Het houdt niet op

Op donderdag 13 april ben ik met mijn moeder vanaf haar revalidatieadres op afspraak naar het ziekenhuis gegaan, omdat de dokter wilde zien hoe het met haar geopereerde been ging. Het vervoer met de rolstoeltaxi was keurig geregeld door de revalidatielocatie. We waren ruim op tijd en hebben eerst wat gegeten voor we ons bij de balie gingen melden.

Eenmaal bij de dokter kreeg die een denkrimpel in zijn voorhoofd, vroeg aan de zuster of ze wat vocht uit het been wilde halen om op kweek te zetten, en regelde dat wij naar de röntgenafdeling konden om foto's van het been te laten maken, omdat hij wilde weten of er misschien nog stukjes bot zaten die er niet hoorden. Nadat hij de foto had kunnen bestuderen konden we ons weer bij hem vervoegen, waarop hij meedeelde dat dat er keurig uitzag, maar hij wilde ons volgende week weer zien, want dan had hij de uitslag van het kweekje.

Afgelopen vrijdag, de 21e, gingen we wederom met de rolstoeltaxi naar het ziekenhuis voor de uitslag. Mijn moeder vertelde dat ze steeds meer pijn kreeg aan haar geopereerde been. Toen we in de spreekkamer zaten kwamen er een aantal zusters om het verband van het been te halen. Ik zat op een krukje onbedoeld op de eerste rij en zag hoe naar het been er uitzag. Dat vonden de zusters ook. De dokter, die ook de operatie had gedaan, kwam en deelde mee dat mijn moeder direct opnieuw opgenomen moest worden en er nog een stuk van haar been zal moeten worden geamputeerd.

Dat was vanzelfsprekend een slag voor haar, hoewel ze zelf wel het vermoeden al had, maar toch. Als bijna 91 jarige zit je al niet op een amputatie te wachten, en al helemaal niet om een maand later nogmaals zo'n operatie te moeten ondergaan. Het valt haar erg zwaar, naast het been is ook haar stuitje door het vele zitten en liggen kapot gegaan wat veel pijn doet. Ze eet slecht is erg verzwakt en zo zei ze meerdere malen: "Voor mij hoeft het niet meer". Het besef is ook tot haar doorgedrongen dat ze niet meer naar haar eigen huis zal kunnen, maar naar een verzorgingshuis zal verhuizen, iets waarvan zolang ik me kan heugen ze altijd heeft geroepen: "Dat nooit!" Maar een moeder blijft een moeder, al is ze 90, dus ook "Ik kan mijn kinderen toch niet in de steek laten" heeft ze de laatste dagen meermalen gezegd. Zulke grote en ingrijpende gebeurtenissen zijn te veelomvattend voor een dame op leeftijd.

Ik vind het in en in verdrietig dat mijn hoogbejaarde moeder na al die maanden van pijn, net weer heel langzaam met ups en downs aan het herstellen was van haar operatie van 24 maart, vandaag nogmaals zo'n zware ingreep moet ondergaan. Ik had haar haar schemerjaren graag anders gegund.