plaat, een lied dat Willeke eerder met haar vader zong, 'Niemand Laat Z'n Eigen Kind Alleen'. In 2008 komt er een single van hen 'Schrijf Me Niet'. Zo zijn er nog veel meer duetten met collega's uit binnen- en buitenland, o.m. Jasperina de Jong, Julien Clerc, Frédérique Spigt, Paul Carrack en op zijn voorlaatste album met zijn zoon Robbert.

De meest bijzondere duetpartner had Rob in 2002 toen hij werd gevraagd twee nummers te zingen met prinses Christina op haar benefietalbum 'The Me Nobody Knows' met Broadwaysongs die ze opnam ten gunste van de slachtoffers van 9/11. Samen met de prinses zong hij 'You're The Top' en 'Isn't It Romantic'. Het feit dat Christina hem hiervoor had gevraagd geeft ook wel weer aan wat voor een geweldige zanger Rob was. Ze had iedereen kunnen kiezen, maar koos voor hem. Ik kan me nog herinneren uit die tijd, dat Rob haar 'een heel leuk mens' vond die goed met zijn zoon Yoshi overweg kon die aan haar vroeg of ze een echte prinses was, waarop Christina antwoordde: "Ja, en ik heb veel met jongens zoals jij gewerkt" Het ijs was meteen gebroken. 

Nou, zoekt u ze maar es op al die duetten die Rob in z'n zestigjarige carrière heeft gemaakt en laat u verrassen. 

Met Trea Dobbs.

Met Rita Reys.

Met Prinses Christina.

Met Willeke Alberti.

Stereotypen

Zoals sommigen, die al langer mijn blogjes lezen, wellicht nog weten heb ik vanaf september 2016 drie jaar lang tweewekelijks columns geschreven en ook voorgelezen in het Radioprogramma 'Uit De Kast'. Ze zijn hier allemaal te lezen als u op 'internetversie tonen' klikt onder aan de blog, en dan rechts onder labels op 'columns' klikt, mocht u geïnteresseerd zijn. 

Per toeval kwam ik er achter dat ik één column nooit hier heb geplaatst. Het was destijds wel te lezen op een ander platform en natuurlijk te beluisteren op de radio. Het was mijn zesde column voor het programma, en het moest altijd wat te maken hebben met het onderwerp van die week. Deze keer werden stereotypen over de lhbtq+ gemeenschap behandeld. Ik probeerde in mijn columns de zaken altijd wat breder te trekken, soms ook advocaat van de duivel te zijn en mezelf en ook de doelgroep bij gelegenheid niet te sparen. Soms is het beter de hand eens in eigen boezem steken voordat je anderen gaat betichten. De reden waarom ik 'm na negen jaar alsnog plaats is dat het eigenlijk nog steeds actueel is, zeker in deze tijd waarin het lijkt of de maatschappij steeds onverdraagzamer en conservatiever wordt. 

Column: Stereotypen:

Volgens mij is het verschil nog steeds merkbaar, maar misschien iets minder strikt dan vroeger. Ik heb het over het onderscheid in de opvoeding tussen jongetjes en meisjes. Ik zal daarbij een klein jeugdtrauma als voorbeeld geven. Stel je voor, Den Haag, eind jaren 60 begin jaren 70, de kleuterschool. Het klaslokaal was verdeeld in verschillende werelden, zo was er een watertafel, een blokkenhoek en een poppenhoek. De kleuters mochten anderen uitkiezen en waar zij met hen wilden spelen, ik vraag me nu plotseling af of dat pedagogisch verantwoord was, en of dat nog steeds zo gebeurd, maar ik dwaal af. Één jongetje begint te huilen, “Wat is daar aan de hand?” vroeg de kleuterjuf. “Ik wordt nooit gevraagd voor in de poppenhoek”, snikte het ventje. “Nee natuurlijk niet, je bent ook een jongen.” Dat jongetje was ik, en een jeugdtrauma was geboren.

Ik zag als opgroeiend kind meisjes als een bevoorrechte groep, zij mochten dingen die ik niet mocht, en hoefden andere zaken weer niet te doen die ik wel moest. Er waren duidelijke en verschillende verwachtingen voor zowel jongens als meisjes. Nog zie ik me door de Sinterklaasfolders bladeren en dromerig naar die andere wereld kijken, de wereld van Barbies met hun onuitputtelijke garderobe, welke voor mij niet was weggelegd, want mijn ouders huldigden op dat gebied de strikte scheiding tussen jongens en meisjes. Als kind kun je het onrecht jou aangedaan, want zo voelde het, niet goed plaatsen, dus kon het zomaar gebeuren toen er een gesprek kwam op wat je het allerliefste zou willen ik antwoordde met: “Ik wou dat ik een meisje was”.

Dat antwoord kwam als een mokerslag aan bij mijn moeder, nu in deze tijd zou men meteen op de voorbarige gedachte komen dat het transgendergerelateerd zou kunnen zijn, maar daar was toen nog geen sprake van en dat was in dit geval ook niet zo. Ik was geloof ik een jaar of 7, en zei het omdat ik de wereld van de meisjes zag als een soort onbereikbaar eldorado waar ik o zo graag deel van zou uitmaken.

Onlangs had ik een gesprek met een dierbare vriendin en zij had het juist andersom, zij kreeg Barbies, maar had niets met poppen en zij wilde als opgroeiend meisje juist liever een jongetje zijn. Het kan verkeren, nu ruim 40 jaar later ben ik dan wel gaysueel, maar zou echt niet een vrouw willen zijn en zij is een prachtige heterovrouw met een fantastische vriend.

De stereotypering die in onze jeugd zo duidelijk zwart-wit was, had geen ruimte voor de vele grijs- en kleurtinten die er zijn. Ik was en ben geen jongetje-jongetje, en mijn vriendin was en is geen meisje-meisje, ik hoop maar dat er in deze tijd door ouders en scholen meer kleur wordt getolereerd bij hun kinderen.

Stereotypen beperken zich niet alleen tot de opvoeding van kinderen, onze maatschappij is er volledig mee doordrenkt, naast geslacht kan het o.a. gebaseerd zijn op etniciteit, geloof, seksuele geaardheid, sociale klasse of beroep. Het komt tot ons via televisie, reclame, propaganda, literatuur, e.d.. Mensen vinden het nu eenmaal prettig om in hokjes te denken, zoveel is duidelijk.

Ik hoorde ooit iemand op tv stellen dat het extravagante van Gay Pride (mannen met boa’s en glitters en vrouwen als bouwvakkers) voor de simpel denkende hetero prettig is “Nou, nou die homo’s zijn me er eentje…” Terwijl homo’s en lesbo’s die er gewoon uitzien en samenwonen, bij Albert Heijn hun boodschappen doen, een huisdier hebben, kortom die net zo’n gewoon leven leiden als ieder ander en aan wie je het niet zo 1,2,3 kunt zien voor een bepaald slag mensen veel ‘bedreigender’ zijn. Zolang ze heel duidelijk het verschil kunnen zien is er niets aan de hand, maar zodra dat niet zo is komt dat ‘te dichtbij’ en is het ongrijpbaar en niet goed te plaatsen. Ik denk dat daar een kern van waarheid in zit.

Oplettende luisteraars/lezers hebben zojuist gehoord/gelezen dat ook ik stereotypeer, ik zette zomaar een groep weg als ‘simpel denkende hetero’s’. Foei! Maar ik wéét dat ik dat doe, ik ben me er bewust van, door iets enigszins te overdrijven, te benadrukken of te karikaturiseren probeer ik een punt te maken, en ik zou willen zeggen tot hen die denken nooit te stereotyperen: werp vooral de eerste steen.

Ik denk bijvoorbeeld hun hele bestaan te kunnen invullen als ik een aan de Tokkies verwante familie voorbij zie trekken, denk te weten welk geloof die bleke meisjes gekleed in lange rokken met een windjack erop aanhangen, vermoed het IQ in te kunnen schatten van RTL kijkers, denk bij dragonders van lesbo’s ook wel eens: Kind, wat heb je toch tegen haarstylingsproducten en zou een lippenstiftje nou echt pijn doen? En bij sommige te dunne met hun armen wapperende overal een drama van makende nichten denk ik: Als je dan op mannen valt ga je toch niet met een half wijf naar bed, geëpileerde wenkbrauwen, kom op zeg!

In mijn verdediging: op tv, in films en social media zie je niet anders dan stereotypen, de kunst is altijd zelf te blijven nadenken en ieder mens als een individu te zien die inderdaad soms aan alle clichés voldoet, maar vaker nog er sterk van afwijkt. Niet alle dansers zijn homo, niet alle buschauffeuses lesbisch, er zijn heteromannen die niet van voetbal houden, heterovrouwen die gewoon zelf het heft in eigen handen nemen en niet het programma “Help mijn man is klusser” aanschrijven, gelovigen die helemaal niets tegen lhbtq+’ers hebben, inwoners met een migratieachtergrond die zich hier thuis voelen en hun steentje bijdragen aan de maatschappij, kortom tegenover ieder stereotype staan tien anderen die laten zien hoe verschillend en kleurrijk elk individu kan zijn. En dan, wat is er leuker dan diversiteit?!

In Memoriam: Rob de Nijs

Vandaag, 18 maart, is het de dag van het recyclen, iets waar ik ernstig voor ben. 

Het zat eraan te komen, maar toch komt het bij me binnen, het overlijden van Rob de Nijs. Ik ben ingestapt toen hij één van de hoofdrollen speelde in 'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer' als Bertram Bierenbroodspot en ben hem sindsdien (1972) altijd blijven volgen. 

Daarvoor had hij al een carrière als tienerster, zoals dat werd genoemd, met hits als 'Ritme Van De Regen' en 'Anna Paulowna'. Eind jaren zestig raakte z'n carrière in het slop, een aanbieding om een rol te gaan vervullen in de populaire serie 'Oebele' greep hij met beide handen aan. Daarna kwam de doorstart met 'Hamelen', omdat Willem Nijholt wel even klaar was met kinder tv kreeg Rob de rol van Bertram. Boudewijn de Groot en Lennaert en Astrid Nijgh namen hem in diezelfde periode onder hun vleugels en er kwamen weer hits als 'Jan Klaassen De Trompetter' en 'Malle Babbe', Rob was terug en is nooit meer weggeweest.

Zijn hele verdere carrière is hij steeds met z'n tijd meegegaan qua muziek, hij bond goede tekstschrijvers en componisten aan zich en had een groep muzikanten om zich heen verzameld met wie hij jarenlang concerten heeft gegeven. Ik ben een aantal keer bij die concerten geweest en dat was een feest. Rob wist de hele zaal mee te krijgen in de vrolijke nummers, maar je kon een speld horen vallen als hij één van zijn prachtige ballads zong.

Wat ik zo leuk vond aan Rob is dat hij er steeds bij was als er iets met 'Oebele' of 'Hamelen' te doen was, ook nu hij één van Nederlands grootste zangers was geworden met een omvangrijk oeuvre, voelde hij zich schatplichtig aan dat wat hem weer op de kaart had gezet begin jaren zeventig. Zo was er enkele jaren geleden de presentatie van de box met alle liedjes van 'Hamelen'. Loeki Knol was er, Margreet Heemskerk, Gerard Cox, Willem Nijholt, de kinderen van toen van het koor en natuurlijk ook Rob. Dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. Het was kleinschalig en hij was benaderbaar, hij stond er gezellig met z'n vrouw en zoontje wat te drinken maar ik voelde me toch niet senang om een praatje met hem te gaan maken, ik bedoel Rob de Nijs! Ik had het misschien best kunnen doen, het was iemand die m'n hele leven is meegegaan en aan wie ik op muzikaal gebied en op tv zoveel plezier heb beleefd. Zijn nalatenschap aan de Nederlandse muziekcultuur is omvangrijk, wonderschoon en blijft.

Zijn ziekte, u heeft het allemaal kunnen horen en lezen. Daar ga ik hier verder niet op in. Ik heb enkel met u willen delen dat Rob een onderdeel van mijn leven heeft uitgemaakt en dat zal blijven doen. Hij is op 16 maart overleden op 82 jarige leeftijd. 

Ik eindig met twee regels uit één van zijn mooiste liedjes, 'Tegen Beter Weten In', geschreven door Lennaert Nijgh op muziek van Astrid Nijgh:

'Er is geen einde aan het laatste einde

Er is alleen een eeuwig nieuw begin'

Rob met Loeki Knol als Betram Bierenbroodspot en Lidwientje Walg in
  'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer'.

Tegeltjeswijsheid 510

Vandaag, 17 maart, is het St. Patricks Day, een voornamelijk Ierse feestdag vanwege dat Sint Patrick het Christendom naar Ierland heeft gebracht. Het klaverblad is een belangrijk symbool op de Dag. St. Patrick zou een klaver met drie bladen hebben gebruikt om Ieren de heilige drie-eenheid van het Christendom te leren. Wellicht daarom dat men zich uitbundig in de kleur groen uitdost. 

 

Vliegengordijnen

Sinds jaar en dag heb ik natuurlijk het vliegengordijn dat alle andere vliegengordijnen overbodig maakt, van multicolor glaskralen, kleurrijk dus, zoals u van mij gewoon bent. Het was niet goedkoop, maar ik ben nog elke dag blij dat ik het destijds heb aangeschaft. Daarvoor had ik een paars vliegengordijn met plastieken ornamentjes en hele dunne touwtjes die als ze in de knoop raakten lastig weer uit de knoop te halen waren, zodoende werd het gordijn steeds korter, omdat de enige mogelijkheid was de in de knoop geraakte strengen gewoon maar af te knippen.

Ik wilde iets in de stijl van de jaren zeventig vliegengordijnen, u kent ze wel, met die gekleurde plastic stroken. Het was in de tijd dat internetwinkelen nog niet zo in zwang was, of wel en ik was er nog niet aan toe, dat kan ook. U weet ik ben altijd wat later met dat soort dingen. Ik heb stad en land afgelopen om die retro vliegengordijnen te vinden tot ik dan uiteindelijk het bovenstaande glaskralen gordijn tegenkwam. Nu zijn die retro vliegengordijnen weer volop te vinden op het internet. Ik weet nog dat we ze toen hadden op het tuinhuisje van mijn ouders en ik de stroken dan strak oprolde zodat er dan een soort pijpenkrullen hingen. 

Het paarse vliegengordijn is drastisch ingekort en heeft een tweede leven gekregen, het hangt nu ter verfraaiing voor het bovenlicht van het toilet. Daar kunnen ze jedenfalls niet meer in de knoop raken. 

Vliegengordijn jaren 70.

Mijn multicolor glaskralen gordijn.

Het voormalige paarse vliegengordijn wat steeds in de knoop raakte. 

Niederlande, Netherlands, Pays-Bas, Peasi Bassi, Países Bajos

Vandaag, 15 maart, is het Nationale Vriendinnendag. VriendINNENdag, dus geen Vriendendag. Dat u het weet.

Het Eurovisie Songfestival is in 1956 in het leven geroepen als een competitie voor componisten en tekstschrijvers van verschillende landen. Het eerste jaar waren dat er maar zeven. Wie het liedje voor zijn/haar/hen land bracht was van minder belang. Nu 69 jaar later is dat wel anders. Het was de bedoeling dat het gebrachte lied in de eigen landstaal werd gezongen. België en Zwitserland kennen meerdere talen en die wisselden dat af. In de vrolijke vooruitstrevende wij zijn gekke mensen jaren zeventig is het vanaf 1973 t/m 1976 toegestaan om in een andere taal te zingen maar in 1977 kwam men daarvan terug, met uitzondering dat jaar voor Duitsland en België omdat die al een Engelstalige bijdrage hadden geselecteerd. Daarna is de taalregel tot 1999 van kracht gebleven om het vanaf dat jaar los te laten.

Wij hebben dus Nederlandstalige bijdrages gestuurd met overwinningen in 1957, 1959 en 1969. Maar men wilde natuurlijk wel de platenverkoop ook in het buitenland stimuleren, of er zelfs een carrière starten, zodat van veel artiesten hun lied ook in het Engels, Duits, Frans, Italiaans en Spaans opnamen. Vriend Hans is daar eens ingedoken, en als Hans duikt, duikt hij diep, zodat hij, en daardoor ook ik, nu van alle Nederlandse inzendingen ook de anderstalige opgenomen versies hebben. Hoe leuk is dat?

De jaren vijftig en zestig. Van Jetty Paerl en Corry Brokken (1956) (Het eerste jaar zond elk van de zeven landen twee liedjes in) en Greetje Kauffeld (1961) zijn helemaal geen plaatjes verschenen. Rudi Carrell (1960), Spelbrekers (1962), Annie Palmen (1963), Anneke Grönloh (1964) en Thérèse Steinmetz (1967) hebben, wellicht vanwege hun lage klassering, hun singletje enkel in het Nederlands uitgebracht. Corry Brokkens overwinning in 1957 kent een Duitse en Franse versie en haar bijdrage het jaar erna een Franse. Winnares Teddy Scholten (1959) heeft ''N Beetje' ook opgenomen in het Duits, Frans en Italiaans Conny Vandenbos (1965) heeft haar liedje tevens in het Engels opgenomen. Milly Scott (1966) Engels en Spaans. Ronnie Tober (1968) in Duits en Engels. Winnares Lenny Kuhr (1969) spant de kroon haar 'Troubadour' is in het Duits, Engels, Frans, Italiaans en Spaans uitgebracht. Zij is een aantal jaar in Frankrijk succesvol geweest en Corry Brokken heeft vele hits gehad in Duitsland. Rudi Carrell was in Duitsland ook een Haushalte Name, maar dat kwam niet door het songfestival.

De jaren zeventig. Hearts Of Soul (1970) hebben hun 'Waterman' in het Duits en Engels uitgebracht, een Franse versie is opgenomen maar er is nooit wat mee gedaan. Saskia en Serge (1971) hebben hun liedje in het Engels opgenomen en op een album gezet, een Franse versie was voor Saskia te lastig om in te zingen. Sandra & Andres (1972) hebben hun bijdrage in het Duits, Engels en Frans uitgebracht, net zoals Ben Cramer (1973). Mouth & MacNeal (1974) Teach In (1975) en Sandra Reemer (1976) zongen hun nummer op het festival in het Engels. Mouth & MacNeal hebben het ook in Nederlands, Frans en Duits opgenomen. Teach In in Nederlands en Duits en Sandra Reemer is de eerste bijdrage waarvan geen Nederlandse versie is, wel een Franse. Heddy Lester bracht haar 'Mallemolen' ook in het Engels, Frans en Duits op de plaat uit. Harmony (1978) hield het bij enkel nog Engels. De band Xandra met zangeres Sandra Reemer hadden een hit in Scandinavië met de Engelse versie van 'Colorado'. Er is ook een Duitse versie.

De jaren tachtig. Maggie MacNeal (1980) zong over 'Amsterdam' en deed dat ook in Engels, Frans en Duits. Engels bleek meer de taal van de Europese muziek, dus Linda Williams (1981), Bill van Dijk (1982), Frizzle Sizzle (1986), Marcha (1987) en Gerard Joling (1988) hebben enkel een Engelse versie van hun bijdrage opgenomen. Bernadette (1983) hield het bij alleen Nederlands, maar er zaten dan ook veel Engelse en Franse woorden in. Maribelle (1984) pakte nog wel uit met Engels, Duits en Frans. Justine Pelmelay (1989) heeft naast een Engelse ook een Indonesische versie van 'Blijf Zoals Je Bent' opgenomen, 'Hanya Engkau Saja'.

De jaren negentig. Alle inzendingen van de jaren negentig, Maywood (1990), Humphrey Campbell (1992), Ruth Jacott (1993), Willeke Alberti (1994), Maxine & Franklin Brown (1996) en Edsilia Rombley (1998) hebben hun liedjes ook in het Engels uitgebracht. Mrs. Einstein (1997) als enige ook in het Duits. Daarna kwamen de jaren van de taalkeuze vrijheid en hebben we enkel in 2010 (Sieneke), 2022 (S10) en 2024 (Joost Klein) met een Nederlandstalige bijdrage meegedaan waar door de artiesten zelf geen anderstalige versie van is opgenomen. Edsilia Rombley deed in 2007 weer mee met een Engelstalig nummer wat ze ook in het Nederlands heeft uitgebracht. Dit jaar zingt Claude zijn liedje al in een vloeiende combinatie van Engels en Frans. 

Van Nederlandse bijdrages zijn door de jaren heen ook vertalingen door andere lokale artiesten opgenomen, Fins, Zweeds, Portugees, noem maar op, maar dat gaat voor mij weer net iets te ver om dat ook nog te willen hebben. Er zijn grenzen. Ik ben Hans heel dankbaar voor zijn speurtocht.

Lenny Kuhr (1969) heeft haar 'Troubadour' in zes talen uitgebracht. 

Sandra Reemer heeft drie keer meegedaan. In 1972 samen met Andres, 1976 als solozangeres en in 1979 als zangeres van de band Xandra.

Justine Pelmelay is de enige die buiten de gebaande paden ging en haar liedje ook in het Indonesisch opnam. 

In Memoriam: Brûni Heinke

Vandaag, 14 maart, is het de Internationale dag voor de Rivieren en tegen Dammen. Denkt u daar maar eens over na.

In de berichtgeving over het overlijden van de actrice Brûni Heinke werd ze 'de Goede Tijden, Slechte Tijden actrice' genoemd. Nu heb ik nooit naar dat programma gekeken, dus ik weet niet hoe groot haar aandeel daarin was, maar in mijn jeugd kwam ze vaak voorbij en was ze een vertrouwd gezicht vanaf het tv-scherm. M.a.w. Brûni heeft wel wat meer gedaan dan 'Goede Tijden, Slechte Tijden' om enkel daarvan in herinnering te blijven.

Ik ken haar uit de veelbekeken tv-serie 'Dagboek Van Een Herdershond' die in 1978 de Gouden Televizier-Ring heeft gewonnen. Daarin speelde ze Miete van der Schoor. In mijn beleving was ze ook vaak te zien in de kluchten van John Lanting en Piet Bambergen die in de jaren zeventig en tachtig op zaterdagavonden op tv te zien waren. Naast tv heeft Brûni ook in verschillende speelfilms gespeeld. De laatste was drie jaar geleden, de film 'Casa Coco' met Gerard Cox en Joke Bruijs. Een film met veel Rotterdamse acteurs en actrices waar de in Rotterdam geboren en woonachtige Brûni helemaal op haar plaats was.

Brûni is op 7 maart overleden, ze is 84 jaar geworden.

Situatie

Vandaag, 13 maart, is het de Internationale Dag van de Nier. Vandaag wordt er aandacht besteed aan het belang van onze nieren, maar ook het tegengaan van het stijgende aantal nierziekten wereldwijd.

Ik ben weer eens in een situatie beland. Op zondag drie weken terug kwam ik uit bed en wilde m'n ontbijtje maken en ontdekte dat het lampje in de koelkast het niet deed. Ik keek hoe dat zat, maar voordat ik actie ging ondernemen, ben ik voor de zekerheid in de meterkast gaan kijken en jawel hoor, de aardlekschakelaar was uit. Ik heb de koelkast in een ander stopcontact gedaan en toen deed ie het weer, met lichtje en al. Ook de magnetron was het niet, de wasmachineschakelaar stond uit, maar de aardlekschakelaar ging niet meer aan en sprong steeds weer uit.

Meteen maar een reparatieopdracht uitgezet bij de woningbouw. 's Anderdaags deed ik de aardlekschakelaar weer aan en toen deed ie het gewoon weer. Niks aan de hand. Later die week werd ik gebeld om een afspraak te maken om het na te laten kijken, maar omdat ie het weer deed zei ik dat het niet hoefde, u weet, ik maak niet graag golven als het niet nodig is. Maar u voelt 'm al aankomen, de aardlekschakelaar ging somtijds spontaan uit, de ene keer kon ik het meteen weer aanzetten, de andere keer pas na een paar uur. Aan mijn apparaten lag het niet, het moest dus in de meterkast zitten of in het mechanische ventilatiesysteem van de woning die ook op die groep staat aangesloten.

Ik heb de firma gebeld met de mededeling dat ik dan eerst wel dacht dat alles het weer deed, maar of ze toch nog langs wilden komen. "Dat dacht ik wel", zei de dame aan de andere kant, "Ik zet het weer uit." Als men nou meteen had gezegd bij mijn afmelding, dat zo tóch even kwamen kijken...maar goed. Gistermiddag kwam er een jongeman poolshoogte nemen. Het zat niet in de meterkast, vervolgens zijn we de ganse woning doorgelopen om alle elektriciteit na te kijken: niks. Uiteindelijk bleek de boiler de boosdoener, die lekte daar waar ook elektriciteit zit, dat is niet goed. Hij zou het doorgeven, maar raadde me aan meteen contact op te nemen met de woningbouw, omdat zulks niet te lang kan wachten.

Ik belde de woningbouw en kreeg een meisje aan de telefoon die ik drie keer heb uitgelegd wat er aan de hand was voor ze het begreep. Ze zou direct actie ondernemen en ik zou worden teruggebeld. Helemaal begrepen had ze het niet, ik werd terug gebeld door een jongen, een collega van haar, die nogmaals verifieerde wat er aan de hand was en hij ging me doorverbinden met een firma die het zou gaan oplossen. Ik kreeg een bandje met keuzemogelijkheden, maar geen echt mens te spreken, wel een telefoonnummer die ik moest bellen. Daar kreeg ik iemand aan de telefoon en na mijn verhaal zei ie: "Een boiler in de keuken? Dat kan niet." Ik antwoordde dat ik toch echt op dit moment naar de boiler in mijn keuken keek. "Ja, maar wij doen geen boilers. Ik ga even navragen, dan hoort u het zo." Hij belde terug en zei dat ze inderdaad geen boilers deden.

Weer de woningbouw gebeld en ik kreeg nu volgens mij de dame aan de telefoon die eerder had gezegd 'Dat dacht ik wel'. "Ik ga er meteen achteraan" zei ze kordaat, nadat ze m'n adres waarschijnlijk herkende van eerder. Vervolgens werd ik gebeld door een man die me aanhoorde en zei: "Ik kom op weg naar huis even langs om te zien wat er aan de hand is". Een loodgieter van de oude stempel, hoe fijn is dat! Hij kwam, bekeek het en zei: "Ik haal dit element eruit, die veroorzaakt de kortsluiting dan blijft alles het voor voorlopig doen en dan bel ik u morgen op." "Dan komt u er een nieuw element in zetten", veronderstelde ik. "Nee, de hele boiler moet worden vervangen." Die had ik niet zien aankomen. Het element was een draadje. Maar het punt is dat de mengkraan die erop moet momenteel niet leverbaar is, daar valt of staat het mee wanneer de hele operatie plaats gaat vinden. Ik wacht het af, het balletje is jedenfalls aan het rollen gebracht. 

Messenleggers

Vandaag, 12 maart, is het de Dag van de Pakketbezorger. Niemand is op dit moment essentiëler dan de pakketbezorger. Vergeet IC-artsen, vergeet verpleegkundigen, vergeet de leraren, het zijn die onderbetaalde zzp'ers die met gierende banden door 30-kilometerzones scheuren om ons dat ene nieuwe truitje van de H&M te bezorgen die de echte helden zijn. 

Zij die bij mij weleens aanzitten aan een kaarsverlicht dinertje weten al niet beter meer, er ligt steevast een kristallen messenlegger naast het bord. Dat wordt natuurlijk door niemand meer gedaan, ik kan me ook geen restaurant bedenken waar messenleggers nog in zwang zijn. Ik ben de laatste der Mohikanen. 

Vanaf de 17e eeuw tot zeker de eerste helft van de 20e eeuw was het gebruik ervan heel gewoon. Zodra het mes is gebruikt leg je het mes met enkel het uiterste puntje van het lemmet op de messenlegger. Het is natuurlijk om het tafellinnen niet vies te maken. 

Tegenwoordig zijn messenleggers meer verzamelobjecten. Je ziet ze bij antiquairs en kringloopwinkels. Maar goed, ik gebruik ze dus gewoon nog als ik gasten heb. 

Afbrokkelen

Vandaag, 11 maart, is het Wereld Loodgietersdag. Ik snap dat wel, want waar zouden we zijn zonder loodgieters?

Een paar maanden geleden brak er een stukje kies af. Ik sta daar niet versteld van, op mijn leeftijd brokkel je nu eenmaal af. Ik had er geen last van dus ik heb gewacht tot ik een controle afspraak had bij de tandarts. Dat was gisteren, ik vertelde het maar ook dat ik er geen last van had en ze maar even moest kijken. Het moet natuurlijk gerepareerd, en passant ontdekte ze ook nog ergens een klein gaatje, dat neemt ze mee op 7 april als ik voor de herstelwerkzaamheden weer naar haar toega. 

Ja kinders, de ouderdom komt met gebreken, maar ik ben er wel senang mee. Het heeft ook geen zin om er schreeuwend en gillend tegenin te gaan. Ik heb, zoals u weet, die rug waar ik rekening mee moet houden en die af en toe opspeelt. En zo zijn er wel meer kleine dingetjes, zilv'ren draden tussen het ebbenhout, een brilletje om te lezen of dit blogje te maken. Fysiek-esthetisch is het ook niet meer wat het geweest is. Ik kijk niet heel gericht meer naar mijn corpus in de spiegel, maar zo nu en dan vang ik een glimp op en denk dan vaak: oh, zit dat nu zo?

Ik neem het zoals het is, ik kan natuurlijk met tegenzin en tegen beter weten in er wat aan gaan proberen te doen, maar ik heb er geen fiducie meer in. En, voor mezelf, laat ik dat er duidelijk bij vermelden, vind ik het ook iets sneus hebben om als bejaarde man nog mee te willen doen met de jeugd. Ik voel me prima zo in m'n schemerjaren, zeker in een wereld zoals die er vandaag de dag aan toe is lijkt het me geen sinecure om jong te zijn en nog een heel leven te moeten opbouwen. Ik brokkel wel gewoon, samen met de wereld, langzaam af. Beiden hebben we onze beste tijd gehad.

Tegeltjeswijsheid 509

Vandaag, 10 maart, is het International Day of Awesomeness. Een dag om op vrolijke wijze over de top stoer te doen. Draag een coole zonnebril, je vetste sneakers, nou ja, u begrijpt of beter vandaag; 'je weet toch'. 

 

Herinnert U zich deze nog? #246

 GREENFIELD & COOK

'EASY BOY'

1973

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 7

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Amerika had Simon & Garfunkel en in Nederland hadden we de uit Den Haag afkomstige Rink Groenveld en Peter Kok de Goey, die eerst in de band Hurricanes zaten en in 1967 onder de naam Popshop een duo vormden. In 1969 veranderen ze die naam in Greenfield & Cook. 

Tot en met 1974 brengen ze dertien singles uit en twee albums. Op bovenstaande hit is als backingvocalist Patricia Paay te horen wat na twee en een halve minuut goed te herkennen is. Rink maakt een solosingle in 1975 en Peter maakt nog vier singles en doet in 1977 mee aan het Nationale Songfestival met het liedje 'Pinokkio', hij eindigt als vierde van de tien deelnemers. 

Later verhuist Peter naar Amerika en Chili waar hij eigenaar van een Chileense platenmaatschappij wordt. Sinds 2014 woont hij weer in Nederland. Rink woont al jarenlang in Frankrijk. 

Gouden vondst

Vandaag, 8 maart, is het Internationale Vrouwendag. En ja mannen, er is ook een Internationale Mannendag in november.

U herinnert zich wellicht nog dat ik in het blogje van 25 november vorig jaar, de 60e trouwdag van mijn ouders, repte over de menukaart die er ooit was maar was verloren gegaan in de tijd. Nou, dat kaartje lag gewoon in De Doos en deel ik vandaag met u.

Zoals ik al had gemeld, het samengestelde gezin zou worden verblijd met de geboorte van een nieuw gezinslid in juni 1965. Nou ja, verblijd, het was meer een feit en er werd naar gehandeld. Zo werd er dus getrouwd op 25 november 1964 en dat was een vrij sobere aangelegenheid om de simpele reden dat er geen geld was om het groots en meeslepend aan te pakken. Er waren zelfs geen ringen speciaal voor het huwelijk, er werden al bestaande ringen uitgewisseld. 

Maar er werd wel gedineerd met elkaar en een klein aantal familieleden. En wel in Den Haag aan het Spui bij restaurant De Kroon. Het is een voor de begrippen van nu een eenvoudig menu, maar het kaartje is me intens dierbaar omdat het me, in al z'n eenvoud, ontroert, toch iets extra's om de dag luister bij te zetten, ondanks dat men op de kleintjes moest letten. 

Ook heb ik een foto kunnen vinden op het wereld wijde web van het exterieur van restaurant De Kroon. Later is er een Chinees-Indisch restaurant, Wong Sheung Wong, ingekomen en momenteel zitten er in het uit 1910 stammende gebouw de fastfood ketens Five Guys en Dunkin' Donuts (over downgrading gesproken), met daarboven acht royale appartementen die gemeubileerd worden verhuurd. De buitenkant is zoveel mogelijk intact gehouden. 

Eerder dan verwacht had de kleine zich gemeld.

Malcolm In The Middle

Vandaag, 7 maart, is het Wereld Gebedsdag, nou als er iets is wat de wereld kan gebruiken voor het helemaal misgaat is het wel een schietgebedje.

Van de serie 'Malcolm In The Middle' had ik weleens gehoord, maar nooit gezien. En nu zijn op Disney+ alle zeven seizoenen te zien en ben ik ermee gestart. Ben net aan het tweede seizoen begonnen en ik vind het hilarisch. De serie heeft gelopen van 2000 t/m 2006 en gaat over het disfunctionele gezin Wilkerson, bestaande uit vader Hal (Bryan Cranston), moeder Lois (Jane Kaczmarek) en hun zonen Francis (Christopher Masterson), Reese (Justin Berfield), Malcolm (Frankie Muniz) en Dewey (Erik Per Sullivan).

Er zijn natuurlijk wel meer series over white trash families, zoals 'Roseanne' en 'Married With Children', en ook hier blinken de ouders niet uit in hun opvoedingskills. Lois is chronisch boos en Hal leeft enigszins in een eigen wereld. De jongens zijn stuk voor stuk onmogelijk en zitten elkaar en hun ouders constant dwars en doen de gekste dingen. Ook Malcolm, die in aflevering één tot zijn afgrijzen met zijn IQ van 165 naar een speciale klas voor hoogbegaafde kinderen moet is geen lieverdje.

Naast de geweldig leuke situaties en vrij harde humor praat Malcolm zo nu en dan ook tegen de camera om een situatie even te duiden en dat er wat te gebeuren staat. Ook is er geen lachband en is de comedy niet met publiek opgenomen. Om situaties aan te vullen en een sfeer te creëren wordt gebruik gemaakt van muziek. O.m. Kenny Rogers, Queen, ABBA en Phil Collins komen op die manier voorbij.

Ik vind het een prima serie om onder het eten te bekijken. Het schijnt dat er voor Disney+ vier reünieafleveringen worden opgenomen, zo werd in 2024 bekend gemaakt. De acteurs die de zonen spelen hebben allemaal een ander pad gekozen dan acteren en zijn inmiddels tussen de 33 en 45 jaar oud. Ben benieuwd of ze er allemaal in te zien zullen zijn.

Hal, Lois, Francis, Reese, Malcolm en Dewey.

Foto's van Bryan, Frankie en Jane in een filmpje over de reünie. 

Avontuur

Vandaag, 6 maart, is het de Dag van de Doktersassistent(e). Mocht u vandaag een medisch bezoek moeten afleggen, wees dan extra lief voor haar/hem/hen. 

Gisteren begon de dag onschuldig en met goede zin. Ik had afgesproken met Remco om samen es een dagje Den Haag te doen. In lenteachtig weer reisde ik af naar Rijswijk, de reis verliep voorspoedig en binnen drie kwartier arriveerde ik om allereerst bij hem thuis onder het genot van een bakje koffie even fijn bij te kletsen.

In het begin van de middag besloten we richting stad te gaan met de bus. Den Haag ligt momenteel op vierentachtig plekken tegelijk open en dus moest de bus anders rijden dan gebruikelijk. De buschauffeur echter verdwaalde en het contact wat hij opnam met de centrale bracht geen soelaas. Zo reden we met de bus door de poorten van de voormalige gasfabriek over industrieterreinen en kwamen we daar waar geen bus ooit gereden had. Op een gegeven moment liep ie vast voor een tunnel waar ie niet onderdoor kon i.v.m. de hoogte. Keren maar weer, hij verontschuldigde zich en zei  "Ik weet het even niet meer, dit is mijn ergste nachtmerrie." Remco had intussen op zijn telefoon gekeken waar we waren en waar we heen moesten en is naar voren gelopen en heeft de man door de stad begeleid naar het Centraal Station, waar ie heel dankbaar voor was. Daar zijn we zelf uitgestapt.

Wij hadden inmiddels wel zin in een lichte lunch die we gebruikten op het Plein bij Cloos. Aangesterkt leek het ons leuk om het Haags Historisch Museum te bezoeken, maar daar aangekomen bleek die in renovatie dus dat kon niet doorgaan. Het was lekker weer, daarom kozen we voor een wandeling door de stad waarbij we langs Memory Lane zijn gegaan naar daar waar we in onze jonge jaren uitgingen. Het ene etablissement is een tandarts geworden, het andere een woonhuis. Via de Denneweg, die wel veel van z'n vroegere grandeur heeft verloren, kwamen we spontaan uit bij Panorama Mesdag. Dat was alweer heel wat jaren geleden en is altijd mooi. Ook die straat ligt volledig open, maar het museum was wel toegankelijk. Het is dan maar een klein stukje naar de Paleistuin. Dus dat hebben we ook gedaan. Daarna door leuke straatjes naar de tram gelopen om weer richting het Rijswijkse te gaan.

Onderweg nog wat laatste boodschapjes voor het eten gehaald. Pieter was inmiddels thuis van z'n werk en we hebben heerlijk gegeten en fijne avond gehad met elkaar. Lekker gekletst, muziek geluisterd en bekeken. Langzaamaan werd het tijd om weer op huis aan te gaan.

Aangekomen op station Rijswijk ging een niet aflatende sirene af vergezeld met de mededeling 'verlaat onmiddellijk dit gebouw via de uitgang of nooduitgang'. Ik denk dan; ja dag, ik wil naar huis, ik moet met de trein en loop dan gewoon stug door. Dat er verder niemand te zien is, is dan niet echt een signaal voor me. Voor hetzelfde geld, bedacht ik me achteraf, heeft er zich een vuurwapen gevaarlijke crimineel  of een zelfmoordterrorist verschanst, maar op dat moment zegt mijn brein: 'huis-trein-gaan'. Vanzelfsprekend reed de trein niet en ging ik aan de andere kant het station weer uit om met de tram naar het centraal station in Den Haag te gaan. Geen idee wat er aan de hand was. Maar ik word er dan ook wel weer lacherig van dat een dag met hindernissen ook zo eindigt.

Vele wegen leiden naar huis en uiteindelijk na ruim twee uur, wat in schril contrast staat met de drie kwartier waarin dit zou kunnen, veilig thuis gekomen na, voor mijn doen, een dag vol onverwachte uitdagingen en avontuur. Maar het weer was lenteachtig, we hebben voor het eerst dit jaar op een terrasje kunnen lunchen, onder de heater, maar toch, en we hebben het fijn gehad zo met malkander. Zilveren lijntjes winnen het altijd.

Op avontuur!

Terras bij Cloos op het Plein.

Wisten wij veel.

Een stukje van het altijd indrukwekkende Panorama Mesdag.