Ordnung muß sein

Michael, Kodi, George en Jesse zijn 14 jaar en zitten in de derde klas van de Longhill Highschool in Brighton. Zoals gebruikelijk is in Engeland zijn de leerlingen er verplicht om een schooluniform te dragen. Toen het 33 graden was, besloten de jongens om hun sportshort, waar ook het logo van de school op staat, aan te doen in plaats van hun warme lange broeken. Ze werden naar huis gestuurd om zich om te kleden, terwijl de meisjes gewoon in een rokje met blote benen naar school mogen.

'Als de meisjes een rok aan mogen, dan wij ook', vonden de vrienden, dus droegen ze een week lang een rok naar school. De directeur van de school heeft de jongens toestemming gegeven om de rokjes te dragen, omdat ze onderdeel zijn van het voorgeschreven schooluniform. De sportshorts waren dat niet. De moeder van Michael vindt het belachelijk dat de jongens geen korte broek aan mogen. De leraren mogen dat namelijk wel, bovendien mogen ze van de school ook geen water drinken tijdens de lessen én is er geen airconditioning in de klassen.

Toen ik dit verhaal las gingen mijn gedachten terug naar V&D waar wij ergens in de jaren 80 werden geconfronteerd met bedrijfskleding. In de loop der jaren heb ik zo'n vijf verschillende sets mogen ontvangen en dragen. Slechts twee ervan vond ik door de beugel kunnen dat was het laatste zwarte uniform, en het uniform ergens in de jaren 90 met een steenrood jasje, zwarte broek, leuk gestreept overhemd en bijpassende das. De andere drie waren zo afzichtelijk dat we ze na het afdanken ook niet naar arme landen konden sturen, want daar wilden ze ze niet. De voorlaatste was blauw met rode en lichtblauwe streepjes, álles was blauw met rode en lichtblauwe streepjes, de broek, het gilet en het colbertje. Ik ben daar nooit mee over straat gegaan en heb me altijd op mijn werk omgekleed. Het idee dat je wat overkomt op straat en dat je dan dat spuuglelijke uniform aan hebt.

Ik meen dat er voor de dames bij de eerste 3 uniformen keuze was uit een rok of broekrok. Broekrok! Zo'n libido verlagend kledingstuk voor als je als vrouw nooit meer seks wilt hebben. Pas bij de laatste twee uniformen konden ze ook voor een broek kiezen. Vanzelfsprekend was het geheel en al uit synthetische materialen opgetrokken, je moest er geen vlammetje bijhouden zeg maar. En omdat de airco steevast kapot was, kon het in de zomer bloedverziekend heet zijn, maar het uniform móest aan. Naast dat de klanten vanwege de hitte in de winkel wegbleven, werd ook onze productiviteit ernstig naar beneden bijgesteld, maar dat was ondergeschikt aan het belang van het dragen van de bedrijfskleding. Mij heeft dat altijd verbijsterd. Bij de gratie bedrijfsleiders mochten de dames soms hun sjaaltje af, en mochten de giletjes uit, maar dan moesten er wel eerst appelflauwtes geconstateerd zijn. En pas als er mensen met een ambulance waren afgevoerd mocht de stropdas af.

Daarentegen deelde onze voorlaatste bedrijfsleider, die net voor het faillissement helaas werd overgeplaatst, frisdrank uit als het warm was en zorgde hij dat er ijsjes in de vriezer lagen voor in de pauze. En vanzelfsprekend hadden we zelf gezorgd voor ventilatoren bij de kassa's. Jammer dat ik de actie van die Engelse schooljongens nu niet meer in de praktijk kan brengen.

Rokjes mochten wel, shortjes niet. 

De twee uniformen die er mee door konden.