Een mes in m'n rug

Als je zo oud bent als ik heb je heel wat figuurlijke messen in je rug mogen ervaren, dat is niet erg, daar word je groot van. Hoe ouder je wordt hoe meer je je schouders er over op haalt, bovendien is het beter om het van je af te laten glijden, ik vertrouw nog altijd op zoiets als karma voor de messteker. Maar dit blogje gaat niet over het figuurlijke mes van het welbekende gezegde, en nee, ik tik dit blogje ook niet vanuit het ziekenhuis omdat er daadwerkelijk een mes in mijn rug is gestoken, maar ik heb het gevoel of er een mes in mijn rug steekt, om precies te zijn net onder mijn linker schouderblad.

Ik leg uit; al enige tijd heb ik een wat pijnlijk gevoel zo tussen mijn schouderbladen, ik ging ervan uit dat ik iets had verrekt met sporten, maar ging stug door. Als senior zul je nu eenmaal met pijntjes moeten leren leven en ik ben van nature geen miezemauser, dus waar ik tegen anderen altijd zeg: "Luister naar je lichaam!", ging ik gewoon door met sporten. Eigenwijs zijn heeft soms z'n voordelen, maar in dit geval gold dat niet.

Afgelopen vrijdag had ik dus het gevoel of er een mes onder mijn linker schouderblad was gestoken, zo'n pijn had ik, maar in het weekend werd het wat minder, dus maandag gewoon weer gesport, en dat had ik beter niet kunnen doen. Dinsdag werd ik wakker met het gevoel of er in plaats van een mes nu een zwaard in was gestoken, en de pijn straalde uit naar mijn linkerarm. Ik ben geen hypochonder, maar ik dacht toch even: mijn hart zal er toch niet al klaar mee zijn? Mijn devies is, zoals bekend, dat voor mij alles na de 50 extra is, dus maakte ik me er ook niet heel druk om. Rode lamp, warme kruik, pijnstillers en in de loop van de dag werd de pijn wat minder, en ik merkte dat als ik ging zitten of leunen dat het erger werd. Beweging was dus goed.

Gisterochtend weer erge pijn, en ik besloot om wel naar de sportschool te gaan, maar niet met gewichten te gaan stoeien. Dus cardio, en omdat je lichaam dan warm wordt werd de pijn minder. Nog even iemand gesproken die enige kijk op het menselijk lichaam heeft en hij bevestigde wat ik al vermoedde, ik heb iets verrekt. Nu is het bij sporten in het bijzonder en bij mannen in het algemeen zo, dat de term die gebezigd wordt als je iets verrekt, verstuikt, verzwikt, overbelast, dan wel ergens doorheen gaat, je dat niet specifiek benoemd, maar dan zegt dat je geblesseerd bent. Het klinkt wat serieuzer, en daar kan alles onder vallen, van een vinger tussen twee dumbells knellen (ja, ik een paar weken terug) tot een arm uit de kom. Ik moet er altijd een beetje om gniffelen. Maar goed ik kan het nu ook zeggen: 'Ik ben geblesseerd'. Nah, ik hou het er gewoon maar bij dat ik een spier heb verrekt, en dat ik te eigenwijs was om er wat voorzichtiger mee om te gaan, zodat ik nu toch met een soort figuurlijk mes in mijn rug loop. Gaat vast wel weer over nu ik mezelf in acht neem.