It's a dirty job but someone's gotta to do it

Het meest ingrijpende wat ik van de Olympische Spelen ondervind, is dat het Journaal nu op Nederland 2 komt. Verder gaat het allemaal aan me voorbij. Er zijn vele mensen voor wie deze 4 jaarlijkse internationale sportmanifestatie het summum is, maar ik heb er totaal niets mee. Via het voornoemde Journaal krijg ik toch wel het één en ander te horen, zo zijn er diverse medailles gewonnen door Nederland, op het moment van dit schrijven 8 gouden, 2 zilveren en 3 bronzen, maar vraag me niet voor welke sporten. Als Olympische nitwit wil ik er wel voor pleiten om het medaille te noemen, ik vind de term gouden plak zo weerzinwekkend, ja zelfs een beetje viezig, maar dat kan aan mijn (taal)gevoelige oren liggen.

Vanzelf heb ik ook uitgebreid het hele verhaal van het Brabantse menneke wat naar huis is gestuurd mogen vernemen en diens verweer daartegen. Ik zou me wat bescheidener opstellen in zo'n situatie en geen dwangsom van 150.000 euro eisen alsmede een businessclassticket terug naar Rio. Wie wordt geschoren zit, en is, het beste stil. Het is dan ook in zijn gezicht ontploft. De Egyptische judoka die zijn Israëlische tegenstander geen hand wilde geven moest daardoor ook terug naar huis. Terecht, de archaïsche en achterhaalde Olympische gedachte is nog steeds dat sport verbroederd, zelfs in een wereld vol oorlog, en dat werd hier met voeten getreden.

Middels Facebook komt ook het e.e.a. tot mij, maar daar is het, zoals met alles op de diverse internetfora, vooral het spuien van al dan niet gefundeerde meningen over (wan)prestaties van de sporters. Dat blijkt onze minister van Gezondheid, Welzijn en Sport, Edith Schippers, in het verkeerde keelgat te zijn geschoten, ze zegt zich 'kapot te ergeren' aan alle kritiek op de sporters. Je zou denken dat ze wel wat gewend is, gezien haar beleid en als onder jouw verantwoordelijkheid ook 'Gezondheid' valt en je ergert je aan kritiek op sporters, dan heb je je prioriteiten echt heel goed op een rijtje. Maar goed de schat, die echt eens aan een nieuwe (lees: goede) kapper toe is, zit as I type al gezellig in Rio.

Samen met de eerste familie van Nederland. Met verbazing lees ik de berichten op het altijd amusante Facebook van onderdanen die het zo mooi, geweldig en fantastisch vinden dat zij daar zijn om de sporters aan te moedigen. 'Wat kunnen we trots zijn op ons koningspaar' zag ik ergens staan. Euhm, daar zijn ze ook voor ingehuurd, dat is hun werk, daar worden ze vorstelijk (pun intended) voor betaald. Het is een vervelende baan, maar iemand moet het doen. Ook de zorgen over Máxima als Nederland in een wedstrijd tegenover Argentinë staat. 'Dat moet moeilijk voor haar zijn' postte iemand inlevend. Welnee, ze heeft haar bankafschrift in haar tas kijkt er op en juicht als een dolle.

Aandoenlijk vind ik wel dat het royale gezin allemaal een identiteitskaart om hebben. 'Ja, u zegt nou wel dat u de koning van Nederland bent, maar dat kan iedereen wel zeggen'. Dat het nodig is bewees een commentator van de Amerikaanse zender NBC. Surfer Dorian van Rijsselberghe klom aan boord van het jacht der koninklijken en de commentator zag Máxima voor zijn vrouw, en de overige koninklijke familieleden voor fans aan. Nou moet ik in zijn verdediging zeggen dat Hare Majesteit de surfer een soort van aanrandde, dus is zijn vergissing begrijpelijk. Ik snap haar ook wel, dat surferslichaam omhelzen voelt natuurlijk wél even anders aan dan het pap(a)lichaam van haar gemaal. Ik vermoed zomaar dat er ook een bankafschrift in haar nachtkastje ligt, waar ze zo af en toe op kijkt om zichzelf eraan te herinneren waaróm ook al weer.

Koninklijk of niet, een identiteitskaart is verplicht.

Dorian is nog niet helemaal aan boord en wordt al besprongen door Máxima.