Omran Daqneesh

Toevallig stipte ik het gisteren op de voorlaatste cursusdag van het UWV nog even aan. We moesten aangeven aan de hand van typeringen wat voor kleur mens je was, ik koos blauw, omdat daar de meeste overeenkomsten op stonden die mij typeerden. Daarna maakten we een test en ook daar kwam met overgrote meerderheid blauw uit, de hoogste score in conformiteit. Na 51 jaar kun je jezelf wel aardig inschatten natuurlijk. Het enige wat niet klopte wat er op het lijstje eigenschappen stond was 'emotieloos', hoewel het in eerste instantie wel zo kan lijken, maar dat is dan als het een er-moet-gehandeld-worden fase is, daarna komen de emoties alsnog.

Ik deelde mee dat ik gewoon een jankerd ben, dat ik bij sommige berichtgevingen van het journaal al naar de tissues moet grijpen. Helaas was dat gisteren ook weer het geval, er was een reportage te zien uit Syrië waar naast de schokkende mededelingen over mishandelingen en de duizenden doden in gevangenissen, ook weer de zoveelste luchtaanval was in Aleppo. In beeld kwam het 5 jarige jongetje Omran Daqneesh, die gezien zijn leeftijd alleen maar oorlog kent. Hij was bebloed en werd door een hulpverlener in de ambulance gedragen.

Wat mij opviel was dat het ventje flink gewond was maar in een soort shock verkeerde, hij huilde niet, geen enkel geluid, hij werd op een stoel gezet, keek in het rond, voelde aan zijn bebloede hoofd, veegde zijn handje aan de stoel af en totaal geen reactie. Heel surrealistisch.

Ik weet dat er ontelbare Omran's zijn, dat de wereld in brand staat en er de meest verschrikkelijke dingen gebeuren overal, naar alle waarschijnlijkheid nog meer en erger dan we ons maar kunnen voorstellen. Het is geen wedstrijd over waar en voor wie het het ergste is, het is allemaal vreselijk. Maar dit kereltje, waarvan nog niet bekend is of zijn familie er nog is, maakte het voor mij wel weer heel beeldend en pijnlijk duidelijk hoe verrot de mensheid voor een groot gedeelte is. Ik kon het niet van me afzetten, vandaar een blogje over hem en ik hoop dat het Omran zal lukken om deze ongetwijfeld traumatische ervaring te boven te komen en dat hij ooit vrede zal kennen in zijn leven.