Reünie

Nadat op 16 februari het doek definitief voor V&D gevallen was hadden collega's geregeld dat het nabije grand café Champs Élysées voor ons een besloten avond zou organiseren. Ik zat er op dat moment helemaal doorheen, alle stress van de voorgaande periode en het feit dat ik kort daarvoor ziek was geweest en nog niet volledig was hersteld droeg daar aan bij. Dus toen de sinds 2 maanden naar ons overgeplaatste bedrijfsleider op haar eigen kenmerkende wijze door de intercom kenbaar maakte dat zojuist bekend was geworden dat er geen doorstart meer plaats ging vinden en dat het 'einde verhaal' was, wilde ik alleen maar naar huis.

Samen met mijn direct leidinggevende had ik al langere tijd geroepen dat het hier op ging uitdraaien, maar wij werden dan als negatief weggezet, terwijl het slechts realiteitszin was. Een dunne lijn klaarblijkelijk. Eenmaal thuis zag ik op het journaal dat er ook bedrijfsleiders waren die het personeel bijeen riepen om het nieuws persoonlijk te vertellen en het voortouw namen om de emoties die los kwamen met elkaar op te vangen. Zo had het dus ook gekund, het is een keuze.

Nu is het inmiddels een half jaar later en er werd weer een avond gepland in het voornoemde grand café met een groot aantal collega's, en nu had ik er wel zin in. Het is allemaal verwerkt, met sommigen ben ik Facebookvriendjes, en ik vond het leuk om hen weer eens in levende lijve te zien en te spreken. Dus ging ik voor het eerst in 6 maanden de metroroute rijden die ik jarenlang bijna dagelijks maakte, best vreemd.

Eenmaal uitgestapt vond ik dat ik toch even langs de voormalige werkplek moest om met de neus tegen de ruiten te staan. Dat bleek niet te kunnen er was een afscherming geplaatst met daarop, hou je vast, een tijdlijn van V&D die, ik verzin dit niet, eindigt in 1905. Dit zegt veel over het net-niet imago van het vroegere roemruchte warenhuis, ik bedoel doe een volledige tijdlijn of laat het achterwege, wat in godsnaam wil je hiermee zeggen of benadrukken. Even een ijsje bij de Hema gekocht om af te koelen en toen richting Champs Élysées.

Vanwege het prachtige zomerweer konden we heerlijk buiten zitten en het was een feest om iedereen weer te zien. Geen mens heeft nog werk en de cursus van het UWV is een soort rode draad waar sommigen net mee klaar zijn (ik), anderen net begonnen of halverwege zijn en weer anderen nog helemaal niets hebben gehoord over een cursus whatsoever. Helaas niet met iedereen kunnen kletsen, maar het is de bedoeling om eens in het half jaar dit te gaan doen, als uitkeringsgerechtigden moeten we natuurlijk op de kleintjes letten, hè.

Niks geen neus tegen het raam.

Achter de ramen boven Wibra was onze kantine. 

Gezellig bijkletsen.

Groepsfoto.