Afbrokkelen

Vandaag, 11 maart, is het Wereld Loodgietersdag. Ik snap dat wel, want waar zouden we zijn zonder loodgieters?

Een paar maanden geleden brak er een stukje kies af. Ik sta daar niet versteld van, op mijn leeftijd brokkel je nu eenmaal af. Ik had er geen last van dus ik heb gewacht tot ik een controle afspraak had bij de tandarts. Dat was gisteren, ik vertelde het maar ook dat ik er geen last van had en ze maar even moest kijken. Het moet natuurlijk gerepareerd, en passant ontdekte ze ook nog ergens een klein gaatje, dat neemt ze mee op 7 april als ik voor de herstelwerkzaamheden weer naar haar toega. 

Ja kinders, de ouderdom komt met gebreken, maar ik ben er wel senang mee. Het heeft ook geen zin om er schreeuwend en gillend tegenin te gaan. Ik heb, zoals u weet, die rug waar ik rekening mee moet houden en die af en toe opspeelt. En zo zijn er wel meer kleine dingetjes, zilv'ren draden tussen het ebbenhout, een brilletje om te lezen of dit blogje te maken. Fysiek-esthetisch is het ook niet meer wat het geweest is. Ik kijk niet heel gericht meer naar mijn corpus in de spiegel, maar zo nu en dan vang ik een glimp op en denk dan vaak: oh, zit dat nu zo?

Ik neem het zoals het is, ik kan natuurlijk met tegenzin en tegen beter weten in er wat aan gaan proberen te doen, maar ik heb er geen fiducie meer in. En, voor mezelf, laat ik dat er duidelijk bij vermelden, vind ik het ook iets sneus hebben om als bejaarde man nog mee te willen doen met de jeugd. Ik voel me prima zo in m'n schemerjaren, zeker in een wereld zoals die er vandaag de dag aan toe is lijkt het me geen sinecure om jong te zijn en nog een heel leven te moeten opbouwen. Ik brokkel wel gewoon, samen met de wereld, langzaam af. Beiden hebben we onze beste tijd gehad.